(origineel bericht op be-more.nl)
update!
Zondag 1 juli:
Even een update van afgelopen week:
Dinsdag zijn we op house visit gegaan bij 2 gehandicapte kinderen. Eerst kwamen we bij Kayemba, hij kreeg op 1-jarige leeftijd malaria, en omdat er geen geld was voor verzorging is hij daardoor lichamelijk en geestelijk gehandicapt geworden, hij is nu 14 jaar. We gingen naar binnen in hun huisje van 3×3, hier woont de moeder met 2 zoons. Haar man is overleden, en de familie van de vaders kant bied hun geen hulp of steun, ze vinden dat ze het nu zelf maar uitzoekt.
Toen we binnenkwamen zagen we Kayemba naakt op de grond zitten met z’n knietjes omhoog. Hij had geen kleren aan omdat hij niet kan aangeven wanneer hij naar de wc moet, dus als hij moet, doet hij het gewoon midden op de vloer en z’n moeder ruimt het dan vervolgens op. Ik stelde voor om luiers voor hem te kopen, dus dat gaan we waarschijnlijk deze week uitproberen. Kayemba werd helemaal vrolijk omdat wij er waren, toen ik ‘m op z’n wang ging aaien ging hij helemaal op m’n hand liggen, heel lief. Toen die een beetje enthousiast ging lachen en bewegen, gaf zijn moeder hem een klap in z’n gezicht. Hier schamen ze zich voor hun gehandicapte kinderen.
Ik stelde voor of ik niet een rolstoel voor hem kon kopen, zodat ‘ie ook af en toe even naar buiten kan, even een wandeling maken en wat meer zien dat alleen de binnenkant van hun huisje. Dat is mogelijk, en als FOHO blijft controleren is de kans ook klein dat de moeder de rolstoel verkoopt om eten te kopen. Dus deze week ga ik dat regelen, we moeten dan z’n maten opnemen en dan in de hoofdstad de rolstoel bestellen. Volgens Mukasa kan dit nog net binnen 2 weken voordat ik weer terug ga.
Hierna gingen we naar Joyce, zij is ook dmv malaria verstandelijk gehandicapt geworden. Ze kan nog wel lopen, maar ik merkte wel dat ze in haar armen al wat spasme heeft. Ook zij was helemaal blij dat 2 mzungu’s speciaal voor haar langskwamen om even tijd met haar door te brengen. We hebben even met haar gespeeld, en op het einde wees ze naar mij, naar marijke, naar zichzelf en toen in de lucht, oftewel: “ik wil met jullie mee naar FOHO.” Morgenmiddag komt haar moeder haar brengen, en kan ze de hele dag met ons spelen.
Woensdag hebben we eerst met de straatkinderen gespeeld en touwtje gesprongen, we zagen nu ook voor de eerste keer wat ze ’s ochtends doen. Ze hebben eerst hun kleren die ze aanhadden gewassen en nieuwe aangetrokken (die de tienermoeders hier naaien), alleen viel het ons op dat ze zichzelf niet echt wassen, terwijl ze de hele dag overal op blote voeten lopen. Dus deze week gaan we daar even op letten en zorgen dat ze zich goed wassen.
In de middag zijn we naar een school geweest. Notre dame high school. Een hele mooie grote school met verschillende gebouwen. We gingen een groot klaslokaal in, eerst gingen we midden tussen de leerlingen zitten. Ik voelde dat de meiden achter me aan m’n haar zaten te voelen en te trekken 
Michael vertelde over child protection en waar kinderen allemaal recht op hebben. Hierna ging ik voorlichting geven over de Afripad’s, alle jongens moesten de klas uit en toen ging ik uitleggen hoe je de Afripad kan gebruiken en hoeveel het kost etc. Voordat ik klaar was met m’n verhaal kreeg ik al vragen van de leerlingen. Was echt leuk om te doen. 14 meiden hebben hun naam opgeschreven en deze week gaan we de Afripad’s langsbrengen.
Donderdag ochtend ben ik mee geweest met de street outreach. We zijn verder ons dorpje in geweest (dit dorpje Nyendo is trouwens een van de grootste sloppenwijken in de omgeving), en gingen de markt op. Tony zei dat we daar de straatkinderen kunnen vinden. Het doel van de street outreach is om nieuwe straatkinderen te vinden en ze te vertellen over FOHO. Na een stuk wandelen in de warmte, met nog spierpijn van het touwtjespringen, vonden we Chisa, een van de straatjongens die bij FOHO komt, hij ging ons laten zien waar de anderen waren. We liepen naar een voetbalveld, hebben even gevoetbald met ze, en ze lieten ons zien waar het “zwembad” van de straatjongens is; een klein vijvertje achter het voetbalveld.
In de middag ging ik mee met de Hospital outreach. FOHO gaat elke week naar een ziekenhuis in de buurt, en organiseert daar dan ‘women Group’. Hier kunnen de vrouwen leren hoe ze kralen en kettingen kunnen maken, en kunnen dan zo een eigen bedrijfje beginnen. Het ziekenhuis waar we heen gingen was een privé ziekenhuis, dus niet zalen vol met wachtende mensen die allemaal geholpen willen worden, maar alleen de mensen met een beetje geld kunnen hierheen. Eerst kreeg ik een rondleiding met Lilian (stagiaire) door de afdeling waar de ondervoede kinderen worden geholpen. Gelijk in de hal lag een kindje op een tafel die een infuus in zijn hoofdje kreeg, ik bleef natuurlijk even staan en kijken terwijl Lilian doorliep. Toen zocht ik haar op in een van de vijf zalen, in die zalen stonden zo’n 8 bedden, met op elk bed een kind + een vaak slapende ouder, allemaal zagen ze er erg kapot en verdrietig uit. Lilian vertelde in elke zaal dat wij van FOHO zijn en dat we de women Group organiseren, aan het einde van haar verhaal vroeg ze aan mij of ik ze even wou groeten in hun taal. Dus ik zei: “Oli otya” (hoi, hoe gaat het?) en de hele zaal begon hardop te lachen, of kreeg een lach op z’n gezicht. Super leuk dat je door zoiets kleins de mensen voor even zo vrolijk kan maken, toen ik wegliep zei ik nog snel; “amazi” (poep), dat vonden ze helemaal leuk.
Na de rondleiding gingen we naar een apart zaaltje waar we de vrouwen gingen leren hoe ze kralen konden maken, bijna elke vrouw droeg een klein kindje bij zich, dus ik verveelde me niet toen ik het kralen maken even zat was
Vrijdag ochtend moesten we om 7 uur klaarstaan om te vertrekken naar Lake Bunyonyi, met alle vrijwilligers uit de buurt gingen we in een busje een reisje van 5 uur tegemoet. Onderweg zagen we ineens aan de kant van de weg zebra’s, super vet ! Na 5 uur gingen we de bergen in en daar zagen we het supermooie meer. We kregen een lekker welkomsdrankje én het goede nieuws dat er een warme douche is! Wij Hollanders hadden in no time onze bikini’s aan en sprongen gelijk van de steiger het meer in. We hadden gelukkig mooi weer het hele weekend 
aan het eind van de middag zijn we met een motorbootje rond de eilanden in het meer gevaren, het allerkleinste eilandje (“punishment island”) had een dode boom in het midden met allemaal gieren erop, hier werden tot 1962 (!) ongehuwde zwangere vrouwen heen gestuurd als straf, mannen die niet genoeg geld hadden om een andere vrouw te krijgen, konden ze dan ophalen om met hun te trouwen. We zijn nog een paar eilanden opgeweest, één met een heel mooi resort erop met boomhutten om in te slapen, en één met een mooie kerk. Na de boottocht zijn we lekker uit eten geweest en kropen daarna vroeg ons bed in.
Zaterdag hebben we heeeerlijk ontbeten bij het resort waar we verbleven, iedereen was blij met de hagelslag die ik (natuurlijk) mee had Overdag hebben we lekker rustig aan gedaan, samen met Nynke ging ik nog kanoën op het meer, in een uitgeholde boomstam. In het begin vonden we het best eng, omdat de gids had verteld dat het meer 3000 meter diep is, achteraf bleek dat 3000 feet te zijn… alsnog eng, omdat het lijkt alsof die telkens bijna omkiepert.
’s Avonds hebben we lekker pizza gegeten en spelletjes gedaan
Vanochtend waren we vroeg op, helaas reden we om half 9 alweer terug. Aangekomen in Masaka zijn we naar Frikadellen geweest, een Deens café waar je dus gewoon cheese burgers en patat kunt eten, ook is hier wi-fi, dus veel reizigers komen hierheen. Hier hebben we even gegeten en wat souvenirs gekocht, we belden Mukasa of die ons om half 7 op wou halen, “Yes, I’m coming” was het antwoord. Helaas was hij er pas om 20.15… Weten we dat in ieder geval voor de volgende keer.
Eenmaal thuis kwamen we erachter dat we een muis hebben… heerlijk. Dus nu lekker slapen met het idee dat die overal rond kan lopen. Morgen zorgen we wel even dat Mukasa gaat jagen.
Slaap lekker!
Liefs, Irene