(origineel bericht op be-more.nl)
De big five & afscheid van de jongens
<strong>Wildpark Hluhluwe </strong>
Vorig weekend dan eindelijk mijn eerste echte weekendtrip gehad: op safari! ’s Middags met een groep van zeven meiden en gids Cameron vertrokken richting Hluhluwe, één van de weinige wildparken van Zuid-Afrika. Het is dan wel niet de grootste, maar wel de oudste van Zuid-Afrika. Alle dieren die er leven, leven van nature in dit gebied en zijn er niet naartoe gebracht. In eerste instantie is het park opgezet om de neushoorn te redden, omdat die met uitsterven wordt bedreigd. Alle neushoorns komen dus vanuit dit park! Na drie uur rijden (met natuurlijk ‘The lion sleeps tonight’ uit de boxen) kwamen we in ons ‘backpackershostel’ aan waar we de eerste nacht sliepen. De deur hoefden we niet op slot te doen: er was toch niemand. We konden gelukkig even een duik in het zwembad nemen, het was 36 graden. ’s Avonds bij het kampvuur pasta gegeten en een wijntje gedronken, en op tijd naar bed… want om de meeste dieren te spotten moesten we wel voor dag en dauw in het park zijn… half 6 vertrek! We hebben met z’n allen in een grote hut midden in de bushbush geslapen. Het dak van de hut was van een soort bamboe gemaakt, zodat je er gewoon doorheen kon kijken. Natuurlijk had ik mezelf de bovenste verdieping van een stapelbed toegeëigend, dus was het gevolg dat ik de halve nacht gespannen naar boven heb gestaard op zoek naar enge beesten die op m’n hoofd konden vallen. Niks gevonden natuurlijk, en de volgende dag vroeg opgestaan om op zoek te gaan naar de Big Five!
Een veelbelovend begin; binnen een uur hadden we al drie van deze Big Five gezien, namelijk de olifant, de buffel en de neushoorn, en nog veel meer dieren. Zo ontzettend mooi om alles in het wild te zien leven, ook al is het soms van ver weg. Na dit mooie begin merkten we dat de dieren, naarmate het warmer werd, de schaduw opzochten en dus niet meer in het zicht waren. Tot 13.00 hebben we gereden met een paar tussenstops, met onder andere een heerlijk ontbijtje gemaakt op een ‘skottelbraai’, een soort openbare bbq die je bij picknickplaatsen kunt gebruiken. Tot 15.00 even uitgerust in het kamp waar we die nacht zouden slapen, en daarna weer drie uurtjes gereden.
Het kamp waar we sliepen was écht ‘into the wild’: behalve olifanten konden alle dieren uit het park gewoon rondom onze tenten komen (die trouwens wel heel luxe waren)! En dat hebben we gemerkt. ’s Avonds hebben we een braai gehad, waarbij de gids naast onze tent (die gelukkig op een verhoging stond) het vlees klaarmaakte. Het vlees moest echt in de gaten worden gehouden, anders zouden hyena’s het opeten. En inderdaad; toen we veilig bij onze tenten aan het eten waren, kwamen ze eraan en pakten ze voorzichtig het overgebleven vlees van de braai. Heel mooi om te zien! Daarna hebben we marshmallows boven de braai gemaakt. Volgens de gids geheel veilig: hyena’s zijn bang voor mensen, ze waren inmiddels dan ook alweer verdwenen. Toch bleef ik steeds achterdochtig achterom kijken… En zag ik ineens een wilde kat zitten onder de veranda, die schijnt ook heel zeldzaam te zijn. Daarbij is het sowieso al heel zeldzaam dat ik iets spot, moet je nagaan. Na het eten zijn we naar onze tenten gegaan. Met drie andere meiden moest ik nog zo’n 50 meter lopen. De gids wilde ons niet alleen laten lopen in het donker: stel dat we opgegeten werden… hij liep voor de zekerheid maar even mee. Eén van ons moest alleen slapen omdat de tenten voor twee personen waren, heel dapper had ik mezelf daarvoor opgeofferd. Maar toen had ik me nog niet bedacht dat je álles kunt horen in een tent, zo ook hyena’s… Die ik inderdaad heb horen vechten, voordat ik ging slapen. Wat was ik blij met mijn oordoppen! Om precies 22.00 lag ik in bed, twee seconden voordat de stroom in het kamp uitging en het pikkedonker was.
Zondag ook in het donker opgestaan om weer verder te gaan met onze zoektocht. Helaas deze dag minder dieren gezien dan zaterdag en rond de lunch weer richting Durban gegaan. Het spannende van safari is dat je ook echt moeite moet doen om de dieren te vinden; ze komen jou niet opzoeken en zitten soms heel goed verstopt. Wat ook af en toe voor hilarische momenten zorgde: nadat onze gids een cheetah gespot had, ging iedereen zo enthousiast in de weer met verrekijkers en fototoestellen, dat we binnen een paar minuten allemaal op een andere plek in de auto zaten. En wie was de laatste die de cheetah in de gaten kreeg? Juist. Na een kwartier viel ook bij mij het kwartje. Maar, ik heb ‘m gezien. Ook hebben we leeuwen gezien, maar wel van heel ver weg. Heel bijzonder. Uiteindelijk hebben we vier van de Big Five gezien (olifant, buffel, neushoorn en leeuw). De luipaard hebben we helaas niet kunnen vinden, maar vier van de vijf is al een hele prestatie! Ook veel dieren daarnaast gezien: nachaapje, zebra, wrattenzwijn, bushpig, giraffe, baviaan, nyala, bushbock, krokodil, nijlpaard, kudu, leguaan, spotted genet (wilde kat), hyena, velvet monkey en natuurlijk de cheetah. Sommige dieren liepen vlak bij ons langs, zoals de olifant en giraffe, zo mooi! Al met al een heel mooi weekend gehad, de Beekse Bergen zijn er niks bij als je dit eenmaal hebt gedaan… En ooit, op een volgende safari, ga ik op zoek naar de luipaard!
<strong>Afscheid van de rehab</strong>
Afgelopen week was alweer de laatste op de rehab. Maandag en dinsdag hebben we twee dagen meegelopen op het Hope Centre, waar het voor de jongens allemaal begint. Dit is de dagopvang voor de jongens van de straat en de eerste fase van I Care. Hier zal ik vanaf deze week gaan meedraaien, dus zal ik er in mijn volgende verhaal uitgebreid over vertellen 
Op woensdag en donderdag was het tijd om afscheid te nemen van de jongens en het personeel van de rehab. Sinds maandag is trouwens er een nieuwe jongen bijgekomen, die uit een van de family homes komt, maar wegens problemen weer terug moest naar de rehab. Deze jongen hebben we helaas maar een paar dagen gezien, dus hebben we hem niet goed leren kennen. Op woensdagochtend hebben we eerst geholpen bij de les. De jongens moesten op een bord Engelse woorden naast elkaar leggen en zinnen vormen. Ik hielp een 12-jarige jongen, hij kan niet goed Engels en had ook nog eens erg moeilijke woorden voor z’n neus liggen, waarvan ik soms ook geen vertaling wist. Ik heb niet het idee dat hij er veel van op heeft gestoken, het niveauverschil tussen de jongens is te groot. Daarna gingen ze armbandjes maken, leuk om ze zo geconcentreerd bezig te zien. ’s Middags waren de jongens vrij. We wilden graag iets met ze doen als afscheid, dus hebben we ze meegenomen naar de bioscoop (ook van een deel van het donatiegeld). Ook twee begeleiders zijn mee geweest. Alle jongens kregen van ons cola en een bak popcorn (die natuurlijk al halfleeg was voordat de film begon). We hebben de film Grown Ups 2 voor ze uitgekozen, achteraf een goede keuze want ze vonden hem supergrappig! Het was maar goed dat we bijna alleen in de zaal zaten, zo hard hebben ze gelachen. Misschien heeft niet iedereen precies begrepen waar het over ging, maar gelukkig zat er veel ‘zichtbare’ humor in de film. De boys waren heel moe na die tijd, maar het was zeker een geslaagde middag!
Donderdag dan echt de laatste dag. Omdat Eline rond de middag al weg zou gaan, hebben we voordat de les begon ons afscheidscadeautje gegeven: een fotocollage en een kaartje met ‘once you choose hope, anything is possible’. Vonden we heel toepasselijk voor I Care. Ze vonden het erg leuk. Helaas was het glas van de lijst al snel kapot; de jongens hadden hem per ongeluk klem tussen de leuningen van de stoel gezet… Tja, met spullen blijven ze nou eenmaal niet zo voorzichtig. Maar het is vast wel te fixen! Daarna hebben we weer bij de les geholpen. Deze keer ging het over gevoelens, waarbij krijg je welk gevoel? Ik las dat één jongen had opgeschreven: ‘I am sad cose the voluntas are gowin’. Daar krijg je toch wel even kippenvel van. ’s Middags kregen ze weer les van de lerares die geen orde kan houden, dat hebben we wel weer gemerkt. Ineens merkten we namelijk op dat ze al een tijdje de klas uit was, bij nader inzien bleek dat ze uit frustratie was weggegaan omdat iedereen ‘zo vervelend’ was. Gewoon zonder iets te zeggen heeft ze haar auto gepakt, dat zegt naar mijn mening toch wel iets over je kwaliteiten als lerares. Maar het kwam op zich wel goed uit: Nadine wilde de jongens nog graag dansles geven, dus heeft ze een paar van hen ‘Beat it’ van Michael Jackson geleerd.
Toen iedereen daarna ging voetballen, kwam ik aan de praat met een van de jongens. Deze jongen (14 jaar) had het erg moeilijk met ons afscheid, we hebben hem die dag een paar keer zien huilen. Hij vertelde me over zijn verleden. Eerst woonde hij bij zijn moeder, die hem sloeg en naar hem schreeuwde. Toen hij bij zijn oma ging wonen, ging het ook daar niet goed: zij had een drankprobleem. Op een gegeven moment is hij op straat gaan leven. Maar ook dit leven was gevaarlijk; in één van de eerste dagen dat hij op straat leefde heeft iemand hem zelfs geprobeerd te verkrachten. Hij wist op tijd weg te rennen. Hij vertelde veel over het leven op straat, en hoe het voor hem was geweest. Hoe de toekomst voor hem eruit ziet is onzeker: als ze hem weer terug naar huis sturen zegt hij opnieuw naar de straat te gaan. Ik hoop zo dat I Care voor hem de goede keuze maakt! Het is echt een slimme jongen, hij heeft in een korte tijd ontzettend goed Engels geleerd en is heel gemotiveerd om te leren. We moesten hem zelfs nog een briefje met Nederlandse woordjes meegeven, zodat hij deze kon leren. Ik heb hem dan ook verteld dat ik in hem geloof en dat hij moet beloven dat hij in december ‘slaagt’ voor de rehab. Hij beloofde het. Ik hoop dat ik ooit te weten kan komen hoe het verder met hem is gegaan!
Het verhaal van deze jongen maakte veel indruk op mij. Hij noemde dat hij zijn verhaal alleen aan mensen vertelt die hij kan vertrouwen, en die hem er niet mee zouden pesten. Nu vertrouwde hij ons, en gingen we weer weg. Ik had de tranen in m’n ogen staan. Ik zei dat ik volgende maand wel af en toe langs zou komen, als ik in het Hope Centre zat. Gelukkig vormde zich toen een klein glimlachje om z’n mond. Om hem een beetje op te vrolijken, heb ik hem een boekje voorgelezen, wat ik al vanaf het begin had beloofd. Ik was blij dat hij daarna weer iets vrolijker was. We gingen naar de rest van de jongens, in het klaslokaal stond ineens een muziekinstallatie met microfoons! Vonden ze fantastisch, er werd meteen gedanst en gezongen. En wat hebben die jongens een ritmegevoel, zelfs beatboxen doen ze zonder moeite. In Nederland zou het heel bijzonder zijn als je zoiets kan, hier is het heel normaal. Ook ik heb nog even de microfoon vastgehad om te zingen, vonden ze heel leuk! Opeens bleek dat alle jongens nog iets tegen ons wilden zeggen. Eén voor één gaven ze een kleine ‘speech’. Ze bedankten ons voor alles wat we voor ze hadden gedaan, en voor de schoenen en de bioscoop en alle andere leuke dingen. Zo mooi! Opnieuw kreeg ik tranen in m’n ogen. We moesten beloven dat we terugkwamen, maar ons was al op voorhand gezegd dat we dat nooit moesten doen. Ik kan het alleen voor de komende maand beloven. Na het laatste avondmaal met alle jongens, ook voor de laatste keer onze vaste soap ‘Generations’ gekeken met al het personeel.
Vrijdagochtend werden we opgehaald om naar de bed & breakfast in Durban te gaan, waar ik m’n volgende maand zal doorbrengen. De verdrietigste die ochtend was niet één van de jongens, maar de tuinman, die zelfs voor ons alle drie een schattig briefje heeft geschreven. Mét een gebrande cd van Dolly Parton erbij, haha. Ach, het gebaar is goed. De jongens waren daarentegen wat koeltjes die ochtend, ze waren of nog niet helemaal wakker, of dit was hun manier om afscheid te nemen. Maar het was niet erg: de twee voorgaande dagen hebben we een super mooi afscheid van ze gehad. Voor mij best dubbel allemaal, ik zie ze waarschijnlijk nog wel terug deze maand. Eenmaal bij de bed & breakfast kreeg ik mijn toekomstige kamer te zien: een enorme kamer met koelkast, diepvries, keukentje en bad erin. Na de rehab zal het vast geen probleem zijn om ook hieraan weer te wennen! Frauke, een vrijwilliger van een ander project, zit in de kamer naast mij dus we gaan er samen wat van maken deze maand Als afscheid van de andere meiden hebben we die dag nog ijsjes gegeten en zijn we lekker uit eten geweest (wederom voor zo’n 10 euro). Toch wel gek om alleen op het project achter te blijven, nadat je een maand samen met elkaar bent opgetrokken. Maar deze week maak ik zelf ook een nieuwe start: hetzelfde project, maar een heel andere fase! Ik heb er zin in, en ben benieuwd!