(origineel bericht op be-more.nl)
De afgelopen twee dagen
Lieve allemaal,
Hier weer even een update van mij in PE. Nu ik gewoon over internet beschik, moet ik daar toch gebruik van maken 
Er gebeurt hier ontzettend veel, ik heb het gevoel alsof ik er al veel langer ben dan drie dagen. Mijn eerste week is al voor de helft voorbij, dat is wel jammer. Nog wel twee hele dagen te gaan! Jullie vroegen of de kids en de mama’s mij herkenden. De mama’s en de andere vrijwilligers van Ubomi wel, dat was heel leuk. De kinderen volgens mij niet, die zijn nog zo jong. En de oudere kinderen komen niet dagelijk en vaak wisselend, ik denk niet dat ze me daarin herkennen. Soms is er wel zo’n blik van herkenning, maar dat zou ook gewoon nieuwsierigheid kunnen zijn. Iedereen kijkt me wel aan namelijk Aan de andere kant is er ook van mijn kant nog steeds herkenning. De kinderen zijn veel aan het knutselen geweest bij de Educare en op hun werkjes staat hun naam. Een aantal namen herken ik van vorig jaar, en zo kwam ik Thimna’s naam weer tegen. Ik had haar nog niet tussen de kids ontdekt deze week, maar Nolathundo heeft me haar even aangewezen en dan is de herkenning er wel weer. Met een muts op zijn ze ook iets minder gemakkelijk te herkennen Daarbij zijn veel kinderen van de Educare nu naar de basisschool gegaan en komen ze niet meer dagelijks bij het project. Gisteren daarom wel even met de soepkeuken meegedraaid en daar Zandile weer even gezien, één van de meisjes die nu dus op de basisschool zit.
Gisteren heb ik een hele tijd met Mark gesproken over wat Ubomi nodig heeft en hoe wij hem met onze stichting kunnen helpen. We hebben nog weinig vaste donatuers, dus structureel kunnen we nog niet zo veel. Dat is lastig, maar daar komen we vast uit. Mark heeft wel heel uitgebreid de tijd genomen om alles uit te leggen en hij heeft mooie plannen voor de komende jaren. Zo wil hij heel graag een aantal tieners meenemen op kamp, een soort hiking, waarbij dus veel aandacht gaat naar teamwork en het overwinnen van obstakels. Een superidee als je het mij vraagt. Ook wil hij de huiswerkbegeleiding verbeteren, zoda er een betere monitoring is. De kinderen zijn nu niet echt gemotiveerd om goede cijfers te halen, wat wordt versterkt door desinteresse van de ouders. Daarbij zijn scholen soms laks in het verstrekken van rapporten, waardoor er nog minder zicht is op wat de kinderen doen. Daarbij hebben de vrijwilligers van Ubomi zelf ook niet altijd een opleiding afgemaakt, waardoor ze zich wel bewust zijn van het belang, maar niet altijd over de juiste kennis beschikken om te begeleiden. Mark wil de kids motiveren door bijvoorbeeld met hen die het meest vooruitgaan naar de bioscoop te gaan. Goed plan lijkt mij! Dat zijn zo een paar ideeën, maar er zijn er nog veel meer. Deze zijn echter allen voor de lange termijn. Voor de korte termijn zijn ook dingen nodig, dus daar ben ik over met hem en met SUON in gesprek om te kijken wat we kunnen bekostigen. Wordt nog vervolgd dus!
Gisterenmiddag heb ik na de soepkeuken nog geholpen met het maken van de toiletries. Pakketjes metdaarin douchegel, zeep, deo en tandpasta. Deze krijgen de kids eens in de zoveel maanden. Er worden aparte pakketjes voor meisjes en jongens gemaakt en ook onderscheid tussen oude en jonge kids (oude jongens willen bijv. geen bloemetjesdouchegel als er ook mannendouchegel is) .
Vandaag ben ik met Busi meegeweest op home visits in de township. Ze heeft eerst heel uitgebreid de tijd genomen om alles uit te leggen. Van elk gezin is een formulier waarop wordt genoteerd wie er in het gezin wonen, hoe ze wonen (shak, 4-persoonshuisje, etc), hoeveel kinderen er zijn, hoe schoon het huis is, in hoeverre de ouders betrokken zijn en nog veel mee. Per kind wordt een score op negen punten bepaald en afhankelijk van de hoogte is het kind een ‘risk’ of ‘high risk’ kind. Een high risk kind krijgt voorrang bij het uitdelen van bijvoorbeeld de toiletries. Alles wat overblijft gaat naar ‘risk’-kinderen. We zouden naar een gezin gaan waar tien kinderen wonen bij hun opa en oma, samen met sommige van hun moeders (de dochters van de opa en oma) als zij nog leven. Sommige van hen hadden namelijk al geen ouders meer. Ook dat wordt bijgehouden door Ubomi. De oma weet soms niet wie de vader is, omdat ze er de moeder niet naar vragen. Ubomi vraagt dan wel bij de moeder na wie de vader is en noteren dat. Mocht de moeder sterven en de oma willen weten wie de vader is, dan staat dat in ieder geval genoteerd (als de moeder het weet tenminste). Het gezien met de tien kids en overige familieleden woont in een huisje voor vier personen, de rest mag je dus zelf invullen. Het was wel een stenen huisje, maar het was er vies en bedompt. De meubels waren oud en zittingen van de bank waren kapot en vuil. De vloer was zwart en smerig. Niet echt een perfecte plek om op te groeien dus. Maar goed, misschien beter dat dan geen plek… Ik heb wat foto’s gemaakt, voelt altijd raar om dat te doen, maar van de mensen van het gezin mocht het en Busi zei ook dat ik nog wel foto’s moest maken. Het ging verder wel goed bij het gezin, alleen waren nieuwe schoenen nodig voor de twee jongens. Na dit gezin zijn we naar nog een gezin gegaan, minder groot, maar allen hadden een mentale beperking. Veel informatie was nog niet duidelijk over dit gezin, maar dit wordt elke keer in heel kleine stapjes gevraagd, anders wordt het gezin overvraagd. Daar zijn we us ookmaar kort geweest. Het huis was wat schoner, maar wel klein en echt armoedig ingericht.
De rest van de huizen hebben we niet gedaan en volgen morgen. Busi wist niet welke huizen verder moesten, omdat het niet haar eigen huizen zijn, maar die van een andere social worker van Ubomi. De anderen hebben nu echter een workshop deze week, waardoor Busi waarneemt. Wordt dus ook nog vervolgd. Terug op het project de rest van de Educare meegedraaid. Met de kids veel foto’s gemaakt. Ze willen er allemaal op en dringen om mij heen, springen voor elkaar. Dat zijn dus een boel mislukte en bewogen foto’s, want ze hebben nog niet helemaal door dat ze stil moeten staan Maar goed, ook veel leuke, wel gelukte foto’s. 's Middags nog wat administratie ingevoerd en geholpen bij de huiswerkbegeleiding. Een meisje moest een werkstuk op de computer maken, maar wist eigenlijk niet hoe Word werkt. Dus nu zijn Mab’hele en ik samen bezig om het haar uit te leggen, hoe je een inhoudsopgave maakt en de lay-out maakt. Ik kon niet heel lang meer blijven, ben benieuwd hoe ver ze is. Heb haar wel gezegd dat ik er morgen wel weer ben en haar verder kan helpen.
Net ben ik nog met Mark naar een soort bijeenkomst van de kerk geweest. Het was een bijeenkomst bij iemand thuis en er wordt dan altijd over een bepaald onderwerp gepraat. Nu aan het bloggen, maar ik ga er een eind aan maken, volgens mij is dit alweer een eindeloos verhaal, waarvan nog steeds de helft niet is verteld, maar goed. Het is tien uur geweest, de dagen zijn best druk met alle dingen en ik ben best moe, dus ik ga maar eens slapen
Liefs, Elin
PS. Dankjewel trouwens voor jullie lieve en leuke reacties! Ook nog voor de smsjes en kaartjes voor ik wegging! Heel leuk!
PS 2. Mijn telefoonnummer volgende week is +27710910449
PS 3. Foto’s gaan echt nog volgen, weet alleen niet wanneer