(origineel bericht op be-more.nl)
de 1e dag
Beste lezer,
Wat nog wel aardig is om te vertellen over onze vlucht. Van Johannesburg naar Port Elizabeth, zat een blanke Z-Afrikaner naast ons, die in PE woont en al snel maakte hij in het Afrikaans een praatje. Toen hij hoorde wat wij gingen doen vroeg hij: “do you have a gun with you”? Hij sprak vol lof en respect dat wij de mensen van Walmer vrijwillig van overseas kwamen helpen.
Op het vliegveld werden wij verwelkomt door de oprichters van het project, Diane en Derrick. Zij hebben 16 jaar geleden het intitiatief hiervoor genomen. Wij weten al iets meer over hun werk, dat komt misschien later nog. Nadat wij bij onze woning waren afgezet, vertelden ze dat wij de volgende dag om 07.30 zouden worden opgehaald. Das schrikken, lijkt weer op onze werkzame periode bij de landmacht.
Wij besloten om 06.30 de wekker te zetten.
De volgende dag zaten er in het busje, zonder ramen, al enkele zwartjes druk te kwebbelen in Xhosa, met een gekliklak van jewelste, waar wij natuurlijk niets van verstonden. Onderweg stapten er nog verschillende mensen in, die na achteraf bleek, ook bij het DHC gingen werken.
Bij aankomst op het project, werden we rondgeleid. Er zijn 5 klaslokaaltjes voor kinderen van 4 tot zo’n 8 jaar, waarbij de hoogste groep vergelijkbaar is met groep 3 in Nederland. Er is een naai/handwerklokaal waar vrouwen kleertjes maken en spulletjes die als souvernier verkocht worden. Zij krijgen voor dit werk enkele Randjes (ZA munt) en wat te eten. Dan is er nog een apart gebouwtje waar verstandelijk gehandicapte kinderen worden opgevangen, voor dagbesteding, zoals we dat in Nld noemen, afschuwelijk.
Wel heel goed overigens dat deze opvang er is.
Niemand vertelde ons wat er nu precies van ons verwacht werd, maar al snel bedachten we dat het assisteren van de onderwijzeressen een belangrijke taak zou kunnen worden.
Na het ochtendgebed en gezang kregen de kindjes een schaaltje warme pap, als ontbijtje. Veel kinderen zijn weesjes en wonen in primitieve golfplaten hutjes, bij familie of buren, het zijn hele arme gezinnen, waarbij het HDC zorgt dat zij te eten krijgen. In toaal wordt er door dit project aan zo’n 100 gezinnen zorg besteed. In de township Walmer wonen ongeveer 70.000 mensen. Gelukkig zijn er nog vele andere projecten, waardoor meerdere gezinnen hulp en (sociale) begeleiding krijgen.
Na de pap vloog iedereen naar het betreffende leslokaal.
Hoewel er wel een onderwijzeres voor elke klas was, bleken in enkele lokaaltjes de kinderen netjes op de stoeltjes of op de gron te zitten, maar er was geen leiding te zien. Zij waren links en rechts druk en gestresst aan het praten over de dag van Morgen. Dit zou iets heel bijzonders worden, het hoogtepunt van het schooljaar en er moest veel geregeld worden. Graduation werd het genoemd. Intussen gingen wij in een klasje de kindjes bezig houden.
Later was er ook werk, in een zaaltje. Dit moest leeggeruimd, schoongemaakt en versierd worden voor de grote dag. Enkele kinderen mochten balonnen opblazen, trots als ze waren, maar volgens mij ook misselijk van het blazen, zo deden ze hun best.
Christ bood aan om deze op te hangen, maar verongelukte al bijna bij de eerste poging, omdat hij op een tafel klom, waarvan 3 poten kapot waren of los zaten. Daar lag hij! Hij sprak van geluk dat hij geen blessure had opgelopen. We hebben erom kunnen lachen.
Na dat klusje nam hij het op zich om de (nep) kerstboom op te zetten. Hij kreeg de boom, ballen en verlichting aangereikt van een zwarte jongen, die zijn werk daarmee uit handen gaf en vervolgens op een stoel ging toekijken hoe Christ de kerstboom opzette.
De kinderen zijn heel erg snel vertrouwd met vreemde mensen. Ze maken heel gemakkelijk contact, wat voor ons heel erg leuk is. Het zijn echt schatjes…
De meesten spreken nog geen engels of slechts enkele woordjes. De hoogste groep heeft een blanke lerares en daar wordt alleen maar Engels gesproken. De kindjes zoeken gemakkelijk troost bij ons of vragen om een andere reden aandacht. Sommigen willen opgetild worden en knuffelen. Waar wij allebei heel erg aan moesten wennen, was dat sommigen een snotneus hebben. Op zich nog niet zo erg, maar als ze dan met de snotpin in de kleuren tussen wit en groen met ons willen kroelen, dan is dat wel iets, waarbij je de neiging hebt om je gezicht weg te draaien. Zien jullie het al voor je??
Bij het booschappen doen lagen de papieren zakdoekjes dan ook als eerste in het winkelmandje.
Eigenlijk kunnen we nog veel meer belevenissen vertellen, maar het moet wel leesbaar blijven. Wij beleven het, maar realiseren ons ook dat je het anders ervaart als je een ellelang verhaal moet lezen. Daarom is dit het voor vandaag. We gaan er ter ondersteuning nog enkele foto’s aan toevoegen en gaan volgende keer weer verder. Als we internetverbinding hebben, want deze valt nogal eens uit.
Jullie ontvangen heel veel groetjes en we bedanken jullie voor de reacties op onze weblog.
Christ en els
ps. enkele mensen hebben de eerste keer een automatisch e-mailtje ontvangen dat wij een bericht hadden gestuurd. Mocht je geen automatisch bericht (meer) krijgen, dan kun je je via de weblog alsnog aanmelden.
helaas is het niet gelukt om foto’s toe te voegen, volgende keer hopelijk beter.