(origineel bericht op be-more.nl)
Dagje traumacentre
Het is nu avond. In de koelte van de wind zit ik in de tuin van onze koloniale woning dit bericht te typen. En bij te komen van een intensieve dag:
Om negen uur gaat het Victim Friendly Centre open. De eerste wachtenden zitten dan al op en bankje in de gang.
De dag begint met een jonge vrouw met een drankprobleem. Zij wordt in de loop van de dag bij de rehab afgeleverd, waar ze drie weken zal verblijven.
De volgende bezoeker is een vrouw met een losgeslagen pubermeisje van 14 die om advies vraagt wat met haar kind te doen. Het meisje zit er zwijgzaam bij, maar zal als het aan de aunties ligt naar een heropvoedingscntrum gaan.
Dan komt er een jonge vrouw langs, die vertelt hoe ze van haar schoonmoeder haar kinderen niet mag zien en nu de oudste van 8 uit het huis van de schoonmoeder gehaald heeft en de hulp van de politie nodig heeft om haar kind van vier ook uit dat huis te krijgen.
Een oudere vrouw vraagt om raad nu haar wasmachine gestolen is, de politie brengt een jongeman binnen die net geprobeerd heeft zelfmoord te plegen, een moeder, zoon en dochter willen zien wat ze kunnen doen met een aan lager wal geraakte ex schoondochter en als sluitstuk van de dag is er dan nog de vrouw die jaren gezwegen heeft over de losse handen van haar uiterst respectabele man.
Tussendoor maken we dan nog kennis met een agent die tien jaar geleden verlamd is geraakt omdat hij in zijn benen is geschoten en komt de advocaat uit het vorige blog nog langs om te vertellen dat hij nog een keer van het kastje naar de muur is gestuuurd, maar nu toch eindelijk alle papieren heeft die nodig zijn voor zijn zaak.
Mijn bewondering voor de aunties stijgt met de dag. En ik vind het geweldig even deel te mogen zijn van dit team!