Een van de hoogtepunten van deze reis was voor mij de treinreis van Xi Ning naar Lhasa/Tibet. Op U-tubezwerven vele filmpjes rond over deze fameuze treinreis. Enkele, waaronder Chinese, laten een prachtige nieuwe trein zien waarin iedereen graag zou reizen. Ook worden de neusstekkertjes getoond waarmee je in geval van ademnood zuurstof tot je kunt nemen. Bijzonder is nu dat deze trein niet zou bestaan of tenminste niet bestemd is voor de gewone man, Chinees noch andere nationaliteit. Wij reden in een normale trein die iets wat op zuurstofblaasmondjes leek in de gangen bevatte en een mondje boven het hoofdeind van elk bed. Er kwam lucht uit, of het zuurstof was is onbekend. De extreme hoogte waar de trein rijdt is een belevenis! Het hoogste punt, ruim 5.000 meter, bereik je s’nachts, de meeste mensen slapen dan. Ik werd wakker met ademnood, een soort panische reactie waarin je naar adem snakt. Letterlijk. Na een aantal keren diep ademhalen komt je lichaam weer tot rust en dan kun je verder slapen.Toch houdt dit fenomeen een aantal dagen aan, zelfs nog toen we weer in China kwamen in Shangry La. Maar dat ligt dan ook nog op aanzienlijke hoogte. Het merkwaardige is dat ik op mijn rug liggend deze ademnood beleefde maar niet op mijn zij. Daar zal ongetwijfeld een verklaring voor zijn maar ik ken hem niet. Er is overal voor een klein bedrag zuurstof te koop, een soort spuitbus waarvan de beschermdop meteen ook het mondstuk is. De reisbegeleider had een aantal flessen in de bus meegenomen. Sommige reisgenoten hebben flink gebruik gemaakt van de flessen zuurstof. Wij gebruikten diamox, een pilletje tegen hoogteziekte. Anderen deden dat niet en van de groep van 18 man is zeker de helft kortere tot langere tijd ziekelijk geweest, variërend tussen misselijk, hoofdpijn, overgeven, duizelingen. Maar twee zaken krijgen niet altijd de juiste aandacht: veel water drinken en voldoende zout! Chinees eten is zoutarm, veel drinken bevordert zoutafvoer. Af en toe een extra shot zout is dan een goede zaak.