Het is alweer een tijdje geleden dat er een reisverslag verscheen over mijn avonturen in ons geliefde eilandenrijk. In 2007 bezocht ik het noordelijke gedeelte van de Molukken, met Ternate als uitvalsbasis, en mijn ervaringen tijdens die reis heb ik beschreven in het verhaal ‘Onbekende Streken’ dat te lezen is op mijn site. Vorig jaar oktober en november was het centrale gedeelte van de Specerij Eilanden aan de beurt en voer ik vanuit het eiland Ambon naar diens omringende eilanden Buru en Seram. Op Buru bekeek ik een minyak kayuputih stokerij en ging ik op zoek naar de locatie waar in de vorige eeuw de auteur Beb Vuyk gewoond moest hebben en er met haar man een soortgelijk bedrijf voerde. Hier was het dat zij haar roman ‘Het Laatste Huis van de Wereld’ schreef. Op Seram bracht ik een bezoek aan de hoofdstad Masohi dat meer leek op een dromerig kustdorpje dan op het bruisende centrum van een eiland. Even daarbuiten kwam ik in contact met een primitieve stam uit de bergen, orang asli, die zich de Naulu noemen en herkenbaar zijn aan een rode doek die ze om hun hoofd knopen. Het binnenland was nog van de moderne tijd afgesloten en verstoken van internet en GSM. Maar zoals gezegd: het eiland Ambon vormde mijn uitvalsbasis en de titel heeft te maken met mijn gekrenkte gevoelens veroorzaakt door list, bedrog en misleiding van enkele ‘tukang ojeks’ die zich voornamelijk bekwaamd hebben in het kaal plukken van toeristen zoals ik. Maar zoals bijna overal elders in Indonesië horen deze zaken nu eenmaal bij de manier waarop met deze nietsvermoedende, argeloze lieden wordt omgegaan en is het de kunst én de sport jezelf daar zoveel mogelijk tegen te wapenen, hetgeen mij niet altijd goed afgaat. Dat daaruit een aardig hoofdstuk voort kan komen is dan weer mooi meegenomen. Het was echter niet alleen kommer en kwel tijdens mijn uitstapjes en in het verhaal komt nog genoeg positiefs naar voren dat voor de geïnteresseerde lezer voldoende reden kan vormen een bezoek aan deze prachtige uithoek van de Archipel te brengen. Het verslag bestaat uit tien delen en het eerste deel heet: ‘Springplank Jakarta’.
In deel 2: ‘Zoektocht ‘Turis Informasi’ komt de auteur aan op Ambon en neemt hij zijn intrek in een luxe hotel. In het eveneens luxe restaurant Tantui eet hij een voortreffelijke zeebaars en de dag erna gaat hij met een tukang ojek op zoek naar een toeristinformatiekantoor. Al struinend door Ambon-stad wordt hij al gauw overvallen door het verlangen deze smerige, wanordelijke plek weer zo snel mogelijk te verlaten en na, niet zonder slag of stoot, verschillende mogelijkheden te hebben overwogen en onderzocht, koos hij voor een oversteek naar het eiland Buru met de boot twee dagen later. http://www.dangdude.eu/turisinformasi.html
Bij deze wil ik je oprecht complimenteren met het verhaal dat je bezig bent op het net te laten verschijnen. Het is altijd een genot als je weer eens met je verslag over jouw reizen in de archipel komt. Goed verzorgd taalgebruik en mooie foto’s. Je hebt er veel werk van gemaakt. Jij en die Londoh met zijn blog zijn mijn grote favorieten waar het de schrijverij over Indonesië betreft. Helaas is die Londoh soms nogal slordig in zijn taalgebruik, dat in tegenstelling tot hetgeen jij biedt. Wat mij ook zeer pleziert is dat je kritisch blijft. Er zijn figuren op het net die totaal geen zorg aan compositie, vormgeving en taalgebruik geven. Ze schreeuwen maar wat en vinden dat ze altijd gelijk hebben. Het geschreeuw komt meestal voort uit hun eigen onvermogen en pure jaloezie op hetgeen anderen brengen Ook wordt alles wat die figuren niet aanstaat meteen als “negativiteit” beschouwd, ze zijn meer bezig met anderen dan waar het om gaat nl. ons geliefde Indonesië. :wub:
In spanning wacht ik de komende deeltjes van je schrijverij af
Met vriendelijke groet, van een fan met de belachelijke naam.
Bedankt voor je leuke reactie met complimenten. Berichten als deze geven mij altijd een extra push om met de schrijverij door te gaan en een gevoel dat ik het allemaal toch niet voor niks doe. De verhalen van Londoh op zijn blog vind ik zelf ook erg inspirerend en ik heb grote bewondering voor zijn continuïteit en de onuitputtelijke stroom aan verhalen die hij dagelijks uit zijn mouw weet te schudden. Dat daar soms wel eens een slordigheidje in zijn taalgebruik bij insluipt vind ik minder belangrijk. Wat al die figuren waar jij het over hebt op het net allemaal schreeuwen weet ik niet omdat ik me daar niet zo mee bezig houd. Ik ben een verhalen schrijver en houd me niet zo bezig met pennenstrijd. Ieder zijn meug zal ik maar zeggen. Je hebt trouwens een leuke en toepasselijke afbeelding van jezelf erbij geplaatst.:biggrin:
In het derde deel van dit reisverslag dat ‘Minyak Kayu Putih’ heet, reist de auteur en zijn motorheld Nasir per snelle boot naar het eiland Buru en zoeken zij een simpel onderkomen in de hoofdstad Namlea. Ze bezoeken er de plaatselijke pasar en reizen per angkot naar een primitieve eucalyptusolie stokerij in een heuvelachtige omgeving waar een klein flesje van deze gedistilleerde olie wordt aangeschaft. Met het terugwandelen naar hun hotelletje langs velden waar struiken met de sikkelvormige kayu putih bladeren welig tieren, passeren zij een gebouwencomplex dat sterk aan een strafkamp doet denken… Lees verder:
In het vierde deel wordt een tocht per motor naar de kaap ondernomen waar ‘Het Laatste Huis van de Wereld’ zou hebben gestaan. Het duo wordt gastvrij ontvangen in een primitief onderkomen waar zij koffie drinken met een oudere man die iets van de geschiedenis af zou weten. Langzaam stroomt het gebouwtje vol met nieuwsgierige kampung bewoners en het gezellig samenzijn eindigt met een groepsfoto. In de avonden wordt er naar pikante films gekeken waar gids Nasir geen genoeg van lijkt te krijgen en met dezelfde snelle boot vaart het duo na drie dagen weer terug naar Ambon…Lees verder:
In het vijfde deel wordt een tochtje ondernomen per motorfiets naar Larike en Leihitu op Ambon-eiland. De belangrijkste attracties worden er bekeken al gaat het wel wat vluchtig. De auteur neemt afscheid van Nasir en reist met een luxe schip naar het eiland Seram waar hij een nieuwe tukang ojek ontmoet die hem naar een hotel brengt in Masohi. Zou deze nieuwe gids wat meer te vertrouwen zijn?
Lees verder… http://www.dangdude.eu/h3seram.html
In het zesde deel gaan Robbie – de nieuwe tukang ojek – en de auteur een reisje per motor door de bergen maken. Ze ontmoeten een inheemse stam die zich Naulu noemen. Net als zij voor een onweersbui terug trachten te vluchten krijgen ze een lekke band die eerst gerepareerd moet worden. De samenwerking tussen de twee lijkt aanvankelijk goed te gaan, maar daar zou snel verandering in komen. De auteur besluit Masohi te verlaten en naar het noorden van het eiland af te reizen… Lees verder:
In deel 7 vervolgt de auteur zijn reis naar Sawai in het Noorden van Seram. Onderweg wordt hij min of meer gedwongen te stoppen in een dorp waar pas een brand heeft gewoed waarna hij, geëscorteerd door twee bewapende agenten, naar zijn bestemming wordt begeleid: Penginapan Lisar Bahari, een houten optrek op palen in het water. Daar ontmoet hij een aantal backpackers en met twee van hen onderneemt hij een tocht per prauw in een rivier waar krokodillen zouden voorkomen. Ook een korte jungletocht staat op het programma waarbij de auteur nogal wat moeite heeft het tempo bij te houden… Lees verder:
In het achtste deel maken we kennis met ‘De Schaduw’, roomboy van Lisar Bahari, die zo zorgzaam over zijn gasten waakt. Na afscheid van het complex en de beheerders te hebben genomen reist de auteur met het Nederlandse stel weer terug naar Masohi voor de oversteek terug naar Ambon, waar zij een hotel nabij Passo betrekken…
In het een na laatste deel wordt een tocht naar het plaatsje Rutung ondernomen waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. Een kerk wordt er bewonderd en een primitief sagofabriekje. Voor To en Frank komt er een einde aan hun vakantie en er wordt afscheid van hen genomen. De laatste avond in hotel Baguala Bay Resort wordt beschreven waarbij een Nederlands-Molukse familie de sfeer lijkt te bepalen… Lees verder:
In het laatste deel verkast de auteur naar Pantai Natsepa waar hij in het hotel van Ibu Nona een zeer reislustige familie ontmoet. De laatste dagen worden afgeteld en hij krijgt een kleine week gezelschap van een bekende witneus. Samen worden tochten ondernomen naar historische gebouwen in de grote stad, Passo, en op het eiland Haruku… Lees verder: http://www.dangdude.eu/h10tamanlunterse.html
Jammer dat dit het laatste deeltje was. Ik heb je verhalen met heel veel plezier gelezen, je kan goed schrijven man. Als ik dat vergelijk met dat slappe gelul van bijv. Surya Atmadja, dan mogen we ons gelukkig prijzen dat er mensen zijn die nog de tijd nemen en de zorgvuldigheid betrachten iets behoorlijks in verhaalvorm op het internet te plaatsen.
Ik vrees met grote vreze dat de weg vrij is voor slappe ouwehoeren zoals SA, ik ben vanochtend nog gewaarschuwd door de leidster van deze site die vind dat je een hele boel dingen niet mag zeggen. Vroeger was dat alleen lul, kut en gvd, maar tegenwoordig ook “kritiek” op mensen waarvan je denkt dat ze liegen. Zij wil kritiek dus uitbannen, dat is waarschijnlijk om reden van de commercie. Dit soort sites zijn opgezet zodat een paar mensen over de ruggen van vrijwilligers de zakken vullen kunnen. Gaan ze ook nog censureren. Wat een wereld anno 2009.
Ik waak er altijd zorgvuldig voor dat ik niet op advertenties klik, voordat je het weet zit je ergens aan vast. VIP lid van WWF bijvoorbeeld, en daar wordt niet het wereldnatuurfonds mee bedoeld
De verhalenbundel ‘De Pisang op Ambon’ kan je nu ook lezen op je e-reader, tablet of smartphone zonder online te hoeven zijn. Download het e-book door naar deze pagina te gaan: http://www.dangdude.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=58&Itemid=58
en op het boek te klikken. Ook mijn andere verhalenbundels zijn vanaf nu te downloaden als e-book. Misschien leuk als leesvoer voor op vakantie.
