(origineel bericht op be-more.nl)
Daycare overpeinzingen
Lieve allemaal,
Afgelopen week hebben we weer een mijlpaal bereikt: de eerste mama die haar zoontje naar onze Daycare brengt heeft een baan gevonden. Ze kwam het persoonlijk vertellen. Met een grijns van oor tot oor! Ze gaat als receptioniste aan de slag. En terwijl ik haar vertelde dat ik zo trots ben op haar doorzettingsvermogen (want ze heeft me ook alle verhalen verteld over alle sollicitatiegesprekken die op niets uit liepen…) vertelde ze me dat zij juist zo ontzettend trots is op haar drie jarige zoontje. Dat hij in zo’n korte tijd zo veel heeft geleerd. Dat hij veranderd is, beter luistert en socialer is geworden. En dat allemaal dankzij onze Daycare. Nou dan sta ik wel even te blozen hoor, om 6.45 uur in de ochtend…
Regelmatig babbel ik even met de mama’s van ‘onze’ kids. Ik hoor een verhaal over een vader die ineens verdwijnt. Die mams en zoontje alleen achterlaat zonder cent te makken. Ik hoor een verhaal over een moeder die spontaan worden ontslagen en een gezin draaiende moet zien te houden zonder inkomen. Ik hoor de achtergronden en begrijp daardoor waarom de kinderen vragen om een tweede bordje pap of een tweede boterham. Ik begrijp waarom er maar één luier in de tas zit en waarom er geen setje extra kleding wordt meegegeven als verschoning. Er heerst nog steeds armoede aan de overkant van onze straat.
Maar toen ik afgelopen week met Ros mijn overpeinzingen besprak kreeg ik weer hoop. Zij had 15 jaar terug een Daycare. Op dezelfde plaats met dezelfde ‘doelgroep’. En zij ziet het verschil. De kinderen van nu zien er beter uit. Ze zitten niet meer zo erg onder de wondjes en infecties. Het merendeel draagt schoentjes. Het gaat langzaam, maar het gaat de goede kant op.
En daarom sta ik elke dag weer met een glimlach op. Ik hou van deze kleine schatten en ik wil ze graag een goede start geven in hun leven. En in mijn achterhoofd hou ik dat ik niet alleen deze kids help, maar ook alle generaties die zij voortbrengen!
Fijne week,
Peter & Yvon