Ik hoor echt alleen maar negatief over lange afstandsrelaties (en dan bedoel ik echt dat je liefde in het buitenland woont).
Ik was wel beniewd; Hoe denken jullie hierover? Denken jullie dat het kan werken, of niet?
Het kan ongetwijfeld voor mensen werken.
Maar of je het dan ook echt een relatie kan noemen, betwijfel ik.
Mijn vriendin woont in Thailand,ikzelf in Belgie,het enige houvast dat ik heb,is dagelijks telefoneren,sms,en soms als ze tijd heeft chatten.
Dikwijls heb ik er het moeilijk mee,dat ze niet altijd tijd voor mij maakt!
Maar eerlijk gezegd het is verdomd moeilijk,om zo’n relaties tot een goed einde te brengen.
Ik ben terug uit Thailand van verleden week vrijdag,nu we zijn 6 dagen later en ik mis haar enorm!!
Ik neem aan dat je zelf nu in dat schuitje zit, aangezien je de vraag stelt? 
Ik geef toe dat er veel negatieve verhalen zijn, maar er zijn ook zeker positieve verhalen. Zelf heb ik ook 2,5 jaar lang aan de langeafstandsrelatie moeten werken: skypen, vakantie hier, vakantie daar, brieven, etc. Afgelopen januari ben ik bij haar ingetrokken in Canada, afgelopen zomer getrouwd en we zijn nu bezig met de papierhandel voor immigratie (dan denk je dat de meeste ellende voorbij is na het verhuizen, komt de immigratiedienst het nog eens extra moeilijk maken).
In het Canadaforum heeft Ann75 hetzelfde gedaan. Inmiddels woont ze al jaren in Vancouver en heeft ze net met haar man een eerste kind gekregen.
Enkele andere forumbeheerders hebben ook een soortgelijk verhaal.
Dus zoals je ziet: het is niet onmogelijk. Wel is blijft het heel zwaar (veel moeilijker dan een ‘normale’ relatie). Een langeafstandsrelatie is ook niet voor iedereen weggelegd. Maar wie niet waagt, die niet wint / nooit geschoten is altijd mis. Laat alle negatieve kritiek van je afglijden, steek de complimenten in de zak en laat je niet gek maken!!
(Je zult zien dat als het uiteindelijk lukt, dat je relatie vele malen intenser is dan die van anderen!)
Waarom zou je dat geen relatie kunnen noemen?
Mijn vriend woont in Indonesie, ik ben ontzettend hard aan het werken zodat ik deze zomer terug kan. En inderdaad het is onwijs moeilijk, maar het heeft ook iets bijzonders en ontzettend mooi. Ik probeer er gewoon het beste van te maken. Ik weet van mezelf dat als ik nu opgeef ik me later ga afvragen ‘‘wat als ikhet wel had gedaan’’ en spijt krijg. Dus opgeven is geen optie…
Daarmee bedoel ik de ‘dagelijkse beslommeringen’. Wie maakt het eten, zullen we even bij die en die langsgaan. Bioscoopje, uit eten. Etc etc. Zoals bij een ‘normale relatie’. Dat kan gewoon nu allemaal niet, of alleen een periode per jaar.
Via Skype e.d. kan je natuurlijk contact houden. Maar dat is tuurlijk ook niet wat je de meeste tijd wil.
Maar zoals gezegd : Voor sommige mensen kan het werken natuurlijk.
Had daarstraks nog een vluchtige contact met mijn vriendin,ik bel met “smart voipe”!dikwijls moet ik 30keer bellen achterelkaar om binnen te geraken in Thailand.
Het probleem momenteel is, de gespreken gaan altijd over hetzelfde,eten,werken,ziekte van een familielid.
Heb een beetje de indruk,dat de gesprekken in onze relatie wat vastlopen.
Ben altijd bang dat ik altijd iets verkeerd zegt tegen mijn vriendin,want ze zit op “hete kolen”(een klein lontje)als er een probleem in de familie is(hare kant)dan is het precies ofdat ik de boosdoener ben.
Snap dikwijls niet de vrouwen,heb een hekel aan ruzie maken.
Uiteraard is het ook wel een relatie, ook als je niet de gebruikelijke dagelijkse dingen kunt doen. Skype is dan een tussenoplossing totdat je de overstap kan maken.
Wat mij opvalt in TV programma’s daarover is dat het inderdaad vaak tegenvalt. Maar vaak zie je daar dat de partner die emigreert alleen thuis komt te zitten terwijl de partner het eigen leven blijft lijden, op stap gaat met vrienden en dergelijke. Dat is in een goede relatie normaal gesproken geen probleem natuurlijk, maar dan ga je allebei wel eens wat doen met vrienden. In dit geval heeft de ander nog niet echt een eigen kring opgebouwd en zo ontstaat wrijving. Ook wanneer die ander de partner wel meenemt naar zijn/haar eigen vrienden, zal diegene zich toch snel het derde wiel aan de wagen voelen volgens mij.
Ik ben geen ervaringsdeskundige hoor, maar het lijkt mij dat wanneer bijvoorbeeld een Nederlander een relatie krijgt met iemand in pak 'm beet, Mexico, je misschien nog wel het beste samen kunt gaan wonen in een derde land, waar het voor allebei vreemd is. Dan bouw je SAMEN een nieuw leven op.
Wat denken de ervaringsdeskundigen hier op dit forum daarvan?
Televisieprogramma’s hebben een zeer geselecteerde kijk op de zaken. Relaties waar alles goed gaat zijn minder interessant voor kijkcijfers.
Er zit wel iets van waarheid in: zodra je bij je partner intrekt is alles nieuw, inclusief de vriendenkring. Aan de andere kant had ik wel meteen een paar goede vrienden erbij. Uiteraard zitten er ook een paar vrienden bij, die ik minder interessant vind, maar ook dat hoort bij iedere relatie (ook binnen eigen land). Een leven opbouwen gaan vrij snel gaan, zeker als je gaat werken.
Lange afstand is niet noodzakelijk een bezwaar . Een lange afstand bijv Canada, USA is heel wat gemakkelijker dan iemand leren kennen in Vietnam of Afrika. Bereikbaarheid is veel groter in de meer ontwikkelde landen maar ook door de economische onafhankelijkheid zal men je niet gauw verleiden alleen maar om hier een paspoort te bekomen. In mijn kenissenkring zijn de meeste lange afstandsrelaties stuk gelopen niet door de afstand maar door het feit dat als men hier een paspoort bekomen heeft de liefde een duik neemt. Er is ook het enorme verschil in mentaliteit. Toch ken ik ook twee broers die ieder met een thaise gehuwd zijn. Het gaat prima en dit sinds vele jaren ook door het feit dat die 2 vrouwen elkaar hebben om te praten enz.
Een lange afstandsrelatie kan zeker lukken ook al is het best lastig.Ik heb een vriend die het allemaal heeft meegemaakt en toen ook dikwijls twijfels had omdat het niet evident is om langs telefoon of sms je reacties en gevoelens te uiten.Verkeerd begrepen worden enz. Ondertussen is hij 7 jaar getrouwd met zijn thaise vriendin. Zij is ook mijn vriendin geworden. Hun relatie loopt prima,alhoewel er, zeker in het begin, vele knelpunten waren in hun dagelijkse beslomeringen door het cultuurverschil.Maar ze zijn beiden heel spontaan en tolerant genoeg om een mix te maken van het beste uit beide verschillen.Als vriendin is het echt fijn om van dichtbij te zien hoe die twee die zo verschillend zijn, toch zo wonderlijk goed bij elkaar passen en elkaar aanvullen.