Een keer eerder in mijn leven ben ik in de bergen geweest. Ergens op 800 of 900 meter een schaatswedstrijd in Inzell, Duitsland, in de buitenlucht meegemaakt. de bergen waren hoog, het was koud en het was prachtig.
En dan ga je naar Tibet. Hoofdstad Lhasa op 3600 meter. Je hebt hoofdpijn van de hoogte. Je gaat naar het hoogste meer ter wereld, op 4700 meter hoogte. Je staat op een pas ter hoogte van 5190 meter en je kijkt uit over te vallei. Het is hoog. Bergen overal. De zon brandt genadeloos. de wind blaast je uit je jas en elke stap die je zet, zorgt ervoor dat je moet hijgen. Je komt adem te kort.
En dan wil je verder, richting de grens, met als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt: Mount Everest. Beter bekend als Mount Qomolongma. De hoogste berg van onze planeet. 8.850 meter hoog en elk jaar komen er 2 cm bij ofzo. Maar wat zegt het? De hoogste berg? heb ik vergelijkingsmateriaal? Nee. Wat zegt dat? Omdat iemand ooit bedacht heeft dat het telt wie de meeste meters heeft.
Waarom is er niet gekeken uit hoeveel verschillende lagen steen een berg bestaat. dan zouden we die berg aanbidden en willen beklimmen. of een berg met de meeste individuele stenen? of de moeilijkst bereikbare berg? Nee, we zien dit als het hoogt haalbare, het ultime van het ultime.
En daar sta je dan: oog in oog met de allerhoogste berg ter wereld. En niet alleen met de reus genaamd Everest. Lhotse mag er ook zijn!! Voor me, zie ik een wand van witte reuzen., Allemaal staan ze majesteus tegen de wind ingeleund. Een wolkenloze lucht, donkergrijze bodie’s en witte daken: het dak van de wereld.
Ik beklim hijgend het Basecamp en ben dichterbij dan ik ooit zal zijn. Velen zitten thuis, dromen van de bergen, dromen van Everest. velen zijn hoger geweest maar ik weet dat velen nooit zo ver zullen komen. En daar sta ik dan! Ik waai bijna weg, maar de wind kan de grijns niet van mij gezicht staan. Ik sta op Everst BaseCamp. Ik ben trots. Trots op mezelf. Ik heb het gedaan. Ik heb het gehaald…
Ik denk dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Elke berg is kleiner, elk uitzicht is minder spectaculair. Denk ik. Ik hoop het niet. Ik hoop dat ik nog steeds versteld kan staan van (kleinere) bergen. Want het was werkelijk een geweldige ervaring en ik hoop zoiets toch ooit nog wel een keer mee te mogen maken.
