(origineel bericht op be-more.nl)
De derde week voorbij
Zondagochtend, 21 augustus 10.30 uur. Matthijs en Maarten zwemmen in Lake Malawi, Sybrand zit op een ligstoel te kijken en Ellemijn en ik zitten hier op een grote veranda met uitzicht op het meer. Kijken naar wat de jongens doen, verslagje maken, kijken naar de Afrikanen die de hele dag bij hun kraampjes zitten en omdat er niet zoveel toeristen zijn, zitten zij de hele dag –dag in, dag uit- met elkaar te kletsen. Waar hebben ze het toch allemaal over? Ze zitten er al heel vroeg en rond 20.00 uur gaan ze weg. Elke dag weer.
Drie weken voorbij. Nu gaat het wel heel snel!
De derde week was wel wat bijzonder.
Op dinsdagochtend hebben we ons project namelijk verlaten om naar Pakachere te gaan. Woensdag was namelijk de dag (17 augustus) dat er demonstraties zouden plaatsvinden. Die hebben niet plaatsgevonden, gelukkig. Maar er is nog wel wat onrust.
Maandag is een mevrouw naar ons project gekomen die de projectleden de hele week cursus komt geven. Over HIV/Aids, over home based care, over hoe om te gaan met orphans. Ze zitten in de nursery dus voor de nursery zijn we onze plek kwijt vandaag, maar dat is geen probleem want we leggen gewoon een mat buiten en daar beginnen we. Ellemijn deelt papier uit zodat de kinderen die er al zijn, ook al iets te doen hebben. (Dat blijkt een westerse insteek, want als je niets met hun doet, wachten ze gewoon; dat zijn ze zo gewend.) De kinderen zitten heerlijk te tekenen en als Ozalia eigenlijk wil beginnen, is ze de draai een beetje kwijt. Emily, de dame die met haar de nursery leidt, is onze was gaan en is er –nu blijkt- dus ook niet bij. En dat is jammer, want zij is een enthousiaste motor. Niet getreurd: we zingen en spelen met de kinderen. Sybrand komt op het lumineuze idee om van krantenpapier hoedjes te maken en dat vinden ze leuk!! Om 11.00 zegt Ozalia weer dat de kinderen moe zijn en dat ze naar huis mogen gaan. As. Woensdag is er geen nursery. De reden kunnen we niet zo goed achterhalen. Heeft het nu te maken met de demonstraties, met de cursus of met het feit dat wij er niet zullen zijn op woensdag?
Het plan is dat we maandagmiddag gaan kijken bij een ander project. Katherine meldt ons echter dat dit niet doorgaat want dat project ligt bij Air Wing, een militaire basis en de verwachting is dat de president vandaag vanaf daar vertrekt. Dan moet je daar niet met een stel azungu’s lopen!
Dus we gebruiken de tijd om een programma voor de nursery te maken, om tekeningen van het gezicht (nose, chin etc.) te maken. Maarten maakt een bouwtekening voor de pigstable. Aan de hand van die tekening kan de stal omgebouwd worden tot een honk voor de youth club. Cheepa ziet dat wel zitten. Hij zegt dat hij dat ‘gewoon’ gaat doen met de youth club. Ik ben wel benieuwd, maar zal dat niet meer zien. Wie weet, sturen ze een foto (!!!).
Dinsdagochtend de 16e augustus vertrokken we dus naar Pakachere vanwege de mogelijke onrust. Alles ingepakt en meegenomen. We zeggen tegen Katherine dat we zo snel mogelijk zullen terugkomen en laten de spullen die we sowieso zullen achterlaten in onze kamer.
Die middag gaan we wat shoppen in Zomba. In de loop van de dag komen onze collega-vrijwilligers. We hangen wat, kletsen wat, er wordt een beamer ergens vandaan getoverd zodat er film gekeken kan worden (ideetje voor Be-More: schaf zo’n ding aan, zodat’ie uitgeleend kan worden naar projecten (waar elektriciteit is (!!!)) zodat je beter kunt lesgeven, danwel een filmmiddagje kunt organiseren voor kinderen).
Woensdag hangen we ook nog totdat ’s middags het sein meester gegeven wordt. Het is rustig en de demonstraties zijn uitgesteld tot 17 september. De UN treedt op als mediator tussen de government en de civil society en er is dus nog een tijd van praten.
Woensdag gaan we na het eten dus terug naar ons project zodat we donderdagochtend de youth club kunnen doen en donderdagmiddag het andere project alsnog kunnen bezoeken.
Die donderdagochtend is er onduidelijkheid: is er nu youth club of niet? Waar is Cheepa? Geen idee en als een paar meisjes het aan mij vragen, stel ik voor samen Uno te gaan spelen. We hebben echt plezier! Daarna gaan ze mij chichewa leren! Da’s ook lachen! Daarna haal ik een oude Margriet uit waar wat leuke teksten in staan: idealen zijn als sterren: ze wijzen je de weg naar je doel ook als je de weg nog niet weet. Ik vertaal het naar het engels en zij vertalen het naar het chichewa. Ik hoop dat ze de bedoeling achter de tekst snappen en sommigen doen dat ook! Baby Isabel wordt bij mij op schoot gezet. Een knoeveltje!
Katherine meent dat het beter is om ’s middags niet bij dat andere project te gaan kijken (nog niet helemaal veilig, etc.) maar we gaan. We worden verwacht!! Dames en kinderen verwelkomen ons zingend, het bestuur staat klaar. Er worden wederzijdse dankwoorden uitgesproken en we bekijken het gebouw en stellen vragen. Dat project wordt getrokken door een aantal mensen die elders een baan hebben en dit als vrijwilligerswerk erbij doen. Dat vinden wij de goede manier. Op die manier worden meer mensen in de community betrokken en mede verantwoordelijk.
’s Avonds overleggen Matthijs en Ellemijn nog met Ozilia en Cheepa over de sportactiviteiten die zij volgende week met de nursery en de youth club willen organiseren en dan is deze week rond.
Vrijdagochtend vertrekken we om 07.30 (na ontbijt en het hele badritueel) naar Pakachere want van daar uit zullen we vertrekken naar Cape mcLear aan het Lake Malawi. En dat is fantastisch, tropisch, bounty!!! Behalve dat Sybrand ziek is. Hij gaat naar de lokale Ierse vrijwilligerskliniek en krijgt een lading pillen mee. Ook een malaria-kuur want het is moeilijk te constateren of blanke mensen, die bij voorbaat al anti-malariapillen nemen, malaria hebben. We slapen hier in dorms, maar de mevrouw van het complex wijst ons een lodge toe waar Sybrand comfortabeler kan ziek zijn: met douche en toilet en met klamboes. Want in de dorm is er maar één klamboe en er worden er nog twee bijgehangen, maar 7 mensen moeten dus zonder doen(!!). Ik slaap met de chitenje (omslagdoek) op mijn hoofd. Eerder die dag heeft’ie dienst gedaan als badlaken. Echt multifunctioneel zo’n doek!
Zaterdag wordt een boottocht over Lake Malawi gemaakt en er wordt gesnorkeld (en flink gezon’d en gelezen uiteraard!). Bij de marktkraampjes worden nog wat armbandjes etc. gekocht. ’s Avonds eten we heel lekker: pizza’s, nacho’s, vis met groenten etc. Weer even wat anders dan de beefburgers of de koolsalade. Het eten hier is echt wel lekker, maar soms krijg je even genoeg van vaak hetzelfde.
De week is weer voorbij; we gaan aan onze laatste week beginnen!!
Je zou kunnen wennen aan dit leven en mensen zijn dankbaar. Voor alle hulp die ze krijgen. Het is niet alleen geld dat nodig is; het is veel meer dat er behoefte is aan echte fysieke hulp en voorbeeldgedrag. Inspiratie! Maar dat schreef ik al eerder.
Het is wel leven met minder de normale dingen zoals elektriciteit, maar wij hebben een wc met pot en een grote badkamer. We maken elke dag het plezier rondom de keuken mee en elke avond staan de kinderen klaar want dan willen ze spelen. En dat is leuk!! We voeren gesprekken met de dorpsbewoners en elke bijeenkomst van de youth club komen meer mensen. Het spreekt zich langzaam rond. Joined forces!