Na een jaar São Paulo ben ik al een heel klein beetje Braziliaans geworden. Zo kom ik bijvoorbeeld al eens tien minuten te laat op een afspraak zonder me schuldig te voelen. En ik haal mijn neus niet meer op voor een bord rijst met bruine bonen en vreemde stukken varkensvlees. Maar het summum van Braziliaan zijn, onbezorgd het strand op gaan in een minibikini, zal ik nooit bereiken.
Ik vind zo’n typisch Braziliaanse* fio dental* tussen de billen - letterlijk vertaald flosdraad of string - ten eerste niet mooi en ten tweede niet comfortabel. Geef mij maar een grote bommabroek. Iets wat de Brazilianen verafschuwen. Wanneer ik in mijn retromodel met pijpjes op het strand of aan het zwembad verschijn, zie je ze denken: ‘Waarom doet iemand in godsnaam zo’n ouderwets gedrocht aan?’ Op het strand kan ik niet verstoppen dat ik een *gringa *ben.
De volledige tekst van blogster Kim De Craene kan je HIER lezen op de site van De Standaard