Yvonne schreef verder over haar ervaringen op Bali:
Lieve mensen,
Deze afgelopen week heeft alles gedraaid rondom Galungan en Kuningan ceremonies. In de praktijk betekent dit voor de vrouwen en meisjes elke dag bezig zijn met het maken van decoraties en offertjes van palmblad, bloemen, bladeren, vruchten en rijst. Ze zitten daarbij uren in de centrale ruimte van de familie compound. Voor zover ik het begrepen heb worden gunstig gestemd om goed en kwaad in evenwicht te houden. Massaal gaan de mensen naar de dorpstempels. Daarnaast zijn er de vaste ochtend en avondoffers, de ceremonies als er iemand geboren wordt of overlijdt. Ook dat was het geval deze week, dus er was weinig aandacht voor andere dingen.
Het hindoeïsme vraagt erg veel van de mensen, merk ik. Je moet ook niet te veel vragen of willen doen, dat is niet erg respectvol voor de goden.
Ik denk dat er vanavond ook geen gamelan en danscursus zal zijn in de familiecompound. De familie bezit een volledige gamelan orkest inclusief barong.
Vorige week ben ik aangevallen door 2 vechtende hanen. Een groep mannen was aan het oefenen met de vechthanen, toen 2 mannen hun haan opeens los lieten, ze kwamen op mij af en een pikte flink in mijn been.
ik kon niet opzij, omdat ik tegen een muur stond. De mannen toonden geen bezorgdheid omtrent de verwonding. Een groepje spelende kinderen, 500 meter verder weldegelijk, zij haalden bij hun oma een pleister!
Eigenlijk had ik nog geluk gehad, in het echt hebben de hanen een mesje aan een poot, om elkaar te verwonden.
Hoe anders het vredelievende tafereel als ik 's morgens de deur open doe en er een kip met 11 kuikens op mijn stoep zit!
Deze afgelopen week hebben de kinderen ook veelvuldig Barong gespeeld.
Van een doos, plastic beker, lapjes en bezemharen maken ze het masker en het lijf ook weer van dozen en lappen. De barong (een wild zwijn) is voor de kinderen te vergelijken met onze zwarte piet, iemand die je bang maakt.
Ze vragen dan om geld als ze je zien. ik vond het leuker om met het hele stel naar een warung te gaan, waar ik ze trakteerde op ijsthee, hetgeen ze heerlijk vonden!
Koffie wordt er niet gedronken bij de familie en ook niet op school, dus ga ik 's middags Balinese koffie drinken bij oma in de warung. Ze vindt dit prachtig en ze probeert me wat Indonesisch bij te brengen.
Voor het piepkleine winkeltje staat een smal bankje waar ik de koffie opslurp.
Zo langzamerhand begin ik de buurt een beetje te leren kennen.
Dat was het weer even vanuit een zeer vochtig heet Bedulu, Yvonne
Meer ervaringen van vrijwilligers kun je lezen op: http://www.pureforkids.nl/127-weblog.html