In mijn gedachtes is Tibet een zelfstandig land. Ik ben uit het bouwjaar 1982, dus tegen die tijd dat ik goed en wel uit mn ogen kon kijken en een beetje interesse kon ontwikkelen voor andere landen, was en is Tibet al jaren ge-annexeerd door de Chinezen.
Je leest er veel over, Tibet is ge-annexeerd door China, en staat bekend als Tibet Autonome Regio. De chinezen zien het als een provincie van hun land en de rest van de wereldleiders doet hier niets tegen, aangezien ze ‘bang’ zijn voor de wereldmogendheid China.
Voordat ik nu te ver inga op de verdere politieke situatie, zal ik gewoon omschrijven hoe een stad als Lhasa op mij overkomt. Want met name in Lhasa is de Chinese invloed goed te merken, op het platteland valt het nog wel.
Maar goed, Lhasa. Pelgrimsstad en het kloppend hart van het tantrische boeddisme. Mystiek, eeuwenlang verborgen gebleven achter besneeuwde bergen en afgesloten geweest voor buitenlanders. Maar de 1e indruk, als je Lhasa inrijdt, is dezelfde bij elke andere grote stad. Neon reclame, brede, straten en stoepen, straatverlichting, bewegwijzering en veel winkels… heel veel winkels. Kappa, Etam, Vera Modo, Nike, Reebok, Prada, Lacoste noem het maar op… het is hier verkrijgbaar…
Wat niet verkrijgbaar is, is een Lonely Planet (toch HET reizigers-handboek bij uitstek) over China of Tibet. Omdat de regering het niet eens is met de inhoud van dit boek met betrekking op Tibet.
Alleen niemand koopt iets in de winkels of loopt met tasjes uit dit soort winkels. Daarintegen loopt men rond het Barkhor plein met gebedsmolens, op sloffen, en kruipt men voor de tempel. De geur van Yakboter, thee, en wierrook is overweldigend. Ik schrik op van het afgrijselijke geluid van iemand die zijn neus ophaalt, zn keel schraapt en alles aan slijm in een afgrijselijk geluid op de straat spuugt.
In de binnenstad zijn het boeddistische monikken en pelgrims die de dienst uitmaken, maar meer naar het westen zijn het de grote 4 sterren hotels, de shoppingmalls en de chinezen die de dienst uitmaken. Mondkapje op, parapluutje tegen de zon en vooral erg rochelend haast men zich over straat.
Ongelooflijk dat twee zulke verschillende werelden in 1 stad samen leven, ogenschijnlijk vredig, maar je ziet de ogen van Tibetanen groter worden, als een grote groep chinezen luidruchtig een tibetaanse fietsriksja-bestuurder uitschelden. Je voelt toch iets borrelen. Toch zie je dat de Chinezen en het Chinese geld veel goed heeft gedaan voor de stad. Moderne gebouwen, scholen, goede infrastructuur.
Toch hoop ik eerlijk gezegd, dat ooit, op een goede dag, Tibet en Lhasa meer van de Tibetanen zal zijn, maar of die dag ooit nog een keer gaat komen…?