(origineel bericht op be-more.nl)
Dat was 'm dan!
Azungu boo!
Ik begin bij vorige week woensdag, toen ik 's ochtends met Cerise en een member huisbezoeken ging doen in Kairu voor de HIV support group. Sommige vrouwen zien er jaaaren jonger uit en anderen halen bijna tien jaar van hun leeftijd af als je ze ernaar vraagt. De problemen die de mensen noemden zijn: geen toilet, behoefte aan een eigen huis (vrouw woont nu met haar drie kinderen bij haar ouders, die ook zes wezen in hun kleine huis hebben) en behoefte aan dekens, eten en geld om een business op te starten. Wat positief is, is dat de vrouw die een huis nodig heeft het huis van haar overleden zus kan gebruiken. Dat moet gerenoveerd worden, maar dat is een stuk sneller dan een huis bouwen! 's Middags zijn we naar Ngauma gegaan, opnieuw voor een afspraak met het OVC comite. Dichtbij was ook de Youth-meeting. Een van de jeugdigen sloeg met een staaf op het binnendeel van een autowiel dat in een boom hing, zodat iedereen wist dat de meetings zouden gaan beginnen. Zowaar waren er nu een heleboel mensen voor het OVC comite! Ze druppelden langzaam ‘binnen’, groetten elkaar en gingen op het gras zitten. Voor ons haalden ze stoelen. Er was een stoel te weinig, dus ik wilde op de grond gaan zitten, net als de vrouwen. Toen werd er echter nog een stoel gehaald en de chief kwam met een rieten mat aanzetten omdat ik eerder had gezegd dat ik op de grond wilde zitten. Echter zat ik toen al op de stoel. Bij het weggeaan heb ik de mat dus maar opgerold achtergelaten als bedankje. Het plan van het comite is om mandasi (de krentenloze oliebollen) omstebeurt te gaan bakken en te verkopen, waarbij de opbrengst voor de wezen in het dorpje is. 's Avonds hebben we in de Bottle Store wat gedronken en ik heb vooral veel popcorn naar binnen gewerkt.
Donderdagochtend hebben de kleding van een oudere man in Mainuka gewassen. Een member kwam me helpen tijdens het wassen en toen wij dachten klaar te zijn en de broek uitgespoeld hadden, kwam een derde meerdere plekken nog eens dunnetjes over doen… Vervolgens ben ik met de projectleider naar de moeder gegaan van het meisje dat we willen sponsoren voor haar schoolgeld. Dit jaar betalen ze zelf, wij kunnen sowieso jaar 2 en 3 doen en hopelijk is er t.z.t. een andere mogelijkheid voor het 4e jaar. Daarna ben ik met Marc, Chrispine en de vijf puppies in een emmer naar de dierenarts gegaan. Daar aangekomen zeiden ze dat ze pas na drie of weken de inentingen kunnen krijgen (ze waren toen pas drie dagen). We hadden moederhond dus voor niets van streek gemaakt… 's Middags gingen we met bijna alle members van LIYO naar JP, waar de members tegen de lokale Youthclub een voetbalwedstrijd speelden. Ze speelden bijna twee uur en toen moesten we nog ruim een uur teruglopen. Toen we weggingen schemerde het al en halverwege was het pikkedonker! We verloren Cerise met haar zaklamp geen seconde uit het oog. De jongen die door een ander meisje gesponsord wordt voor zijn schoolgeld (en waarbij ik destijds mee ging spullen kopen) wilde emailadressen uitwisselen. Omdat hij nog geen eigen adres heeft, kregen we het emailadres van zijn kerk :). 's Avonds hadden Marc en ik ons afscheidsfeestje, waarbij helaasch ook ik moest speechen (na afloop riepen de members ‘Zona zona mama’ waarbij zona iets als ‘That’s right’ betekent, haha) en waarbij we een mooi geschilderd doek gehad hebben. Half vijf lag ik op bed.
Vrijdag om half zeven had ik op moeten staan om afscheid te nemen en te vertrekken naar de hoofstad, maar ik versliep me nogal en werd pas kwart voor acht wakker… Ik heb nog nooit zo snel ingepakt. Gelukkig was het busje ook veel te laat. Het afscheid was moeilijk!
Vrijdagavond hebben we bij de Living Room gegeten, waar we na vijf keer verkeerd rijden toch aankwamen. Na het eten ging ik als een ware huismus meteen naar bed. Zaterdagochtend vertrokken we tien uur richting het vliegveld. De eerste vlucht was ik samen met Vera en Corine en de laatste twee alleen met Corine. Drie vluchten en twee extra tussenstops verder landden we zondagochtend tien uur op Schiphol, waar een leuk ontvangstcomite stond te wachten, zelfs met spandoek!
Als afscheidscadeautje wilde ik trouwens voor de members een foto printen en iets erbij schrijven. Dit bleek lastiger dan gedacht… Dinsdag had ProFoto (de enige plek waar je foto’s kunt afdrukken in heel Zomba) geen elektriciteit van 5 am tot 5 pm. Vraag me niet waarom ze dan wel open waren… Woensdag was het er enorm druk, met wel 25 man binnen. Even verderop zat een zaakje waar een vrouw zei dat ze ook foto’s konden drukken. Later begreep ik dat dit op gewoon papier was. Het afdrukken in fotoformaat lukte niet, dus ik heb een tijdje zitten hannessen om vier foto’s op een pagina in Word te krijgen, zodat we dat af konden drukken. Toen Word zes keer was vastgelopen, gaf ik op. Donderdag ging ik met frisse moed (eigenlijk eerder met grote vrezen) opnieuw langs, dit keer met een member. Het ging goed, totdat ze zei dat het fotopapier op was en uit Blantyre gehaald moest worden, dus dat ik de foto’s morgen op kon halen. Morgen zou ik echter niet meer in Zomba zijn… Gelukkig heeft Cerise de foto’s voor me opgehaald en ze samen met de briefjes aan de members gegeven. Eind goed, al goed.
Inmiddels ben ik alweer een aantal dagen terug in het pittoreske Vlaardingen. M’n bed ligt heerlijk en een douche nemen is weer ontspanning! En het is uiteraard leuk om iedereen weer te zien! Ondanks dat heb ik heimwee als nooit tevoren, naar de mensen, de natuur, de buurkinderen, het weer, alle bijzondere dingen die je tegenkomt en gewoon het hele sfeertje. Betekent dit dan dat het nog niet afgelopen is mijn reisdrift??
Dan wil ik tot slot jullie graag bedanken (zikomo kwambiri!) voor het meelezen en meeleven en de leuke reacties op mijn blog en daarbuiten!
Liebsch,
Kim