(origineel bericht op be-more.nl)
De eerste drie dagen echt werken op het project
De eerste twee dagen van het project hebben we geobserveerd. De eerste dag zijn we in drie verschillende klasjes geweest. Het eerste klasjes waren kinderen van ongeveer 4-5jaar. Deze kinderen kregen ook echt les. Ze moesten lezen en op het bord hun naam schrijven. Deze kinderen wordt al echt iets geleerd, om een basisschool manier, zoals in groep 3. De kinderen hebben kenmerken van autisme en spraakproblemen. Sommige lopen ook wat achter in hun ontwikkeling, maar cognitief hebben ze wel het vermogen.
Het tweede klasje waren hele jongen kinderen. Er zaten 7 kinderen in de klas met 1 leerkracht. Het was een beetje chaotisch. De kinderen moesten huilen. Toen het ene kind huilde, ging het andere kind ook huilen. De leerkracht was wel heel sensitief en reageerde goed op de kinderen. Ze probeerde ze te troosten en daarna te beginnen met het werken. Er is wel veel lichamelijk contact met de kinderen, heel anders dan bij ons. Niet slaan dat bedoel ik niet, maar kinderen na zich toe trekken om de aandacht te krijgen, dreigen met slaan, maar niet echt slaan, zodat kinderen weer aandacht hebben voor de activiteit. Dat was niet alleen in deze klas hoor, maar zo gaat het in alle klassen aan toe. Deze leerkracht probeerde de kinderen te leren over rijst en later een rijmpje. Ze was echt heel lief voor deze kinderen, ondanks dat je volgens mij hartstikke gek moet worden met al die kinderen in je klas. Toen we in de pauze aan haar verteld hoe goed ze het had gedaan, begon ze te blozen. Je zag dat ze het erg prettig vond om een compliment te krijgen.
In de derde klas waar verschillende kinderen in verschillende leeftijden zaten, legde de juf ook aan ons uit wat ze ging doen. Dat was voor ons ook heel leuk. Dit was ook de enige juf die aan ons vroeg hoe ze het deed, om haar niet tegen het hoofd te stoten vertelde we wat ze goed deed en nog niet de verbeterpunten, want dan kom je meteen zo betweterig over. Ze deed ook veel dingen goed, het was niet dat we tegen haar aan het liegen waren of zo.
Na de eerste dag hebben we met Kayal gesproken over hoe het was en wat we gingen doen. Het was een kort gesprek. Hierbij vroeg ze ook naar onze familie en situatie. Verder vertelde ze dat ze ons graag bij haar thuis wilde uitnodigen, maar ze wist niet of ze dat geregeld kreeg, omdat het niet dicht bij het Holy Cross Service Society in de buurt is en ze ons terug moest brengen, want ze wil niet dat we dan alleen gaan. Het is al een eer dat ze ons überhaupt gevraagd heeft. Het is wel een eer dat ze ons in principe al zou willen uitnodigen.
Na deze eerste dag geobserveerd te hebben zijn we de volgende dag weer in het eerste klasje begonnen, omdat we daar wilde gaan werken aan onze opdracht. Helaas denk ik dat de opdracht die ik voorbereid heb en zoveel voor gedaan heb niet echt uitvoerbaar zal zijn, maar het geeft niet het komt vast wel goed met andere opdrachten. We hebben deze keer al veel meer gelet op wat de kinderen doen en hoe deze reageren op anderen, op de leerkracht en op de lessen.
Nadat we de tweede dag geobserveerd hadden was Kayal ziek en gingen we naar huis. We zouden als ze beter was de volgende dag de punten met haar bespreken. We hebben toen een verslag geschreven naar aanleiding van de observatie die we gemaakt hebben. In het verslag hebben we positieve en leerpunten van de leerkracht geschreven. Het lokaal hebben we beschreven, waar veel te veel prikkels binnenkomen en door de open deur de kinderen meer naar buiten gericht zijn. De kinderen hebben we natuurlijk ook beschreven. Dit zal ik jullie even kort vertellen. Dan weten jullie een beetje wat voor kinderen het zijn. De kinderen hebben een slechte concentratie en worden door alles en iedereen afgeleid (er wordt mijn inziens ook een veel te lange concentratieboog van ze verwacht). De kinderen hebben veel energie die ze slecht kwijt kunnen, ze weten niet wat ze ermee aan moeten. Er zijn twee kinderen waar de autistische kenmerken al wat beter zichtbaar zijn. Ze zijn veel in hun eigen wereld en er lijkt moeilijk contact met ze gemaakt te kunnen worden. De kinderen zijn bijna allemaal moeilijk te betrekken bij de opdracht. Ze vinden, zoals de meeste kinderen het krijgen van complimenten erg prettig.
Gister avond zijn we samen met Leela naar Femina shopping geweest. Ik heb daar een jurk gekocht, nou ja een lap stof, die nog gemaakt moet worden. We zijn verder nog in een paar andere winkeltjes geweest waarna we heel duur 
uit eten gingen. Ja wel (iets minder) 500rupees. Een vermogen voor hier… En het was echt superrrr lekker. Eindelijk eens groente eten, bloemkool met een paneerjasje eromheen. Het zag er ook heel leuk uit. Toen we aan het eten waren viel wel de stroom op een gegeven moment uit, zaten we in het donker. Gelukkig ging het al snel weer werken.
Vandaag zijn we nog even in de klas geweest voor de theepauze. We hadden een andere leerkracht voor de klas staan. Misschien niet netjes om te zeggen, maar zij was echt veel beter en ging nog beter met de kinderen om, terwijl de ander leerkracht het ook echt niet slecht deed. Hierna hebben we nog even aan ons plan gewerkt om daar nog verbeteringen in aan te brengen en voor ons zelf duidelijk te krijgen wat we wilden vertellen.
In de middag hebben we het plan met Kayal besproken. Best lastig, want ze vind alles goed en je moet wel opletten dat we er goed mee omgaan. Toch geloof ik dat we dat wel doen. We hebben ook aan haar gevraagd wat ze graag wilde dat we deden en dat ze aan moest geven wat wij moesten doen.
Ze zeggen dat ze flexibel zijn en ons plan willen uitvoeren. Ze vindt alles goed. Ze gaf wel aan dat ze graag wilde dat we uitleg geven aan de docent(en) over de verbeterpunten wat goed was voor kinderen met autistische kenmerken. Dus hoe ze nog beter met deze kinderen om kunnen gaan. We moesten ook activiteiten uitwerken voor de kinderen. We willen namelijk tussendoor een korte activiteit doen, zodat de kinderen niet 45 minuten aan een stuk zich hoeven te concentreren op hun werkje.
Nadat we dit besproken hadden hebben we gevraagd of ze wilde dat we nog iets anders deden of wat meer deden. Toen vroeg ze of we ook nog een jongen willen gaan observeren die gedragsproblemen heeft. Ze wilde kijken of wij een idee hadden hoe we met hem om kunnen gaan.
Waarschijnlijk gaan we volgende week nadat we de leerkrachten getraind hebben over hoe ze kunnen omgaan met de kinderen en welke activiteiten ze kunnen gaan doen aan het einde van de week dit kind nog een paar dagen observeren. Jullie merken het we hoeven ons niet te gaan vervelen, er is genoeg wat we kunnen doen voor ze.
Morgen gaan we naar Pondicherry met de Duitse vrijwilligers. Ik heb er heel veel zin in en ben zeker benieuwd hoe het daar is. Het is bezet geweest door de Fransen, dus veel Europese invloeden zullen er te vinden zijn. Na het weekend zal ik jullie hier mee over vertellen.
Op de foto’s zie je de kinderen van de klas.
Liefs x