(origineel bericht op be-more.nl)
2 weeks into the project
Mother of Peace is een mooi project. Er zijn 74 kinderen, verdeeld over 10 huisjes. Elk huisje heeft zijn eigen huismoeder die 20 dagen werkt, en dan 5 dagen vrij heeft. In die 5 dagen komt er een ‘invalmoeder’ die voor de kinderen zorgt. Wij, de vrijwilligers, helpen de huismoeder bij de verzorging van de kinderen en de huishoudelijke taken. In mijn geval bestaat het takenpakket uit zeer weinig verzorgende of huishoudelijke taken, waardoor ik me vrij waardeloos vind in het huisje. Het is de Zulu-cultuur waarin kinderen snel zelfstandig zijn en veel zelf moeten doen in het huishouden. Dit resulteert dus in mijn gevoel van overbodigheid. Ik merkte al snel dat ik mijn aandacht op de andere taken moest richten om een bijdrage te leveren. Of het gevoel te hebben dat ik een bijdrage lever. Maar op dat gebied gebeurt er ook zeer weinig. We zijn met veel vrijwilligers en er zijn weinig taken. Zo kan het dus voorkomen dat je op een dag maar één activiteit leidt van anderhalf uur. De rest van de dag doe je dus niets als je je aan het schema houdt (die we gemaakt hebben)… Er worden wel van links en rechts allerlei dingen aangeboden, maar dat is voornamelijk bezigheidstherapie. Taken zoals donaties uitzoeken en de telefoon opnemen, opberghokken opruimen. We weten wel dat het er allemaal bij hoort, maar uiteindelijk wil je met kinderen werken. Dat gebeurt op deze manier niet echt. Je krijgt er te weinig tijd voor. En ik merk aan mezelf dat ik de interactie met kinderen (en dan vooral kleine kinderen) ook een beetje zat ben. Ik haal er geen voldoening meer uit. Ik heb dit bij een groepsgesprek ook aangekaart en gelukkig hebben we een fijne regio-coordinator die deze week kwam kletsen en polshoogte nemen. Ik heb met haar gekletst en verteld hoe ik me voelde en wat ik eigenlijk wilde… Diezelfde dag nog heeft ze geregeld dat ik over kon stappen op een ander project.
Het oplettende mensch onder ons zou het al geweten hebben, want het is al veranderd op de community van Be More. Volgende maand ga ik met straatkinderen werken. Het project zit in downtown Durban en lijkt me heel erg gaaf om te doen. Wat mij zo aantrekt is dat deze kinderen nog midden in hun probleem leven en naar het project komen om hulp te zoeken en aandacht. Toen wij er tijdens de vrijwilligersdag een bezoekje brachten, voelde ik meteen dat ik hier mijn energie wel kwijt zou kunnen en mijn gevoel van ‘een bijdrage leveren’ hier wel tot uiting zou komen. Of dat uiteindelijk ook zo zal zijn, is afwachten. Het enige wat ik weet is dat ik bij MoP, hoe mooi het project ook is en hoe goed het werk ook is wat zij hier voor de kinderen doen, ik hier nooit voldoening uit zal krijgen.
Ook al is er niet heel veel te doen op het project zelf, houden we onszelf wel aardig bezig. We zijn met een enorm leuke groep mensen en we lachen ons de hele dag rot om elkaar. We gaan twee keer per week boodschappen doen en zo nu en dan neemt Willie, de chauffeur van MoP die ook de kids wegbrengt en ophaalt van school, ons mee als hij iets moet ophalen etc. We zien zo wel veel van de omgeving, wat ik wel fijn vind, want als je alleen maar in het compound moet blijven heb je soms wel het gevoel dat je opgesloten zit. Ook gaan we een keer naar een school voor kinderen met ‘special needs’ om een creatieve activiteit te verzorgen.
Nog een leuke trip om over te vertellen is de Durban by Night tour. Samen met een politie-agent (Martin, de zoon van Willie) ga je mee een stukje rijden. Zo ga je langs de gevaarlijke plekjes van Durban, de mooie plekjes van Durban, de rijke plekjes van Durban, de lugubere plekjes van Durban en nog veel meer plekjes van Durban. We waren nog maar net onderweg, toen een van de meiden een luchtig grappige opmerking maakte: “Martin, did you bring your gun??” EN ja hoor, daar toverde Martin zijn geweer (een 9 mm) tevoorschijn. We schrokken ons KAPOT!!!
Aan de andere kant wel weer een soort van veilig gevoel en gelukkig hebben we hem de hele avond niet nodig hoeven hebben. We kwamen langs zoveel mooie, grappige, verdrietige en adembenemende (in de goede en slechte zin van het woord) plekken dat ik ze niet allemaal zal beschrijven. Maar één van de indrukwekkendste momenten, voor mij, was het moment dat we downtown langs een soort hotel reden waar in grote lettes op de gevel stond: Room for 49 Rand a couple. We zijn er twee keer langs gereden, maar helaas heb ik er geen foto van kunnen maken, het was te gevaarlijk om stil te staan daar, ’s nachts. Maar het is heel dichtbij mijn nieuwe project, dus misschien, als ik geluk heb, kan ik er volgende maand een foto van nemen.
Verder hebben we met andere vrijwilligers ook een braai gehouden en hebben we een feestje gebouwd in een discotheek in Durban. Ik zit hier dus niet niets te doen en vermaak me prima. Maar hopelijk kan ik volgende maand ook meer voor de kids van Durban betekenen…
Ps: ik zal weer eens snel wat foto’s uploaden…