Hoi,
Ik zal proberen te antwoorden over hoe ik was tijdens mijn wereldreis van een jaar lang in 1997-1998 (Indonesië 2 maanden, Australië 4 maanden waarvan 3 maanden gewerkt, Chili 3 weken, Bolivia 2 maanden, Peru 3 maanden waarvan 5 weken gewerkt)…
*waar je zoal aan denkt tijdens je reis? *
Tja, aan van alles natuurlijk, maar wel veel minder aan materiële zaken, werk, tv kijken, Nederlandse stressy dingen, dan ik thuis deed.
Ik dacht veel na over de wereld en culturen. Ook over wat ik wil in het leven, qua werk, en wonen. En over armoede en de mechanismen in de wereld. Je komt er heel goed achter dat Nederland helemaal niet ‘de norm’ is en dat het allemaal heel anders kan. Je gaat ook de pluspunten van Nederland zien die je eerst vanzelfsprekend vond, maar ook zeker de minpunten.
*Wat is je instelling? **Hoe kijk je tegen alles aan op dat moment of tijdens je hele reis? *
Moeilijk om kort samen te vatten… het gaat over een heel jaar, een jaar dat bovendien vanwege de vele belevenissen voelde als 3 jaar! En het is een heel algemene vraag.
Tijdens die eerste reis had ik de eerste maanden best een cultuurschok en was ik vaak teleurgesteld of boos over hoe dingen gingen, vooral in Indonesië waar erg veel tegen ons gelogen werd en we soms in het enige hotel in het dorp, na een lange busrit en aankomst in de nacht, te horen kregen dat het vol was, terwijl we kamerdeuren open zagen staan. Of urenlang in een bus zaten die precies de verkeerde kant op ging, omdat ze weer eens gelogen hadden. Of we zaten in een bus met een GEK als chauffeur, onderweg kwamen we een ongeluk tegen waarbij doden waren gevallen: de eerste dode die ik ooit zag… vervolgens reed de chauffeur weer even gevaarlijk en wild verder. Dat soort dingen hebben natuurlijk veel impact en zetten je aan het denken over van alles, ook grote levenskwesties.
Maar over het algemeen had ik ook een instelling van nieuwsgierigheid, en zeeën van tijd hebben. Ik hoefde niet enorm veel plaatsen in een korte tijd te zien en vond het leuker om langer te blijven per plaats en zo de cultuur en levenswijze op te snuiven.
Ik vond het leuk om veel te horen van de mensen die er woonden, hoe zij leefden, wat zij belangrijk vonden, dingen over hun geschiedenis, cultuur, families, opleidingen, werk… maar ook leuk om tips te krijgen van andere toeristen en met ze te kletsen. Maar ik hoefde niet altijd zoveel contact, was toen ook best op mijn reisgenoot gericht. Tegenwoordig heb ik tijdens reizen veel meer contact met andere mensen. Ook al omdat ik veel alleen reis, en probeer de taal van het land een beetje te leren.
En ik vond (en vind) het leuk om af en toe naar wat meer afgelegen gebieden te gaan, maar dan ook af en toe weer naar plekken waar meer reizigers waren. Dus een afwisseling.
*Hoe sta je tegenover de toekomst en denk je ooit aan het verleden? *
Ik probeerde er op reis achter te komen wat voor werk ik nou wilde doen na terugkomst maar dat heeft nog wel wat meer jaren gekost daarna. Ik dacht wel veel na over wat voor huis ik zou willen.
Over het verleden dacht ik niet zoveel na toen. Ik was toen 23 (inmiddels 37). Nu denk ik tijdens reizen wel wat meer na over het verleden ook.
*Ben je iemand die erg gehecht is aan thuis of voel je je overal wel thuis? *
Ben best gehecht aan mijn huis en voel me niet ‘thuis’ in andere landen. Maar heb wel een heel sterke, ongeneeslijke travel bug. Juist het onbekende trekt me heel erg. Ook het reizen zelf (bv. trein of bus) vind ik heerlijk, en het zien hoe de mensen daar reizen en wat ze allemaal meenemen. Dus het is niet het ‘thuisvoelen’ waarom ik reis, juist het tegenovergestelde… mezelf uitdagen, laten inspireren.
Mensen vragen wel eens of ik met al dat reizen nooit een plek heb gevonden waarheen ik zou willen emigreren, maar dat is niet zo. Nergens voel ik me zo thuis als in Amsterdam (terwijl ik daar pas na die reis ben gaan wonen dus niet vandaan kom).
Tijdens die eerste reis had ik mijn huis opgezegd dus had ik als zodanig ook even geen thuis meer. Tegenwoordig mis ik soms wel even mijn eigen bed, en mijn katten. Maar vooral mijn vrienden.
*Mis je ooit het thuis zijn of je vrienden/ouders/kinderen/relaties en hoe ga je daarmee om? *
Ik miste toen mijn vrienden en ouders iets minder dan ik tegenwoordig doe. Misschien had ik toen (14 jaar geleden) minder hechte vriendschapsbanden. We hielden destijds in 1997 contact met papieren brieven!! 
Ophalen bij Poste Restante op hoofdpostkantoren rond de wereld, superspannend was dat altijd, of er post was en van wie. Met mijn ouders belde ik af en toe, collect call.
Halverwege de reis kregen telkens meer mensen in Nederland een e-mailadres (onvoorstelbaar hè?!.. vaak alleen nog op hun werk, dan hadden ze thuis nog geen internet) en begonnen wij voorzichtig ook met mailen vanuit universiteitsbibliotheken, en her en der ontstond wel al een internetcafé maar dat waren er nog maar heel weinig, duur, en tergend traag. We waren ook nog wat klungelig met mailen.
Qua timing van de verhalen was die mix van papier en mail wel lastig, dan had ik per mail al kort verteld wat ze later in een brief uitgebreider lazen.
Alle brieven samen vormden uiteindelijk mijn dagboek dat ik op het eind van de reis terugkreeg van mijn ouders.
Tegenwoordig is de wereld vele malen kleiner en vind je in het kleinste gat nog internetcafé’s en zelfs wifi, en zie je ook de jonge reizigers elke dag skypen, bloggen en facebooken etc. Foto’s kun je meteen doorsturen. Je kunt het gezicht van je dierbaren zien en live met ze praten en hun stem horen. Het contact is vele malen makkelijker en dichterbij geworden.
*Heb je ooit wel eens last van heimwee en hoe ga je daarmee om? *
Niet echt heimwee. Wel dat ik kleine dingetjes van Nederland ga missen, en bepaalde luxes en eten. Ik heb daar tijdens die lange reis een lijstje van gemaakt voor de grap.
Ik miste vooral de hele normale dingen zoals een fiets hebben en daarmee lekker door de stad fietsen. En bruine pistolets met roomkaas en bieslook. En zelf kunnen koken… een jaar lang uit eten wordt echt vervelend… alweer kiezen van een menu waar alweer geen broccoli of zalm op stond! 
Gelukkig zaten we ook periodes in een appartementje. Drop miste ik niet echt. En tv-kijken al helemaal niet.
Ik miste het ook wel om met vrienden naar een kroeg en een disco te gaan, waar echt goeie muziek wordt gedraaid.
Soms was ik ook even de cultuur tijdelijk zat, bv. al dat Indonesische zoutige eten en het liegen en de stoffige straten en al die rook overal… dan gingen we heel even vluchten naar McDonalds en een Sundae ijsje eten. 
We hebben zelfs voor de gein (maar wel serieus gemeend) naderhand een brief geschreven aan McDonalds om ze te bedanken voor de consistente service over de HELE wereld, overal schone wc’s, overal precies hetzelfde ijsje .
Tegenwoordig heb je in veel landen Amerikaanse of Europese eigenaren van café’s en restaurants waar je af en toe even kunt ‘vluchten’, als je soms het lokale eten of eventuele slechte bediening even zat bent. Vooral met ontbijt ben ik wat kieskeurig, mijn maag kan echt geen nasi goreng aan op de vroege morgen.
Ik kan vooral juist heel erg genieten van het ver weg zijn, even helemaal uit het normale leven en alles wat ik gewend ben. Het is inspirerend om te zien hoe het leven ook geleefd kan worden, hoe mensen anders met elkaar kunnen omgaan, wat mensen mooi of belangrijk vinden in een ander land… wat ze eten, hoe ze reizen, hoe ze hun tijd indelen… beleefdheidsvormen…
Ook is het lekker dat je niks ‘moet’; de afwas doen, boodschappen doen enzo hoeft veel minder dan thuis.
Tijdens die lange reis vond ik het ook HEEEEEERLIJK dat er dagen voorbij gingen dat ik helemaal NIKS deed en dat dat niet ‘zonde van de dag’ was. Als je maar 3 weekjes vakantie hebt, kan je wel dat gevoel krijgen; je moet toch wel minstens naar een strand gaan of een kerk bekijken of wat dan ook… maar toen ik een jaar de tijd had, deed ik wel eens hele dagen NIKS, gewoon wakker worden zonder wekker, beetje eten, en op bed hangen boek lezen of spelletjes doen… maar verder helemaal niks bezichtigen. En toch het gevoel hebben dat je op reis bent, want je wordt wel omgeven door een ander land, andere mensen, taal, cultuur.
Heb je als je thuis bent een dagelijks ritme dat je volgt of totaal niet? Hou je dat ritme aan ook als je op reis bent?
Thuis heb ik een redelijk onregelmatig ritme. Ik ben een avondmens maar heb een kantoorbaan. Doordeweeks krijg ik daardoor vrijwel standaard te weinig slaap. En in het weekend slaap ik flink uit, sta ik dus uren later op dan doordeweeks. Daardoor heb ik ook nog nooit last gehad van een vliegtuig-jetlag: want mijn hele leven is één grote jetlag met telkens weer ander ritme voor mijn metabolisme.
Het maakt niet uit of ik oostwaarts of westwaarts vlieg, ik pas me binnen een dag aan aan het nieuwe dagritme en heb dus geen jetlag.
Gek genoeg verander ik op reis vaak acuut in een ochtendmens, meestal vooral vanwege de veiligheid en ook vanwege wat er te doen is. De meeste dingen zijn het leukst om overdag te bezoeken, en voor een vrouw alleen is het bijvoorbeeld in Afrika niet zo veilig om na het donker nog over straat te gaan. Dus dan ga ik gewoon na het avondeten nog wat lezen en dan vroeg slapen, waardoor ik ook vroeg wakker word. Soms zet ik zelfs mijn wekker om een zonsopgang te fotograferen om 5 uur 's ochtends ofzo. Thuis háát ik vroeg opstaan, op vakantie vind ik het niet zo erg, vooral als ik iets leuks ga doen die dag!
Verder: na terugkomst heb ik meestal last van een omgekeerde cultuurschok, vooral als ik uit een land kom dat héél anders is dan Nederland (bv. veel meer armoede, ander leefritme etc). Ik verwonder me dan altijd over de belangrijkdoenerij in Nederland, en het stressy gedrag van iedereen. Haast haast haast, spullen kopen kopen kopen en elkaar daarmee aftroeven. En dat iedereen het gevoel heeft dat dat zo hoort en niet anders kan (of dan ben je lui of slecht). En dan ook nog klagen over hoe slecht we het hebben, terwijl ik weet dat wij een van de welvarendste volkeren ter aarde zijn en ook in relatieve veiligheid en vrede leven.
Heb je hier wat aan? Ik denk dat als je echt onderzoek doet, je wat specifiekere vragen moet stellen, of live gesprekken voeren… waarbij je beter kunt doorvragen wat mensen precies bedoelen, of waarom ze zich zo voelen / gedragen.
Ook zou je het denk ik wel moeten opsplitsen in mensen die lang op reis gaan, en mensen die emigreren. Ik denk dat daar heel andere gevoelens en beweegredenen achter zitten.
Succes,
Cécile
