(origineel bericht op be-more.nl)
Childrens Rights
Childrens Rights!
Deze week hebben we van alles gedaan. Een stove (oven van klei) gebouwd, geholpen in het Health center om baby,s te wegen, kinderspelen georganiseerd en bakstenen gesjouwd naar het nieuwe project van CEPO, het champignonhuis.
De afgelopen dagen hebben vooral in het teken van kinderen gestaan. Dat kan ook niet anders natuurlijk in een land met zoveel kinderen. Per gezin worden 6,7 kinderen geboren.
Kinderen die er erg slecht uitzien, worden opgemerkt en daar gaat CEPO achteraan. We hebben huisbezoeken gedaan waarbij we specifiek 1 kind interviewen. We hebben een vragenlijst opgesteld waarin we vragen stellen over HIV/aids, malaria, door wie ze worden opgevoed, hoe vaak ze zichzelf wassen, hoe vaak ze hun kleren wassen of ze een muskieten net hebben tot wat gebeurt er als je iets ondeugends gedaan hebt. Ze worden bijna allemaal geslagen, dit is zeer gebruikelijk in Uganda. We proberen er wel achter te komen of het om corrigerende tikken gaat of echt mishandeling. Soms zie je kinderen ook met wonden, ontstekingen etc. CEPO gaat dan naar de ouders of naar de school om hierover te praten. Het gaat vooral om voorlichting geven.
Vandaag zagen we bijvoorbeeld een kind met grote korsten op zijn hoofd, iets wat hier veel voorkomt maar goed te behandelen is. CEPO wijst de ouders erop wat ze eraan kunnen doen. Er is veel onwetendheid.
CEPO heeft ook een kind van 3 aangetroffen dat door zijn ouders verlaten is, alleen in een huis is en gevoed wordt door de buren. Er is zoveel ellende dat je gewoon niet weet waar je moet beginnen, maar onze projectleidster zegt, we doen het stapje voor stapje. We kunnen niet alle problemen tegelijk oplossen, de hoop is vooral dat de community dingen oppakt, CEPO kan ideeën aanreiken en voorlichting geven. Soms twijfel je eraan of het allemaal wel zin heeft, maar als ik hoor dat er toch communitys zijn met vrijwilligers die veel gezinnen kennen en hier iets voor doen in samenwerking met CEPO, dan geeft het hoop. Helaas zijn er net als overal op de wereld ook mensen die alleen naar het individuele belang kijken.
Het belangrijkste is dat we ons op de positieve mensen richten, ook hier is burgerparticipatie erg belangrijk.
Dit is alweer week 6 en volgende week gaat de 7de week van mijn verblijf hier alweer in. Ik voel me echt al een inwoner van het dorp hier en stap op een brommer die me overal heen brengt. Het hele dorp kent me hier al. Volgende week moet ik zelf met openbaar vervoer naar Kampala en vervolgens naar Entebbe om John van het vliegveld te halen die mij volgende week vrijdag nog twee weken komt vergezellen. Het is toch ongeveer 4 uur rijden naar Entebbe. Het openbaar vervoer is een uitdaging op zich, je gaat op brommers of matatu,s (kleine busjes bestemd voor 10 personen waar gewoon 20 man in gestopt wordt). De wegen zijn abominabel slecht.
Bedankt dat jullie het nog steeds uithouden mijn verhalen te volgen en voor de vele reacties die ik ontvangen heb. Foto,s downloaden lukt helaas niet. Die komen later wel.
Weraba!!! (Tot ziens)