(origineel bericht op be-more.nl)
Fotoverslag #2
Bij deze weer tijd voor een fotoverslag. Deze keer om een beetje beeld bij te brengen bij bepaalde werkzaamheden die we hier met de organisatie verrichten. Onder de werkzaamheden die we hebben hoort natuurlijk het werken met de straatkinderen, maar ook het houden van house visits. Een house visit houdt in dat we een check doen bij bepaalde gezinnen in de omgeving die steun krijgen van FOHO. Dit zijn vooral gezinnen met gehandicapte kinderen, maar ook gezinnen waarbij één of meerdere kinderen HIV/positief zijn.
De house visits zijn op zich maar een check, even kijken hoe het gaat en dan verder naar de volgende. Het feit echter dat gezinnen met gehandicapte kinderen worden gesteund is erg belangrijk. Er zijn namelijk genoeg mensen hier die een gehandicapt kind meteen van de hand, omdat ze niet weten wat ze er mee aan moeten. Over de manieren waarop dat gebeurd wil je liever niet nadenken.
Zoals hier heel veel niet is, is er ook zeker geen gehandicaptenopvang of iets in de trend daarvan. De ouders kunnen niets met het kind doen, omdat zij zelf moeten werken en daardoor geen tijd hebben, ook al zouden zij dat wel willen. Waar het op neerkomt is dat een gehandicapt kind dan meestal de hele dag in een kamertje ligt niks te doen en maar moet wachten tot zijn/haar ouder terugkomt. Het is moeilijk om daar veel verandering in te brengen, omdat het dagelijkse leven van het gezin toch op dezelfde manier zal doorgaan, maar elk beetje kan helpen. Het is bijvoorbeeld fijn om te weten dat het kind dan in ieder geval de hele dag op een matras kan liggen, in plaats van op de grond.
Zowel bij gezinnen met HIV/positieve kinderen als met gehandicapte kinderen zijn we langs gegaan om bonen te schenken die ze kunnen planten nu het seizoen daarvoor weer is aangebroken. Verder krijgen de kinderen die HIV/positief zijn vaak geschenken in de vorm van schoolspullen, om de kinderen aan te blijven moedigen om hun best te blijven doen op school. Ik ben verder van mening dat we de spullen, die we in grote proporties uitdelen, misschien iets beter kunnen verdelen waardoor we gelijk een heel dorp kunnen voorzien van schoolspullen, maar dat komt nog wel ter sprake.
Met de straatjongens gaat het zoals het altijd gegaan is en waarschijnlijk ook altijd zal blijven gaan. Ze komen en gaan en het is proberen om er zoveel mogelijk over te halen en aan te moedigen om te blijven komen. Je kunt het van de negatieve kant bekijken en zien dat er na een street outreach maar weinig terugkomen, maar je kunt ook optimistischer zijn en blij zijn met degene die wel zijn teruggekomen.
Ik denk dat we gemiddeld tussen de 5 en 10 straatjongens hebben. Behalve als we terugkomen van een street outreach, dan is het volle bak. Het kan altijd beter, maar op zich is het aantal wel in orde, want FOHO is (nog) niet zo enorm groot.
Laatst hadden we weer een street outreach gedaan om nieuwe jongens te vinden. Dit keer gingen met een voetbal op pad. We hoefden maar naar één slechte straat in Nyendo in te gaan om bij een pooltafel (die hier overal buiten staan en een verzamelplek voor jeugd is) te roepen dat we gingen voetballen en we hadden meteen een twintigtal jonge jongens achter ons aanlopen. Helaas heb ik geen foto’s van het voetballen, want dat was erg leuk. Op een grasveld waarvan een kwart in het geheim onder water lag, waardoor de kans op uitglijden flink aanwezig was, renden een paar handen vol fanatieke jonge jongens met z’n allen achter een bal aan. En er gebeurden niks ergs, het ging allemaal goed, maar ook de jongetjes van 8 jaar waren niet geschuwd om zo af en toe een vliegende tackel in te zetten. Ik zat me de twee rare tegenpolen of ik het schattig moest vinden of dat ik het af moest keuren. Ach ja, het was tenslotte een contactsport en niemand scheen er veel last van te hebben. In combinatie met het uitglijden van iedereen heb ik in ieder geval wel een paar keer, uiteraard zachtjes moeten lachen.
Ik had ook gescoord trouwens. Daarvan vonden ze dat ik dat verdienstelijk had gedaan, maar raadden zij mij ook aan dat als ik de bal een volgende keer zou krijgen, ik toch echt met wat meer inzicht naar de rest van veld zou moeten gaan kijken. Want ook al stond ik dan al voor de open goal, het zou niet ondenkbaar zijn de bal alsnog met een driedubbele curve met behulp van de juiste windrichting naar een van de negen spitsen aan de andere kant van het veld te spelen. Mede door de coaching en aansturing van mijn negenkoppige trainersstaf hebben we de wedstrijd uiteindelijk winnend kunnen afsluiten. Daar was ik als laatste man erg blij mee.
Een smet op de middag was gelijk datgene dat je terugzette op de Afrikaanse bodem en je liet zien dat als je even niet oplet, er een aanzienlijk deel van je team achter een heuveltje benzine zit te inhaleren. Sowieso zaten er in deze groep heel veel jongens die aan de drugs zaten, en daar kwamen ze ook openlijk voor uit. Eén jongen was de gehele ochtend compleet onder invloed en het was heel raar om een kille stonede blik bij een jongen van 12 te zien. Beetje eng ook wel, want je weet niet wat je bij hem kunt verwachten.
Van deze jongen hebben we later in de middag zijn drugs afgepakt, al dan niet met zijn goedkeuring omdat hij anders mocht vertrekken. Toepasselijker wijs hebben we daarna een gesprek gehad over het gebruik van drugs, en vooral de oorzaken daarvan. Daar kwamen interessante dingen uit voort. Bijvoorbeeld dat een van de redenen om drugs te gebruiken is dat je meer open kunt staan voor homoseksuele activiteiten. En dat wordt dan gezegd door een jongen van 11, 12 jaar?
Enfin, er staat een foto bij van de jongen die zo erg aan de drugs was en vooral van hoe hij er aan toe was nadat zijn drugs was afgepakt. De foto laat zich wel raden. Hij werd spontaan depressief en je kon zien dat hij zowel lichamelijk als op mentaal gebied compleet afhankelijk is van de drugs.
Wordt vervolgd.
Groet,
Max