Op 4 september 2007 ben ik vertrokken op ‘wereldreis.’
Onderdeel daarvan was mijn treinreis van Beijing naar Lhasa en aansluitend het plan om door Tibet te reizen naar Nepal.
Lees hier mijn reisverhaal zoals het te lezen was op mijn web-log:
http://www.bloemdiscoverslife.web-log.nl
29 sept. Lhasa- Tibet
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/tibetflag.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/007_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/011.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/013_2.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/014_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/024_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/035_1.jpg
De laatste avond in Beijing nog maar een laatste keer gedouched en daarna wat wezen eten en wachten tot het tijd was om naar het station te gaan. Met een taxi laveren we ons door de drukke binnenstad. De trein vertrekt van station West en dit is een gigantische drukke bedoening. Gelukkig zie ik al snel de wachtruimte voor onze trein en al snel staan we met een honderdtal andere chinese en een handjevol westerlingen te wachten. Er vormt zich een lange rij, maar wij blijven mooi staan waar we staan. Het is onmenselijk benauwd en ik wou dat we richting trein mochten, want buitenlucht. Ik ben eerlijk gezegd een beetje benauwd voor de treinrit. Wederom 2 dagen in een trein en nu niet met 4 mensen op de vierkante meter, maar met 6…
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/039.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/045.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/046_2.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/048.jpg
Eindelijk gaat de poort open en snel wurmen we ons erbij. Ons ticket wordt ingeknipt en we krijgen een engels formuliertje waarop we verklaren gezond en wel te zijn. Eindelijk frisse lucht!
Helaas kan ik er niet te lang van genieten, want we moeten de trein in en we moeten onze bedden bezetten. We hebben een onderbed en een van de 2 bovenbedden. Alleen die zijn niet genummerd, dus dat is een kwestie wie het eerst komt, wie het laagst slaapt. We nemen plaats in coupe nr 3, wat op onze tickets staat, en al snel zitten we met 6 personen in de coupe. Maar dan willen er nog 2 mensen bij… blijkt dat wij toch echt verkeerd zitten…? Nou ja, het zal wel de chinese nummering zijn. de coupe heet nummer 3, maar met bedden 5 en 6. We schuiven 1 coupe op, coupe nr 2 met bedden 3 en 4. Het zal wel.
We moeten weer terug naar buiten, want daar staat de man met zijn vrouw die onze tickets geregeld had. Hij zou hier zijn om ons onze permit te overhandigen. Die zou vanuit Lhasa gefaxt worden. Uiteraard: niet gefaxt, dus geen permit. Hij verzekert ons dat er in Lhasa iemand op ons zal wachten met de permit… sure! (onnodig allicht om te vermelden dat er bij aankomst in Lhasa niemand stond en dat we dus helemaal never nooit niet om een permit gevraagd zijn tijdens de reis) Als we weer terugkomen is onze coupe in beslag genomen door een kleine bende vrouw-chineesjes, die druk kwetterend rond banjeren en onnoemdelijk veel spullen de coupe in stouwen. 2 grote dozen. Tassen, een grote termoskan die de hele rit in de weg staat, tasjes, plastic zakjes, etuitjes, nog meer tasjes, bidons, jasjes, truitjes…
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/053_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/056.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/063_2.jpg
Het is een chaotische wanorde en ik verlies even hopeloos mn geduld: allemaal opzouten, aan de kant, jas uit, zitten en drinken!! Maar goed, als de trein zich eenmaal in beweging zet en we de buitenwijken van Beijing achter ons laten blijven we de coupe te delen met 1 chinees, architect en volledig gehuld in een leger tenue en 3 vrouwtjes chinezen. Allemaal niet groter dan 1 meter 55. In de coupe naast ons zit nummer 5 van het gezeldschap, een man. Allemaal stuk voor stuk dragen ze duurste outdoor-merk-kleding en werken een gigantische hoeveelheid eten naar binnen. De trein is nog maar 5 minuten onderweg of de kippenpoten en pakjes mie met saus worden naar binnen geslurpt. Dit ritueel gerhaald zich ongeveer elke 2 a 3 uur.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/068.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/071.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/073.jpg
De etenslucht is tot daar en toe. Het eindeloze gescharrel van de dames met doekjes en tasjes en zakjes ook nog wel. Het gekwetter in eindeloos chinees en gegrinnik valt ook nog wel te verdragen maar het gesmak en geslurp en andere onsmakelijke gegluiden is werkelijk tenenkrommend!! Arch!! Vooral als ze allemaal en masse aan de kaugum gaan. Ik zit bijna tegen het plafond.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/076.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/082.jpg
Maar goed. Zo ver de medereizigers. Ze zijn stuk voor stuk erg aardig hoor, maar na 46 uur met 5 chinezen in een coupe is de max behoorlijk bereikt. Maar goed. Het is om 6 uur 's avonds al donker in Beijing, dus veel van het eerste deel krijgen we niet meer. Ik lees wat in mn boek over Lhasa, maar dan gaat in 1x het licht uit om half elf. okey bedtijd. Ik slaap redelijk en dag 2 glijdt vrij probleemloos voorbij. Karstgebergte. Landerijen. Bergen. Betonnen blokkendozen in de steden en verder weinig moois om naar te kijken. Als het weer donker wordt ben ik blij te kunnen gaan slapen, want als ik dan strax wakker word… dan…!! Tibet!!
En inderdaad. Als ik om 5 uur wakker word, kan ik tussen de grijze mist bergen ontwaren. Om 8 uur nog steeds en als ik om 10 uur eindelijk een beetje op sta, glijdt er een onafgebroken natuurfilm van 10 uur voor mn ogen voorbij. We rijden door groen/ gele valleien met donkerrode bergen op de achtergrond. Soms komen we langs donkergrijze, ijzige pieken, bezaaid met sneeuw. Dan rijden we door een grijs dal, gevuld met ijzig blauw smeltwater. We hebben in Mongolie aardig wat bergen gezien, maar ik moet mezelf er af en toe aan herinneren eventjes mn mond dicht te doen. Yak staan verspreidt in het weiland. Stenen liggen in een vreemde manier opgestapeld en overal, overal die bergen… Soms lijken ze niet meer dan heuvels, maar als je dan bedenkt dat je zelf al ergens tussen de 4800 en 5200 meter zit, zijn het massieve bergketens.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/089_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/092.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/094.jpg
Als de luidspreker aankondigd dat we snel langs het hoogste zout-water meer ter wereld zullen komen, zit ik gereed. Camera in de aanslag en klikken maar. Na het grootste meer, Baikal, nu dus het hoogst gelegen meer. Vele malen mooier dan het Baikalmeer, in mijn bescheiden mening. Ijzigblauw, zon aan de lucht, mooie witte wolken aan de hemel en donkere bergen op de achtergrond.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/097_2.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/101.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/103_1.jpg
Om half 8 is het nog steeds ligt en de zon gaat langzaam onder. Lieflijke schapenwolkjes worden afgewisseld door dikke buien met sneeuw en regen en dan is de lucht weer grauw en grijs. We rollen keurig op tijd Lhasa railway station binnen. En dan vallen we weer in een andere verbazing. Het is WARM!! Niet normaal zeg. Sjaal maar af, jas open… Die winterjas blijft voorlopig nog ff onderin de backpack liggen. We lopen naar buiten en kijken of we een taxi kunnen krijgen. Een taxi-chauffeur kent ons hostel wel en de prijs is 50 Yuan. Lijkt me wat veel en je moet toch onderhandelen, maar deze man is koppig. Na een tijdje noemen we 30 Yuan… Iemand anders staat erbij te kijken en de taxi chauffeur wil nog steeds niet minder dan 50… Gaan we toch gewoon met die andere man mee? Ik kan mn lachen echt met moeite onderdrukken.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/105_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/106.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/110_1.jpg
Dit blijkt ook geen echte taxichauffeur te zijn, maar evengoed brengt hij ons naar ons Hostel. Daar aangekomen kunnen we eerst een half uur wachten om in te checken… Arbeid kost nix, dus waarom als service een beetje opschieten? Ja toch. We wachten geduldig. Inmiddels barst ik wel van de hoofdpijn en mn benen voelen een beetje wobbelig aan. Als we eindelijk onze sleutel krijgen en ik mezelf richting 3e verdieping hijs, gooi ik mezelf op bed en moet eerst eventjes uithijgen… Dat voel je wel zeg! In onze kamer staan 4 bedden en de andere 2 zijn vooralsnog niet ingenomen. We hebben een en suite badkamer, waarvan de wc niet doorspoelt, maar na al die gaten in de grond begin ik er aardig the feeling voor te krijgen, dus dat is ook niet zo’n probleem.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/112.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/113.jpg
Na 46 uur lamballen in de trein, voelen we allebei geen greintje slaap. Honger hebben we niet, maar toch maar eventjes de straat op. Eens rondkijken. We komen meteen terecht in het shopping-area van Lhasa. Winkels, warenhuizen, ralph lauren, marco polo, adidas, noem maar op. Alles gesloten maar toch. Er heerst een gemoedelijk sfeertje. Er speelt een straatmuzikant en we slenteren wat rond. Het neonlicht van de hotels beebt ons tegemoed. Na de winkelstraat stuiten we op een tibetan en nepalese eettentje en daar bestellen we beiden een Yak steak.
Met echte heerlijke knapperige, goudgele frietjes! En een colaatje… Hahaha, en voor het tegengewicht een salade, maar er liggen ook heerlijke gestoomde groenten op mn bord! Het beste maal sinds het begin van de reis. Samen zijn we 100 Yuan kwijt, ongeveer een tientje ofzo. We vragen de ober naar een internetcafe en voor we het weten lopen we ergens een trap omhoog en komen terecht in een bedompt hok met wel 100 computers! Ik tik me een ongeluk. Zoveel indrukken, zoveel mensen, zoveel geuren en geluiden… poehee…!!
Trouwens op weg hiernaartoe het Potala paleis al wel gezien. Imposant, massief en schoon. Ik had misschien een beetje een grauwe sluier verwacht ofzo. Verder dus warm, geheel tegen de verwachtingen in. En dus mega modern. Ik had me er wel een klein beetje op voorbereid, maar zoooo modern? Misschien komt het mystieke, boeddistische karakter om de hoek kijken als we richting Barkhorplein gaan ofzo, maar nu dus nog even niet. Maar goed. Heb weer het idee 70 uur in 1 dag gepropt te hebben, dus eerst maar eventjes weer bijkomen van deze ervaring. De treinreis was echt prachtig en ondankt het gedoe met de tickets is het me absoluut meegevallen. Ik raad dan ook aan iedereen die deze kant op wil komen aan, om het per trein te doen en niet te gaan vliegen.
30 sept. Lhasa- Tibet
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/tibetflag.jpgEn dan is het half 2 's nachts en lig je in een (semi) schoon bedje. Naar het plafond te staren. Hoofdpijn en totaal geen slaap. Allicht te lang geslapen in de trein en te weinig frisse lucht. Allicht het wennen aan de hoogte van 3600 meter, die gepaard gaat met slapeloosheid. Ik weet het niet. Ik ben ook erg emotioneel en besef me, dat een van mn dromen is uitgekomen. IK BEN IN TIBET!! Natuurlijk, het is ‘gewoon’ een kwestie van op de trein stappen en het gewoon doen, maar ik ben er echt. Dit is werkelijkheid. Misschien ben ik een beetje gevoelig voor de sfeer, maar midden in de nacht, in mn hostelbedje die stinkt naar boter en wasserrette-wasmiddel, voel ik me het gelukkigste meisje ter aarde.
Ergens tegen de ochtend val ik in slaap. En dan blijkt dat je van de ene emotie in de andere kunt vallen. Het ontbijt bestaat uit een soort van chinese tomatensoep en 2 boterhammen met jam. In mijn geval 1 boterham met jam, want bij het plaatsnemen op de schommelstoel valt er een boterham op mn broek en de klodder jam… juist. Baal baal. Vervolgens valt mn smeerworstje ook nog eens in de soep en ik besluit dat het tijd is om nog heel eventjes te relaxen eer weer op pad te gaan.
Een douche en harenwassen lijkt me ook erg aangenaam. Dus gewapend met plastic slippers en mn toiletspulletjes sluit ik me op in de badkamer. Even testen: koud. En koud wordt na 2 sec ijskoud. Ik doe eventjes gauw een poedelwasje en daarna haal ik 1x diep adem. Haren wassen. Met een knallende koppijn van het koude water maar wel met schone haren stap ik weer in mn backpackersoutfit. We gaan op pad.
We hebben besloten het vooral rustig aan te doen en gewoon vandaag een beetje rond te gaan lopen. We gaan naar de supermarkt want we hebben hoognodig water nodig. We slenteren langs alle andere vakken en komen dan bij de verse vis. Een Tibetaanse dame draait een schildpad op zijn rug om zijn vlees te inspecteren en de padden in dezelfde bak kijken ernaar. Grote vissen proberen rond te zwemmen in te kleine bakken en terwijl Bob een foto maakt, springt er een mega grote vis, van de ene bak naar de andere. En dan kom ik niet meer bij van het lachen. Eerst probeer ik mijn lachen nog te onderdrukken, maar al gauw kan ik nix anders doen, dan keihard schaterlachen. Het volgende kwartier blijft er een immens gevoel van euforie in mn onderbuik hangen. Ook hier, net als in Beijing, strandt onze zoektocht naar spuit-deo. Dat kennen ze hier echt niet. Ik hoop dat ik het red totaan Nepal, in de hoop dat ze het daar wel hebben, anders moeten we aan de deo-roller.
Maar we gaan een stukje lopen. We lopen zomaar een willekeurige richting uit en ik kom ogen tekort. Helaas heb ik aan 1 neus genoeg en de penetrante viezigheid maakt me een beetje misselijk. Er loopt van alles op straat en ik ben diep onder de indruk. Yuppie Han Chinezen haasten ons voorbij. Oude dametjes met hun gebedsmolentjes stieffelen langs. Een vrouw met een jongetje aan de hand valt bijna van de stoep omdat zo zolang naar ons kijkt. Overal zeggen kinderen en vrouwen zomaar ‘hello’ ‘hai’ tegen ons, of ze zwaaien. We komen een kaart en enkele ansichtkaarten en dan blijkt dat we voor het Potala Paleis de andere kant op moeten. We willen graag eens kijken hoe het werkt met de toegangskaartjes dus draaien we om.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3047.jpg
We hebben gehoord/ gelezen dat per dag, het Potala 2.000 kaartjes mag uitgeven. Dit betekend op dag 1 om 6 uur bij de ticketoffice zijn en hopen dat je nog een reservering kunt krijgen. Dan kun je de volgende dag, op een vast tijdstip je kaartje halen en het Potale bezoeken. We lopen er recht naar toe en net op het moment dat ik denk, we zouden er nu toch bijna moeten zijn, doemen de wit en rode muren voor ons op. Ik probeer mezelf te herinneren dat ik mn mond moet dichtdoen en even door moet lopen. We maken wat kiekjes beneden. We besluiten naar de ingang te gaan en eens te informeren.
De man vraagt of we kaartjes hebben en we schudden ons hoofd. dan gebaard hij druk met zn hand over zn schouder ten teken dat we door moeten lopen. Ik kijk Bob een beetje twijfelend aan. Klopt dit wel? Maar we lopen door en lopen door de tuinen, richting ingang nummer 2. Ik verwacht eigenlijk dat we hier een ticketoffice zullen aantreffen, maar als we aangeven geen ticket te hebben, mogen we ook gewoon doorlopen. We beginnen te klimmen. Ik kan me nog zo goed de waarschuwingen herinneren van goed bedoelde boeken, die aangeven dat je NIET op dag 1, de Potala moet beklimmen. Maar ja, we zijn er nu en we mogen gewoon naar binnen, dusseuhm… nie zeiken. Om de 50-tal treden puffen we even uit. Het uitzicht alleen al is adembenemend en het is echt niet erg om tussendoor eventjes te stoppen om weer op adem te komen.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3061.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3062.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3054.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3060.jpg
We klikken wat weg. Als we bijna bovenaan zijn, mogen we niet verder zonder ticket. Er wordt ons gevraagd naar een permit, we schudden ons hoofd. Bob wappert met 2 biljetten van 100 Yuan en ineens hebben we een ticket voor de Potala in handen en klimmen we het paleis binnen. De trappen zijn stijl en van hout. Overal hangen bordjes met ‘verboden te fotograveren’ en het is een donkere en kale en vooral sobere bedoening. We klimmen trap naar trap omhoog, met de nodige tussenpozen. Het is vrij rustig als we de ene donkere kamer na de andere binnengaan. Stuk voor stuk ruikt het er naar wierrook en yak-boter-kaarsjes. In een hoekje zitten twee mannen thee te drinken en te zorgen dat je geen foto’s neemt. We lopen langs de ene tombe na de anderen. Ze verschillen niet veel van elkaar en de bordjes in het Engels leren ons, voor welke dalai lama deze tombe is ( de 5e, de 7e, de11e etc.) In een donkere nis staan 1 of meerdere boedda’s behangen met sjaals. Ook staan er een soort van afgesloten tombe’s in het goud, versiert met parels, ivoor, turquoise en ander glimmend spul. Met name de tombe van de 5e dalai lama is immens groot en een en al goud dat er blinkt. Overal ligt geld, wisselend van briefjes van 0.50 Yuan cent en zelfs briefjes van 100 Yuan (een tientje)
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3066.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3067.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3071.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3063.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3070_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3075.jpg
Voor we het weten gaan de trappen weer naar beneden en staan we alweer buiten. In dit deel zijn de muren rood en we zijn aan de achterkant van het Potala Paleis beland. Het uitzicht laat donkere grijze bergen zien. Aan de voorkant zijn trappen, maar aan de achterkant loopt een weg gewoon naar beneden. We betalen nog eventjes 2 yuan om naar het foto-punt te mogen en als ik eerlijk ben, we maken een aantal sensationele kiekjes. En tja, dan hebben we het wel gezien. Als ik eerlijk ben, is het beklimmen van de Potala mooier, dan het uiteindelijke bezoeken van de binnenkant. Je mag er nergens fotograveren en alles is bestempeld als tibetan tresure, maar mij zegt het niet zoveel. We hebben maar een heel klein gedeelte van het paleis bezocht en de aanwezigheid van Chinese legerofficeren die door de kamers banjeren is een klein beetje provocerend. Ook het cementen, grijze monument aan de overkant van het paleis is dat.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3079.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3081.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3085.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3084.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3086.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3090.jpg
Op een bankje in het park schrijf ik een stel ansichtkaarten en die gooi ik bij het postkantoor naar binnen. We hebben allebei de behoefte om eventjes naar huis te bellen en als we langs een telecom-operator komen, sluiten we ons elk op in een cabine en ik draai het telefoonnummer dat ik al vanaf mn 6e uit mn hoofd weet. Een klik en de lijn gaat over. Ik hoor een overbekende stem, alsof mn mammie naast me staat. Half 10 's ochtends op een zondag in Nederland, Lhasa is het half 4 ‘s middags. Ik leg mn zonnebril naast me neer en veeg het zweet van mn voorhoofd. ‘Hoi… met mij’. Even is het stil en dan klinkt het aan de andere kant van de lijn: ’ heyyy meissie!!’
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3087.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3093.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3094.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3095.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3099.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3101.jpg
Wat is het onbeschrijflijk heerlijk om dan de stem van je mammie weer te horen. Misschien komt het omdat ik voor mn gevoel verder weg zit dan vorig jaar, misschien komt het omdat de wereld waarin ik nu rondloop zo anders is dan vorig jaar, maar het is heerlijk om eventjes naar huis te bellen. Helaas is ons geen lang gesprek gegund, want na een minuut wordt er wat chinees gebrabbelt en na weer een minuut wordt pardoes de verbinding verbroken. Drie keer over kan ik dus 2 minuten met mn mammie kletsen en het is heerlijk. We betalen en stappen weer de zonovergoten straat op.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3098.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3102.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3118.jpg
Fietsriksja’s proberen onze aandacht te trekken. Taxi’s rijden langs. We lopen langs de Vera Modo en aan de overkant zit een Lacoste winkel. Maar het valt ons op, deze winkels zijn er wel, maar het personeel hangt verveeld rond. Er is bijna niemand in dit soort winkels en als ze er al rondlopen, iets kopen doet niemand. Wel lopen hele familie’s met kinderen rond, bolle door de zon verbrandde wangen, Tibetaanse hoed op, monnikken in rode gewaden, een man bidt voor het Potala paleis. Hij gaat gestrekt op de grond liggen, en drukt hierbij zn hoofd op de grond. Vervolgens staat hij weer op en gaat staan waar net zn hoofd de grond raakte. Hij vouwt zn handen voor zn hood, zn borst en gaat weer gestrekt.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3117.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3122.jpg
Na wat te eten en te drinken keren we terug naar het hostel. We laden even de batterijtjes op, letterlijk en figuurlijk. Vervolgens gaan we weer op pad. Gisteren om 11 uur 's avonds was het uitgestorven, nu om 6 uur is het een drukte van belang. Blijkbaar is de schoon net uit en innie-minnie-mensjes met gele petjes en grote rugzakken keren terug naar hun ouders. Ze kijken me allemaal aan. Ze maken onbeschroomd oogcontact en ik word helemaal teureluurs van het ‘hello’ en ‘hai’ terugzeggen. Het valt me ook op, dat vooral de vrouwelijke tibetanen die niet uit de stad komen (traditioneel gekleed, bruin verbrand, lange donkere haren) me erg nieuwsgierig aankijken. De ene glimlach na de andere krijg ik toegeworpen. Af en toe zwaait er iemand stiekempjes. Ik wil al deze mooie mensen wel op de foto zetten, maar ik durf nog niet zo goed. Het is ook vreselijk druk op straat en om zomaar voorbijgangers aan te klampen is nog eventjes iets, waar ik me allicht de komende dagen overheen kan zetten.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3123.jpg
Morgen weer een rustig dagje. We zijn van plan naar het barkhor plein te gaan en twee tempels te bezoeken en ook vooral enkele prijzen te krijgen voor tours richting Nepal. We hebben al contact gehad met twee kiwi’s uit ons hostel die dezelfde plannen hebben, maar we moeten nog eventjes kijken wat we precies willen, hoeveel dagen, voor hoeveel geld en wat er dan allemaal bij in zit.
1 okt. Lhasa- Tibet
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/tibetflag.jpgGrappig dat er gevraagd wordt naar een nieuwe reis update! Tot een uurtje geleden was die er namelijk nog niet, en nu ineens is het weer stressen!! Hahaha… maar dat komt later, first thing first!
Gisteravond was er wel warm water, dus meteen van geproficteerd en helemaal schoon en fris en vooral erg moe in bed gedoken. Dat al dit reizen nogal heftig voor mij is, blijkt s’ nachts. Of liever gezegd, ergens vroeg in de ochtend begint er in mijn hoofd een ontzettend heftige, emotionele droom. Levendig zie ik een bruiloft en begravenis van een vriendin (niemand specifiek) en het verdriet wat hiermee gepaard gaat, ervaar ik levendig. Om 9 uur gaat de wekker en is ook onze mede-kamergenoot wakker. De bedoeling was eigenlijk op te staan, maar ik ben zo emotioneel en onder de indruk van mijn droom, dat ik als verlamd blijf liggen in bed. Ik droom wel vaker heftig en intens, zoals velen wel weten, maar het lijkt alsof alle emotie’s er in een keer uit komen.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3125_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3126.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3127.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3129.jpg
Een potje janken om 11 uur lucht op en we vertrekken richting Jokhang tempel en Barkhor plein. Daar lopen we langs eindeloze winkeltjes met prayerflags, gebedsmolens, sjaals, t-shirts, jakboter, zadels, hoeden en noem het allemaal maar op. Voor de tempel staan twee gigantische ‘ketels’ te roken en ervoor is het een gekrioel van jewelste. Ik weet gewoon niet waar ik het eerste moet kijken. Chinese toeristen, westerse toeristen, boeddistische monikken, pelgrims, allemaal lopen ze de Barkhor omloop. We beginnen eraan. Maar we stoppen weldra, als we een klein pelgrims-mensje de omgang zien kruipen. Ze slaat haar handen ineen, boven haar hoofd, voor haar gezicht en voor de borst. Dan gaat ze languit getrekt liggen op straat en daar waar haar handen, boven haar hoofd, de grond raken, daar begint ze van vooraf aan als ze weer is opgestaan.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3130.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3131.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3132.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/338441.jpg
Semi-stiekem leggen we het gebeuren vast op de foto. Ik moet eerlijk bekennen dat ik overwelmd word door emotie’s. Deze mensen zijn zo diep religieus, dat raakt mij wel. Als we weer een beetje bekomen zijn, lopen we de omloop verder. We lopen om de tempel heen en links en rechts staan stalletjes die van alles en nog wat verkopen. Maar ik kijk vooral naar de mensen. Kleine pelgrims vrouwtjes met gebedsmolen in de hand, hoed op het hoofd en oude, vieze mantel aan, lopen ons voorbij. Dit is misschien wel al de 67x dat ze het rondje lopen, aangezien sommige 100 x rondgaan.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3133.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3134.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3135.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/338491.jpg
Als wij zelf ons ene rondje hebben volbracht willen we graag de tempel van binnen bekijken. We moeten om alle pelgrims heen lopen. Hier liggen tientallen mensen op een matje of op de stenen te bidden, zoals ik eerder beschreef, alleen nu blijven ze op dezelfde plek liggen. We kunnen zo gauw niet ontdekken waar de ingang is en besluiten eerst maar eventjes wat te drinken. Je krijgt dorst van al dat religieuse geweld! Ik koop ook nog gauw eventjes twee prayerflags. De ene gaat mee richting Everest en de ander kan mooi mee naar huis als souvenier.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3137.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3143.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3144.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3146.jpg
Op het dakterras van een restaurantje op de hoek van het Barkhor plein genieten we van een colaatje en een toasti. Nix geen Yakthee en Tsampa voor ons hoor! Waarschijnlijk krijgen we daar op onze toer naar de grens nog genoeg van voorgeschoteld, dus nu moeten we genieten van de westerse geneugden die Lhasa de toerist te bieden heeft. En we genieten van het uitzicht. We zitten op de 2e verdieping, buiten en genieten van de bedrijvigheid in de straatjes beneden ons.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3128.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3138.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3142.jpg
Toch zien we mensen bovenop de tempel en we besluiten nog een poging te wagen. De ingang tot de Jokhang tempel zit ietsje meer naar rechts en voor we het weten lopen we langs de keuken en staan we op een zonovergoten binnenplaats. Wij, als toerist, moeten 70 Yuan betalen, maar vooruit. Je bent toerist of je bent het niet. Binnen is het weer donker en bedompt. De indringende geur van wierrook en yakboter walmt ons tegemoed. Een stroom aan pelgrims ook.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3140.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3141.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3154.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3155.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3182.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3197.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3196.jpg
Binnen in de tempel is werkelijk onbeschrijflijk. We lopen ook hier een omgang en daar valt het met de drukte wel mee. Maar eenmaal binnen, in de kern, in het heiligste der heiligsten voor tantrische boeddisten… tja… Misschien wat meer uitleg? De 1e koning van Tibet, Songtsen Gampo (7e eeuw) trouwde met een Nepalese prinses. Zij bracht als geschenk een beeld mee, Jowo Sakyamuni, een beeld van die Boeddha toen hij 8 jaar oud was. De Jokhang werd in die tijd gebouwd als tempel voor dit beeld. Later trouwde de koning ook met een Chinese prinses, en haar beeld werd in een andere tempel gezet. Later werden de beelden verwisseld, maar feit dat overeind blijft, is dat deze Jokhang tempel als enige voorbeeld van nepalese/ indian boeddha tempel is overgebleven. En dus een heilig beeld bevat.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3148.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3156.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3157.jpg
En dat beeld, tja… daar is het om te doen. Helaas mag je ook hier binnen niet fotograferen, maar her en der toch stiekem een kiekje gemaakt. In de binnenste ruimte staan wel meer boeddha’s. In mijn ogen allemaal min of meer herzelfde en behangen met sjaals, geld, parelsnoeren en sommige hebben ook eten op het altaar. Maar voor de nis, waar het beeld van de Jokhang tempel staat is het werkelijk een religieus MADHOUSE! Fanatieke pelgrims duwen en trekken aan elkaar en aan jou. Dames met 3 maanden oude kindjes voeren hun 40 jaar oude berimpelde moeder aan de mouw mee, die weer haar 60 jarige moeder die helemaal 1 grote rimpel is, meetrekt. Er wordt met biljetten gewapperd en het is een groot gekkenhuis. En wij moeten er langs… Een glimp opvangen van dit beeld is sowieso out of the question, want het beeld is zo rijk behangen met goud, zilver, turquoise, parels en ivoor en sjaals, dat het hele beeld niet te zien is, maar ik voel me ook helemaal niet op mijn plek. Ik geef maar wat graag de ruimte aan de mensen voor wie dit werkelijk de wereld betekend en die nooit meer zoiets enerverends als dit religieuse moment zullen meemaken.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3147.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3153.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3161.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3165.jpg
Stilletjes verlaten we de tempel en klimmen de trap op, naar het dak van de tempel. Het zonlicht en de frisse lucht straalt ons tegemoed en ik ben blij verlost te zijn van de geur van de yakboter. Hier walmt de wierrook echter wellig en snel klimmen we naar het hoogste punt. De Potala baadt in het oosten in het zonlicht en we hebben een fantastisch uitzicht over het Barkhor plein en alle mensen beneden ons. Na wat foto’s en rondkijken dalen we weer af naar beneden en vinden we, dat we alweer wat te drinken hebben verdiend.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3149.jpg
Op een ander dakterras genieten we weer van een colaatje. tegenover ons zit een ouder nederlands stel, die een 3 weekse toer met koning aap maken. Ze zijn begonnen in Nepal, waar ze vorige week bijna verregend zijn en we hopen dat dus nu alle regen is gevallen in Nepal en wij niet te maken zullen hebben met landslides en regenbuien. Duim duim.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3160.jpg
Maar goed, Nepal dus… daar moeten we nog wel een keer gaan komen natuurlijk. We kijken wat rond bij de verschillende toerburo’s en overal krijgen we te horen, dat ze deze hele week nix kunnen regelen, omdat het een feestweek is en dus de burocratische organisatie die de permits regelt, niet open is. Baal baal. Uiteindelijk komen we terecht bij een burootje die zegt het wel te kunnen doen. Wel voor de hoge prijs van 8500 Yuan, dus we moeten nog even overleggen met onze mede-reizigers. We hebben namelijk afgesproken met het Kiwi-stel Simon & Jo om vrijdag met ons vieren op een 5 daagse trip te gaan. Zij hebben de prijs van 7500 gehoord, dus daar gaan we meteen naartoe.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3162.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3163.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3172.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3174.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3175.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3177.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3178.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3180.jpg
Helaas, deze man heeft vrijdag wel een jeep en kan de permit regelen, maar helaas, geen gids en die is verplicht. We krijgen het adres van een ‘vriend’ die misschien wel een toer incl. gids heeft, maar als we op zoek gaan, blijkt deze meneer niet thuis te zijn. We besluiten te boeken bij ‘ons’ burootje. Vertrek vrijdag, 4 personen, jeep met chauffeur en gids. Alle benodigde permits en de prijs van 8500 voor ons vieren. Daar komt dan nog 325 Yuan pp bij om Mount Everest Basecamp te mogen betreden met jeep en gids en wijzelf, maar dat betalen we dan op dat moment. Het is eventjes slikken als we een hele stapel vers gepind geld overhandigen, maar dan is het ook geregeld.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3167.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3181.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3188.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3198.jpg
Eerder hebben we allemaal een stapel geld gepind. Ik wilde graag geld wisselen, maar helaas, kon alleen bij de bank of China en na een half uur lopen, bleek die dicht te zijn. Ikke dus ook maar flappen getapt. Maar goed. Kopieen van de paspoorten voor de permit, betalen, een contract en het is geregeld. vrijdag om 9 uur gaan we via een aantal hele mooie plekken/ kloosters en plaatsen naar de Nepalese grens. Daar zullen we dinsdagavond aankomen en de volgende dag oversteken.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3185.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3187.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3189.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3194.jpg
We zitten een tijdje in het kantoor en er komen steeds meer westerse toeristen informeren naar toers en boekingen endergelijken. Zeker goede reclame! Maar we raken aan de praat met enkele andere toeristen en 1 van hen, een duitser is net terug van een 2 daagse trip naar lake Nam Tso. We lopen al een paar dagen te twijfelen of we dit zullen doen en binnen 5 minuten is het beslist. Morgen gaan we op 2 daagse trip naar het meest heilige, meest hoge meer in Tibet.
Dus… vandaar de stress. Snel eventjes wat eten en weer internetten, want morgen gaat om 6 uur de wekker. We gaan met een hele bus naar Lake Nam-Tso en zullen daar na 5 uur rijden aankomen. Het meer ligt op 4718 meter hoogte en daar zullen we een nachtje blijven. De volgende dag keren we dan weer terug naar Lhasa. Dan hebben we nog een dagje om hier wat dingetjes te regelen, te chillen en voor te bereiden en dan vertrekken we dus vrijdag om 9 uur voor onze 5 (eingelijk 6) daagse trip naar Nepal, met als absoluut HOOGTEpunt het bezoek aan Mount Everest Basecamp. Beter bekend als Qomolongma.
Nu maar hopen dat we een goede keuze hebben gemaakt met deze tours. De agent bij wie we boekten gaf al wel toe, dat de ‘gids’ die mee gaat, amper engels zal spreken, maar aangezien een gids verplicht is voor een tour, moet je toch wat. Ik heb er wel vreselijk veel zin in. Het is wel raar om het ene moment geen schema te hebben en 5 minuten later alweer helemaal volgeboekt te zijn voor een week en weer te ‘moeten’. Maar goed, je hebt moeten en je hebt moeten he? 
Anyway… so much voor de planning. Wat wilde ik nog meer kwijt? Vandaag weer zoveel indrukken gehad dat het leeg voor je uit staar gehalte behoorlijk hoor is. Het is ook behoorlijk druk overal, dat zal dan toch te maken hebben met die week vakantie die alle chinezen en dus ook Tibetanen hebben. Maar goed, nu maar eens wat foto’s ertussen frotten, want ik merk dat die in de smaak vallen. Allicht meer dan de verhalen, maar goed. Dus… dan weten jullie waar ik de komende 2 dagen uithang. Allicht weer tot woensdag.
3 okt. Lhasa- Tibet
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/tibetflag.jpgEn daar ben ik weer… terug van weggeweest! Met een verhaal en uiteraard ook weer foto’s! Ff denken hoor, maandag wilde we op tijd gaan slapen, maar de sms-jes en indrukken bleven langskomen, dus het was uiteindelijk 2 uur ofzo, eer ik in slaap viel. Niet zo’n geschikte actie, aangezien de wekker dus om 6 uur ging.
Na 4 uurtjes gamele slaap dus uitchecken en lopend naar het punt waar de bus ons op zou pikken. Er stonden 2 bussen en die waren al redelijk vol. Nix te vroeg of te laat dus. Het was een klein touringcarbusje, meerendeel gevuld met Chinese toeristen. Iets over 7en op weg… Lhasa uit. De stad slaapt nog, her en der een taxichauffeur of een 24-uurs winkeltjes dat nog open is, maar voor de rest de stad donker en in diepe rust. De oogjes vallen dan ook snel dicht, maar helaas komt er weinig van slapen, ivm het hoge schommel en gammel gehalte.
Maar na 10 minuutjes stopt de chauffeur. Waarom? Meneer moet nog even tanken! Waarom zou je dat vantevoren doen, als je dit ook kunt doen met een bus vol toeristen? 10 minuten later stopt hij weer… om cigaretten te kopen! Het moet niet gekker worden. Maar dan zijn we echt op weg. De zon komt op en links en rechts kleuren de bergen rood/ roze. We stoppen voor een foto-stop, maar het ons nog te vroeg en weinig spectaculairs te zien. We boemelen rustig verder en laten het landschap aan ons voorbij trekken.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3199_3.jpg
Bij de volgende fotostop gaan we er wel uit, want het is niet elke dag, dat je 7.000 meters hoge bergen ziet. We zien ook de spoorlijn via welke we zijn gekomen, maar helaas… geen trein te zien. Zo gaat de ochtend voorbij en redelijk snel zijn we bij de ingang van het park. Hier moeten we nog etree geld betalen en milieu-belastingbetalen. De chauffeur verzamelt het geld en daarna mogen we eruit om de benen te strekken en foto’s te maken. Dat iedereen dit doet, heeft de lokale bevolking goed door. Een horde kindertjes en oude dametjes met geit komen op ons toeristen afstormen. Ik grabbel in de zak van mn jas naar mn camera en ineens heb ik 10 vieze, groezelige kinderhandjes onder mn neus die allemaal roepen: ‘give, give’ en ‘money, money’ Het oude dametje met geit en kind wil minimaal 1 yuan hebben, wil ze op de foto. Dat heb ik niet, en ze neemt absoluut geen genoegen met minder… dan niet he?
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3204_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3207_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3209_1.jpg
We stappen weer in de bus en beginnen aan de 1.200 meter klim naar het hoogste punt en naar het meer. De weg kronkelt omhoog en onze bus heeft er toch moeite mee. Op een gegeven moment zien we allemaal prayerflags en op datzelfde moment, ziet de linkerkant van de bus het meer voor het eerst. Een ‘owh’ golft door de bus… tegelijkertijd zet de chauffeur ons voertuig in de berm en worden we losgelaten voor foto’s. Het is werkelijk een toeristisch gekkenhuis van jewelste! Versierde yaks, versierde paarden. Mensen die bedelen om geld, chinese toeristen die zich verdringen en westerse toeristen die erbij staan te kijken. En dat alles op 5.190 meter hoogte en met een ijskoude, snijdende wind. Ik waai zowaar bijna uit mn vel! Tranen biggelen over mn wangen en ik probeer met mijn ijskoude vingers mn camera te gebruiken.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3211_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3214_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3220_1.jpg
Het uitzicht is fenomenaal, maar door de drukte en het gebedel van de locals, heb ik het gauw gezien. Dat en mn vingers vriezen er bijna vanaf! Dat wordt nog eventjes handschoentjes scoren voor Everest BaseCamp. Als iedereen weer in de bus zit, beginnen we aan de afdaling door angstaanjagende haarspeldbochten. Het glinsterende meer komt steeds dichterbij. Overal bergen en groene weides en dus die immense vlakte van het meer. Als we een aantal controleposten langs zijn gekomen, stopt de bus eindelijk: we zijn er. 5 uur boemelen en dan heb je ook wat.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3217_1.jpg
In de verte torend de wit-besneeuwde piek van 1 van de zevenduizendmeter bergen boven het meer uit. Helaas moet het meer eventjes op ons wachten, want we moeten eerst op zoek naar een slaapplek. Dat blijkt niet zo moeilijk te zijn, en we nemen de gulden middenweg. Niet de goedkoopste tent, en niet het duurste hutje. Ons onderkomen voor vannacht: een golfplaten huisje met 4 bedden. Er liggen genoeg dekens op, dus dat biedt perspectief. We dumpen onze tassen en lopen een beetje rond in het kamp. Vannochtend om 6 uur opgestaan en toen voor het laatst geplast. Nog nix gegeten, dus we gaan eerst eten en dan naar de wc. in die volgorde, om te voorkomen dat de wc zo walgelijk is, dat de eetlust daarna weg is.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3216.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3218_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3219_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3221_1.jpg
We kiezen een tentje en nemen elk een bak met noodles. De tent-eigenaar heeft heet water voor erbij en zo lunchen we met onze instantnoodles. Het is een beetje aan de pittige kant en Bob houdt het na een paar hapjes voor gezien. Mijn maag is dankzij de kookkunsten van pappa, wel het een en ander gewend qua kruiden, dus ik slurp er op los. Daarna naar het wc-gebouw. 5 hokjes zonder deurtje ervoor en een gat in de grond. Eronder een megabult aan wc-papier en alles wat men in een wc achterlaat. Er zit bijna meer poep aan de muren en op de grond dan er in het gat lijkt ze liggen, maar goed… Ik ben het kwijt.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3222_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3224.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3236_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3237_1.jpg
De dagtoeristen zijn nu weg en de mensen die nog in het kamp lopen, zijn of locals, of meer-daagse toeristen. We lopen naar het meer en onderweg komen we de locals al bedelend weer tegemoed. Her en der zit een vrouwtje met haar geitje, een oude zonnebril op en zo zwart, zo zwart… een neger zou zich schamen. Helemaal gelooid en gebruind door de zon. We naderen het meer en de witte bergen zijn adembenemend. Of is dat de hoogte? Nam-Tso meer ligt op 4.719 meter hoogte en dat merk je wel! Hoofdpijn en nog eens hoofdpijn! We passeren de opgedofte yaks en andere toeristische poeha en gaan iets verderop in het zonnetje zitten… genieten. Van de zon, de rust, de bergen, het meer, het kabbelen van de golven op de steentjes.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3225_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3226_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3227_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/339971.jpg
Zo zitten we een half uurtje of een uurtje, ik weet het niet. Het is prachtig en ontzettend warm. Ik voel me echter niet zo lekker. De zon is erg fel en ik vermoed dat het slimmer is, om uit de zon te gaan. We besluiten terug te keren naar ons ‘hutje’ maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Na elke 5 stappen moet ik op adem komen en ik ben misselijk en duizelig tegelijkertijd. Ik zwalk richting hutje. Daar plof ik op het bed neer en val in een diepe slaap. Ik word wakker omdat ik het koud heb, en trek mn fleecejas dichter om me heen en drappeer mn winterjas over me. De hoofdpijn is alles overheersend. Ik ben ook vreselijk misselijk en moet nodig naar de wc. Maar ja, dan moet ik ons veilige hutje weer verlaten en naar buiten, waar het inmiddels vennijdig waait.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3230_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3231_1.jpg
Ik besluit het er toch maar op te wagen. Als ik na een kwartier terugkom, zegt Bob dat ik lijkbleek ben… en bedankt. Ik ga weer op bed liggen. De hoofdpijn bonkt door mn schedel. Ik neem een asperine en dat is een goede zet. het water activeert namelijk meteen mijn maag en net op tijd sta ik buiten de noedels van vanmiddag eruit te kotsen. Helaas smaken ze de 2e keer echt veel slechter dan de 1e keer… maar ja, het lucht wel op! Weer dat verrekte water! Ik neem me nu voor eens en altijd voor: geen water van locals meer drinken.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3239_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3245_1.jpg
Maar ik voel me wel een stukje beter en behalve de hoofdpijn gaat het redelijk. Ik kruip onder de dekens en klets wat met Bob. Hij is net bovenop de heuvel geweest en is helemaal buiten adem. Om 20.00 uur gaat de aggregaat aan en dus ook het licht. Wat een herrie. Jo en Simon komen ook terug van hun hike en we besluiten vroeg te gaan slapen. Behalve het geblaf van de honden en het geronk van de aggregraat is er werkelijk nix te doen in het kamp. Ik slaap een paar uurtjes, maar word al snel weer wakker: ik heb het warm, hoofdpijn… ellende dus! Ik drink voorzichtig een slokje water en herschrik de dekens en mijn dekbed.
Zo word ik die nacht nog een keer of 15 wakker. Echt donker is het niet en ik lig te luisteren naar het geklapper van de prayerflags boven op de berg. Ik dommel telkens weg en dan ben ik weer wakker. 's Ochtends hoor ik, dat ik niet de enige was, die niet lekker heeft doorgeslapen. Op een gegeven moment ben ik weer zo misselijk, dat ik uit voorzorg maar eventjes naar buiten ga. In fleecejas en winterjas stommel ik naar buiten. De wind is inmiddels gaan liggen. Het is 06.15 uur en er staat een halve maan. Die geeft verrassend veel licht. Aan de hemel fonkelen de sterren en ik ga eventjes rustig zitten. Ik kijk naar boven, naar de donkere hemel, bezaaid met lichtjes.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3249_1.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3254_1.jpg
En dan gebeurd er iets ongekends mooie en prachtigs. Ik kijk naar boven en ik zie een vallende ster. Op het moment dat het gebeurd denk ik: een vallende ster, wens doen. Maar het dringt niet echt tot me door. Ik kijk om me heen, in de hoop iemand te zien, die hetzelfde heeft gezien als ik, maar ik ben uiteraard alleen. Wat een bijzondere ervaring om hier, nu, op dit moment een vallende ster te zien. Het is jammer dat ik te beroerd ben om er echt van te genieten.
Na een tijdje besluit ik terug te gaan naar mijn bedje en ik slaap nog eventjes door. Tegen de ochtend worden we verscheidene keren gewekt, door het meisje dat ons uit haar hutje wil hebben. We slapen stug door. Als ze eenmaal vol blijft houden is het ook wel tijd om op te staan en we hijssen ons alle 4 uit bed. Dat valt nog niet mee. De hoofdpijn is bij ons alle 4 behoorlijk aanwezig. Jo en Simon besluiten nog een stuk te gaan hiken en Bob installeerd zich met een boekje in het zonnetje en ik pluis te Lonely Planet van voor tot achteren uit.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3256_2.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3258_1.jpg
Om 13.30 uur zouden we weer vertrekken, maar de bus is pas vol om 14.00 uur. We hebben het hier wel een beetje gezien. Het meer is echt prachtig en de bergen aan de zuidkant maken het plaatje helemaal compleet, maar door het gebrek aan fysieke fitheid, blijft er weinig over om te doen. We kronkelen weer omhoog en naar beneden. Ik ben nog steeds een beetje koortsig, maar voel me een stuk beter, als we weer op ‘gewone’ hoogte zijn (3800 meter) Helaas lijkt de terugreis veeeeel langer te duren en de bergen en yaks en geiten en huisjes zijn eindeloos. Hoer dichter we bij Lhasa komen, hoe meer bomen er opduiken. De enige in Tibet lijkt wel. Moe en brak strompelen we de bus uit. 19.00 uur en de laatste keer dat we echt iets gegeten hebben, is 48 uur geleden. Toch besluiten we eerst te douchen en daarna geniet ik weer van een lekkere yaksteak in onze vaste restaurant.
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/img_3262.jpg
Vandaag weer zoveel indrukken gehad. Mooie natuur, prachtige mensen, maar toch ook schokkend om te zien dat op dit soort toeristen plaatsen, kindjes van nog geen 9 mnd oud, nix meer kunnen dan hun handje uitstrekken en bedelen. Verder ook mooie dieren en huizen gezien, waar de Yak-stront plaketen te drogen hangen aan de muur. Alvast een vooraadje voor van de winter, denk ik. Ook wordt overal het hooi binnengehaald en zijn de bomen rond Lhasa felgeel van kleur. Prachtig die herfsttaferelen. En morgen hebben we een rustig dagje gepland. Een beetje wat dingetjes regelen en inkopen doen, zodat we ons eigen voedsel hebben en niet afhankelijk zijn van de locals. Jullie snappen wel waarom.
**5 dagen Lhasa- Kathmandu **
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/nepalflag.jpg
Zo… daar zijn we wel weer!! Sterker nog, 24 uur vroeger dan de planning, maar hoe-en-wat-en-waarom, dat komt later in het verhaal wel. Maar mag ik even zeggen: IK HEB OP EVEREST BASECAMP GESTAAN!!!
Maar goed… Er was eens een donderdagavond in Lhasa. Ik snel douchen en de rest van mijn kamergenoten was nog in diepe rust, dus de backpack inpakken, dat ging erg vroeg in de morgen. Nog even mijn Lhasaboek omgeruild de volgende ochtend tegen een Engelse triller en al snel stond er een klein mannetje voor ons, die vroeg of we naar de Chinese grens gingen… Uhm… nee. Een beetje geirriteerd… We gaan naar de grens met Nepal. De grens Nepal-Tibet. Owh… maar wacht eens even? Dat is natuurlijk officieel de chinese grens. Dat was dus onze gids en buiten stond een Landrover op ons te wachten. Snel de tassen ingeladen en naar een ander hostel om Simon en Jo, onze Nieuw-Zeeland-reisgenoten op te halen.
Die stonden gelukkig al te wachten en toen kwamen mijn zorgen toch een beetje naar voren. Hoe pas je 6 volwassenen in een Jeep met 5 zitplaatsen? Alle tassen achterin en hop, de gids, een klein mannetje, erbovenop. Okey… ik was allang blij dat ik niet een dag van 6 uur rijden achterin bij de tassen moest. We vertrokken. Maar uiteraard moest er eerst nog eventjes getanked worden. En dat gaat niet gewoon bij een benzine station, nee, met twee grote vaten benzine, een slangetje en drie man sterk, was onze Jeep bijgetankt voor de dag. De eerste stop op de route was lake namdrok-tso. Een van de heilige meren van Tibet in de vorm van een scorpioen (blijkbaar) We reden Lhasa uit en onderweg zagen we nix dan chinese hotels, gebouwen en winkels. Dit was duidelijk de chinese kant van Lhasa. We reden over een weg, omzoomd met goudgele bomen, in de velden ernaast werd het goud-gele hooi binnengehaald en overal stonden typische Tibetaanse huisjes met plakkaten yak-poep aan de muur.
We rijden de rivier over en kronkelen de berg op. We kronkelen en kronkelen omhoog. Steeds hoger en hoger. Er lijkt echt geen einde aan te komen. Telkens zien we weer andere Jeeps boven ons rijden en weten we… daar gaan we naartoe. Terwijl we genieten van het uitzicht praten we honderuit. Het leven in Nieuw-Zeeland vs het leven in Holland en Korea. Jo en Simon hebben namelijk al heel wat afgereisd en hebben de afgelopen 1,5 jaar les gegeven op een school in Zuid-Korea. Allerlei anekdotes en situatie’s op de reizen, het dagelijkse leven en deze reis komen voorbij. Het is erg leuk, leerzaam en apart om van hen te horen hoe het er bij hen aan toe gaat en wat zij hebben meegemaakt vs wat wij tot nu toe apart en samen hebben meegemaakt.
Maar goed. Na een uurtje of 2 of 3 ofzo stoppen we, voor een fotootje en ff de benen te strekken. Ik vraag me af wat al die mensen boven op de berg doen, maar de anderen gaan weer in de jeep zitten. Moeten we niet even op de heuvel kijken? Gelukkig zegt de gids, dat daar het meer is, en een beetje giechelend lopen we de bocht om. Makke toeristenschapen ook!! Wat daar op ons wacht is onbeschrijflijk. Veel van deze trip is onbeschrijflijk, maar ik zal toch telkens een magere poging ondernemen. Aan de rechterkant ligt een groen-blauw meer. Door de schaduw van de wolken worden er donker blauwe vlekken gevormd. Daar waar de zon in het meer reflecteerd zie je witte ‘stranden’ en opaal groene vlekken. We staan een tijdje met open mond naar de afgrond te kijken. Simon gaat voor 3 Yuan nog op een traditioneel aangekleedde Yak zitten en dan hebben we het wel gezien. We waaien bijna weg!!
Omdat de weg naar het meer zelf is afgesloten kronkelen we weer heeeelemaal terug.! Wat een end zeg! Maar gelukkig, komen we na al dat gekronkel uit op de Friendschip Highway! En dan kunnen we eventjes doorrijden. We kijken naar buiten en zien eindeloze landerijen met hooi voorbijkomen. Overal is het hooi opgestapeld en wordt het binnengehaald. De zon schijnt genadeloos in onze Jeep en kleurt de velden goudkleurig. Onderweg mogen we niet te snel rijden, want er zijn allerlei checkpoints die precies weten hoe laat je bij de laatste weg bent gegaan en hoe laat je dus pas bij de volgende mag zijn )handige speedcontrol) De lunch eten we in een ranzig tentje. Onze gids is Tibetaans en spreekt Tibetaans. Maar omdat hij een aantal jaren in India heeft gewoond, spreekt hij geen Chinees. Gelukkig voor ons wel wat Engels (uhm… i say… uhm… me is… soww… meer pidgin dus) maar goed. Misverstand all over the place en we besluiten te gaan voor rijst met tomaat en ei. Het smaakt wonderbaarlijk lekker en het eten met stokjes gaat steeds makkelijker. Bij het betalen blijkt de baas een verkeerde prijs opgegeven te hebben en hij wil ineens meer geld hebben. Daar trappen we niet in, een beetje achteraf de prijs veranderen. Sukkel!! Gelukkig heeft onze gids het ook niet zo op zijn Chinese medemens en snellen stappen we in de Jeep en scheuren weg…
Helaas is het dan gedaan met de snelweg en gaan we weer, kronkel de kronkel, omhoog, steeds hoger en hoger en verder omhoog en omhoog. Beneden mij stroomd een rivier en de afgrond lijkt steeds genadelozer. Op een gegeven moment zien we weer allerlei prayerflags en zien we dat we op 5100 nog wat meter zijn. We hebben weer een pas bereikt. We stappen uit de Jeep en waaien hier op de top bijna weg. Wat een wind!! Wat een kou!! Tijdens het maken van foto’s, vriezen mijn vingers er bijna af! Maar het levert wel een paar leuke kiekjes op! En weer genoeg materiaal om Simon en Jo het concept van onze Friese 11-stedentocht uit te leggen en meer van die nostalgische onzin.
Uiteindelijk komen we dan aan in het plaatsje Gyatse. Onze stop voor de avond. Meteen als we aankomen, staan er 2 nederlandse jongens te wachten. Ze zijn eerder aangekomen dan wij en drinken een biertje. Wij gaan op zoek naar een goede EN betaalbare kamer en hun eindeloze commentaar (typisch Nederlands he?) doet me eventjes beseffen dat we het enorm getroffen hebben met onze Kiwi’s! Op deze manier maken we niet alleen een geweldige trip door Tibet, maar leren ook nog het een en ander over de ‘kiwi-cultuur’ en wat zij zoal hebben meegemaakt (een jaar Zweden, 1,5 jaar korea, ontelbare reizen naar Thailand, Japan, Mongolie, China… etc. etc) Maar uiteindelijk hebben we een goede kamer tegen een redelijke prijs en we besluiten er meteen op uit te gaan voor iets te eten. Als we weer beneden komen is er net een karavaan aan toeristenjeeps bij het hotel aangekomen en als we even later bij een restaurant zitten, komen ze ons ook allemaal na.
We hebben dus zo’n beetje het enige goede westerse hotel en restaurant uitgekozen! Ik geniet van een Yakburger en daarna van een warme douche. Mijn boek is zo spannend dat ik het echt uit wil lezen, eer ik ga slapen. Dat is pas om 1 uur 's nachts en iets zegt me, dat na een trip van 10 uur rijden, dat niet zo slim is. Maar goed. De volgende dag gaat de wekker ook veel vroeger dan mij lief is, maar we hebben we weer zin in!! We gaan eerst de stupa van Gyantse bekijken en het klooster. We arriveren voor de andere toeristen en beklimmen de Chorten van het klooster. Het is de grootste van Tibet en heeft 100.000 afbeeldingen. Voor ons lijken ze allemaal hetzelfde en eerlijk gezegd is de buitenkant en het uitzicht van de top mooier dan de binnenkant. Vervolgens nemen we nog even een kijkje in het klooster, waar net een monnik een eeuwenoude boekrol openvouwt en de text laat zien. Het ziet er zo fragiel en oud uit, helemaal stoffig. Als ik vervolgens een foto maak van de slaapplaats van de monnikken komt er een monnik naar me toe, en zegt dat ik 20 Yuan moet betalen voor het nemen van die foto… Wat?? Dacht het niet! Is ie nou helemaal gek geworden? okey, 10 yuan betalen voor een boeddha of iets anders belangrijks, okey… maar voor een stel bedden? Het geeft me echt een rot gevoel en ik ben snel wel.
Gelukkig vertrekken we weer, op naar de volgende bestemming: Shigatse. Daar is nog een mooi klooster en moeten we onze permits regelen. De friendship highway is vlak, de huizen staan links en rechts en de velden daar achter. Af en toe toeteren we, om Yaks of geiten en schapen of kinderen van de weg te verjagen en de zon schijnt genadeloos door het raampje van de jeep. Ik dommel weg en wordt weer wakker als we een uurtje later Sigatse binnen rijden. Hier hebben we een dikke 2 uur, om de permits voor de rest van de trip te laten regelen door de gids en wij kunnen het klooster bekijken. We besluiten eerst een colaatje in het park te drinken en we laten ons vermaken door twee kindjes, die absoluut niet op de foto willen. Maar ze doen wel alles om zo veel mogelijk aandacht van ons te trekken. Mijn camera met 12x zoom en uitklapvenster levert zijn geld weer op, want zo kan ik stiekum van een afstandje foto’s maken.
Terwijl zodra als de andere de camera pakken, dan duiken ze weg.
De mannen hebben geen zin meer in kloosters of tempels en het huis van de Panchen Lama lijkt ons van de buitenkant mooier dan van binnen. We besluiten het dus bij foto’s van de buitenkant te laten en gaan op zoek naar wat te eten. We slenteren door de straatjes van Sigatse. Overal worden we begroet. Iedereen zegt ‘hello…!?’ en we worden lekker nagestaard. Gelukkig niets vervelends. Jongeren spelen pool op straat, meisjes lopen giechelend langs, vrouwen frituren aardappels op straat en monniken lopen bellend langs. We belanden weer in een toeristische tent en onder het motto: ‘we weten niet of en hoe en wat en wanneer we weer een fatsoenlijk maal kunnen krijgen’ eten we uitgebreid.
We treffen de gids weer bij de Jeep en gaan op weg naar Sakya.
Ook weer een plaatsje met een mooi klooster. Dat zal allemaal wel, denken we inmiddels. De stupa’s daar zijn inderdaad anders dan we tot nu toe gezien hebben, maar het zal allemaal wel. We vermaken ons meer met de lokale jeugd. De school is net uit en overal waar we gaan, worden we achtervolgd door een horde schreeuwende schoolkinderen die allemaal een voor een (als ze eindelijk durven) ons begroeten. Er wordt wat afgevraagd en als we om 6 uur staan te wachten tot Simon en Jo ook komen, staan Bob en ik, ineens omgeven door schooljongens. Ze kennen aardig wat woorden in het Engels en een voor een wordt er iets aangeraakt en het woord geschreeuwd. (hat… hat, HAT HAT!!! shoe,… shoe…SHOE!! etc…) ik probeer ze het woord ‘watch’ bij te brengen, maar dat is nieuw en ze lijken het telkens te vergeten. Twee meisjes staan op een afstandje te kijken en als ik voor de 3e keer in 15 minuten op mn horloge wijs en ze het allemaal weer vergeten zijn, fluisterd een van de meisjes: ‘watch!’ ze schrikt er zelf van, maar het is goed en ik krijg een onvergetelijk grote glimlach van haar. Enkele nonnen lopen nog langs en ze kijken zo onderzoekend naar mij, het is gewoon stuitend! Ik wil ze honderduit vragen en aan de blikken te zien, zij mij ook, maar helaas moeten we het doen met enkele glimlachjes en wat foto’s.
We gaan weer op pad, aangezien het enige hotel in Sakya afgrijselijk duur is, dus we gaan verder naar Lhatse. Daar is werkelijk helemaal nix te doen en het hok dat ze een hostel noemen is werkelijk te erg voor woorden. We belanden in een Chinees hotel en ik slaap die nacht als een roosje!! Zacht bed en nix dan zaligheid en slaap. We eten weer fried rice met ei en ik sla de thee beleefd af. Geen water van de locals! En dit is een goede beslissing geweest.
De volgende morgen vertrekken we om 8.00 uur. Vandaag is DE GROTE DAG! Simon en Bob hebben het de hele trip al nergens anders over en vandaag gaat het dan gebeuren. Op de een of andere manier, mag ik vandaag voorin en dit is werkelijk de beste dag om voorin te mogen zitten. Ik heb mn prayerflag gereed, want na 20 kilometer ofzo, komen we op de hoogste pas. Volgens de lonely planet is ie op 5220 meter hoogte, de gedenksteen bij de pas zelf zegt 5248 meter hoogte. We staan op de top van de wereld. Hoger ben ik nog nooit geweest en zal ik ook nooit komen. VIJFDUIZENDTWEEHONDERDACHTENVEERTIG METER HOOGTE!! Hoe hoog is dat? Vreselijk hoog? Ik waai bijna uit mn fleece en mn winterjas. Mn vingers zijn binnen no time bevroren, maar het lukt me toch om mn gebedsvlag hier op te hangen. Het voelt als een intens en gewichtig moment.
We geinen nog wat op de pas, zoals zogenaamd de tong laten vastvriezen aan de gebedssteen en Simon maakt een handstand op de top, onder het motto dat zn voeten nog nooit zo hoog zijn geweest. Ook zet ik hem op de foto met zn blote buik en Jo die die buik kust. Dikke pret dus. Maar goed… dan is het tijd voor het serieuzere werk. Al vrij snel verlaten we de Friendship Highway en slaan we af richting Mount Everest. Mount Qomolongma!!
De spanning groeit en groeit, we rijden en rijden. We beginngen weer te klimmen en te klimmen. We weten dat er elk moment een nieuwe pas met prayerflags aan zal komen en dat we dan… allicht… de bergen kunnen zien. We worden omringd door bergen, maar die bestaan allemaal uit gruis, grauwe stenen en zijn nagenoeg kaal. En dan, ineens… zien we prayerflags in de verte klapperen. De pas!! De pas!! De passsss komt eraan. Toch… op het moment dat we over de top gaan, gaat er een schok door de auto heen. Uit 4 monden stijgt tegelijkertijd een ‘owh’ op. Voor ons… in het dal en de verte en omhoog, strekt de himalaya ranch zich uit. Het Himalaya gebergte.
De hoogste bergen van de wereld en het is echt ontzettend ongelooflijk mooi. Overal donkere, bruine, grijze bergen en in de verte, 1,2,3,4,5,6,7… 10, 12 grote hoge, witte bergen. Grijze bergen met witte koppen. En daar is ie. 8.850 meter hoog: Qomolongma. De hoogste berg ter wereld. De aller-, aller-, allerhoogste berg van deze planeet. De witte piek is echt duidelijke de hoogte. Rechts ervan is een wand van witheid, met 3 andere toppen… Ook ongelooflijk! Links nog meer bergen en bergen en bergen en bergen.
We maken ontzetttend veel foto’s. Klik, klik, klik… klik, klik, klik. Af en toe laat ik de camera zakken en ik kijk naar de bergen voor me. Is het de harde wind of zijn het de emotie’s, die zorgen voor een klein traantje? Ik weet het niet, en het boeit me ook nix. Het is gewoon prachtig. Ik geen Bob mn camera en los mijn belofte in, aan mn collega Diana. Het is 12 uur 's middags, 6 uur 's ochtends op een zondag in Nederland en daar, op die hoge pas, met de Himalaya achter me, maak ik een filmpje en gil keihard haar naam… Ik hoop dat ze er wakker van is geworden en dat ze wist dat ik het was! Maar goed, we kunnen verder… we moeten verder! Op naar Mount Everest Basecamp.
Vreemd genoeg gaan we weer naar beneden. Nou ja, vreemd genoeg? We zijn op de hoogste pas geweest, dus dan is er maar 1 weg: naar beneden. Maar toch. Everest is zo hoog en wij gaan nu weer naar beneden. We rijden door de vallei en dalen en dalen. De hoogte speelt me toch parten, want ik moet vreselijk nodig plassen. Een van de kenmerken van hoogteziekte. Ik drink me een ongeluk, dus zo gek is het niet, maar toch. Maar het zal nog wel 3 uur duren voor we in ons kamp zijn, dus ik vraag de chauffeur te stoppen. Ik heb dit helemaal nooit! Ik kan het altijd uren ophouden, maar elke bobbel in de weg doet pijn, dus dan maar beneden in het dal, met het zonnetje op je kont, dan op 5200 meter hoogte met ijskoude wind. Ja toch?
Maar dan beginnen we weer te klimmen. We rijden en rijden en worden steeds stiller. De spanning stijgt. We rijden er nu recht op af, en worden omringd door donkere, stijle bergen en recht voor ons uit, glimt in het zonnetje een immense witte piek. Af en toe drijft er een wolkje voor de piek en we hopen en wensen dat het wolkenloos zal blijven. We naderen de berg meer en meer en meerrrrr… Het is zo ongelooflijk. Strak blauwe lucht, en witte berg, de rest grijze wanden van berg. We proberen vanuit de auto foto’s te maken. Ergens is het idioot, want strax staan we op een punt waar we de berg niet dichterbij kunnen krijgen en hier zitten we moeilijk te doen om foto’s te maken… Maar goed. We stoppen bij het klooster Rombuk en nu hebben we ‘clear-view’ op de berg. Klik, klik, klik… mn camera maakt overuren!! Wat een schitterend gezicht.
Snel daarna rijden we door en we komen op een doodlopende weg. Everest recht voor ons uit. Links staan tenten en rechts staan tenten. We moeten 1 van die tea-houses kiezen voor onze overnachting voor vannacht en allicht ook wat te eten. We kiezen een tent. Het is er gezellig, met een kacheltje en daaromheen banken. Grote stappels met dekens en dekbaedden in de hoek… die zullen we nodig hebben. We bestellen wat te eten, en maken ons klaar voor de grote trip naar het Basecamp. Het gaat echt gebeuren. Lange mouwen, korte mouwen, fleece-jas. Winterjas. Camera!!
En daar gaan we dan. Simon en Jo gaan lopen, maar Bob en ik gaan lekker met de paardenwagen. Beetje lazy, maar ik heb liever dat ik nog kan ademhalen op Basecamp, dan dat ik helemaal dood aankom, na 4 kilometer tegen de wind inlopen, op 5200 meter hoogte.
Helaas gaat het niet al te snel en het arme paard heeft het ontzettend zwaar… Toch blijf ik lekker zitten waar ik zit. Bob loopt toch nog 3 kilometer van de 4. Het uitzicht is telkens prachtig. Stijle, grijze heuvels naast je (heuvels van 6.000 meter hoogte ;)) en dan recht voor uit, telkens die reus. Die witte top. Majesteus staat ie te staan. Het lijkt alsof het topje een klein beetje naar je overheld, met een kleinere piek ervoor. Dreigende wolken drijven telkens voorbij. Op een gegeven moment kunnen we echt niet verder. Ik stap uit en het paardje geniet van wat rust. Onze ‘chauffeur’ geeft ons een half uurtje. Ik weet nu al dat het te weinig is, maar goed, we hebben geen keus. We klimmen omhoog. Een heuvel, met prayerflags. Hoger en verder of dichterbij kan niet. Ik klim naar boven. Het is stijl. De wind waait genadeloos en gruis glijdt telkens onder mn schoenen naar benenden. De klim is zwaar en ik adem zwaar. Maar dan…
Dan sta je op een heuvel. Het geklapper van prayerflags is immens. De wind blaast me bijna weer de heuvel af. Bob en ik staan elkaar op de schouder te slaan en we kunnen allebei de immens grijns niet van ons gezicht krijgen. Klik, klik, zoom, klik. Helaas zit er net een dikke witte wolk voor ‘de top’ maar desalniettemin klikken we een ons weg. Duimen omhoog, grote grijns en klikklikklikkerdeklikklik. De euforie is immens! Ik bel naar mn ouders. Ze verstaan er door de wind geen zak van, maar ze zullen het weten: hun dochter belt vanaf MOUNT EVEREST BASECAMP. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Ik heb daar gestaan. Op5200 meter. Waarvandaan allerlei expeditie’s zijn vertrokken en daar sta ik.
Helaas komt de paardenman ons na een half uurtje weer halen. Net op het moment dat de wolken weer weg zijn gegaan. Maar ja… terlopen lijkt me geen goed idee, want mn oren gloeien en ik voel me nou niet helemaal 100%. We klikken nog een beetje en gaan dan mee naar beneden. Er staan een 4 of 5-tal tenten, geen noemenswaardige expeditie’s deze week. We maken nog enkele foto’s bij de gedenksteen van mount Qomolongma. Ik was er bijna voorbij gelopen, dus gelukkig dat Bob die nog even meepikte. Simon en Jo hebben we helaas niet meer gezien. We zijn op hetzelfde moment vertrokken. Zij lopend, wij met de paardenkar. Later blijkt dat ze ergens verkeerd zijn gegaan en zo’n geweldig uitzicht hadden. Ze zijn ook 2 uur langer weggebleven dan wij, maar helaas dus geen foto met ons 4-en op het basecamp.
We keren weer terug naar onze tent. Mn ademhaling gaat moeilijk en het lijkt alsof er een bankschroef om mn hoofd zit: hoofdpijn! Toch weer de hoogte. Gelukkig is het niet zo erg als onze trip naar lake Nam Tso en we gaan rustig eventjes wat lezen en rondkijken. We zitten binnen in de tent, maar het doek klappert om ons heen. Nu is het wachten op de zonsondergang. Jo en Simon komen helemaal schreeuwend en juichend binnen en uitgelaten doen hen hun verhaal. Helaas is er een misverstand en kunnen we niet in de tent blijven, die we uitgekozen hebben. Een of ander vaag verhaal over dat alleen de linkerkant van de weg bezet mag zijn met toeristen en dat de rechterkant ‘naar huis’ moet. We snappen er nix, maar braaf pakken we onze spullen en verkassen naar de overkant.
Helaas is het daar niet zo gezellig, maar ze hebben wel een peuter, die zorgt voor de nodige entertainment. We zitten rustig en wachten tot de zon onder gaat. Omstebeurt gaat er iemand van ons buiten kijken of het al zo ver is. Om half 9 komt Simon helemaal jubelend binnen. Het begint!! De zonsondergang! De grijze bergwand wordt donker. Dreigend en imposant. De witte piek is gehuld in een fel zonlicht. Gebiologeerd staan we te kijken. Tussendoor nog enkele foto’s. Roze, roos, paars en dan steeds donkerder en donkerder. We keren snel weer terug naar de warmte van de yak-poep-kachel, want mn vingers zijn weer bevroren van het klikken.
We eten weer onze fried rice en slaan de zelfgemaakte thee af. Lekker warm boven de kachel, maar ik vertrouw het niet. Het komt gewoon uit een ton in de tent, en die ton zal gevuld zijn met water van everest (wel speciaal, maar bedankt) We laten ons vermaken door het kereltje dat met een guitig koppie rondhobbelt in de tent. In nederland zou pappa of mamma paniekerig roepen dat ie uit moet kijken bij de kachel, maar hier banjert het mannetje gewoon rustig rond. Beetje onstabiel, maar hij weet dat de kachel heet is. Na het eten vallen de oogjes langzaam dicht. Het is pikkedonker en echt helemaal nix te doen.
Ik neem een dekbed als ondergrond, een zachte deken daarbovenop. Ik rol mn fleecejas tot een kussen en ga in mn outdoor-gear onder nog een deken liggen. Een beetje koud nog. Mn neus is bevroren maar toch val ik die nacht af en aan in slaap. Buiten vieren ze een of ander feest en de muziek en het gezang dringt goed door in de vallei. Honden blaffen. De wind huilt en het tentzeil klappert. Ik denk aan de immense sterrenhemel die ik tijdens het plassen kon aanschouwen. Ik dommel weg en schrik weer wakker. Ik lig super onconfortabel en instabiel en heb het een beetje koud. Gelukkig niet zo koud als in Mongolia, maar toch, aangenaam is anders.
Als ik de geiten hoor weggaan denk ik: yes, het is dag! Jo gaat plassen en vertelt me dat het half 8 is. Gelukkig! Deze nacht is bijna voorbij! Toch dommel ik weer weg, aangezien ik eindelijk lekker lig. Het is 10 uur 's ochtends als we opstaan. Jo en Simon wilde nog een keer naar Basecamp, maar hebben besloten dit niet te doen, omdat de 1e geweldige keer toch niet te overtreffen is. Groot gelijk. We rommelen onze spullen bijelkaar en om kwart over 11 zitten we weer in de auto. Na 5 minuten rijden, stoppen we… of we het klosster willen bekijken… Hahahah… nou nee, laat maar! Ze zijn vast allemaal erg speciaal, maar laat maar. We hebben net nog op Everest gestaan! We laten de berg achter ons. De hemel is grijs van de wolken en we prijzen ons gelukkig met het weer van gisteren.
We rijden weg van de berg. Na een tijdje is ie zelfs niet meer te zien, want we gaan over de ‘oude’ weg. We hobbelen en bobbelen door het landschap en zitten al snel zo laag, dat de majesteuse berg niet meer te zien is. We schudden door de auto en aangezien wij allemaal vreselijk slecht geslapen hebben (behalve Bob) zijn we erg stil en laten ons gedwee van de ene kant naar de andere schudden. Binnen no time zijn we echter in Old Tingri.
Een stadje ter grote van 1 straat. We nemen plaats in een crappy hostel zonder douche en met een schijthuis en gaan om 2 uur wat eten. Er is niets in het stadje te doen. De geiten-lijken hangen te drogen om verwerkt te worden tot lekker mutton-vlees (schapenvlees) We nemen plaast in het enige westerse restaurant en na een uur hebben we onze lunch.
We eten rustig en zitten lekker binnen en naar buiten te kijken. Ik laat de helft van mn chilly-fries staan en de lege blikjes staan op onze tafel. Op eens komen er twee meisjes naar het raam. Ze kloppen op het raam en wijzen naar de tafel. We zijn het er alle vier over eens, dat ze het eten willen. Maar ja… das ook weer zo iets? Ze mogen blijkbaar niet binnenkomen en ik besluit het eten in een servetje te stoppen. Ik doe het raam open en geef het servetje aan de meisje. Die laten het echter gewoon vallen en alles valt bij het raam (binnen) op de grond. Owh…!! Wat een troep. Ze beginnen te roepen en te schreeuwen en te wijzen. Ik doe gauw het raam weer dicht en probeer de troep op te ruimen.
Eindelijk gaan ze weg… denken we! Ze komen weer terug, met een tas vol, lege plastic flesjes en blikjes. Owhhhh!! Ze willen onze lege blikjes hebben. Maar ja, ze doen zo raar, we houden het raam dicht en uiteindelijk… gaan ze weer weg. We blijven nog even zitten, maar dan betalen we ook maar en besluiten de rest van de middag en avond te gaan lezen. We lopen terug richting ons hostel en zien een gigantische bus staan. Das rollende hotel. Een groot rood gevaarte op wielen met slaapplekken. Het blijkt dat ie helemaal chokvol duitsers zit, die van Nepal naar Tibet reizen. Het is een attractie in het dorp.
Het Tingri zijn er ook enkele jongetjes met rotjes aan het spelen en telkens schrikken we op van het geknal. Dat spelen met vuurwerk niet goed kan gaan, blijkt, als een van de grotere jongens, een rotje naar een jongetje gooi. Het ding ontploft dichtbij zijn gezicht en hij begint huilend te schreeuwen en de andere jongen aan te vallen. De hele stad loopt uit en het is een opstoot van jewelste. Actie in Old Tingri.
We keren terug naar ons hondenhok en terwijl Bob in het zonnetje zit te lezen, komt ineens de vraag, waarom we niet weggaan. Nu komt een heel verwarrend moment, dus ik hoop dat ik het goed kan vertellen. Het is maandag, 16.30 uur. We zitten in Old Tingri. Morgenochtend zullen we verder reizen. Totaan de laatste 30 km voor de grens. Ze zijn daar met de weg bezig en je mag alleen over die weg, na 20.00 uur. Dan zullen we om 22.00 uur bij het grensplaatsje aankomen, afscheid nemen van de tour en woensdag lopend de grens passeren.
Toen we incheckten in ons hondenhok, werd ons verteld dat de weg erg slecht was, en we de hele dag moesten rijden tot we bij die laatste 30 km zouden komen. Nu is echter het verhaal, dat het ’ maar’ 3 uur rijden is, tot Malyam en we daar du precies om 20.00 uur aan kunnen komen. de weg is dan open, we rijden naar de grens.
In plaats van vandaag heel de dag te wachten en te verspillen in old saai tingri. Morgen 3 uur te rijden en te wachten tot 20.00 uur in Malyam, aar ook nix te doen is, tot de weg open gaat, voor de laatste 30 km naar de grens. We kunnen dus 24 uur eerder in Nepal aankomen, ipv in een godvergeten oord in Tibet, waar echt geen ruk te doen is, te slapen in een hondenhok en maar te moeten wachten. Helaas krijgen we ons reeds betaalde geld voor het hondenhok niet terug, maar desalniettemin besluiten we te gaan.
We voelen ons wel een beetje belazerd, want de 5-daagse tour is dus heel goed in 4 dagen te doen, aangezien de laatste dag alleen maar wachten is. Helaas is er een heleboel gehakketak met de gids, die met een grote grijns rond loopt en de chauffeur, die geen engels spreekt. We hebben het idee, dat niet alles wat wij en hij zeggen vertaald wordt. Dus de 1e 2 uur zitten we stilletjes in de auto, bang om iets verkeerds te zeggen. Maar we zijn onderweg!! We rijden weer en vannacht zijn we op de grens.
Na 2 uurtjes rijden komen we weer op een hoge pas en wat we daar zien, is misschien nog wel indrukwekkender dan Everest. Voor ons, naast ons, achter ons… overal 7duizend en 8duizend meter bergen. Witte besneeuwde toppen en grijze lijven eronder. De zon speelt met de wolken en het licht is echt prechtig. Gelukkig stoppen we even en kunnen we al dat moois weer vastleggen, voor zover dat kan.
We rijden nu verder en na Malyam (dat overigens door een dambreuk volledig onder water was gelopen) is het een en al gekronkel. Paars en rode bosjes begroeien de heuvels en onder ons, in het ravijn, stroomd het witte water voor ons uit. Op een gegeven moment, het is al schemerig, worden we tegengehouden. Het is 19.45 uur en ze zijn nog aan het werk. De vrouw praat hard en luid en tibetaans. Mogen we niet verder? Moeten we omkeren?? Dan komt haar collega aanrennen en horen we ontploffingen!! Ze zijn met dynamiet de berg aan het opblazen!! We wachten geduldig en als het gevaar geweken is, mogen we door rijden.
Maar uiteraard is de weg geblokkeerd. Immense rotsblokken liggen op de weg. de mannen gaan helpen, terwijl Jo en ik foto;s maken van het hele gebeuren. Zo sta je naar de Eversttop te kijken en zo sta je rotsblokken te versjouwen! We rijden nu door en het wordt donkerder en donkerder. Het begint lichtjes te regenen en voor we het weten zitten we 2 uur lang, in het donker, op een bergweg (van 5.000 naar 1.600 meter) te kronkelen. We worden door de auto gegooid als poppen. De afgrond is elke keer dichtbij.
Overal langs de weg zien we tentzeil op een paal (een tent) en arbeiders langs de weg. We stuiteren over de weg. Zien niets anders dan wat de koplampen ons laten zien en kronkelen naar beneden. We dalen snel. De bergen om ons heen zijn grimmig en donker. We hebben geen idee hoe lang nog of waar we heen gaan. Water stroomd langs de bergwand, soms op de auto, soms waaden we door het water op de weg. Het is GAAF!!
Uiteindelijk, net op het punt dat je je voeten en kont niet meer voelt en ik echt denk: nu kan ik niet meer, komen we auto’s tegen. Meer en meer. Auto’s, jeeps. vrachtwagens. De weg naar beneden gaat open bij Nalyam om 20.00 uur. Bij de grens, de 30 km omhoog naar Malyam, gaat de weg open om 1.00 uur. Alle vrachtwagens staan te wachten. Het grensplaatsjes is uitgesmeerd tegen de berg en er gaat 1 weg doorheen. Een zand weg met kuilen. Aan de zijkanten staan shops. Links en rechts staan auto’s en vrachtwagens geparkeerd. Verkeer wil omhoog, wij willen omlaag. In file kruipen we naar beneden. Op zoek naar een hotel. Het 1e hotel is veels te duur, het 2 hotel vol. Oeps? wat nu? ook het 3e hotel is te duur, maar dat is het laatste hotel. We zijn bij de grens, de weg loopt dood/ is gesloten.
We keren terug naar hotel 3 en het blijkt dat ze ook gewone kamers hebben, tegen redelijke prijzen. Zonder douche, maar voorruit. We moeten wel. Het is 11 uur 's avonds, we zijn moe, en het begint te gieten. We nemen de kamer en werkelijk waar, het is het ranzigste bed dat ik ooit heb gezien. Mijn satijnenlakenzak komt hier hardstikke goed te pas. We ploffen neer en met het getik van de regen op het zinken dak, het gestroom van de toilet naast ons, val ik in slaap. Wonderbaarlijk genoeg slaap ik goed. We hebben een crappy ontbijt en worden besprongen door mensen die geld willen wisselen. Bij de grens staan ontelbare vrachtwagens te wachten en een hele groep toeristen. Het is maar goed, dat we wat later zijn opgestaan, ivm het 2.15 uur tijdsverschil tussen China en Nepal, hebben we tijd zat.
Wandelend met onze backpacks gaan we de grens over. Dat is vreemd?! Maar dit is alleen nog het Chinese deel. De Nepalese douane ligt 8 km beneden en is een rit van 2 uur in ons hobbelbusje. De weg is slecht, vol, druk met verkeer. Nou ja… understatement: het is een choas. Om de haverklap komt er een truck vast te zitten die naar boven wil, waardoor die al het verkeer blokkeerd en niemand naar beneden kan, waardoor er ook geen ruimte gemaakt kan worden, om hem door te laten. Overal lopen mensen. Nepalese mensen, Tibetaanse mensen, chinese mensen. We kijken onze ogen uit als we stilstaan en stuiteren door de wagen als we rijden. Ik heb blauwe plekken op mn kont denk ik.
Uiteindelijk kunnen we niet verder. We zijn dichtbij de brug, dus we laten het erbij. We betalen en stappen uit. Hijssen onse rugzakken op de rug en wurmen ons een weg tussen vrachtwagens en mensen door. We sluiten aan in een rij van kleine vrouwtjes met watertonnen, graanzakken en kinderen (alle drie tegelijk) op de rug. We lopen de brug over. Wat er da gebeurd… ik weet het niet.
Het hek gaat open om een vrachtwagen vanaf de Nepalese kant door te laten… Mensen dringen… Een vrouw rent, een man slaat haar neer, sleurt haar naar de grond. Ze sleept zich voort en krijgt het voor mekaar door het hek te komen. De man die haar slaat wordt bijna aangevallen door mensen van de Tibetaanse kant, die ook door het hek willen. De vrachtwagen gaat in zn achteruit en het hek gaat weer dicht. Of tenminste… op een keer. Wij mogen erdoor.
Dit incident gebeurt zo snel. Ik ben de enigste die het goed ziet en ik weet niet precies wat ik nou zie. Ik probeer er maar niet te lang bij stil te staan. Het is warm, heet, de rugzak is zwaar en we moeten een visum voor Nepal hebben. Gelukkig komen we snel bij een burootje, betalen 30 dollar en antwoorden 3x dat dit de 1e keer in Nepal is. Ik weet niet wat ze zouden doen, als je zou zeggen, nee de 2e ofzo? maar goed. En nu? We worden lastig gevallen door een man, die ons voor 5000 rupi naar Kathmandu wil brengen. Volgens de lonely planet is dit te doen voor 2000, dus we vinden het veeeels te duur. Eens even buiten kijken. De bus kan ook. 5 uur rijden, overstappen en dan nog eens 2 uur rijden. Geen van ons ziet dat zitten, en alle bussen zijn ook ‘vol’. Ik weet niet wat dat betekend, maar de bus is dus geen optie. We lopen en we lopen, totdat er geen bus of jeep meer te zien is.
De hele tijd worden we gevolgd door een mannetje, en uiteindelijk krijgen we een jeep voor 3000 rupee. Vooruit. Moeten we wel een half uur wachten, gaat ie em halen. Ik heb het nu helemaal gehad. Al een uur met die rugzak op. Lopend. Het is 30 graden + en ik heb honger, moe en ik wil iets beslissen. Gelukkig gaat de rest akkoord en we wachten op de jeep. We zitten in de berm en een keur aan mensen komt langs lopen. In tegenstelling tot de Tibetaanse bevolking kan er bij deze mensen geen lachje vanaf. Dit is vreemd. Ze kijken, maar geen vriendelijkheid. Ook niet onvriendelijk, maar bij de Tibetanen was het een en al hallo, hello, en een grote glimlach. Ff wennen dus.
Eindelijk komt onze jeep. We nemen plaats. Dit wordt weer stuiteren!! Sommige stukken van de weg zijn goed, anderen ronduit slecht. We stuiteren en bounchen weer door de jeep. Het is ook warm. En stoffig en ongemakkelijk. Ik merk er echter weinig van, de weg is adembenemend!! Groengroengroengroengroenergroenst!! Overal bomen, planten,varens. Gifgroen, appeltjesgroen, bananenbomengroen, grasgroen, rijstveldengroen… wat een verademing na het gruis en gravel van Tibet. En die geuren! Indiaanse kruiden, gras, varens, uitlaatgassen en meer lekkers. We blijven maar dalen en dalen en dalen. Ik had verwacht dat het op een gegeven moment wel klaar zou zijn, maar we blijven in de bergen. We verlaten nu echter de wolken en de witte massa van de rivier komt steeds dichterbij. Het water schuimt en kolkt en we zien enkele rafters!! Gaaf!! Gaan wij ook doen!!
Het is zo mooi. We rijden door kleine plaatsjes. Er wordt weer van alles verkocht. En de mensen. Vrouwen in sari, mannen in pofbroek. Mannen met topi-hoetjes en kindertjes. Mannen met kromme benen en op blote voeten. Vrouwen die hun waterbuffel ‘uitlaten’ Ik kom weer ogen tekort en met de wind in mijn gezicht stuiteren we naar beneden. Op een gegeven moment wijst onze chauffeur: daar: de Kathmandu-vallei. Huizen en huizen… zo ver het oog reikt. Wat een schock!! We rijden nu langzamer de stad binnen. Of de steden, want alles zit aanmekaar geplakt. Overal om ons heen zijn motors en brommers, vrachtwagens en jeeps. Bussen en tuktuks met mensen aan de achterkant eraan geplakt. En meer mensen, heel veel mensen. De 1e indruk van Kathmandu is weer overweldigend. Wat een puinhoop, een chaos, een mensen. 8 baans wegen, waar er ruimte is voor 2 auto’s naastmekaar. Vuilnis overal. Stof in je gezicht, op je huid, in je mand. 3x je neus snuiten en je kunt een provinciale weg asfalteren.
Eindelijk, eindelijk… rijden we Thamal binnen. De toeristen’wijk’. We willen naar Kathmandu Guesthouse, het backpackers wahalla, maar helaas, dat zit vol. We komen terecht in een ander hotel. Ik vind het best. Het is te duur, voor wat ze bieden, maar ik wil douchen. Gelukkig ben ik niet de enigste. We gaan naar onze kamer en na een half uur kom ik dampend en fris de badkamer uit. Al het vuil en de viezigheid, het stof, de bergen en de kou van Mount everest is eraf gewassen, Wat over blijft is zweet… zweet van de 30 graden die Kathmandu in de greep heeft. FF afkoelen. En internetten, en strax eten. Het is al 21.00 uur s’ avonds nu en ik ben al 3 uur bezig met dit verhaal. Vannacht, als ik nog zin heb, of morgen komen de foto’s. Bob heeft er al 100 op zn site staan:
http.//www.bobb.shareyourstory.nl
De mijne komen zsm. Dit was het verhaal. Van 4 dagen. Van Lhasa naar Kathamandu. Letterlijk en figuurlijk over grote hoogtes. En ik denk dat ik nooit meer hetzelfde zal zijn. IK deed een beetje lacherig over de obsesie van Bob en Simon over de hoogtste berg ter wereld. Mount Everest Basecamp. Mount Qomolongma. Toevallig dat we in meters meten en dit de hoogste is. Allicht niet eens de meest moeilijk beklimbare ofzo. Maar als je hem ziet staan. Hoog boven alle andere uit. Een muur van wit ijs, grijs steen. Al die bergen van de Himalaya. Al die mensen, lachend en zwaaiend. Mennnn wat hebben we gezwaaid!! Naar de mensen, werkend in het veld, hooi binnenhalen. Naar kinderen, langs de weg. Mensen in auto’s. En dan nu… ineens… een ander land… een andere taal, cultuur, geld en eten (jjaaaa, hongerrrrrr!!) en zo groen, zo groen!!
Tibet was prachtig. Het heeft me geraakt, zoals ik verwacht had dat het zou doen, en toch ook onverwachts. En nu Nepal. Waar het allemaal ooit, in de winter mee begonnen was. We gaan 3 dagen sowieso bijkomen in Kathmandu. Beetje internetten, lezen, slapen en eten. Verder staat Pokhara op de planning, misschien daar delta vliegen en nog meer chillen. Terug naar Kathmandu. We willen checken gaan raften en we willen 3 dagen naar Chitwan National Park. Olifanten rijden en door de jungle enzo. Daarna weer terug naar Kathmandu… en dan?? Thailand… ver weg… eerst dit. Eerst eten. Nu is het verhaaltje klaar. Later de foto’s en toevoegingen. Hopelijk hebben jullie een klein beetje een beeld van het onbeschrijflijke… En hebben jullie genoten, net als ik.
foto’s Lhasa- Kathmandu
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/nepalflag.jpg
Okey… beloofd is beloofd… een selectie van mijn 500 foto’s van de trip van Lhasa naar Kathmandu:
Lake namdrok-Tso:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_004.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_005_1.jpg
Uitzicht onderweg en de stupa/ chorten in Gyantse met het uitzicht vanaf de top:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_008.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_013.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_019.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_024.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_017.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_022.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_027.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_029.jpg
Oude vrouw in Gyantse en de kindertjes in het park in Shigatse:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_031.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_049.jpg
Hoge pas, kinderen aan het poolen, toerist vs kora lopers en ik, bob en Jo bij het klooster in Sakya:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_072.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_076.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_085.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_103.jpg
Kinderen in Sakya, de hoogste pas op de route, ik met mn prayerflag en ik die mijn prayerflag ophang:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_114.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_117.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_118.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_123.jpg
Persoonlijk hoogtepuntje: mijn prayerflag op het hoogste punt dat ik ooit zal komen: 5248 meter hoogte:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_128.jpg
Geintje op 5248 meter hoogte,
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_132.jpg
Ik op 5248 meter hoogte, uitzicht onderweg, de 1e blik op de Himalaya, foto’s maken vanuit de auto:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_136.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_142.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_146.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_179.jpg
Ik en de Himalaya:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_149.jpg
Het topje van de wereld:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_164.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_163.jpg
Ik, Bob en Simon en Jo:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_168.jpg
Sommigen gaan lopend naar Everest, sommigen op de fiets, anderen met de bus, de luchtdruk doet gekke dingen met vacuum verpakkingen, rechts gewoon, links opgezet:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_202.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_242.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_389.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_318.jpg
Ik en de grote berg, Everest:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_209.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_213.jpg
De berg en prayerflags:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_221.jpg
Ik op Mount Everest Basecamp (topje is net verscholen achter die wolken):
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_255.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_256.jpg
Bob en ik, owh en Everest in de achtergrond!!
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_259.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_279.jpg
Zonsondergang begint:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_322.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_329.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_337.jpg
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_369.jpg
We gaan de Himalaya over:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_394.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_422.jpg
De weg is geblokkeerd na het gebruik van dynamiet en daarna: Nepal, groene heuvels :
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_435.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_454.jpg
Nepal, groen, rivier, bergen en nog meer groen:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_453.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_459.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_458.jpg
Ff uitrusten onderweg, schoolkindertjes onderweg, Nepals uitzicht:
http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_467.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_468.jpg http://bloemdiscoverslife.web-log.nl/bloemdiscoverslife/images/fotos_kathmandu_469.jpg
Zo, dat waren de foto’s van de trip. De verhalen van vandaag, de toekomst in Nepal en de foto’s moeten maar wachten… dit is wel even genoeg.
Ik ga het nog een keer lezen (nu lokaal opgeslagen) en later zelf ook wat foto’s posten! Ik ben benieuwd op welke datum jullie die zonsondergang foto’s van Everest gemaakt hebben…die van mij zijn bijna identiek 
dat was zondag 7 okt
