(origineel bericht op be-more.nl)
De laatste week
En dan is het ineens voorbij… Geen I Care meer, geen jongens met hun stralende lach ondanks alle ellende waar ze dagelijks mee geconfronteerd worden en geen flauwe grappen meer met de staff. Heel onwerkelijk dat het nu voorbij is na acht onvergetelijke weken. Gisteren hebben we een ontzettend leuk afscheid gehad met de jongens. We hadden voor alle jongens een paar slippers gekocht die ze konden versieren met markers, pennen, glitters en stickers. Ze waren helemaal enthousiast! Eigenlijk mogen we ze geen schoenen of kleding geven, maar dit vonden we wel mooi verpakt in een activiteit 
Daarna nog voor iedereen een goodiebag met een groepsfoto en wat speeltjes en snoepjes. Helemaal overweldigd waren ze en de plaktattoeages moesten meteen op hun nek, rug en uiteraard op hun spierballen worden geplakt. Alle jongens waren een beetje van slag. De luidruchtigste hoorde je de hele ochtend niet en de stilste jongens kropen ineens tegen me aan, waren druk en kwamen om aandacht vragen. Voor iedere jongen hun eigen manier om met afscheid om te gaan. Clinton zat de hele ochtend verdrietig in een hoekje en wilde zelfs niet mee doen met het versieren van de slippers, maar ondertussen bleek hij met permanent marker ‘I love Mandy&Tess’ op z’n broek te hebben geschreven. Ik ga hem echt missen met zijn wijze woorden, grapjes en aanstekelijke lach. Ook van Tess heb ik gisteren afscheid moeten nemen met een paar kleine traantjes op het vliegveld. De afgelopen twee maanden hebben we het onwijs gezellig gehad samen en zijn we echt maatjes geworden dus ik ga haar zeker missen!
De laatste week met de jongens was nog echt genieten! Afgelopen zaterdag ben ik van het sponsorgeld met ze naar de voetbalwedstrijd van AmaZulu tegen de Free State Stars in het Moses Mabhida stadion geweest. Toen Tess en ik bij het Hope Centre aankwamen stonden zeven jongens al ongeduldig op ons te wachten. We zouden ze op komen halen met de auto, maar ze wilden zo graag mee dat een deel van de jongens al helemaal zelf was komen lopen! In vuilniszakken hebben we onze zelfgemaakte pastasalade vervoerd (je moet iets bij gebrek aan tupperwarebakken ;)). Uiteindelijk zijn we met 13 jongens naar het stadion gegaan die onwijs hebben zitten genieten! Ze waren behoorlijk zenuwachtig voor de wedstrijd. Sihle kwam in het Hope Centre zelfs vragen of we een strijkplank hadden haha. Hij had een tasje met ‘nieuwe’ kleding bij, helemaal nerveus of hij er wel goed genoeg uitzag. Heel schattig. De wedstrijd eindigde helaas uiteindelijk in een 0-1 nederlaag voor AmaZulu, maar ik geloof niet dat ook maar iemand dat iets kon schelen. Iedereen danste en zong tijdens en na de wedstrijd. Heel leuk om te zien! De rest van het sponsorgeld heb ik besteed aan een basketballnet, bal en tennisballen zodat de jongens lekker buiten kunnen spelen en het overige gaat naar nieuwe kleren zodra de jongens naar de Rehab gaan. Superbedankt voor al jullie donaties zodat ik dit mogelijk heb kunnen maken!
Twee weken geleden ben ik een weekend naar Drakensberg en Lesotho geweest. Een supermooi gebied, waar mensen heel authentiek wonen zonder elektriciteit, in ronde hutjes, zich warm houden in dekens en waar ze voornamelijk leven van het hoeden van schapen, ezels en paarden. De tijd heeft hier echt stil gestaan en het was echt even tot rust komen! Ik heb me zelfs over laten halen om twee uur lang op een paard (ja echt) door de bergen te rijden! Af en toe doodeng omdat mijn paard stronteigenwijs was en had besloten om overal naast de paden te lopen en alleen stil wilde staan met z’n kont naar beneden in plaats van met z’n hoofd naar beneden zoals de andere paarden deden. Maar het was ook onwijs mooi om door al het groen te rijden met een schitterend uitzicht en overal zwaaiende kindjes. Ik heb ook m’n toekomst laten voorspellen door de traditional healer. Als we er toch zijn Wel bijzonder om een keer mee te maken met gebeden, kruiden en een flesje ‘water’ op m’n hoofd. Ze zou alleen positieve dingen vertellen (toen durfde ik wel haha) en het komt helemaal goed me hoor. I ‘will succeed in everything I do’, word een echt businesslady, ga trouwen en krijg drie kinderen. Dus werk aan de winkel als ik terug ben in Nederland Vanmorgen lekker uitgeslapen en nu nog een paar uurtjes totdat ik Niels op ga halen van het vliegveld! Dat maakt het afscheid van I Care ook wel dubbel. Ik ga de jongens echt ontzettend missen en ben zo benieuwd hoe het met ze gaat en of ze het tot de Rehab halen. Dat gun ik ze zo! Het zijn stuk voor stuk zulke lieve, slimme en fantastische jongens die het echt verdienen om hun leven weer op de rails te krijgen en een toekomst voor zichzelf op te bouwen. Ik vind het echt lastig dat ik ze los moet laten, maar ik weet zeker dat ze er komen! Tegelijkertijd heb ik ontzettend veel zin in de komende 4,5 week met Niels. Maandag ga ik de laatste keer met hem langs het Hope Centre en is het afscheid echt definitief! Dinsdag stappen we dan ons gehuurde autootje in en kan de reis echt beginnen! Vanuit Durban gaan we langs de kust in drie weken naar beneden naar Kaapstad waarna we naar Johannesburg zullen vliegen en uiteindelijk op 1 januari weer terug zullen vliegen naar Nederland. Ik weet niet of het me lukt om in die tijd nog een blog te plaatsen, maar ik zie jullie sowieso over een maand in Nederland!
Veel liefs, Mandy