Afstand is lang niet altijd alleen maar de fysieke ruimte tussen twee eenheden. Veel vaker is afstand ook een gevoel. Een gevoel dat iedereen weer anders ervaart. Wat de één als “naast de deur” beschouwt, kan een ander al heel “ver weg” vinden. Verhuis je naar een andere plaats, dan is dat, hoe goed ook doordacht, daardoor lang niet altijd even eenvoudig. En dat geldt net zo goed voor de andere kant van Nederland als de andere kant van de wereld.
Voor mij is mijn vader de belangrijkste persoon in mijn leven. Als er iemand is die mij door en door kent is hij het wel. Hij was het ook, die me herinnerde aan mijn hartenwens om voor langere tijd, wellicht definitief, in Spanje te gaan wonen. Hij begrijpt waarom ik wegwilde, wat ik in deze andere wereld zocht en vond. Het is niet meer dan logisch dat hij me steunde in mijn besluit.
Inmiddels wordt Zuid Spanje als heel dichtbij beschouwd. Door alle nieuwe technologieën lijkt afstand gemakkelijk te overbruggen. Met vaste telefonie, onze mobieltjes en het internet is contact zo gelegd. Er zijn inmiddels zoveel mogelijkheden qua vervoer. De auto, de trein of het vliegtuig. Met het laatste ben je in een middagje, van deur tot deur, aan de andere kant van Europa. Dat is mooi en erg handig.
Echter, een telefoongesprek of een chat via internet is absoluut niet hetzelfde als een echte ontmoeting. Je kan elkaar gewoon niet even fijn omhelzen of aanraken. Met de auto ben je minstens twee dagen onderweg. Een vliegticket moet geboekt worden. Dat kost tijd en planning. Zeker als er geen sprake is van een rechtstreekse vlucht, waardoor lastminutes geen optie zijn.
Dat is iets wat voor mij, tussen mij en mijn vader, heel moeilijk is. Besef je nu, dat je de ander wilt zien, dan weet je, dat je het vandaag ook niet kan verwezenlijken. En dat kan soms pijnlijk zijn. Hoewel ik hier in Andalusië heel gelukkig ben, is dit een punt dat onveranderlijk zal blijven. Vermoedelijk vinden wel we een mogelijkheid om er zo goed als mogelijk mee om te gaan. Voor de rest kunnen we het alleen maar accepteren en blijft het gemis aanwezig.
Afstand, tsjaaaaa ik ken dat gevoel wat je beschrijft Carolina. Ik heb dat met mijn partner, toch een van de belangrijkste personen in mijn leven. Voor hem is hierheen komen een lange weg, Nederland is niet zo scheutig met het geven van een visa, dat is ook de reden dat hij nog niet hier woont. Het internet en telefoon is natuurlijk wel een manier om met elkaar in contact te blijven en elkaar even te zien als is het dan per web-cam, maar je kunt elkaar niet aanraken, niet even een knuffel geven en dat soort dingen.
Aan de andere kant zijn het mijn moeder, kinderen en kleinkind die heel veel voor mij betekenen. Waar ik ook ga wonen, ik zal altijd 1 van hen missen. Ik reis dus maar een paar keer per jaar richting Djerba, waar hij zonder problemen ook naartoe kan komen. Saudi Arabia waar hij woont en werkt op dit moment is niet echt een land waar ik langere tijd zou willen blijven. Als vrouw mag je daar niet zoveel en heb je haast altijd begeleiding nodig als je ergens heen wilt, niks voor mij dus, de Rode Zee voor de deur en ik mag er niet alleen heen.
Geniet dus van de korte tijd dat je vader nog bij je is en van je vakantie in Nederland.
Hoi,
Een mooi onderwerp en ik denk voor velen heel actueel. Afstand kun je in kilometers uitleggen, maar is ook zeker een gevoelskwestie.
Zo heb ik een hele goede vriendin in Zweden. We hebben elkaar leren kennen tijdens ons High School year in de US. Door vervelende omstandigheden is ze bij mij en mijn gastgezin terechtgekomen, waar we het heel goed hadden, en hebben we een jaar lang samen een kamertje van 3 bij 3 gedeeld. Zo leer je elkaar zeker kennen. We zijn dan ook echte zussen geworden. Internet en telefonie zijn hele mooie dingen en zo hebben we dan ook contact. Maar als we echt bij elkaar zijn is het toch weer 10 x beter en fijner. Een keer een knuffel op z’n tijd van iemand die je begrijpt is heel erg fijn.
Maar zoals je al schrijft, zomaar even naar die betreffende persoon toereizen, als je daar echt even behoefte aan hebt, is onmogelijk en dat is iets wat ‘we’ moeten acccepteren. Gelukkig hebben we onze herinneringen en dat zijn weer net die momenten die we dan nodig hebben.
