Spanjaarden en hun geluid
Het eerste dat me altijd opvalt aan Spanjaarden is dat ze zo ontzettend luidruchtig zijn. Ik heb geen idee hoe dat komt, ze hoeven namelijk nog niet eens zo heel hard te praten om toch enorm veel herrie te maken. Grappig is dat. Stap maar eens in een volle bus, liefst waar de mensen ook nog moeten staan en je merkt gelijk dat je in een enorm kippenhok terecht bent gekomen. Het maakt overigens niet uit waar je bent: op straat, in de supermarkt, het openbaar vervoer of toeristische attracties: Spaanse groepen maken altijd lawaai!
Uiteraard zie ik het ook heel vaak tijdens mijn rondleidingen in de bodega. Loop ik daar met een klein groepje anderstaligen, zodra er een groep Spanjaarden voorbij komt, kan ik beter even mijn mond houden, want daar kom ik toch niet bovenuit. De simpele opmerking “ach ja, Spanjaarden maken nu eenmaal veel geluid” doet het dan ook altijd goed. De toeristen hebben het meestal al gemerkt.
De Spanjaard bedoelt het overigens absoluut niet vervelend, het is gewoon hoe ze zijn. Ik vermoed dat het te maken heeft met hun open en temperamentvolle karakter, juist iets dat me heel erg aanspreekt in de mensen hier. Ik kan dan ook niet anders dan met een glimlach toekijken als er (weer eens) zo’n groep voorbij komt. Het blijft amusant!
Ook in het verkeer kun je het merken. De Spanjaard laat gewoon graag van zich horen. Er hoeft maar een kleinigheidje te gebeuren, er hoeft maar een kleine opstopping te ontstaan en de Spaanse bestuurder hangt gelijk al met het volle gewicht op de claxon. Zelf woon ik aan een behoorlijk drukke weg en de eerste paar keren dat ik het hoorde, ging ik meteen naar het raam om te zien of er iets ernstigs gebeurd was. Dat was vrijwel nooit het geval. De Spanjaard claxonneert even hard voor een automobilist die iets te lang wacht voor overstekende voetgangers (waardoor een filetje ontstaat) als voor de file die ontstaat door een aanrijding tussen een auto en een bus.
Het blijft me verbazen, dat de mensen hier, die zo bekend staan om hun relaxte houding en om het mañana-mañana gevoel, zo luidruchtig door het leven gaan en zich vaak ook zo druk kunnen maken om juist die heel kleine dingen. Het lijkt niet te passen. Toch gaat het zo wel. Hoewel het meestal maar van korte duur is. Gelukkig.
Eerlijk gezegd is het gewoon een deel van ze: het luidruchtige, het temperamentvolle en het duidelijk aanwezig zijn. Wellicht is het iets om aan te wennen, maar als je het gewoon accepteert, kun je er volgens mij alleen maar van genieten. Zo ervaar ik het tenminste. Het is gewoon leuk om te zien, én te horen natuurlijk. Daarbij is het typisch Spaans en dat is natuurlijk altijd goed!
Liefs,
Carolina
Leuke column!