leuk, leuk
Ik ga zitten op het nu lege krukje en Ahmet legt de steentjes weer in de beginpositie. Hij gooit een 4 en geeft dan de dobbelsteen aan mij. Ik kijk hem aan. Hij kijkt terug en voordat ik iets kan zeggen, zegt hij: ‘Roll the dice.’ Ja, maar… Tegensputteren helpt niet. Ik gooi een twee. Uiteraard, zul je altijd zien. Ahmet begint en hij gooit de dobbelsteentjes weer en verplaatst een paar steentjes en geeft dan de dobbelstenen weer aan mij. Ja, maar… Ik weet helemaal niet hoe dit spel gaat. Ik bedoel, ik heb het vaak gezien. Maar ze speelden het altijd zo snel, dat ik nooit kon volgen wat de bedoeling was. Het is me wel eens uitgelegd, maar Turken zijn wat dat betreft niet echt geduldig. Tenminste, niet met mij. Dus ik heb het nooit goed geleerd.
Maar Ahmet duldt geen tegenspraak en ik gooi. Hij legt me de verschillende opties uit, en ik laat hem, mijn stenen verplaatsen. Hé, ik speel tavla. Nou, ja… Ahmet speelt voor zowel zichzelf als voor mij, en hij heeft de grootste lol. Uiteraard is het spelletje gauw afgelopen en ik vertel hem, wat ik met Ali heb afgesproken. Ahmet had ook wel begrepen dat ik hem al gesproken had, en luistert geduldig. Ik zie aan zijn gezicht dat hij het allemaal niet zo’n best plan vindt, maar hij zegt er verder niet over. We besluiten straks een busticket te gaan kopen op het busstation. We spelen nog een potje tavla en ik begin het een klein beetje door te krijgen. Ahmet laat mij bijna winnen, maar als ik bijna ‘over’ ben, tikt hij een paar keer snel en heeft hij gewonnen. Wel alle…! Maar ik kan natuurlijk niet boos op hem zijn. Ik ben allang blij dat hij me niet voor een dom gansje houdt en mij niet zomaar laat winnen.
De buurman is ondertussen komen kijken, en hij wil wel eventjes een half uurtje op de winkel letten. Blijkbaar is dat heel normaal en samen lopen we weer richting busstation. Ahmet zegt dat hij wel een vriend heeft werken op een van de kantoortjes en we stappen een ge-airconditioneerde ruimte binnen. Aan de balie zit een jongeman die een Turks echtpaar helpt. Hij draagt een jasje met het logo van de busmaatschappij en een Turks vrouwtje is druk bezig de ramen te poetsen.
We moeten even wachten tot we aan de beurt zijn en ik kijk gefascineerd naar het vrouwtje. In NL worden de ramen van een bedrijf vaak door een schoonmaakbedrijf gepoetst. Maar in ieder geval met een zeem en een trekker en een schoonmaakmiddeltje. Dit vrouwtje heeft een stukje groene zeep in haar handen en gaat woest met een stuk krantenpapier over de ramen. Ik kijk naar haar terwijl ze werkt. Ze is bijna klaar, maar één raam moet ze nog doen. Je ziet duidelijk verschil en ik ben verbaasd, dat ze andere ramen zo schoon zijn.
Dan zijn wij aan de beurt. De vriend van Ahmet is er niet, maar de jongeman achter de balie kan ons uiteraard ook gewoon helpen. Er gaat een bus rechtstreeks en ik hoef gelukkig niet over te stappen. De rit naar Antalya zal wel 7 uur gaan duren en ik slik eventjes. Ik wil dit, ik wil dit, ik wil dit!! Ik praat mezelf moed in. We kopen een ticket voor zeven uur ’s ochtends voor zaterdagochtend. Het is nu dinsdag. Ik knik en betaal het geld. Ahmet regelt een goed plekje voor mij en ik neem het busticket in ontvangst. Ok. Geen weg terug. Ik heb mijn ticket, dus nu moet ik wel gaan. Het ticket is dan wel niet duur, maar toch zonde om er geen gebruik van te maken.
In Antalya koop ik dan wel weer een busticket terug.
Ahmet en ik nemen afscheid op het busstation en we spreken voor diezelfde avond af, om iets te gaan drinken in Gümbet. Dat wordt dus weer dansen en drinken vanavond. Hij zal me wel sms-en als hij klaar is en richting het hotel komt. Ik vind het allemaal best. Ik bedank hem uitvoerig en stap in het busje terug naar Gümbet.
Jeetje. Wat gaat dat allemaal snel zeg. Zo zit je nog op MSN iets af te spreken en dan zit je ineens Tavla te spelen en nu ben ik alweer op weg terug naar het hotel met een busticket in mijn tas. Snel sms ik Ali, dat ik zaterdag omstreeks twee uur in Antalya zal zijn. Ik krijg gelukkig meteen een sms van hem terug. Hij is blij dat te horen en heeft al een leuk hotel gevonden voor mij. Volgens hem gaan we een leuke tijd hebben samen. Ik hoop het ook. Ik ben blij dat Ali er ook een beetje naar uit kijkt en niet gewoon ‘ja’ heeft gezegd, omdat ik toch al hier ben. Ik vind het toch wel spannend om naar hem toe te gaan.
Maar dan bedenk ik me, dat er helemaal niets bijzonders aan is. Ik ben nu toch ook alleen op vakantie gegaan, naar Gümbet, ook om vrienden op te zoeken. En nu ga ik naar Antalya om een andere vriend op te zoeken. Helaas geloof ik mezelf niet echt en de zenuwen gieren nu al door mijn keel als ik onderweg ben naar mijn hotel. En ik moet nog 3 en halve dag!!
ff opmerkinkje
ik kan nog steeds geen tavla spelen hoor, heb nog niemand gevonden die idd het geduld heeft om t me uit te leggen, dus vraag me niet hoe-of-wat
anyway
ga eens ff bedenken wat er de komende 3,5 dag nog moet gebeuren…maar eerst slapen. dus …wordt vervolgd…
bloemetje, bloemetje toch!!! Dat is een verrassing. Had geen vervolg meer verwacht vandaag en dan net voor het slapen gaan…:drugged:
:beef: :dope: :paranoid: 
:wub: :nod: hihihi
Zo, ik kom even 2 dagen niet op WW en Bloem heeft weer een paar pagina’s volgeschreven! Het is al eerder gezegd, de manier waarop je schrijft is zo gedetaileerd en echt, het is net alsof ik zelf weer in Turkije rondloop. Heerlijk! :dope:
Tja, over mijn verhaal…
Ik kan jullie helaas niet vertellen hoe het is afgelopen want het verhaal is niet helemaal zo gelopen als dat ik opgeschreven heb. Het is hier en daar wat geromantiseerd…hihi :biggrin:
heerlijk, ik ben ook al verslaafd aan Bloem op WW
bloem:king: thanksssss :unibrow: :beef: 
pfff…heb echt veel inspiratie!!
heb laatst een gesprek gehad met M. ali in mn verhaal en weet dus HE-LE-MAAL hoe het verder moet, maar zo ver is het nog laaaaaaaaang niet.
dus ff als een gek aan de slag om een beetje op te schieten, maar t lukt niet echt (werken kost echt veel tijd)
dus dames, een beetje geduld en in de tussentijd…ENJOY!!
Eenmaal in het hotel, verwissel ik snel mijn kleren voor mijn bikini en een strandjurkje en ik ga weer op weg naar het strand. Bij het zwembad is het elke keer erg rustig en ik heb geen zin om weer alleen te zijn met barman Ali. Dus op naar het strand. Ook daar is het rustig, maar af en toe lopen er nog wel enkele mensen voorbij en ik heb in ieder geval genoeg te kijken.
Ik instaleer me op een strandbedje en pak het boek dat ik heb meegenomen. Het duurt niet lang of ik word meegezogen in het romantische verhaal van een meisje, op zoek naar de ware liefde. Mmh…klinkt bekend. Maar het is altijd prettiger te lezen over het gestuntel van een ander, dan je in je eigen gestuntel te verdiepen, dus ik lees hoofdstuk na hoofdstuk.
Af en toe kijk ik op, wat er om me heen gebeurd en laat hetgeen ik net gelezen heb, eventjes bezinken. Het is al wat later op de middag en ik bestel een wijntje. Zo zit ik heerlijk op het strand te genieten. Van mijn boek en de wijn, van de zon en de zee, en van het onmetelijke gevoel van vrijheid.
Waarom doe ik dit thuis eigenlijk nooit? Ik lees bijna alleen maar op vakantie en mijn wijnglazen staan onaangeroerd stof te vangen in de kast.
Tja, in Nederland moet ik altijd nog wel ergens heen ’s avonds met de auto of is er altijd wel iets op de televisie dat ik wil zien. Ik besluit het boek eventjes weg te leggen en lekker te gaan zwemmen.
Ik heb het besluit nog niet genomen of Mustafa komt meteen naar me toe. Hij zegt dat hij blij is dat ik eindelijk mijn boek heb neergelegd, want hij wilde me niet storen bij het lezen. Maar nu ik toch weer in de bewoonde wereld ben, kan hij daar mooi gebruik van maken. Ik kijk hem niet begrijpend aan, maar lang krijg ik van hem de tijd niet. Hij zakt door zijn knieën, pakt me bij mijn benen en tilt me in zijn armen.
Van schrik slaak ik een gilletje. Hij zegt dat ik me geen zorgen moet maken, want hij heeft me stevig vast. Ja, dat voel ik. Zijn gespierde arm voel ik in mijn knieholtes en zijn andere arm ligt achter mijn rug. Toch heb ik het vermoeden dat hij me niet de hele tijd zo stevig vast blijft houden, want hij rent met mij in zijn armen naar het water. Oh nee, help!!
Mustafa rent als een bezetene het water in, maar blijft mij stevig vast houden. Het water is koud. Heel koud, maar Mustafa laat me pas los, als hij niet meer kan staan. Dat laat ik me natuurlijk niet zo maar gebeuren en ik duw hem hardhandig kopje onder. Snel zwem ik bij hem weg, maar ik zie hem nergens meer boven water komen. Oh, oh, wat heb ik gedaan…? Maar het antwoord laat niet lang op zich wachten, want ik voel een hand rondom mijn enkel en met een ruk word ik naar beneden getrokken. Hoestend en proestend kom ik weer boven en nu probeer ik hem te tackelen, maar hij staat inmiddels weer stevig op zijn benen en het lukt me niet om hem omver te werpen.
We stoeien een hele tijd, totdat ik echt geen zeewater meer binnen kan krijgen. Dorst!! Samen strompelen we naar het strand en net als ik elegant uit het water wil stappen, pakt Mustafa mij weer bij de enkels en met een klap komen we samen neer op het strand. Auw!! Dat doet nog best pijn, maar ik kan er niet lang over nadenken, want ik word helemaal onder gespat door Mustafa. Samen gieren we het uit van de pret, daar in de branding. Half in het water en half op het strand, zien we er beiden uit, als aangestrandde zeezoogdieren. Het boeit me helemaal niets, want ik heb de grootste lol.
Als ik eenmaal veilig en droog op mijn handdoek lig, ben ik eventjes alleen. Mustafa is in een winkeltje een fles water halen, en als hij terug komt, spoelen we om de beurt onze mond. Zo, wat een heerlijkheid. Het verse koele water stroomt door mijn mond en is werkelijk een verademing na al dat zoute water. Wat kun je toch gelukkig worden van die kleine dingen.
Mustafa moet weer aan het werk en ik smeer me opnieuw in en ga lekker in het zonnetje liggen. Ik lig op mijn buik en het duurt niet lang, voordat ik weer in slaap val. Dat was te verwachten natuurlijk.
Als ik later weer wakker ben geworden en mijn spulletjes bij elkaar heb gepakt, loop ik nog eventjes langs de stand van de watersportjongens. Ik klets nog wat met hen over de zaken en met ons vieren drinken we een glaasje thee. Ze vragen of ik vanavond weer met hen mee uit ga, en ik zeg dat ik ze vast wel ergens tegen zal komen, maar ik heb al met iemand anders afgesproken. Ze knikken begrijpend. We nemen afscheid en ik ga weer naar mijn hotel.
Ik rommel wat op mijn hotelkamer en lees de laatste paar hoofdstukken van mijn boek. Als ik het uit heb, is het al veel later dan verwacht en ik ga naar het restaurant om daar te eten. De vorige keer was het eten mij goed bevallen en het is een stuk beter dan in mijn eentje in een restaurant te gaan zitten eten. Na het eten ga ik op het terrasje bij de bar zitten en ik raak aan de praat met enkele andere hotelgasten. De groep van vier Engelse meiden waarmee ik naar de schuimparty ben geweest, zie ik nergens meer. Misschien zijn ze al naar huis, bedenk ik me. Wel jammer, maar ja, zo gaan die dingen nu eenmaal. Het contact is altijd los en vluchtig. Soms wel fijn en in andere gevallen wou je graag mensen wat beter leren kennen. Desalniettemin heb ik het wel naar mijn zin. Er schalt goede muziek uit de boxen en met de andere mensen is het erg gezellig.
Ik krijg een sms van Ahmet, dat hij over een half uurtje bij het hotel zal zijn. Ik kijk op mijn horloge. Het is al elf uur. Eigenlijk ben ik al redelijk moe, maar ja, het is nu eenmaal vakantie en morgen kan ik wel weer uitslapen. Het duurt niet lang of ik zie Ahmet al langs de receptie lopen. Ik zwaai naar hem en we drinken samen wat aan de bar. Hij een biertje en ik een wijntje.
We besluiten te gaan en ik neem afscheid van de andere hotelgasten. Zij gaan nu naar bed. Als we buiten staan, wil ik linksaf slaan, zodat we zo snel mogelijk naar Barstreet kunnen lopen, maar Ahmet stelt voor om rechtsaf te gaan. Dan kunnen we over het strand lopen en eventjes rustig praten, voordat we in het drukke en lawaaierige Barstreet zijn. Ik vind het wel een beetje raar, maar echt veel maakt het mij niet uit.
We lopen richting strand en ik stel voor om dan ook echt over het strand te lopen. Ik doe mijn sandalen uit en loop met mijn blote voeten door de branding. In één hand heb ik mijn sandaaltjes vast. Ik tippel door de branding en probeer de grote golven te ontwijken. Ik verlies vaak bijna mijn evenwicht en Ahmet houdt mijn andere hand vast, voor het geval ik zou vallen. Zo lopen we hand in hand langs de vloedlijn. Hij vraagt hoe het met me is en of de vakantie me bevalt. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het reuze naar mijn zin heb. Hij lacht. Hij had natuurlijk niet anders verwacht.
Hij vraagt of we eventjes kunnen gaan zitten en we kantelen een strandbedje en nemen daarop samen plaats. Het is krap op het kleine bedje en mijn tenen woelen door het koele zand. Ik kijk naar Ahmet. Ik zie alleen twee donkere schitteringen waar zijn ogen zitten. Er staat geen maan en er zijn ook geen wolken. Ik leg mijn hoofd in mijn nek en kijk naar de eindeloze sterren. Het duizelt me. Het is zo donker en er staan zoveel sterren. Als ik lang naar één en dezelfde ster kijk, lijkt hij steeds verder weg te staan. Ik zoek de kleine en de grote Beer en kijk of ik andere sterrenbeelden kan herkennen. Ahmet zoekt met me mee. Zelfs de sterren zijn hier anders dan thuis.
Het houten bedje is koud en ik ril een beetje. Ahmet slaat een arm om me heen en begint over mijn blote schouders te wrijven. We praten zachtjes. Ik fluister dat ik de sterren hier zo mooi en anders vind. Ik hoef niet naar Ahmet te kijken om te zien dat hij knikt. Samen dromen we een beetje weg en kijken naar de donkere hemel boven ons. Dan zegt hij mijn naam. Ik draai me om en kijk naar hem. Hij is wel erg dichtbij en ik zie bijna scheel. Ik ga rechtop zitten en vraag wat er is. Hij vraagt me of ik wel echt voorzichtig zal doen, als ik naar Antalya ga. Tuurlijk, je kent me toch? Ahmet lacht. Hij zegt dat hij daar nu net zo bang voor is. Nu moet ik echt lachen. Lieve gekke Ahmet. Hij is wel erg bezorgd en ik zeg hem, dat hij zich geen zorgen moet maken. Hij zegt dat hij mij volledig vertrouwd, maar die andere jongen niet.
Ik zucht. Nee. Ahmet kent Ali helemaal niet. Sterker nog, ik ken Ali eigenlijk ook helemaal niet. Tenminste, amper in het echt. En straks ga ik voor vier dagen naar hem toe. Het lijkt alsof Ahmet mijn twijfel voelt, want hij zegt me, dat ik niet persé hoef te gaan. Nee, dat weet ik. Ik zucht nog een keer. Ik probeer hem uit te leggen dat Ali een vriend is, die ik ook al lang niet meer gezien heb. En nu ik toch eenmaal in Turkije ben, heb ik de mogelijkheid om hem te zien. Ahmet knikt weer. Hij zegt dat hij het begrijpt.
Mijn armen voelen nu echt als ijsblokjes aan en ik ben blij als Ahmet voorstelt naar Barstreet te gaan. Samen springen we op van het strandbedje en ik hoor een verdacht kraken. Snel wegwezen hier. We lopen nu snel langs het strand richting Barstreet. Als we in Club Cool aankomen, beginnen mijn armen bijna te tintelen en ik ben blij als ik het wat warmer krijg door te dansen. Ik zie de jongens van de watersport al weer staan en ik zwaai naar ze. Jason staat alweer met een ander meisje te dansen, maar Mustafa en John komen naar mij toe. Ik krijg van beiden twee zoenen op mijn wang. Uiteraard sta ik na de tweede zoen in het luchtledige te happen en de jongens hebben de grootste lol. Die Hollanders ook altijd met hun drie zoenen.
We drinken wat met z’n allen en we dansen. Ik heb het weer prima naar mijn zin. De muziek beukt uit de speakers en de wodka cola smaakt goed. Ik dans en ik sjans. Niet te veel, want ik heb geen behoeft aan weer een lijpe Turk achter me aan te hebben, maar het is erg gezellig. Toch vind ik het niet erg, als Ahmet om drie uur voorstelt naar huis te gaan. Eén dagje iets eerder in bed liggen is echt geen ramp. We lopen samen weer richting mijn hotel, maar Ahmet ziet vlak voor mijn hotel een dölmüs aankomen, en vraagt aan mij, of ik het erg vind, als hij daarin stapt. De gek. Ik ben bijna bij mijn hotel en het volgende busje komt pas over een half uur. We nemen afscheid en ik zwaai hem na, terwijl het busje alweer weg rijdt. Ik loop snel de laatste meters naar mijn hotel en ik groet beleefd de nachtportier.
Doodmoe val ik die avond weer in slaap.
De volgende ochtend kan ik maar met moeite wakker worden en als ik halverwege de ochtend opsta om te plassen, hang ik gauw het ‘do not disturb’ bordje aan mijn deurknop. Zo! Ik ga eens eventjes lekker uitslapen. Ik slaap een gat in de dag en als ik om een uurtje of twaalf wakker word van de hitte in de kamer, besluit ik maar echt op te staan. Snel trek ik mijn bikini aan en pak mijn spulletjes voor het strand.
Als ik de deur open doe, word ik aangenaam verrast. Bij de deur ligt een stapeltje handdoeken en een nieuwe toiletrol. Snel leg ik het binnen en hang mijn ‘do not disturb’ bordje weer aan de binnenkant van de deur.
Op weg naar het strand loop ik langs het supermarktje en ik koop een fles water een klein broodje. Er zit witte kaas in en ik vind het erg lekker. Dat moet ik onthouden. Op het strand neem ik eerst een frisse duik en daarna ga ik weer heerlijk in het zonnetje liggen.
De mensen om me heen ken ik allemaal al, want we liggen hier elke dag. Ze zullen wel gedacht hebben waar ik toch bleef. Ik zwaai eventjes naar de jongens van de watersport, die druk in de weer zijn, om een stel jonge meiden in zwemvest te hijsen. Die gaan dus op de banaan.
Lachend kijk ik vanaf het strand toe, hoe de dames elke keer nog geen minuut op de banaan zitten, of ze liggen alweer in het water. De meiden slaken telkens een gilletje, maar het lijkt alsof Mustafa en John nog de meeste lol hebben.
Ze komen weer terug naar het strand en met een plof laten ze zich op de strandbedjes naast me vallen. Dat dacht ik al. Daar lag zoveel troep, dat moest wel van hen zijn. Het zijn drie meiden uit Nederland en ze stellen zich meteen voor. De zussen Anja en Brit en hun vriendin Marjolein. Ze verblijven in het hotel waar we voor liggen en ze zijn net aangekomen.
Ze willen alles van mij weten, aangezien ik al vaker in Turkije ben geweest en dit hun eerste keer is. Ik moet nu al lachen. Ook willen ze alles weten van de jongens van de watersport want die vinden ze alle drie wel leuk. Mustafa kijkt onze richting uit, en ik denk dat hij wel door heeft, dat we het over hem en zijn collega’s hebben. Ik kan de meiden niet echt veel vertellen, aangezien ik ze niet op zo’n intieme manier ken, maar iets zegt me, dat ze daar snel genoeg zelf achter zullen komen.
De rest van de middag liggen we te zonnen en te kletsen en we spreken af, om diezelfde avond samen wat te gaan eten. De middag vliegt om en als de zon al bijna niet meer zichtbaar is, verlaat ik het strand pas. Ik ga weer terug naar mijn hotelkamer en slaap een uurtje. Daarna ga ik uitgebreid douchen en ik maak me klaar voor die avond. Eerst ga ik wat eten met de meiden in hun hotel en daarna gaan we naar een Turkse Avond, in een tentje aan het strand. We zullen daarna wel weer naar Barstreet gaan, maar dat hebben we nog niet af gesproken. Al heb ik wel het vermoeden dat de jongens van de watersport hun uiterste best zullen doen, om de Nederlandse dames mee te krijgen naar Club Cool.
Ik heb er wel zin in. Het is allemaal leuk en aardig met die Turkse mannen, maar een meidenavond kan geen kwaad. Ik loop weer richting het strand en hoor de meiden al van verre lachen. Ze zitten buiten aan de wijn. Ze hebben nog eventjes gewacht met eten bestellen totdat ik er was. Ik schuif bij hen aan tafel en kijk eens eventjes goed om me heen. Nu begrijp ik de opwinding, want twee obers strijden om de gunsten van de dames. Ze lopen af en aan en proberen grapjes te maken. De meiden zijn al flink aangeschoten, dus ze lachen om alles.
De sfeer zit er al meteen goed in. We gaan eten en ik moet zeggen dat het eten niet verkeerd smaakt. Het is dan wel geen Turks eten, wat ik in mijn hotel gewend ben, maar het is ook wel weer een keer lekker om frietjes te eten. De twee obers rennen zich de benen uit hun lijf om ons op tijd te voorzien van onze glaasjes wijn en we moeten ons nog haasten om op tijd bij de show te zijn.
We betalen en struikelen rennend langs het strand, op weg naar de tent waar de Turkse Avond is.
Dat kan niet missen, want ik hoor de traditionele Turkse muziek al van verre. We zoeken een tafeltje. De propper wijst ons een tafeltje dichtbij het podium, maar dat zie ik niet zo zitten. Helaas vindt een van de dames de propper wel erg leuk, en voordat ik het goed en wel besef, zitten we met ons vieren, bijna óp het podium. Ik zie de gastheer al grijnzen en ik vraag mezelf af, waarom ik met van die ‘Turkije-groentjes’ op stap ben.
Het duurt niet lang of er worden vrijwilligers gevraagd. Ik zit een beetje aan de zijkant en kan letterlijk en figuurlijk deze dans ontspringen. De zusjes Anja en Brit moeten er echter aan geloven en samen met Marjolein neem ik driftig foto’s van hun Turkse danspogingen. Ze mogen al snel weer gaan zitten en er komt een echte buikdanseres op het podium. Gelukkig, ik ben weer eventjes veilig. De dame danst als een slang en ik ben erg onder de indruk. Ze haalt ook enkele mensen uit het publiek, maar gelukkig wil ze alleen mannen hebben.
Al snel staan er vijf mannen met ontblootte buik samen met de buikdanseres op het podium en het vet kwabbelt en zwabbert aan alle kanten. Ik huiver. De mannen zijn voornamelijk Engels en zo stijf als een plank. Ze proberen de dame na te doen, maar verder dan een beetje met de heupen zwaaien komen ze niet. De echtgenotes van de heren gillen het uit en een van de jongens is nog maar 15 jaar ofzo, en die wordt veelvuldig door zijn moeder op de foto gezet. Altijd leuk voor in het plakboek.
Opgelucht mogen ze na een minuut of 10 weer gaan zitten.
Daarna is het de beurt aan een groep breakdansers en ik ben diep onder de indruk. Ze laten een gelikte show zien en ze krijgen aan het einde een daverend applaus. Eén van de jongens gaat aan het einde met een pet rond en ik zie dat alle gasten royaal geven. Ook wij schrapen wat kleingeld bij elkaar en geven het aan de jongen.
Nu is het de beurt aan een groep van Anatolische folkdansers en het is prachtig. De dames en heren van het dansgezelschap hebben fantastische kleding aan en de mythische muziek schalt uit de boxen. Het getippel van de voetjes van de dames en het gestamp met de laarzen van de heren is goed hoorboor op het podium. Ik kijk geboeid naar de dansers en zie dat de drie meiden ook gefascineerd zijn. Ik heb dit al eerder meegemaakt, maar voor hen is het de eerste keer.
Daarom weet ik precies het juiste moment te kiezen om naar de wc te gaan. Ik hoor de muziek veranderen en ik weet, dat iedereen nu gevraagd zal worden om mee te doen. Misschien heel erg flauw van mij, maar ik kan dit gewoon niet. En daarom wil ik ook absoluut niet meedoen. Ik heb totaal geen gevoel voor ritme en kan na al die jaren de pasjes nog steeds niet. Ik dans alleen als ik in de disco ben en zelfs dan zet ik me meer dan genoeg voor schut. Als ik terug kom van mijn toilet bezoek, zie ik dat iedereen een grote kring vormt en allemaal met de pinken in elkaar danst. Gelukkig zijn ze al bijna klaar.
Zo! Veilig. Met een plof ga ik weer zitten in mijn stoel en net als ik denk dat ik echt veilig ben, pakt een van de dansers mijn hand. Ik hoor de muziek van Tarkan al beginnen en de danser doet al de eerste passen voor. Shit! Ik had het kunnen weten. Nationaal volkslied nummer één in de toeristen gebieden: Tarkan. Ik moet er toch echt aan geloven…
Voor de vorm dans ik een beetje mee en zwaai ik met mijn armen. Wel zing ik luidkeels mee, want de tekst kan ik inmiddels dromen. ‘Kiss kiss.’ Als ik opzij kijk naar de danser die mij dit heeft aangedaan, ben ik aangenaam verrast. Ik moet twee keer kijken voordat ik het één keer zie, maar het is de man, die een aantal dagen geleden mij wakker maakte met waterdruppels uit zijn haar. Hij hing toen een hele tijd boven me en ging toen weg zonder iets te zeggen. Ik dans door, maar kijk de hele tijd naast me. Nu word ik weer door hem het podium opgetrokken. Wie is die man toch en wat wil hij van me? Er blijkt echter geen spoor van herkenning op zijn gezicht te lezen, als ik hem aankijk en hij flauwtjes naar me teruglacht. Wat raar. Vergis ik me nou? Ik ben toch niet gek.
Voordat ik het allemaal snap, is het nummer afgelopen en samen met de dames keer ik terug naar ons tafeltje. De dansers buigen diep en wij klappen onze handen stuk. Ze verlaten het podium. Als een ober vraagt wat we willen drinken, bestel ik voor deze keer maar geen wijn en neem een cola. Ik heb volgens mij wel genoeg alcohol gedronken, als ik niet eens alles meer even helder kan zien. Dan zie ik, dat ook de Anatolische folkdansgroep met de pet rondgaat en al snel, staat dezelfde danser aan ons tafeltje. Brit is naar de wc en Marjolein is druk in gesprek met een ober en Anja luistert wat die twee zeggen. Daarom komt de danser naar mij toe. Ik probeer wat tijd te rekken en grabbel in mijn tas naar geld. Voordat ik de munten in de pet laat vallen, kijk ik hem lang aan. Ja, het is onmiskenbaar dezelfde jongen als van het strand. Dit keer volledig gekleed en zonder nat haar, maar het is hem echt. Toch lijkt hij mij niet te herkennen.
Dan krijg ik een briljante ingeving en pak mijn zonnebril uit mijn tas. Gelukkig heb ik die bij me en ik zet de immense nep-Gucci op mijn neus en kijk hem aan. Zijn ogen vernauwen zich tot spleetjes en er trekt een spoor van herkenning over zijn gezicht. Gelukkig ik ben niet helemaal gek, het is hem toch. Maar Anja ziet wat ik doe en begint hysterisch te gillen. Ja, het ziet er natuurlijk wel een beetje gek uit, dat ik hier na middernacht, midden in een bar mijn zonnebril opzet, en snel zet ik hem af. Ze vraagt me wat ik in hemelsnaam aan het doen ben en stamel een of andere vage smoes. Als ik weer opkijk, zie ik, dat de danser alweer is doorgelopen. Shit! Nu weet ik nog niet wie hij is. Nou ja, het is wel een beetje een vreemde, dus misschien maar beter zo.
Even later zie ik hem met de andere dansers voorbij lopen en hij ziet dat ik naar hem kijk. Hij zwaait naar me. Ik zwaai niet terug. Ik ken deze man helemaal niet en weer overheerst er maar één gedachte in mijn hoofd: Wie *is *die man??
Lang heb ik niet de tijd om erover na te denken, want ook de jongens van de watersport lopen langs en komen naar ons tafeltje toe. Ze willen dat we met hen meegaan naar Barstreet. In één teug slaan we onze drankjes achterover en snel betalen we. Braaf lopen we achter de jongens aan, en zoals elke avond belanden we in Club Cool. Dat is toch wel de place to be in Gümbet en tegen sluitingstijd strompel ik pas weer naar huis.
Het was zoals altijd weer een geweldige avond en samen met de Nederlandse meiden was het nog leuker. Ze zijn echt stapel gek en net zo gek op dansen als ik, dus met ons vieren hebben we de hele nacht op het podium gestaan. Dan wel, uiteraard.
Met een tevreden zucht val ik in mijn hotel kamer op het bed. Het duurt weer niet lang voordat ik in slaap val.
De volgende dag sta ik bijtijds op, ontbijt in de eetzaal en ga op weg naar het strand. Wel moet ik in het hotel de vele vragen van het personeel beantwoorden waar ik gisteren toch was. Uhm…nou gewoon…? Verwijtend wordt er gevraagd waar ik ontbeten heb en waar ik ’s avonds gegeten heb. Lachend wuif ik hun bezwaren weg, maar blijf dit keer iets langer aan de ontbijttafel zitten. Ik word duidelijk goed in de gaten gehouden. Als ik uiteindelijk langs de zwembadbar naar buiten loop, gunt Ali mij geen blik meer waardig. Hij is druk in gesprek met een iets wat oudere dame en lijkt zijn volgende prooi al uitgezocht te hebben. Ik vind het al lang best, als ik daardoor weer gewoon hier rond kan lopen.
Op het strand is het leeg en verlaten en de heren van de watersport weten mij te vertellen dat de drie dames nog in bed liggen. Ik trek mijn wenkbrauwen op, maar besluit dat ik niet wil weten hoe zij dat dan weer weten. Het duurt niet lang of ik krijg gezelschap van de dames en met rode oortje luister ik naar de details van hun avond, nadat we afscheid hadden genomen. Elke keer kijk ik op naar mijn vrienden van de watersport en ze hebben dondersgoed door, dat ze besproken worden.
Dan komen ze op ons af rennen en voordat ik het weet, liggen we weer met z’n allen in het water. Die middag vermaak ik me weer opperbest en ik begin al bijna zwart te worden. Het is al donderdag en ik probeer zo veel mogelijk niet aan zaterdagochtend te denken en gewoon te genieten van deze dag. Het lukt aardig want de Nederlandse meiden en de jongens van de watersport houden me aardig bezig.
We spelen watervolleybal en zitten op het strand te kletsen.
Diezelfde avond eet ik weer met de dames en ’s avonds gaan we weer met de heren van de watersport naar Club Cool. Het begint al bijna een routine te worden.
We worden uiteraard weer uitbundig begroet door de propper van Club Cool. Hij heeft weinig werk aan ons, want we willen maar in één disco zijn en dat is de zijne. We drinken en we dansen weer. We praten en we lachen en samen met Anja keur ik de jongens in de disco. Marjolein zit aan John vastgelijmd en Mustafa heeft het erg gezellig met Brit. Jason valt toch iets minder in de smaak bij Anja, maar hij lijkt het niet erg te vinden. Wel vraagt John aan mij, of ik alsjeblieft niet tegen Marjolein wil zeggen, wat ik allemaal over hem weet, want hij vindt haar echt leuk. Tuurlijk jongen. Ik geloof er geen snars van.
De eerste keer probeerde hij mij nog te versieren, daarna was hij met dat Engelse meisje en de volgende dag stond hij weer met een ander te zoenen en nu weer met Marjolein. Ik ken hem wel, maar besluit er niets over te zeggen. Wel zeg ik tegen hem, dat als Marjolein mij iets zou vragen, dat ik dan niet ga liegen. Hij knikt, maar ik betwijfel of hij me begrijpt. Het is dan ook erg lawaaierig en ondanks mijn geschreeuw, is het lastig om me verstaanbaar te maken. Ach, in een disco moet je ook niet praten, maar dansen! En dat doen we weer tot diep in de nacht.
Het is weer vroeg in de ochtend als ik op mijn hotelkamer aankom en nu hang ik meteen het ‘do not disturb’ bordje aan de buitenkant van mijn deur. Ik val in een diepe slaap, maar te vroeg naar mijn zin, wordt ik gewekt door een sms. Mmh…van wie zou die zijn? Ik heb Ahmet al een tijdje niet meer gezien, maar morgen ga ik naar Ali toe. Wie zal het zeggen. Ik open de sms en lees hem vluchtig door. Ok. Goed om te weten. Snel tik ik een antwoord terug. Ik schrijf dat ik het allemaal best vind en wel zie wat er gebeurd. Ik druk op verzenden en met mijn telefoon in mijn hand, val ik weer in slaap.
Haha, ‘extra alinea als cliffhanger’…flauw hoor!
:biggrin: ja…nou he??? :biggrin:
Volgens mij is die Ahmed stiekem een beetje verliefd op je :wub:
Of heb ik het nu helemaal mis…:lol: :finger:
Ik wacht wel af wat het wordt…haha! maar wel naar ali gaan hoor!
bregje
foei
hoe durf je zoiets te zeggen
hij is mn beste vriendje 
wacht nu maar gewoon rustig af…
dat komt allemaal wel
maar laat mij het verhaal nou maar vertellen, niet op de zaken vooruit lopen
hahha ik zal rustig afwachten! excuses :lol:
Je maakt het allemaal wel erg spannend hoor bloem.
Wacht maar weer op het vervolg om erachter te komen van wie die sms nou was…
Ik ben nieuw, en ik vind het ook spannend!