Daar zit ik nu inderdaad. En zoals het er nu naar uitziet ga ik daar morgen ook nog het grootste deel van de dag besteden, alvorens door te reizen naar Shizuoka.
De reis kende een niet helemaal optimale start. Niet dat er van alles mis ging, maar de combinatie van laat plannen, een drukke werkweek en voor vertrek een zeer korte nachtrust wreekte zich wel. Eenmaal op Narita aangekomen verlangde ik dan ook meer naar een hotel dan naar 10 uur in het stadje. Nog wel gevraagd of een eerdere doorvlucht naar Nagoya mogelijk was, maar ik zou hooguit standby kunnen worden gezet voor een twee uur eerdere vlucht, en dat schiet ook niet op.
Dus maar het beste ervan maken. Leuke start: ik ben eenmaal in Narita niet direct zoals iedereen richting tempel gelopen, maar eerst even een klein stukje een andere kant op: in een park staat daar een stoomloc opgesteld, tip van de tourist info. Daarna zoals alle andere toeristen gewoon richting tempel. Het is vooral de weg er naar toe die dat leuk maakt: allemaal leuke winkeltjes, restaurantjes en tentjes met zoetigheden. Als lunch uiteraard ook maar even de lokale specialiteit geprobeerd: unagi. Bij de tempel zelf had ik wel wat gemengde gevoelens: veel mooie oudere gebouwen in een park-achtige setting, maar de hoofdtempel is een kolossaal modern bouwwerk.
Eenmaal terug op het vliegveld was ik echt helemaal gesloopt, ik heb nog net staand een kom udon naar binnen weten te werken, maar van de vlucht heb ik nagenoeg niks meegekregen. Op het vliegveld nog wel even langs de tourist info, maar meer dan een plattegrond hadden die niet te bieden. Gewoon naar de reguliere bezienswaardigheden gaan, en verder geen moeilijke vragen stellen. De tourist info op Nagoya Station bleek de volgende dag overigens nauwelijks inspirerender, nog even afgezien van het feit dat er nauwelijks Engels werd gesproken.
Het hotel aan de voorzijde van het station was achteraf ook niet de meest gelukkige keuze: door de omvang van het station vrij ver lopen, en in een buurt die 's avonds laat praktisch uitgestorven bleek. Meestal stikt het rond grote stations van de bekende 24-uurs eettentjes, goed voor nog even een snelle late hap, maar ik heb niks kunnen vinden. Aan de achterkant van het station is alles toch een stuk compacter, en lijkt er 's avonds ook aanzienlijk meer leven. En nog een minpuntje voor het hotel: vaak is de variatie van het ontbijtbuffet bij Toyoko Inn wel enigszins evenredig met de prijs van de kamer, maar hoewel deze toch tot de duurderen behoorde was het ontbijt het meest karige wat ik er ooit gehad heb.
Na een stroeve start de tweede dag naar het SCMaglev & Railway Park geweest, de moeilijke naam voor het grote museum van JR Central. Waarbij het me toch weer opviel dat veel van die JR-musea niet direct per JR te bereiken zijn. Hoewel iets minder kolossaal als het museum in Saitama heb ik hier in een rustig tempo (en met zeer pijnlijke voeten…) ook makkelijk de hele middag weten te spenderen. Daarna terug op het station me aan wat lokale specialiteiten tegoed gedaan: cochin oyakodon met tebasaki. Niks mis mee, maar het ontging me toch een beetje waarom Nagoya zo trots is op z’n kippen.
Hoewel ze me op de tourist info hadden verzekerd dat alle halloween-activiteiten zich in het weekend al hadden afgespeeld zag ik toch nog wel wat verkleedde mensen lopen. Dus toch maar eens vragen: jawel, in Sakae zou toch echt nog wel wat te doen zijn. Aangezien het nog vroeg was en m’n voeten echt niet meer wilden toch eerst maar even naar m’n hotel gegaan. En daar is het die avond toch bij gebleven…
Na een al met al wat teleurstellend verblijf in Nagoya vandaag dus maar verder naar Hamamatsu. Een ogenschijnlijk saaie industriestad, maar op internet had ik toch al wat interessante dingen gezien. En ook de tourist info liep over van het enthousiasme, terwijl juist een aantal dingen die ik wilde bezoeken vandaag gesloten bleken. En ze me bijna ergens heen gestuurd hadden wat dat ook was, daarover later meer. Maar sowieso was de eerste indruk van de stad wel aardig: compacter dan Nagoya, lekker levendig, en vanwege het grote aantal Brazilianen in de stad zie je meer Portugees dan Engels.
Voor de lunch was me unagi bij een restaurant nabij het station aangeraden, maar daar stond een eindeloos lange rij salarymen. Dus maar even de praktisch lege Yoshinoya ernaast aangedaan voor een simpele kom gyudon. Daarna de bus richting de kust genomen, waar een van de grootste zandduingebieden van Japan zou liggen. Heel spectaculair vond ik het niet, maar het was wel even lekker uitwaaien. Vlakbij lag ook een ander doel van die busrit: Hamamatsu Festival Hall, over het lokale vliegerfestival. Buiten werd dat vliegeren ook al in de praktijk gebracht, maar dat ging allemaal zeer relaxed. Binnen kreeg ik wel even een ander beeld van de totale waanzin van dat festival, en heb ter plekke besloten dat ik dat volgend jaar mei ga bezoeken (eerste idee: in een weekje of twee de Tokaido afreizen zonder shinkansen).
Terug in de stad naar misschien wel de grootste trekpleister van Hamamatsu: de stad wordt gezien als de muziekstad van Japan (de enige wolkenkrabber van de stad zou dan ook op een mondharmonica moeten lijken), en dus is er een groot muziekinstrumentenmuseum. Een indrukwekkend overzicht va instrumenten van over de hele wereld, met uiteraard de mogelijkheid te beluisteren en in een aparte ruimte ook zelf wat te proberen. Leuk.
Daarna avondeten: hé, nu zit de Yoshinoya stampvol (geen salarymen, die zijn uiteraard nog aan het werk), en is het bij die unagi-tent rustig! Dus maar even genoten van een unadon in ochazuke-stijl. Prijzig, maar ik begrijp nu die lange rij rond lunchtijd wel. Daarna naar de Zaza-mall, alwaar de “Diorama Factory” nog tot laat open zou zijn. Helaas, een gesloten deur met een onbegrijpelijk bordje erbij. Jammer, dan maar even een rondje door de Toys 'R Us, weer een stel mooie kerstkaarten gescoord, en veel leuke dingen voor m’n neefjes en nichtje gezien die ik toch niet mee kan nemen. En hé, zit daar nu ook nog een ouderwets snoepwinkeltje? Ook altijd leuk. Vooral als blijkt dat daar de alternatieve ingang van die Diorama Factory (een mooie verzameling schitterende staaltjes modelbouw) blijkt te zitten. Dat stond er dus op dat geheimzinnige bordje…
Maar al met al heb ik na de wat stroeve start nu toch een zeer geslaagde dag achter de rug, dat mocht ook wel even…
En dan de planning voor morgen: in het kader van autofabrieken bezoeken: Hamamatsu is onder meer de thuisbasis van Suzuki en Yamaha (motoren én vleugels!), en de grondleggers van zowel Honda als Toyota kwamen uit de stad danwel omgeving. De versnellingsbakkenfabriek van Honda is helaas alleen in groepsverband te bezoeken, en de musea over de genoemde oprichters liggen wat verder buiten de stad, evenals een bezoekerscentrum van Yamaha. Rest dus Suzuki, waarvoor ik morgenmiddag een reservering heb. Daarvoor eerst maar even wat tweewielers in de praktijk bekijken: in Hamamatsu ligt ook een circuit waarop morgen (en dus niet vandaag, zoals ze bij de tourist info per abuis aangaven) races worden gehouden. Van wat ik zo heb gezien draait het meer om het gokken dan om het daadwerkelijke racen, maar dat klinkt toch als leuk (en gratis!) vermaak.
Oorspronkelijk had ik voor morgen overigens de Oigawa Railway op de planning staan, maar die is net zo makkelijk vanuit Shizuoka te bezoeken. En anders wordt die gewoon doorgeschoven naar de genoemde Tokaido-reis. Per slot van rekening heb ik toch al mooi en reservering voor de SL Kita Biwako te pakken voor komende zondag:cheer:
Tot slot nog één irritatie: het is buiten tussen de 15 en 20 graden, met soms een fanatiek zonnetje en soms frisse windvlagen. Voor mij T-shirt weer, en ook voor de meeste Japanners nog geen reden de dikke winterjassen uit de kast te halen. Waarom staat op veel plaatsen binnen de verwarming dan wel al op standje 11l?!
Nou vooruit, nog een tweede irritatie: was ik tijdens m’n vorige reis enthousiast stempels gaan verzamelen op alle stations. Leuk om nu weer te doen uiteraard, dus weer een mooi stempelboekje gekocht. Oké, pas in Nagoya, in Narita heb ik er totaal niet aan gedacht. Maar wat denk je: op Nagoya Station: geen stempel. Op Hamamatsu Station: geen stempel. Zou dit dan toch vooral iets van JR East zijn wellicht?
