trutje!!
nu niet meer nieuw, maar nog steeds spannend.
Go!
Marjolein: Welkom. Onze topschrijfster is haar manieren vergeten en weet niet meer dat we nieuwkomers welkom heten(hihihihi he Bloempje!)
Bloemmie: Kom maar op, ik lees…
ik heb die gekke marjolein zelf op dit topic gewezen en ze heeft helemaal nix met turkije, maar wilde gewoon mn verhaaltje lezen…
ik noem dr trouwens altijd trutje, dus dat is ze wel gewend…je wil niet weten hoe ze mij noemt, hahaha
Bloemmie, krijgen we vanavond nog een verhaaltje voordat we naar bed gaan?? Please ?!?!??
ik word een beetje bezig gehouden door iemand uit t verhaal…dusse…lastig…
Oh, nu maak je me helemaal nieuwsgierig…
Ach geduld is een schone zaak. Alleen zo moeilijk als je wilt weten hoe het verhaal verder gaat…haha!
*Ikke kan niet slapen zonder verhaaltje!!:crybaby: :crybaby: :crybaby: :dope: *
geduld is een schone zaak
ik dacht dat je bedoelde een verhaaltje voordat IK ging slapen…
Een paar uur later word ik wederom gewekt door een sms. Ik zie dat het al later op de dag is en ik ben blij dat ik gewekt word. De sms is van Anja. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en ze vraagt waar ik blijf en of ik nog naar het strand kom. Wat een gedoe allemaal. Ik word echt gemist zeg!
Ik hijs mezelf uit bed en trek maar meteen mijn bikini aan en met de slaap nog ik mijn ogen loop ik richting het strand. Onderweg koop ik weer zo’n lekker broodje bij de supermarkt en al kauwend kom ik op het strand aan. Ik word luid joelend begroet. Die zijn al hartstikke dronken en met een grimas laat ik me op een vrij standbedje vallen.
Echt gemist ben ik niet, want de meiden zijn netjes vermaakt door de jongens van de watersport en ik krijg in geuren en kleuren het verhaal te horen, hoe Brit zo stoer was om te gaan paragliden. De andere twee dames durfden niet, maar ik krijg de foto’s te zien als bewijs. Zo te zien durfde Brit eigenlijk ook niet, want ze hangt lijkbleek en met een onhappy gezicht in de touwen. Zij liever dan ik.
Ik probeer gezellig mee te doen met de meiden en de jongens, maar het kost me de grootste moeite. Mijn gedachten zitten al in de bus naar Antalya. Niet alleen zie ik erg op tegen de busreis alleen ernaar toe, maar toch ook wel een beetje tegen het verblijf, in een vreemde stad met Ali. Ik ken daar niemand anders dan hem, en ik heb geen flauw idee wat er zal gebeuren tussen ons. Op internet heb ik vele honderden verhalen gelezen van dames die tijdens een vakantie iemand gingen bezoeken. Maar die iemand was meestal hun vriendje en dan kan ik wel raden wat ze vier dagen gedaan hebben. Maar tussen Ali en mij is dit toch heel anders, en ik heb geen flauw idee wat me te wachten staat.
Als de jongens van de watersport weer weg zijn en aan het werk zijn, komen de verhalen van de dames weer los. Ze hebben het goed naar hun zin gehad met Mustafa en John en ik kijk verveeld naar Anja, die de nacht alleen heeft doorgebracht. Ze weet precies wat ik bedoel en lijkt schoon genoeg te hebben van de verliefde verhalen van de andere twee meiden, terwijl ze dondersgoed weten dat het niets voorstelt. Ik ben blij dat Marjolein en Brit eindelijk over iets anders gaan praten, maar minder blij, als ze besluiten het over mij te hebben. Ze vragen wat er is en waarom ik zo afwezig ben. Tja… Ik vertel ze de halve waarheid. Ik zeg dat ik morgen een vriend in Antalya ga opzoeken en nogal opzie tegen de reis alleen ernaar toe. Ze lijken het te geloven en vragen niet al te veel over die vriend.
Wel hebben ze een goede remedie voor mijn zenuwen bedacht en dat is: drinken. Ze bestellen twee flessen wijn en er wordt driftig geproost en getoost. Ik drink maar een glaasje mee, het is tenslotte vakantie. We zitten in de zon en kletsen en drinken. Ze hebben enkele Nederlandse tijdschriften bij zich en we bladeren erdoorheen en bespreken het nieuwe kapsel van Brad Pitt en het jurkje van Angelina Jolie. Ik vermaak me prima. Ik heb niet eens door dat de zon al bijna onder is, als ik het koud begin te krijgen. We spreken weer voor diezelfde avond af en ik keer terug naar mijn hotel om me te gaan douchen.
Ik heb al zoveel wijn gedronken dat het verstandiger is om ook wat te gaan eten en ik neem weer plaats in het restaurant van het hotel. Ik eet niet teveel, want ik heb nog andere plannen voor vanavond. Ik had eigenlijk afgesproken om wat te gaan eten met Ahmet, maar het is al laat en ik heb honger. Net als ik klaar ben met eten, krijg ik weer een sms van Ahmet. Hij heeft de winkel al gesloten en hij komt zo naar het hotel toe. Ik besluit maar te blijven zitten en sms hem, dat hij naar de eetzaal moet komen. Ik zit geduldig te wachten en een beetje met mijn bestek te spelen.
Om de paar minuten komt een van de obers langs lopen en vraagt of alles ok is. Ja, ik zit alleen maar te wachten. Net als ik bijna mijn geduld verlies, voel ik een hand op mijn schouder, en gaat Ahmet tegenover mij zitten. Hij lacht naar me en begint meteen druk te praten. Hij bestelt iets te eten en ik neem nog een klein stukje brood. Hij wilde graag de laatste avond samen met mij eten en heeft daarom nu al de winkel gesloten. Ik zeg hem, dat ik toch ook naar Bodrum had kunnen komen, maar dat vond hij om de een of andere reden geen goed idee. Ik kan zijn logica niet helemaal volgen, maar hij wil morgen met mij mee naar het busstation en dan is het volgens hem handiger om samen vanuit Gümbet te vertrekken. Wat hij wil, het maakt me allemaal al niet meer zo veel uit, want ik ben al behoorlijk aangeschoten.
Voordat we gaan, regelt Ahmet het een en ander met de baas Peanut en ik kan netjes mijn spulletjes in mijn hotelkamer laten staan en als ik terugkom, gewoon de kamer weer gebruiken. We verlaten samen het hotel en begeven ons richting Barstreet. Het is nog erg vroeg, dus we gaan eerst iets ergens anders drinken. We zitten op een terrasje met uitzicht over de baai en ik geniet van de langzame Turkse muziek die hier gedraaid wordt. Toch heel anders dan de muziek die in Club Cool elke avond gedraaid wordt. Samen zingen we zachtjes mee. Ik heb geen flauw idee wat het allemaal betekend, maar Ahmet vertaalt geduldig zin voor zin.
Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik allang op het strand had moeten zijn, waar ik afgesproken had met de meiden. Oh shit. Ik vraag Ahmet of hij het erg vindt, dat ik met een stel anderen ook heb afgesproken om samen naar Club Cool te gaan vannacht, omdat ik toch wel dacht dat wij daar naartoe zouden gaan. Hij vraagt meteen met wie ik heb afgesproken: ‘A guy?’ Lachend zeg ik dat ik drie Hollandse meiden heb ontmoet en dat ik de afgelopen avonden telkens met hen en de jongens van de watersport ben uit geweest. Hij vindt het gelukkig niet erg. Snel sms ik Anja, dat ze maar alvast zonder mij moeten gaan en dat ik ze wel in Club Cool zie. Ahmet en ik blijven gezellig zitten, aangezien we ons drankje nog niet op hebben.
Ik zie al van verre een grote groep aan komen lopen en ze zwalken over het strand. Ik heb zo een vermoeden dat die nog meer hebben gedronken sinds ik weg ben gegaan van het strand. Ze komen langzaam dichterbij en Ahmet en ik lopen hen vast tegemoet. Midden in Barstreet komen we bij elkaar en ik stel iedereen netjes voor aan Ahmet. Met z’n allen gaan we weer richting Club Cool.
Binnen is het al behoorlijk druk en we wurmen ons met ons achten naar binnen. Ik geef maar meteen mijn bestelling door en John en Mustafa gaan naar de bar. Ik probeer wat ruimte te creëren en duw wat mensen een stukje opzij. Hoe komt het toch zo afgeladen vol zeg? Ik kijk rond. Ik scan de gezichten. Toeristen: Nederlanders, Engelsen Duitsers en Russen. Turkse meisjes en jongens op vakantie. En ik zie de gezichten van de vaste klanten. De Turkse jongens die ergens in een hotel of bar of restaurant of winkel in Gümbet werken en hier ’s nachts na het werk naartoe gaan. Het is erg druk. Binnen no-time heb ik het warm en ik vraag of de rest mee gaat naar boven. Daar lijkt toch wat meer ruimte te zijn, en gelukkig gaat de rest ook mee.
Onze tasjes worden verhuisd en de jongens verhuizen hun vestjes. We staan gezellig boven en we dansen en lachen en drinken zoals vanouds. Ik ben blij dat Ahmet zich ook vermaakt en het is ontzettend gezellig met z’n allen. Ik sta over de reling geleund en kijk naar de andere mensen beneden me. Samen met Anja keur ik de heren. Blijkbaar hebben we toch min of meer dezelfde smaak, want ik wijs een jongen in een rode trui aan, die beneden tegen de muur geleund staat. Ze is het met me eens, dat hij de leukste is in heel Club Cool.
Ik kijk naar de jongen. Hij is lang en heeft uiteraard donker haar. Het zal me niets verbazen als hij ook donkere ogen heeft, maar dat kan ik niet zien. Hij blijft beneden staan en heeft zijn handen in zijn zakken en kijkt naar de dansende mensen beneden. Ik wil graag weten of hij net zo leuk is als dat hij vanaf boven lijkt en ik probeer telepathisch hem omhoog te laten kijken. Uiteraard lukt dit niet echt.
Ik klets met Ahmet en met John en dans de benen uit mijn lijf. De ene wodka cola na de andere wordt mij in de handen gedrukt en ik denk helemaal niet aan de dag van morgen en hoe ik die in hemelsnaam moet overleven met een kater.
Uiteraard moet je van al dat drinken plassen en als ik eindelijk weer terug ben, is mijn plaatsje bij de reling in beslag genomen. Ik baal wel een beetje, want nu is mijn mooie uitzicht weg, maar ik pak mijn drankje weer op en dans lekker door. Ik zie dat Ahmet met iemand staat te praten en ik vraag me af met wie. Het is een Turk in een rode trui. Ik denk dat het komt door de wodka cola, maar pas als Anja mij aantikt en zegt dat het de jongen in de rode trui van beneden is, zie ik dat ze gelijk heeft. Hij en Ahmet zijn druk in gesprek en ze zien niet dat wij twee uitgebreid naar hen staan te kijken. Anja wordt meegesleurd door Jason en ik sta nu tegen een pilaar geleund naar de twee mannen te kijken.
Ja, het is die Turk van beneden, maar er is nog iets met hem, maar ik kan er niet opkomen. Ik neem nog maar een wodka cola, misschien helpt dat om mijn geheugen op te frissen. De twee mannen staan samen te praten, maar kijken naar de dansvloer beneden. Ik wou dat hij opkeek, zodat ik hem in zijn ogen kan kijken, maar dat doet hij niet. Dan hoor ik ineens mijn naam en ik probeer me te concentreren op waar het geluid vandaan komt. Ah, ik hoor het al, het is Ahmet en hij wenkt mij. Hij heeft zijn arm nu om de man met de rode trui heen geslagen en stelt de man voor, als een goede vriend van hem, Murat. Ik steek mijn hand uit en voor het eerst die avond kijk ik de man in de rode trui in de ogen. En hij mij.
Voordat ik iets kan zeggen, stelt Ahmet mij in het Turks aan de man in de rode trui voor en zegt dan tegen mij, dat hij alleen maar Turks spreekt. Ik knik. Ahmet zegt tegen mij, dat Murat danser is van beroep en weer knik ik. Ik word voorgesteld als een goede vriendin en ik zie de ogen van de man in de rode trui van mij naar Ahmet schieten en weer terug. Ik knik maar weer braaf, want ik kan niet verstaan wat hij zegt. Ik kijk naar de rode trui en naar de ogen van de man. Ik ken hem ergens van.
Dan draait Ahmet zich weer om richting de reling en kijkt weer naar de dansvloer beneden hem. Omdat zijn arm nog steeds om de man in de rode trui heen ligt, wordt hij automatisch meegevoerd. Ik kijk naar de ruggen van de twee mannen. De man met de rode trui kijkt over zijn schouder naar mij. Ja, denk ik bij mezelf, ik sta er nog, en ja, ik sta ook nog naar jullie te kijken.
In een teug drink ik mijn glas leeg en zet het met een klap weg. Zo! Dat had ik ook wel nodig ook!
De man in de rode trui…
De Anatolische volkdanser…
De man van het strand…
Ik heb eindelijk antwoord op mijn brandende vraag, wie die man toch is.
Die man is Murat, maar nu weet ik nog niets.
Ik weet niet of het door de drank komt, maar ik word een beetje pissig. Wie denkt hij wel niet dat hij is, om de afgelopen week, telkens op te duiken, mij helemaal van mijn stuk te brengen en vervolgens zonder iets te zeggen te doen alsof er niets aan de hand is?
Ok, ik snap nu wel waarom hij niets zegt, maar het feit dat hij geen Engels spreekt, geeft hem niet het recht om zo vaag te doen. Tenminste dat vind ik. Na een tijdje naar de ruggen van de twee mannen te hebben staan kijken, draai ik me om en zoek de anderen. Ik zie Anja met Mustafa praten en ik ga bij hen staan. Anja kijkt mij onderzoekend aan en vraagt met een knikje naar Ahmet en Murat: ‘Is dat niet die danser van laatst bij die Turkse avond??’
Tegelijkertijd vraagt Mustafa of dat niet die gast is die zo raar deed op het strand.
Gelukkig is het donker en ben ik al aardig rood van de warmte, anders zouden ze me zien blozen, maar bedeesd knik ik naar allebei. Ze vragen me de oren van het hoofd, maar ik weet niet meer dan zij weten. Van Jason krijg ik een nieuwe wodka cola en ik ben blij met de afleiding. Dan zegt Anja ineens tegen mij, dat ik mijn zonnebril eens op moet zetten. Ik weet precies waar ze daarmee naartoe wil, en grabbel melig in mijn tas. Ik ga nooit de straat op zonder mijn nep-Gucci en triomfantelijk plant ik hem op mijn neus. Als een echte glamour girl kijk ik uitdagend rond.
Maar het is natuurlijk stik donker in Club Cool en met die zonnebril op, zie ik geen steek. Daarom gluur ik over het randje naar de twee mannen die nog steeds over de reling geleund staan. Jason is inmiddels bij hen aangekomen met twee bier en daardoor moeten ze wel opkijken. Ahmet kijkt me aan alsof ik volslagen krankjorum ben geworden, maar ik zie de ogen van die Murat oplichten. Twinkelende bruine ogen.
Ahmet komt naar me toe lopen en vraagt of ik soms al een beetje te veel heb gedronken. Hoe komt hij daar nou toch bij?? Maar dat heeft er helemaal toch niets mee te maken? Snel zet ik hem af, terwijl ik in mijn ooghoeken Anja het inmiddels bijna zie besterven van het lachen. Ahmet ziet er nu ook wel de humor van in en me toosten nog maar een keertje met z’n allen en vrolijk dansen we verder.
Ik besluit nog één poging te wagen en ga tussen Ahmet en die Murat in staan. Wijzend op Murat, vraag ik waar Ahmet hem van kent. Murat kijkt niet begrijpend van Ahmet naar mij, maar gelukkig geeft Ahmet gewoon antwoord. Ze komen blijkbaar allebei uit Izmir en hebben elkaar hier in Bodrum leren kennen. De afgelopen twee winters heeft die Murat een paar weken bij Ahmet en zijn familie gelogeerd, omdat dat eventjes niet anders kon. Tja, dat schept een band, dat begrijp ik. Ik vraag me af of ik Ahmet moet vertellen dat ik zijn vriend al meerdere keren heb gezien, maar besluit het maar niet te doen. Maar ik vraag hem wel, waarom ik na al die jaren, nu pas zo’n goede vriend van hem leer kennen.
Ahmet zwijgt tegen mij en lijkt eventjes na te denken. Maar in plaats van antwoord te geven op mijn vraag, begint hij ons gesprek tegen Murat te vertalen. Tenminste, ik denk dat hij het vertaalt, maar zeker weten doe ik dat natuurlijk niet. Als Ahmet klaar is, begint Murat druk gebarend in het Turks te praten en wijst omstebeurten van Ahmet naar mij. Ik schrik er bijna van, maar dankzij de wodka cola, reageer ik niet zo alert. Hij is alweer klaar en het harde gepraat is alweer afgelopen. Vol verwachting kijk ik nu Ahmet aan, omdat ik wel benieuwd ben naar zijn vertaling, maar die blijkt hij niet te willen geven. Als ik hem vraag, waarom niet, wuift hij met zijn handen en geeft een raar antwoord: ‘one day i will tell you.’ Ja, lekker duidelijk, wat moet ik daar nou mee?
Op dat moment ben ik het helemaal zat. Altijd dat vage gedoe. Het lijkt wel alsof de beiden heren het leuk vinden om zo geheimzinnig te doen over wie die Murat nu is, en ik geloof er geen snars van. Ik loop bij ze weg en ga weer met Anja dansen. Mustafa, John, Marjolein en Brit gaan weer richting hotel en samen met Anja besluit ik met ze mee te gaan. Ik ben nu echt straal bezopen en door al dat gedoe, heb ik het niet meer echt naar mijn zin. Ik zeg tegen Ahmet dat ik ga. Het duurt natuurlijk eventjes voordat we al onze spullen bij elkaar hebben en de jongens van de watersport afscheid hebben genomen van alle mensen in Club Cool.
We staan nog beneden als Ahmet naar ons toekomt. Zijn vriend Murat staat nog steeds over de reling geleund boven. Ahmet zegt dat hij met ons meegaat naar het hotel. Als ik vraag of zijn vriend dat niet erg vindt, wuift Ahmet weer met zijn hand. Dat zal wel zoiets betekenen, als ‘dat is niet belangrijk’ ofzo.
We lopen met ons achten over het strand en zetten de dames af bij het hotel. John en Mustafa gaan met hen mee en Jason loopt naar zijn eigen huis.
Ahmet heeft voor vannacht ook een kamer gekregen in hetzelfde hotel als ik, en in de gang overleggen we, hoe laat we zullen opstaan. We spreken af, dat we elkaar hier weer om half zeven treffen. Volgens Ahmet is dat vroeg genoeg om samen de dölmüs te pakken naar Bodrum en mij daar op de bus te zetten naar Antalya. Voordat hij zijn kamer induikt, vraagt hij: ‘Are you ok?’ Ik knik. ‘Sure??’ Ja, heel zeker. Hij lijkt me absoluut niet te geloven en snel duik in mijn eigen kamer in.
Ik plof in mijn eigen kamer op het bed en vind mezelf een voortreffelijke leugenaar. Ik voel me helemaal niet goed. Afgezien van de dorst in mijn keel en het draaien van de kamer, zit er ook een gigantische knoop in mijn maag. Het wrikt en het wringt en hij wordt steeds strakker samengetrokken. Hoe overleef ik deze nacht en de zeven uur durende busrit van morgen?
Ik pak mijn telefoon en zie dat ik twee sms-jes heb ontvangen van Ali. Oei! Helemaal niet gezien of gehoord. De eerst luidt: ‘ Ik ga nu slapen…was leuk met mijn ouders…morgen zie ik je weer…kan niet wachten. Tot gauw…kus.’
Ik kijk naar het tijdstip. Elf uur is die verstuurd. Wat een grap, toen zat ik nog op een terrasje. De tweede klinkt wat minder vriendelijk: ‘Slaap je soms al…kom je nog wel…hoop het wel…zou niet goed zijn…tot morgen?’ Het tijdstip van ontvangst is half één.
Ik kijk naar de tijd. Oeps. Het is half vijf. Zou ik nog een sms-je terugsturen? Denk niet dat hij dat echt kan waarderen, maar denk dat hij nog kwader is, als ik helemaal niets zou laten horen. Snel tik ik een berichtje: ‘Ben net wakker. Kan niet meer slapen en lees nu net pas je bericht. Over een paar uurtjes neem ik de bus en dan zie ik je weer. Kijk ernaar uit. Tot zo! X’
Oh, wat ben ik een leugenaar. Ik besluit maar gauw te gaan slapen, anders ben ik morgen helemaal niets waard en ik zet gauw mijn wekker op zes uur. Nog maar anderhalfuur.
Met een schuldgevoel val ik in slaap.
Een uurtje later word ik alweer wakker. Ik voel me ellendig. Ik heb het koud en heel de kamer draait om me heen. Net op tijd ben ik bij de wc en als ik weer terug kom in de kamer, zie ik dat het al bijna half zes is. Ik zet vast de wekker af en besluit me maar meteen te gaan douchen. Vanwege het vele stappen, heb ik nog niet eens mijn spulletjes kunnen pakken. Ik zet de tv aan en zoek wat kleren bij elkaar. Mijn bikini en strandlaken gaan ook mee. Ik probeer me wat op te maken, maar ik heb koude vingers en daardoor trillen mijn handen helemaal. De zenuwen gieren nu door mijn lijf en samen met de alcohol in mijn bloed, is het een groot feest van binnen. Alleen vind ik het helemaal niet leuk.
Rond kwart over zes hoor ik in de kamer naast me ook gestommel en ik besluit vast te gaan. Ik klop op de deur van Ahmet’s kamer en hij doet met een slaperig hoofd open. Hij is ook nog absoluut niet wakker, maar wel al klaar. Hij draagt dezelfde kleren als gisteravond en hij ruikt naar sigarettenrook. We besluiten vast richting het busstation te gaan.
We wachten op straat totdat de dölmüs komt. Ik hoop gauw, want ik heb het nu echt koud. Het is leeg en verlaten op straat en nog lang niet licht. Gelukkig zie ik de lichten van het busje al aankomen en Ahmet steekt zijn hand op en keurig netjes voor ons, stopt het busje. We stappen in en ik ben blij dat Ahmet zo dicht naast me zit. Ik voel de warme van zijn lijf en wrijf mijn vingers warm op mijn linnen broek. Die zal straks wel helemaal gekreukt zijn, maar om nu zeven uur met een rokje in de bus te gaan zitten, dat lijkt me helemaal geen doet idee.
Super snel komen we aan op het busstation. We zijn de enige die mee moesten met het busje en ik betaal de buschauffeur gauw, voordat Ahmet het doet. Mijn bus naar Antalya staat er al wel, en ik laat vast mijn buskaartje zien. Het mannetje dat de kaartjes controleert kijk lang naar me en Ahmet en hij spreken wat in het Turks. Hij weet dat ik mee moet en zal niet weggaan zonder mij, en daarom kunnen we rustig eventjes ergens gaan zitten. We nemen praats aan een tafeltje in een van de tentjes op het busstation. Het is de enige die open is, en ik neem een smit. De krakeling is oud en droog, maar het vult mijn maag en geeft haar iets anders te doen, dan mijn zenuwen op en neer te gooien. We drinken Turkse thee. We zitten zwijgend tegenover elkaar en ik probeer mijn handen te warmen aan het kleine glaasjes. Waarom zijn die dingen ook zo klein??
Ahmet geeft me een paar instructies mee, wat ik wel en niet moet doen en ik raak een beetje geprikkeld. Dankzij de zenuwen, kan ik niet meer zo helder denken en ik reageer mijn frustraties af op Ahmet. Ik weet dat hij het goed bedoelt en gewoon niet wil, dat ik in een lastige situatie terecht kom, maar ik erger me. Wie denkt hij wel niet dat ik ben. Hij drukt me op het hart, dat als er iets is, ik meteen terug kom of hem bel. Ik knik braaf. Het is ook zo’n lieverd.
Het tijdstip waarop de bus moet vertrekken nadert en samen lopen we naar de bus. Hij praat met de buschauffeur en met de service jongens. Ze werpen een korte blik op mij en ik vraag me af, wat zij in hemelsnaam denken. Ahmet legt me uit, dat hij speciaal gevraagd heeft, of ze een beetje op mij willen letten. Geen van hen spreek goed Engels en hij heeft er voor gezorgd dat ze nergens weg zullen gaan zonder mij. De bus zal namelijk drie keer onderweg stoppen. Ik knik braaf, maar ben met mijn hoofd nog in een andere wereld. Ik zie alles een beetje vaag en af en toe speelt mijn evenwichtsgevoel nog een spelletje met me.
Dan zit iedereen in de bus. Ik ben verbaasd dat er zoveel mensen zo vroeg richting Antalya willen. Alleen Ahmet en ik staan nog buiten de bus en de ticketverkoper gebaard dat ik in moet stappen. We nemen afscheid. Ja, ik pas goed op. Ja, alles komt goed en ik zie je snel weer. Ahmet spreidt weer zijn armen en geeft me drie zoenen op mijn wangen. Ik voel de ogen van al het personeel en alle passagiers op mij gericht. Met een rood hoofd stap ik in en zoek mijn plaats op. Ik zit bij het raam en de stoel naast mij is niet bezet. Gelukkig maar, lekker rustig, denk ik bij mezelf.
Ik zwaai zachtjes naar Ahmet, terwijl de bus achteruit rijdt. Als ik hem niet meer kan zien, leun ik achterover en doe mijn ogen dicht. Als ik ze weer open doe, zie ik dat de chauffeur in de achteruitkijkspiegel naar me kijkt en ik krijg een dikke knipoog van hem.
Help, waar ben ik aan begonnen??
zooooooooooo
slaap lekker
in ga lekker mn mandje opzoeken
ben KA-POT!!
:drugged: thanks Bloem, kan nu vast en zeker lekker gaan dromen :drugged:
Ja, nu kan ik naar bedje toe, wat zal ik lekker slapen! Welterusten allemaal, sweet dreams!
Graag gedaan hoor, ik wil het niet op mn geweten hebben, dat jullie niet kunnen slapen…
Geen goed begin van de dag zonder verhaaltje van Bloemmie!!! Thanks dear, kan ik weer lekker werken :hihi:
graag gedaan hoor, hoop dat genoeg is voor een paar daagjes, want je zullen het er eventjes mee moeten doen, volgende deel wordt woesndag pas verwacht…
Goedemorgen,
Zucht zucht, wat spannend dat verhaal van jou Bloemmie…zit gewoon aan de buis gekluisterd haha!
Geen idee waar je de inspiratie vandaan haalt…!!
Fijne dag verder en ik wacht met smart op het vervolg.