(origineel bericht op be-more.nl)
Dagje ziekenhuis
Vrijdag stond ‘schoolconstruction’ op de planning. Gehesen in onze verfkleding haastten we ons richting de school, want er kwamen alweer dreigende wolken aan, om daar aan de slag te gaan met de office. De muren moesten geschuurd worden, want hier zat allemaal cement op. Daarna kon er pas begonnen worden met het witten van de muren.
Bij de school stond Anthony ons al op de wachten met een ‘request’. Er was een meisje, Gloria van 6 jaar, met een ernstige wond op haar voet en de vraag was of Annemarie en ik daar even naar konden kijken en deze konden verzorgen. Hij omschreef de wond als volgt: het meisje was erg gezwollen geweest en het leek erop dat de huid/voet was opengebarsten.
Dus we lieten Lieke en Mariska achter bij de office en stapten bij Anthony in de auto om bij het meisje te gaan kijken. Het meisje zat op een matras in de woonkamer met een ingepakte voet. Het zag er redelijk goed verbonden uit, totdat we het eraf wilde halen. Het zat helemaal vastgekoekt en we moesten het eerst doorweken met water voordat we het eraf konden halen. Het meisje gilde het toen al uit van de pijn en klampte zich vast aan haar moeder.
De ene kant van de voet (de buitenkant van de enkel) zag eruit als een grote gele wond. Daarna ging Annemarie verder met de binnenkant van de enkel uitpakken en hield ik het beentje van het meisje vast. De uitspraak van An toen ze het verband er helemaal had afgehaald was: ‘Hier wordt ik dus echt niet vrolijk van’. Ik zag een mooi wit bolletje te voorschijnkomen en zei meteen: ‘zeker tot op het bot?’. Dit was inderdaad het geval De wond aan de binnenkant was ontzettend groot en diep en we konden haar bot zien. Meteen zeiden we tegen Anthony dat het er niet goed uit zag en dat ze toch echt naar het ziekenhuis moest, omdat dit een veel grotere behandeling nodig heeft dan dat wij kunnen geven met onze gaasjes en pleisters.
Zo gezegd, zo gedaan. Anthony vertelde de familie dat ze zich klaar moesten gaan maken om naar de kliniek in Masaka te gaan. Ondertussen zouden we nog even snel langs een ander kindje gaan. Een gehandicapt jongetje van ongeveer 3 jaar dit een paar weken geleden een ernstig ongeluk had gehad en daar nu herstellende van is. Hij wilde graag ook even checken hoe het met hem ging. Dus we stapten weer in de auto op weg naar dit jongetje.
We werden daar hartelijk ontvangen door de moeder of oma van het jongetje. Ze knielde voor ons neer en bleef maar ‘Thank you’ zeggen en ons omhelzen. En toen kwam er een heel vrolijk kindje de hoek om zetten. Uitgebreid lachen en meteen handjes vastpakken en spelen met ons. Helemaal geweldig. Hij had alleen nog een bult op zijn hoofd, maar het bleek dat het met het ongeluk een grote wond was geweest en er zijn zelfs rontgenfoto’s gemaakt van zijn hersenen om de schade te zien. Gelukkig heeft hij geen verdere schade opgelopen en is het nu een heel vrolijk kindje! Anthony werd er helemaal emotioneel van, hij vond het zo mooi om te zien dat het zo goed ging met het kind dat de tranen over zijn wangen liepen.
Hierna hebben we Gloria met haar moeder en nog een vrouw opgehaald, hebben Annemarie en ik onze tassen binnen 10 minuten ingepakt en zijn we richting Masaka gereden.
In het kliniekje ging het allemaal op zijn Afrikaans: wachten, wachten, wachten en nog eens wachten. Uiteindelijk konden we bij de arts op bezoek. Hij pakte de wond weer uit, hij was hierbij heel lief voor het meisje, ze had zoveel pijn. Maar de dokter bleef rustig tegen haar praten en deed heel voorzichtig. Heel goed om dit zo te zien!
Hij schreef een röntgenfoto en bloedonderzoek voor, en we konden door naar de volgende wachtkamer. Eerst voor het bloedonderzoek. Daarna voor de foto. Dit geheel duurde ongeveer 3u. Nadat de uitslagen van het bloedonderzoek en de foto in ontvangst waren genomen, mochten we weer in de rij gaan zitten om weer bij de dokter op bezoek te gaan, zodat hij kon vertellen wat de precieze uitslag was en wat de behandeling zou worden.
Ondertussen was het al 4 u en kwam Jingo (mede projectleider van Lwengo) de kliniek binnen en we vertelden hem wat er was gebeurt in de tussentijd. Hij vond dat we al goed onze taak hadden verricht en vertelde dat het eigenlijk niet zoveel nut had om te blijven wachten. We vroegen hem wel om de voorgeschreven behandeling goed op te schrijven, zodat we na het weekend weer bij het meisje konden gaan kijken (als ze tenminste naar huis zou worden gestuurd). Dit zou hij doen en daarna gingen Annemarie en ik per Boda naar de Masaka Backpackers.
Bij de Backpackers hebben we een heerlijke rustige avond gehad met z’n 6en: Lieke, Mariska, Annemarie, Martijn, Bart en ik. Vrijwel alle andere vrijwilligers zijn op excursie dit weekend. Dus met een klein clubje gaan we het weekend in!