(origineel bericht op be-more.nl)
De eerste 3 weken Cambodja
Mijn eerste verhaal op mijn weblog. Het stond al langer op de planning, maar ik ben er door alle nieuwe indrukken steeds niet aan toegekomen. Maar nu is het moment daar en kan ik er niet meer onderuit.
We zijn inmiddels 2,5 week verder en ik begin me hier steeds meer thuis te voelen. De stad doet dorps aan en er hangt een hele relaxte sfeer, een aanrader voor iedereen. De Franse invloeden zijn ook nog terug te vinden in het straatbeeld, met name in de architectuur. Veel schattige balkonnetjes en tropische en felgekleurde bloemen. Alles is op loopafstand te doen en er zijn ontzettend veel leuke eettentjes en barretjes. Hier doen wij ons dan ook niet voor onder en eten elke avond gezellig buiten de deur. We moeten ook wel want koken gaat niet in ons hostel, geen probleem dacht ik zo. Een hechte groep zijn we nu al geworden. De leeftijden zijn afwisselend en dat maakt het ook zo interessant en gezellig.
Naast het bezoeken van eettentjes e.d. moet er natuurlijk ook gewerkt worden. Het PDC (Pure Dream Centre) waar ik werk ligt midden in een community, aan het einde van een hobbelend zandweg. Eerst wordt je even flink door elkaar gehusseld om daarna verwilderd bij het project aan te komen.
De dagen bestaan uit Engelse les, sportlessen, computerlessen, living values, Khmer lessen, rekenlessen en creatieve workshops. Mijn grootste taak is de creatieve workshops verzorgen, therapie geven en helpen bij de Engelse en rekenles. Één keer Engelse les in mijn eentje gegeven en dat verliep hartstikke goed.
De kinderen zijn hartstikke lief en erg goedlachs. Ik heb een ochtend en middaggroep, waarvan ik inmiddels alle namen ken. De ochtendgroep moet ’s middags naar public school (die ligt aan de overkant van de zandweg) en is dus alleen ’s ochtends bij mij. Dat geldt ook voor de middaggroep, maar dan andersom. Ik spreek Engels tegen de kinderen, maar ik ben genoodzaakt om daarbij vaak handen en voeten te gebruiken. De kinderen krijgen Engels, maar dit is allemaal nog heel erg basis. Dit maakt het een uitdaging en interessant om tot contactgroei te komen. Maar dit gaat hartstikke goed en ik krijg altijd veel energie en een positief gevoel van de kids.
Voor mijn therapie heb ik de hulp ingeschakeld van de social worker, zij kan mij helpen met vertalen en ook informeren over de kinderen die ik in therapie heb. Hopelijk mag ik binnenkort mee op huisbezoek, zodat ik de families ook leer kennen. Ik heb de kinderen nu één keer voor therapie gehad en dat verliep heel rustig, alleen snapten ze niet alles. Ik wil proberen om zoveel mogelijk bij hun belevingswereld aan te sluiten, maar dit blijft zoeken. Ik heb gemerkt dat ze ook ontzettend druk worden van de drama activiteiten, voornamelijk omdat ze het niet snappen denk ik. Daarom maak ik nu langzaam vanuit beeld (tekenen e.d.) de stap naar spel.
OP het PDC wassen de kids twee keer in de week hun shirtjes, daarbij zitten ze allemaal rond een tobbe en zijn ze ijverig aan de slag.
Inmiddels heb ik ook een aantal hartverwarmende liefdesverklaringen gehad van de kids op het PDC, “Esther, I love you, I miss you.” Smeltsmelt!
De lunch van het PDC is ook altijd weer een hele ervaring. Als hoofd van de tafel van mijn middaggroep mag ik eerst alle kinderen rijst en soep opscheppen en vervolgens ben ik zelf aan de beurt. Als iedereen heeft mag er gegeten worden. Als we geluk hebben zitten er geen volledige vissenkoppen en geraamtes in, maar dit is meestal wel het geval. Ze hakken de kip, beef of vis in zijn geheel en gooien het ook zo in het eten. Maar over het algemeen smaakt het eten lekker en maakte een harde ochtend werken hongerig.
Hier in Cambodja zijn ook een aantal dingen waar mijn oortjes van gingen klapperen of mij choqueerden. Zo zijn er de moto’s (scooters) beladen met dode varkens of ganzen. De chauffeurs die graag hun claxon gebruiken bij elke keer passeren, daar kreeg onze buschauffeur naar Siem Reap ook geen genoeg van. Jonge meisjes die met hun babyzusjes of broertjes ’s avonds over straat lopen en bedelen om melk, jonge straatverkopers of kinderen die de hele avond lege blikjes en flesjes verzamelen. Hoe moeilijk het ook is we helpen hen niet, omdat we ze hiermee anders alleen maar op straat houden.
Naast de schokkerende dingen zijn er ook leuke punten, zoals de maand van de bruiloft. Die valt met name in april, dus daar heb wij volop van genoten. In april wordt er getrouwd en dat doet iedereen op dezelfde manier. Er wordt een knalroze en gele tent gehuurd en die wordt voor het huis neergezet, vaak ook aan de kant van de weg. Aan de buitenkant van de tent worden boxen geplaatst, deze zijn naar buiten gericht. Uit de boxen komt één soort (trance) muziek en de volumeknop staat op max. Op die manier weten mensen dat er een bruiloft gaande is. Die begint ook vaak om 5 uur ’s ochtends en duurt vaak 2 tot 3 dagen. De eerste dag is formeel, op de tweede dag wordt er volop gedronken. Het bruidspaar staat voornamelijk handen te schudden. En laat zo’n tent ook vaak naast het guesthouse hebben gestaan een week, dat was dus heel fijn wakker worden.
Vandaag hebben we geprobeerd de Angkor Wat gratis binnen te komen, dit is helaas niet gelukt. In plaats daarvan hebben we een leuke fietstocht gemaakt naar een meer in de buurt van Siem Reap, waar de monniken in autobanden ronddobberen. Het regenseizoen begint deze periode ook zo een beetje. Meestal begint het met hele harde winden en komt het vervolgens met bakken uit de hemel, gelukkig is dit meestal ’s avonds en koelt het daardoor ook lekker af. Siem Reap is de droogste plek van Cambodja, dus we hebben er nog veel minder last van gehad dan in andere delen van Cambodja.
Morgen beginnen we langzamerhand met de voorstelling. Ik wil met de groep werken aan de hand van een Cambodjaans en Nederlands verhaal. Daarnaast wil ik met de kinderen ook een stukje Bokator Khmer erin verwerken, dat is een Cambodjaanse vecht/danssport. De ochtendgroep heeft getekend wat ze later willen worden, deze rollen wil ik omzetten in spel.
Afgelopen zondag moesten de kinderen voetballen en dat was zo’n leuk schouwspel. In alle vroegte, om 8 uur ’s ochtends stonden we aan de kant te juichen. Het was ontroerend om te zien hoe ze achter die bal aanrenden. Meestal winnen ze niet, maar deze keer hadden ze drie van de vier wedstrijden gewonnen. Ik heb nog nooit aan de kant van de zijlijn gestaan, maar dit was de moeite zeker waard. Ik was zo trots op ze en ze straalden allemaal.
Aankomend weekend pakken we de bus en boot naar Koh Rong, eiland in het zuiden van Cambodja. Dan is de koning jarig, dus zijn we 14 en 15 mei ook vrij. 19 mei gaan we een tour maken door de community en zullen we drie van de families van het PDC ontmoeten. Daarover zal ik de volgende keer meer schrijven.