(origineel bericht op be-more.nl)
dinsdag 1 november
Dindag 1 november
Vanochtend moesten we om 8.30 uur in het KMC zijn. Daar aangekomen hebben we eerst meegelopen met de artsenronde. De oude vrouw van gisteren was overleden, de matrassen van haar kamer stonden alweer buiten te luchten. Het kleine kindje leefde gelukkig nog en was volgens de arts beter dan gister. We hebben onderling overlegd wie wat zou gaan doen vanochtend. Ik heb toen een tijdje meegelopen/ meegezeten bij het lab. Er was daar niet zo heel veel te doen en ik heb hun gevraagd wat ik voor hun zou kunnen betekenen. Ik kreeg toen een hele emmer vol met testglaasjes in mn handen gedrukt met de vraag of ik die zou willen schoonmaken. Natuurlijk wilde ik dat wel doen, maar hoe. De testglaasjes lagen al in een soort desinfectans. Ik moest met een oud vodje de glaasjes schoonmaken en die in een volgende emmer leggen. Dit heb ik heerlijk on het zonnetje zitten doen. Je krijgt dan heel veel reacties van de mensen dat ze zo dankbaar zijn dat je hun wilt helpen dat je er kippenvel van krijgt. Voor mijn gevoel doe je niks maar voor hun betekent het erg veel. Ondertussen is de oorzaak van het kindje met de abcessen ook een stukje duidelijker. Het viel me op dat het kindje een wat vreemd duimpje had. Ik vroeg aan de arts Ambroos wat dat was. Hij vroeg aan de moeder wat er gebeurt was en zij vertelde dat het kindje aan het duimpje gewond was geraakt. Dit is gaan ontsteken met als gevolg de vele abcessen. Het gevolg/complicatie daarvan is dat het kindje ook een bacteriele meningitis gehad. Dit werd in de leefgemeenschap van de moeder behandeld met gloeiend hete ijzers die met als gevolg brandwonden in het nekje. Uiteindelijk zijn ze dus hier in het KMC terecht gekomen. Ondertussen heeft het kindje al een paar dagen een temp van 39,5. Tussen de middag waren we uitgenodigd door Kim een gezamelijke lunch. Dit bestond uit een gigantisch bord rijst met vlees. Het vlees heb ik maar laten liggen want als je ziet dat dat langs de weg in een hutje aan een touw hangt te drogen heb ik er eerlijk gezegd niet zoveel vertrouwen in. Al met al kost zo n maaltijd ongeveer 1,20 euro. De reden dat men tussendemiddag zoveel eet is dat men sochtends vaak ontbijt met een kop thee met suiker, smiddags een groot bord eten en savonds weer een kop thee met wat suiker. Voor meer heeft men geen geld.
Hierna zijn we weer terug gegaan naar het KMC. Kim is meegegaan om naar een zwaar ondervoed kindje te gaan kijken. Je kunt dit zien aan de bolle hangwangetjes, de getuite pruttellipjes, de magere ribjes, het bolle buikje en de opgezette oedemateuze beentjes. Dit kind zou zijn opnemen in haar voedsel project. Abbat heeft ons vervolgens een zeer uitgebreide uitleg gegeven over het HIV project, oa welke stappen er allemaal ondernomen worden om de patienten zo goed mogelijk te begeleiden. Ondertussen kwam er een 16 jarig meisje binnen bij hem die HIV positief was. Een van de vele die er per dag binnenkomen. Wat mij opvalt is dat de artsen hier zo vreselijk geduldig en vriendelijk en empathisch zijn naar de patient, daar kunnen ze (sommigen dan) in nederland nog een voorbeeld aan nemen. Het belangrijkste vind men hier om een vertouwensband met de patient op te bouwen zodat men op die manier kan bewerkstelligen dat de patient de behandeling ook gaat volgen zoals voorgeschreven is. Hier nemen de artsen dan ook echt de tijd voor.
Hierna ben ik het lab weer wezen helpen met glaasjes poetsen. Ondertussen hebben we zitten wachten op dr Ambroos die het kindje zou behandelen. Om 17 uur was hij dan eindelijk zover. Het kindje was al naar de behandelkamer gebracht waar het op een behandeltafel was gelegd. Het lag uitgeput te slapen met de oogjes half open, haast comateus door de bacterien die door dat lijfje heengierden. Ondertussen een temp hebbend van 39,8 onder de oksel gemeten dus reken er maar 0,5 bij. Ambrosius heeft eerst alle abcessen bekeken. Die eerder op de borst was open gemaakt kwam de pus nog steeds uit. Het polsje had een pathologische breuk door de osteomeylitis. Toen het verband eraf ging knakte het polsje gewoon weer opzij. Het plan van Ambroos was om het kindje met 5 mg valium te verdoven en dan de abcessen op de bil, nekje, rug en zij te ontlasten. Het kindje werd wel wat suffiger door de verdoving maar heeft de gehele behandeling zwakjes tegengestribbeld. Dit gaat echt door merg en been en ik vond het heel erg om te zien. Khad bijna zin om een potje mee te huilen. Ambroos verontschuldigde nog wat terwijl de goede man gewoon geen andere middelen heeft en zijn uiterste best doet. Ik heb echt diepe bewondering voor zo n arts. Ondertussen heeft Ambrosius met een infuusnaaldeje verschillende abcessen aangeprikt en leeg gezogen. Die op de bil zat heeft hij met een mesje opengemaakt waarbij echt ongeveer 100 ml pus vrij kwam. Op de rug heeft hij het abces ook met een mesje opengemaakt maar hiet kwam maar heel weinig pus bij vrij, heel vreemd want je zag de bobbel gewoon zitten. Ondertussen werd het ook al wat donkerder en heeft Linda met een zaklampje bijgeschenen. Niet te geloven dat je zo een operatie uitvoerd toch? Ambroos gaf toe dat hij ondertussen erg moe was, kan ook niet anders. Op het rugje werd nog een hechting gelegd. Het oude verband kwam op een hoop en zou worden uitgewassen en het kindje werd verbonden met een ^ nieuw^ verbandje. Ik hoop dat het kindje de nacht goed doorkomt…