(origineel bericht op be-more.nl)
Belofte maakt schuld
Gisteren heb ik jullie beloofd om nog een bericht te schrijven over mijn belevenissen van de laatste 10 dagen, dus bij deze:
Ik was gebleven bij de gevangenisperikelen van donderdag 15 augustus en de kerkdienst van zondag 18 augustus, maar natuurlijk heb ik in alle andere dagen nog heel wat gedaan en beleefd (die ik maar weer in de tegenwoordige tijd vertel omdat dat veel makkelijker schrijft en leuker leest).
Vrijdag 16 augustus ben ik de enige van de Nederlandse vrijwilligers op het project, omdat de andere 3 een weekendtrip hebben en word ik meteen weer ingezet voor het kippenproject, w.s. vanwege mijn kracht J. Als ik 2 jerrycans van elk 20 liter getapt en gedragen heb, krijg ik te horen dat er nog niet betaald is voor het water van de afgelopen periode, dus dat ik niet verder mag tappen. Men kijkt vragend naar mij, maar ik zeg dat ik ook geen geld heb. Het project moet immers ook kunnen draaien zonder Nederlandse vrijwilligers, die regelmatig geld toeschuiven… Shafik belt naar Mukasa en die belooft binnen een half uur te komen. Het is natuurlijk een Afrikaans half uur, want het worden 2 uren en dan komt Michael met geld en mogen we de overige 18 jerrycans tappen. In de tussentijd mengen we dus maar het voer, dus besteden we onze tijd nuttig. M’n energie weer goed ingezet, maar eerlijk gezegd word ik er ook een beetje chagrijnig van, want Mukasa klaagde vanmorgen al dat er zo weinig medewerkers zijn en degenen die er zijn, hebben pijntjes. Kan ik ook niet aan doen. En als straatkind Yulius verschijnt met een pijnlijke warme gezwollen schouder, omdat hij een trap heeft gekregen en misschien wel iets gebroken heeft, kijken ze mij ook aan omdat een foto maken in het ziekenhuis 20.000 schilling kost (ongeveer € 6,60) en dat geld er niet is. Sorry, ik kan niet alles betalen. We betalen al zo veel en we geven al zoveel weg, al voelt het wel erg rot tegenover Yulius. Men gaat daarom wel even langs een non die verpleegkundige is en die beoordeelt dat er niets gebroken is en dat hij een smeerseltje en fysio nodig heeft?! Ik geef hem een paracetamol tegen de pijn en hoop dus maar dat er echt niets ernstigs is.
Vrijdagmiddag na de lunch loop ik naar het huis van mama Kayemba, wat we aan het bouwen zijn, om te kijken hoe het er voor staat. Wat schetst mijn verbazing als ik zo’n 12 mannen in gele broeken en gele shirts in het straatje zie. Jawel, gevangenen dus, die al het zand weghakken wat met de regenstroom is meegekomen in de straat. Helaas mag ik door hun aanwezigheid geen foto’s maken, maar ik zie dat het huis goed vordert. Jammer alleen te horen dat de straatkinderen gisteren, toen wij een dagje niet op de bouw waren en zij wel hard meewerkten, geen extra eten en tussendoortje hebben gekregen en er vandaag daarom niet zijn. Logisch toch?! Kan ook nog wel bij dit dipdagje L. De jongens helpen graag met graven en bouwen, omdat ze dan metaal kunnen vinden. 1 Kilo metaal levert namelijk 700 schilling (€ 0,23) op en ze genieten ook erg van onze aanwezigheid, aandacht, koekjes en snoepjes die we uitdelen tijdens het werken.
Gelukkig kan ik uitzien naar een lekker relaxweekend. Ik pak een weekendtas in en ga naar een restaurantje en vervolgens naar de backpackers in Masaka, waar ik met 4 andere vrijwilligers afgesproken heb.
Helaas slaap ik niet heel erg goed op een doorgezakt bed op een kamer met 4 anderen, waarvan er 2 een nachtmerrie hebben (die ook wel weer grappig zijn) door het gebruik van Lariam en een ander snurkt. We ontbijten op ons gemak en gaan na een regenbui naar Masaka om lekker te “shoppen”. Jitske en ik gaan naar een beautysalon, waar ik voor een massage kies; 50 minuten voor 10.000 schilling (€ 3,30). Ik probeer te genieten, want de masseuse is erg aardig en heel kundig, maar het is zo hard, dat ik verrek van de pijn. Later heb ik er spierpijn van en overal op m’n armen en benen blauwe plekken van haar vingers. Ach, moet je ook meegemaakt hebben, al beveel ik de massage niet aan bij anderen. Toch geef ik de masseuse nog 3.000 schilling fooi. Na het eten besluit ik lekker naar ons eigen vrijwilligershuisje terug te gaan en daar geniet ik dan ook van een heerlijke rustige nacht op mijn eigen fijne bed. Het voelt echt als thuiskomen.
Ik sta uitgerust op en vertrek, keurig gekleed, naar de kerk, maar daar heb ik al eerder over geschreven. ’s Middags ga ik nog ergens zwemmen met 3 anderen. Heerlijk, wat een luxe en wat wordt m’n huid en haar weer lekker schoon J. ’s Avonds komen m’n projectgenoten weer thuis en geniet ik van hun enthousiaste verhalen over hun uitstapjes.
De laatste week gaat in. Bah, ik wil nog zoveel doen en beleven en we hebben nog maar zo weinig dagen. Ik start de maandag met het toezicht op het wassen en badderen van de jongens. Geen makkelijke klus, want de meesten zien het belang van schoon zijn niet zo in. Toch loopt het vanmorgen soepel en is het gezellig. Maar ik wil ook wat actievers doen en ik ben dan ook blij als we daarna een stove gaan bouwen, bij de familie van Joseph, een Ugandese vrijwilliger van FOHO. Ik kan me heerlijk uitleven met het slopen van de oude stove en het maken van de nieuwe, al is het water halen bij de bron erg zwaar. We moeten een flink stuk lopen en het gaat zo steil omlaag, dat het me op de terugweg omhoog niet lukt om 2 jerrycans naar boven te krijgen. Ik houd m’n evenwicht niet en neig achterover te vallen. Dan maar om de beurt lopen met Petra en maar met een jerrycan tegelijk. Na het bouwen van de stove krijgen we een maaltijd van aardappel met ei, ui en tomaat er doorheen. Een beetje droog, maar het smaakt me wel. Ik ontmoet ook Joseph’s zus, die hoogzwanger is en volgens haar nog één maand moet tot aan de bevalling.
Als we om half 3 terug zijn op het FOHO-kantoor en we lunchen, spreek ik teacher Lillian en vraag haar of het mogelijk is om terug te gaan naar de gevangenis. Het bezoek van donderdag laat me n.l. niet los en één van de vrouwen heeft beloofd om een mandje voor me af te maken en ik zou het graag zelf willen halen. Het kan en na een omkleedpartij in ons huisje (lange kleding om de mannen niet te verleiden J) en het kopen van koekjes voor alle vrouwen, vertrekken we richting gevangenis. Deze keer gaat Petra mee, die al mijn verhalen al gehoord heeft en het ook zelf mee wil maken. We zijn wat laat bij de gevangenis (16.15 uur) en de gevangenen worden al bijna ingesloten, maar na een paar praatjes met dezelfde “belangrijke” mensen als vorige keer, mogen we naar de vrouwen toe. Ze vinden het geweldig dat we er weer zijn en we worden weer net zo hartelijk welkom geheten. De chief doet eerst wat moeilijk over de koekjes, omdat ze het niet helemaal vertrouwt en omdat het eerst in het boek genoteerd moet worden, maar na wat aandringen van Lillian krijgen de vrouwen de koeken terwijl wij er nog zijn. Ze genieten zichtbaar van dit extraatje. De kinderen krijgen soepstengels. Er worden weer mandjes voor ons uitgestald en we kopen er weer wat. Ook één voor Lillian als dank voor wat zij betekent voor deze vrouwen en omdat ze ons meegenomen heeft naar de gevangenis. Het mandje wat ik zo mooi vond, is afgemaakt en de gevangene geeft het trots aan me, waarna ik het betaal. De vrouwen zingen en dansen weer voor ons, waarna we afscheid nemen van elkaar. De chief laat ons wel nog even weten dat het erg laat is (17.15 uur inmiddels) en dat we de volgende keer echt vroeger moeten komen. Prima hoor, dit is toch mijn laatste keer en ik vertel haar dat het echt mijn schuld is, omdat we eerst nog een stove moesten bouwen. Deze keer kan ik de gevangenisperikelen goed afsluiten en vertrek ik met een goed gevoel, al blijft het moeilijk om te zien hoe de gevangenen hier moeten leven. Later vraag ik wel aan Lillian om welke redenen de gevangenen hier zitten, omdat sommige vrouwen er meer dan 5 jaar zitten en sommige mannen zelfs meer dan 10 jaar. Er blijken dus ook moordenaars tussen te zitten, ook tussen de vrouwen, soms op hun echtgenoot, soms op een familielid of iemand anders vanwege een stuk land. Verder zitten ze voor huiselijk geweld, verkrachting, diefstal, fraude, of omdat ze nog iets moeten afbetalen, maar het geld niet hebben, dus al die tijd gevangen blijven…
Als ik ’s avonds even met Petra in Masaka ben om boodschappen te doen, komen we bijna terecht in een live-uitzending van NTV, de nationale zender. Om 19.00 uur wordt het nieuws live uitgezonden vanuit de straten van Masaka. We maken kennis met de producer en bekijken geïnteresseerd de camera’s, lampen, presentator met zijn nette pak en i-pad, maar besluiten niet te blijven, want het is 18.30 uur als wij er staan en wij moeten voor 19.00 uur thuis zijn, omdat het dan donker is. Jammer.
Dinsdag 20 augustus is Petra jarig, dus ik hang om 6 uur vlaggetjes en ballonnen op. Om 7 uur zingen we haar wakker en geven we haar cadeautjes. In de ochtend gaan we met z’n allen naar de bouw, waar ook nog 4 vrijwilligers van een ander project ons vergezellen. We werken hard om stenen te sjouwen, te stapelen en aan te geven. Terug op kantoor moeten de jongens wassen en badderen, waarna een feestmaal begint. Behalve matoke en rijst, eten we kip, die Petra gekocht heeft. Ook nog siroop erbij en koekjes na, dus het genot kan niet op. De kinderen smullen!!
Helaas eindigt de dag niet zo leuk, want Petra is al een tijdje niet zo lekker en belandt ’s avonds in het Kitovu hospital. Hier moet je overal zelf voor zorgen, dus ’s avonds laat komt Ruben (de regiocoördinator van Be More) allerlei spullen halen, want Petra moet blijven. Ik geef matras, beddengoed, kussens, toiletartikelen, handdoek, e.d. mee. Ook voor Stephanie, want die blijft bij Petra. Die verdere nacht slaap ik niet goed, maar ik zal vast niet de enige zijn…
Woensdagochtend gaan Marlies en ik naar het ziekenhuis om ontbijt te brengen. Joseph rijdt ons met de boda boda en ook zijn 2-jarige zoontje Ben gaat voorop mee. Het toeval is n.l. dat zijn zus gisteravond bevallen is van een dochtertje. Ja, één maand is dus één dag geworden J. Foutje bij het rekenen zeker?! We moeten volgens de zuster een half uurtje wachten, maar dit wordt anderhalf uur. Bijzonder om te zien dat buiten overal mensen/familieleden in het gras zitten te wachten met thermosflessen drinken en eten. Verderop doen familieleden de was van de patiënten. Ben toch blij dat het in Nederland anders geregeld is. We bezoeken Petra, die nog aan het zuurstof zit en nog moet blijven en we bezoeken het baby’tje van Joseph’s zus. 16 Bedden met hoogzwangeren of net bevallen moeders op één zaal. Weer zo’n bijzondere ervaring. Wel leuk om mee te maken. We bewonderen het mooie kleine meisje en ik mag haar nog even vasthouden. Toch wel leuk hoor, zo’n bruin kindje J. ’s Middags bezoek ik een jajja, die ik 2 jaar geleden ook bezocht heb en waar we toen een kitchen en stove voor gebouwd hebben. Een mooi bezoek en de jajja aanvaardt vol trots de foto die ik 2 jaar geleden van haar gemaakt heb. We krijgen als dank een ananas en ik geef haar een pak koekjes. We praten even, maken nog wat nieuwe foto’s en vertrekken weer. Het is zo leuk dat ik alles en iedereen nog herken, overal de weg nog weet en mensen zoals de jajja voor een 2e keer mag bezoeken. Terug op kantoor geef ik computerles (Word) aan 3 jonge mensen. Ook ontmoet ik een vrouw, een moeder van 6 kinderen, waarvan 3 HIV-positief. Ook zijzelf is HIV-positief en haar man is overleden aan aids. Het blijft triest om zulke verhalen te horen en zulke mensen te zien. Een tijdje geleden heeft ze zaden voor maïs en bonen gekregen en nu krijgt ze een varken mee. Het is de bedoeling dat het varken zwanger wordt en biggetjes krijgt. Elk biggetje kan ze n.l. verkopen voor 40.000 schilling. Belangrijke inkomst dus.
’s Avonds komt Petra gelukkig weer naar huis, al is ze nog helemaal niet beter. Het is wel fijn om met z’n vieren morgen afscheid te nemen van FOHO.
Donderdag 22 augustus is het dan zover, de laatste dag op FOHO. Wij hebben besloten om een goed ontbijt voor de straatkinderen te verzorgen. We staan dus iets vroeger op en gaan vroeg naar het kantoor. We hebben van tevoren al dingen geregeld en helpen met de laatste dingen. Er zijn helaas maar 7 kinderen, terwijl we voor 20 kinderen ontbijt hadden, maar alles gaat op. Ze eten per kind wel 4 gekookte eieren, 2 of 3 chapati’s, 3 sneeën brood en ze drinken meerdere bekers porridge. Ze genieten en wij genieten mee!! De Ugandese vrijwilligers lijken wel wat beledigd dat we hen niet uitnodigen, maar we leggen uit dat het echt voor de straatkinderen is. Wat over is, is voor de vrijwilligers…
Daarna delen we de nieuwe broeken uit aan de jongens en ze zijn er erg blij mee, vooral Geoffrey (die met zijn broeken waar geen kruis in zit) en Ronald stralen. Alleen met het opgedrukte FOHO BOYS zijn ze wat minder gelukkig en dat proberen ze eraf te krassen of ze rollen de pijp op, maar ik vertel hen dat ze trots moeten zijn dat ze een FOHO boy zijn. Ze krijgen er immers opvang, kunnen zich wassen en krijgen er eten. Met z’n allen gaan we op de foto, waarna we met z’n allen naar het huis van mama Kayemba gaan. Het metselwerk is helemaal af en het is mooi geworden. Het dak kan er pas op als het cement droog en uitgehard is. Ook de deur en het raam moeten er nog in, maar men belooft dat alles z.s.m. gebeurt en dat ze foto’s naar ons zullen opsturen met het eindresultaat. Ook hier maken we weer vol trots en met de nodig lol, foto’s met z’n allen.
Na de lunch met heel veel fruit, speciaal voor ons, evalueren we met de Ugandese vrijwilligers en met de kinderen. We vertellen hen wat we van FOHO vinden, wat voor ontwikkelingen we zien en geven ook aandachtspunten aan. Zo vertel ik o.a. dat het erg belangrijk is en en blijft om het positieve gedrag van de kinderen te benadrukken en te belonen, i.p.v. op het negatieve gedrag te hameren. We besluiten met wat praktische tips. Daarna gaan we met de kinderen poolen, wat ze ook geweldig vinden en wat ze vaker doen, zo te zien…
Nog een laatste praatje met FOHO-oprichter en –leider Mukasa en dan krijgen we een certificaat en een leuk cadeautje wat de straatkinderen hebben gekocht. Er volgt een emotioneel afscheid van de kinderen en vrijwilligers en dan gaan we naar het huisje om in te pakken. Anderhalf uur later zijn we zover en proppen we ons met z’n allen en met al onze bagage in een auto. Susan en Jalirah gaan ook mee, dus de auto zit echt heel vol: 3 Mensen voorin, 4 achterin, alle handbagage, een gitaar en een kleine koffer erbij en alle andere koffers in en op de kofferbak, vastgemaakt met touwtjes. Op hoop van zegen dan maar… We rijden nog een laatste keer langs FOHO en nemen afscheid van de laatste mensen, met een belofte om terug te komen…’s Avonds hebben we met alle Be More vrijwilligers een gezellig en leuk etentje bij de backpackers van Masaka.
Vrijdag 23 augustus vertrekken we met een bus naar Entebbe, maar ik bel eerst nog even naar pa, want die is jarig vandaag en wordt 72. Om een uur of 2 zijn we in Entebbe en ik slaap met Marlies op 1 kamer bij de backpackers. ’s Middags ga ik met 2 anderen naar het zwembad van het luxe Lake Victoria Hotel. Heerlijk; relaxen, schoon weken en het kind uithangen met duiken, flikflak, op handen lopen en van de plank van 6,7 meter springen.
Zaterdag 24 augustus vermaken we ons met shoppen en een bezoek aan de Botanical Garden; mooie bomen, planten, vogels en apen, uitzicht op het Victoriameer en een geweldige rust. Ik ontmoet de nieuwe Be More vrijwilligers, waaronder 2 mannen die naar FOHO gaan en we kletsen heel wat af. Er blijken nog 2 mannen te komen, dus dat is echt ontzettend leuk voor de straatjongens.
Om 21.00 uur worden we opgehaald, nemen we hartelijk afscheid van alle achterblijvende vrijwilligers en worden we naar het vliegveld gebracht, waar we Ruben en Kim gedag zeggen.
Tegen half tien zijn we ingecheckt, maar ik en nog wat anderen hebben nog geen boarding pass. Ik zoek er niets achter en denk gewoon dat het papier op is. We moeten 10 minuten wachten, maar er komt geen duidelijkheid. Uiteindelijk blijkt dus dat er 11 overboekingen zijn. Dan begint de stress wel een beetje, want we willen allemaal graag naar huis en ik bedenk meteen wat de gevolgen zullen zijn als ik vannacht niet zal vliegen. De communicatie is niet helemaal geweldig, maar er blijken af en toe plekken vrij te komen en dan “vecht” iedereen voor een ticket. Om een lang verhaal kort te maken: Jitske en ik blijven met z’n tweeën over, die echt vannacht niet zullen vliegen en waarvoor dus een oplossing moet worden gezocht. Er is nog wel 1 plaatsje voor een vlucht via Brussel, maar wij besluiten samen te blijven. Is veel prettiger en we kunnen het heel goed vinden samen. Om half 2 (midden in de nacht dus) is duidelijk dat we een dag later dezelfde KLM-vlucht zullen hebben en dat we de rest van de nacht en de zondag in Lake Victioria Hotel zullen verblijven op kosten van de KLM. Ik zeg tegen Jitske dat we niet te enthousiast moeten reageren en niet moeten juichen, maar dat hotel is echt geweldig. Na heel wat rottige en spannende uren, leggen we ons bij de situatie neer en besluiten om dan maar van die extra dag Uganda te genieten. We worden naar het hotel gebracht en liggen 02.30 uur eindelijk op bed, in een super-de-luxe hotel, met tv, airco en badkamer met ligbad. Wat een contrast met de situatie en omgeving van de afgelopen 4 weken.
Zondag 25 augustus: Heerlijk geslapen op het boxspringbed, al is het wat kort. We brengen de dag door als een kind in een snoepwinkel. We verlekkeren ons bij het ontbijtbuffet en genieten van al het luxe eten en drinken en relaxen door lekker op bed te lezen of te zappen op tv. Gezellig is ook dat Marlies en Alida ook vanavond pas vliegen en ons dus de hele dag vergezellen (al doen zij dat dan niet op kosten van de KLM). Een heerlijke warme stortdouche spoelt het laatste stof en vuil weg van m’n huid en haar, want we hebben n.l. al een week geen stromend water meer (en dus ook geen douche meer) in ons huisje (en ook de stroom laat het regelmatig afweten) en zo kunnen we ’s avonds toch nog fris het vliegtuig in, waar we ook nog eens business class zullen vliegen. Ik wil eerst in het vliegtuig zitten, voordat ik echt geloof dat ik naar huis ga J.
Om 20.00 uur onderteken ik de totale rekening van 515.000 schilling (zo’n € 170,-) die door de KLM betaald zal worden. Valt nog mee trouwens, want we hebben ons heel erg ingehouden wat eten en drinken betreft ; we blijven tenslotte keurig opgevoede Nederlanders… Ik besluit wel toch een klacht bij KLM in te dienen, want ik maak heel wat telefoonkosten om van alles te regelen en André moet een vrije dag nemen op me op te kunnen halen. Ik betaal niet voor niets ontzettend veel geld voor een rechtstreekse vlucht bij KLM. Ben benieuwd wat hun antwoord zal zijn.
We worden weer naar het vliegveld gebracht, waar het inchecken nu heel snel gaat. We vliegen immers business class en dan heb je blijkbaar allerlei privileges. We worden er gewoon giechelig van en we voelen ons er ook wel wat ongemakkelijk bij. We wachten nog wel tot we Marlies en Alida ook op het vliegveld zien en gaan dan naar de Lounge, waar we een ticket voor hebben. Relaxstoelen, computers met internet, eten en drinken en een pooltafel. Alles gratis dus. We internetten even, nemen bescheiden 1 flesje drinken met 1 samosa en spelen een paar potjes pool. Daarna naar de gate en op naar het vliegtuig. We zitten op de eerste rij en worden meteen verwelkomd met een vers geperste jus d’orange. Gigantische stoelen, die in alle standen kunnen, met een scherm vanuit de ene leuning en een tafeltje vanuit de andere leuning. Deken en koptelefoon erbij en een Viktor Rolf etui met allerlei handige spulletjes. Eten kunnen we van een kaart bestellen en alle eten en drinken wordt met echt servies en bestek geserveerd. Het is zoveel, dat ik het niet opkan. Bizar eigenlijk. De steward en stewardessen komen een praatje maken en nemen alle tijd voor me. De stoel kan zo plat dat ik er zelfs op m’n zij in kan slapen. Aan het eind van de vlucht krijgen we nog een presentje in de vorm van een Delfts blauw stenen huisje met jenever erin. Het is leuk om business class een keer mee te maken, maar deze dag met alle luxe laat meteen de herinneringen aan de “sloppenwijken’” van Nyendo en het werk met de straatkinderen wat verbleken, wat ik eigenlijk niet wil. Thuis de foto’s maar eens gaan bekijken, om alles weer naar boven te halen.
We landen lekker vroeg en zo sluit ik al tegen zevenen op maandagochtend André, Noah, Tobias, ma en Josette in de armen. Een warm onthaal en na een bak koffie en de eerste bijkletsminuten, vertrekken we richting Ouddorp. Overal in huis staan bloemen, kaarten en een lekkere boodschappenmand en de jongens hebben cakejes met marsepein gemaakt. André moet helaas weer gaan werken en ma, pa en Annemarie (die inmiddels ook gekomen zijn) vertrekken naar België, dus de rest van de dag besteed ik aan spullen uitpakken, opruimen, wassen, wassen en nog eens wassen. M’n spullen ruiken in Afrika best goed, maar eenmaal thuis is het toch wel een onprettige, doordringende geur. Alles op een warm en intensief programma maar dus en zelfs m’n schoenen en sandalen verdwijnen in de wasmachine. De jongens zijn echt heel blij dat ik er weer ben en vinden de cadeautjes erg leuk. Ik ga naar de dokter voor een MRSA-onderzoek en een bloedprikformulier, om alles even te laten checken voor mijn aanstaande operatie van (w.s.) 11 september en ik ga even langs Herma en Maarten. Hopelijk zie ik alle andere vriendinnen, kennissen en familie ook snel. ’s Avonds kook ik weer, wat ik een hele maand niet gedaan heb, maak ik alweer lijstjes met dingen die ik morgen allemaal moet regelen en ga ook nog naar Monique om te gaan wegen. Gelukkig toch nog wat onsjes eraf.
Ja, die Nederlandse maatschappij hè?! Zo draai je een maand mee in de Afrikaanse samenleving en pas je je aan aan hun manier van leven en hun tempo en relaxedheid en zo sta je weer in Ouddorp/Nederland en handel je zoals je voor je vertrek deed en waarvan je je zo had voorgenomen om er niet meteen in mee te gaan… Ach, ik merk wel dat het omschakelen me steeds makkelijker afgaat. Wel denk ik al wel meteen aan een volgende keer. Nee, niet volgend jaar hoor, want dat kan ik André en de jongens niet aandoen. Maar misschien over een jaar of 2? En dan ga ik zeker samen met Noah. Hij wil dit heel graag en hij is er zo mee bezig, dat ik net nog een kwartiertje heb zitten kletsen op z’n bedrand omdat hij alles tot in detail wil weten en vanmiddag zat hij zelfs al op de Be More site om de kosten te bekijken. “We moeten wel heel hard gaan sparen hoor mama, want dan moeten we natuurlijk het dubbele betalen”, zei hij. Jullie weten het dus, de speciale Afrikarekening blijft geopend… alle inbreng is van harte welkom J. En ja, eigenlijk had ik het de FOHO mensen en de Be More mensen al laten weten…“ik denk dat ik nog een keer terug ga komen”, zo boeiend, voldoening gevend en verslavend is het. En ja, belofte maakt schuld !!
Bedankt voor al jullie medeleven en voor al jullie kaartjes, bloemen en reacties. Ik hoop dat jullie ook van mijn laatste bericht hebben genoten, al is het weer erg lang geworden. Maar ja, ik kan nu eenmaal niet kort schrijven over iets waar ik zo vol van ben. En hopelijk hebben jullie ook weer kunnen lezen en ervaren wat ik (en alle andere vrijwilligers natuurlijk) heb kunnen betekenen en bijdragen voor de mensen in Nyendo en omgeving en hoe goed al het sponsorgeld terecht komt.
Een laatste lieve groet van Jacky en nu vanuit Ouddorp. Tot gauw allemaal.