(origineel bericht op be-more.nl)
Naar de kerk
Vandaag ben ik met de kinderen meegegaan naar de kerk. Dat is een hele belevenis geworden.
Om half elf was het verzamelen voor de Farm. Daar stonden alle kerkgangers klaar. In witte kleren, met blauw versierd. De kleuren van de kerk. Het was een groep van ongeveer vijftien mensen in totaal.
Al deze mensen moesten eerst in de truck van Don. Ik voorin met twee kinderen op schoot, de andere dertien staande achterin de bak. Na tien minuten rijden kwamen we op de plaats van bestemming. Een rondavel waar binnenin rondom banken en stoelen stonden en in het midden een witte tafel met drie brandende kaarsen.
Ik werd van harte welkom geheten en mocht naast de pastor zitten. Volgens onze Nelson Mandela was ik de eerste blanke die deze kerk bezocht. Dat was te merken. Ik voelde me door alle vriendelijke woorden en aandacht net een beroemdheid die ergens op bezoek gaat.
Don had me al gewaarschuwd dat het lang kon duren en me geadviseerd om water en eten mee te nemen. Dat was maar goed ook. Uiteindelijk duurde de dienst vier uur (!!!). Zingen, bidden, bijbellezen, een doop (een volwassen man werd met water uit een roze puddingvorm besprenkeld en kreeg vervolgens de witte kleren aan die voor hem klaar lagen), en weer zingen, bidden, bijbellezen, getuigenissen, en … help, ik moest ook wat zeggen.
Een lieve vrouw was naast me komen zitten om te vertalen. En dankzij haar begreep ik wat er van me verwacht werd. Ik kon niet echt uit mijn woorden komen, maar heb er maar iets van gemaakt dat ik hen dankte voor hun gastvrijheid en dat ik blij was temidden van mijn broeders en zusters in de Heer te zijn. En afgesloten met het zingen van Bless the Lord, my soul (Taize).
In een getuigenis van iemand van de Farm werd ik vervolgens nog de hemel in geprezen (voelt niet echt makkelijk) en bij de collecte moest ik aan het penningske van de weduwe denken: ik doneerde 50 rand, waar anderen hun met moeite gespaarde rand neerlegden op de tafel van donaties. En ook daar werd ik voor geprezen en de Heer voor gedankt. Voelt ook weer niet makkelijk.
Maar goed. Uiteindelijk mocht ik ook nog het slotgebed uitspreken. Dat ging me wat beter af. En zo werd ik door iedereen heel hartelijk omhelsd bij het verlaten van de kerk. Onze Nelson Mandela vertelde dat sommige mensen eerst zelfs wat bang van me waren geweest, zo ongewoon is het nog dat een blanke het leven van een zwarte gemeenschap deelt.
We zijn terug gelopen, langs de kant van de weg. Opnieuw veel bekijks, want welke blanke is er nu zo lijp om net als de kinderen langs de kant van de weg te lopen?
Ik dus. En ik moet jullie zeggen: het voelde geweldig. Met mijn kinderen, met mijn farm family op stap. Ik voelde me trots. Samen maakten we even een verschil in deze wondere wereld.