filiz, misschien nog maar een keertje lezen, want volgens mij snap je hem niet echt…
OOOoooH, Bloempie
Je mag echt nooit stoppen met deze verhalen…
Ts zoo heerlijk om te lezen… helemaal wegdromen…
kan ik miss doen…mag ik er dan bij zeggen dat ik m om half 4 vanmorgen gelzen heb 
dat verklaart 
ok dan mag het…
Heerlijk om te lezen!!
En zoals iedereen…kan ik ook niet wachten op het vervolg. Ben benieuwd naar de schuimparty en of Ali nog bezocht gaat worden worden in Antalya natuurlijk!!
Ik ben in ieder geval helemaal verslaafd geraakt aan je verhalen…:nod:
Dus ga vooral zo door…
nou dece…speciaal voor jou dan
Als ik het laatste korreltje rijst van mijn bord heb geschraapt, schuif ik mijn bord weg en sta op. Ik loop naar beneden en zie dat er enkele andere hotelgasten aan de bar staan. Het is nog geen tijd om naar de jongens te gaan, met wie ik heb afgesproken, dus samen met de andere hotelgasten drink ik iets. Het is gezellig. Het merendeel van de gasten komt uit Engeland en er is een groepje bij van 4 meiden uit Manchester, die ook naar de schuimparty in Club Cool gaan. Ik ben blij dat ik hen nu tegenkom, want ik heb dan wel afgesproken met de jongens van de watersport, maar je weet het natuurlijk maar nooit met hen.
Ik heb besloten vanavond niet te veel te drinken, en dat lukt aardig. De 4 meiden daar in tegen gooien de ene Miller na de andere achterover. Elke keer als ze er weer vier bestellen bij barman Ali, gillen ze: ‘Its’ Miller-time!’ Dan klinken ze de flesjes zo hard tegen elkaar, dat ik elke keer weer verwacht dat de flesjes gaan breken, maar gelukkig doen ze dat niet. Gelukkig zegt of doet barman Ali niets, want hij heeft het veel te druk.
Als het elf uur is geweest, hip ik van mijn barkruk en ga op weg naar de stand aan het strand van de watersport jongens. De vier meiden uit Manchester lopen met me mee, want die gaan ook naar de schuimparty. De jongens staan er al en dat verbaasd me. Mustafa legt uit, dat ze hun uiterste best hebben gedaan om op tijd te komen, aangezien ze mij niet alleen wilden laten wachten en wel verwacht hadden, dat ik als Nederlands meisje op tijd zou zijn. Ik moet al lachen, maar als blijkt dat ze er dus al om tien voor elf stonden, kom ik bijna niet meer bij.
De jongens zijn aangenaam verrast dat ik wat mensen heb meegenomen en ze storten zich op het nieuwe Engelse vlees. De meiden zijn nog nooit in Turkije op vakantie geweest en nemen de complimentjes hartelijk in ontvangst. Ze laten gewillig met zich flirten en we lopen richting Barstreet. Ik vermaak me kostelijk met het schouwspel dat de jongens opvoeren om de meiden voor zicht te winnen. Het lukt aardig. Twee van de meiden hebben al een vriend, maar de andere twee lijken wel aan de arm van John en Jason gelijmd. Nou, die hebben nu al beet en de avond moet nog beginnen. Samen met de andere twee meisjes en Mustafa loop ik achter de twee stelletjes aan.
In Barstreet is het al een drukte van jewelste en ik ben blij dat we onze drie Turkse vrienden bij ons hebben, want we lopen snel overal langs en hoeven niet te wachten om binnen te komen bij Club Cool. Dit is de laatste grootse avond en iedereen wil erbij zijn, dus voor de tijd van het jaar is het echt druk. De muziek dendert de boxen uit en we wringen ons een weg langs de mensenmassa. Beneden vliegt het schuim al in de rondte en ik zie dat de vier Engelse dames goed voorbereid zijn. Ze trekken hun truitjes uit en gaan in niet meer dan een klein bikinietje en rokje dansen tussen het schuim. Al snel staan we allemaal beneden en dansen tot diep in de nacht.
De avond is absoluut top en hoe later het wordt, hoe drukker het wordt. Ik zie ook allerlei mensen die ik ken uit Bodrum en het lijkt echt alsof iedereen naar Club Cool is gekomen om te feesten. Mustafa regelt elke keer drank voor ons en ik ben blij dat ik met een leuk groepje hier ben. Met z’n allen hebben we de grootste lol, maar ik ben blij als Mustafa vraagt of ik nog lang wil blijven. Het is half vier en ik ben echt helemaal kapot. Het is maar goed dat ik niet veel heb gedronken vandaag, anders was het helemaal niets geweest met mij, maar slapen klinkt wel erg aantrekkelijk. Samen met Mustafa en de andere twee Engelse meisjes keer ik terug naar het hotel. Jason en John zullen voor de andere twee dames zorgen en daar twijfel ik geen minuut aan.
Als de volgende ochtend de wekker op mijn telefoon om half 10 afgaat, smijt ik bijna het ding uit het raam. Ik wil niet! Ik voel me helemaal niet in staat om de hele dag op een boot door te brengen! Gelukkig heb ik geen bonkende hoofdpijn, aangezien ik amper iets heb gedronken. Maar mijn benen doen pijn van het dansen en ik ben gewoon moe. Ik hijs mezelf toch maar uit bed en ik ga onder de douche staan. Ik hoef mezelf niet eens in te zepen, want overal zit nog schuim van gisteravond. Een glimlach trekt over mijn gezicht. Het was zo gaaf.
Snel trek ik mijn bikini aan en stop wat spulletjes in een tas en loop naar de eetzaal om te eten. Net op tijd schuif ik de laatste hap naar binnen en stipt om tien uur, sta ik buiten klaar. Vrij snel komt er een busje aanrijden en Ahmet stapt met een grijns uit. Hij wenst me een goedemorgen en ik mompel iets terug. We gaan in het busje zitten en we rijden direct door naar de haven. In het busje vraag ik hem, wat hij hier doet. Hij lacht en zegt dat hij wel een vrije dag verdiend heeft en vandaag lekker mee gaat met mij. Ik kan vast wel wat gezelschap gebruiken. Ah, wat lief. Ik vraag hem hoe het dan zit met de winkel. Die heeft hij voor vandaag maar gesloten. Ik zeg maar niets, want hij zegt het met zoveel moeite dat hij het zelf vast ook geen prettig idee vindt. Maar ja, het is ook zo rustig.
We komen in de haven aan en ik ben verbaasd dat er verder helemaal niemand anders meegaat. Er zitten ook geen andere toeristen op de boot. Het blijkt dat er geen andere boekingen zijn en we gaan dus, samen met de kapitein die een goede vriend van Ahmet is, mee op een andere boot. Daar zitten ongeveer vijf toeristen op en dus gaan we met 6 toeristen en 6 Turken een boottochtje maken. De zaken gaan echt slecht. Het is september, dan zou je het toch wat drukker verwachten…?
Ik heb medelijden met de jongens. Ik weet dat ze nu geld moeten verdienen, aangezien er in de winter helemaal geen werk is. In een half jaar tijd, moeten ze geld verdienen voor het hele jaar. Niet alleen voor zichzelf, maar soms voor de hele familie.
Ik word er een beetje verdrietig van, maar Ahmet maakt al snel weer een grapje en ik probeer het maar te vergeten. Ik instaleer me op het bovendek en geniet van een heerlijke luie dag. Ahmet geniet ook en ik vraag me af, of hij dit wel eens vaker heeft gedaan. Hij gaat tijdens de tocht af en toe eventjes naar beneden om met de kapitein en zijn vriend te praten en ik hoor hun zachte stemmen in het Turks babbelen. Samen met het deinen van de boot en de warme zon op mijn gezicht, duurt het niet lang voordat ik in slaap val. Wat een ongekende luxe!
Helemaal speciaal voor mij…haha!
Ik vond het weer geweldig, dus wacht weer met spanning af tot het volgende deel! THANKS!
je wordt op je wenken bediend
De dag gaat veel te snel voorbij en samen met de andere toeristen en Ahmet geniet ik van de zon, de zee en de rust. We varen langs de Kust van het schiereiland Bodrum en leggen vaak aan op een mooi plekje. Dan gaan we allemaal zwemmen en het blijkt, dat Ahmet een echte waaghals is. Dat had ik nooit van hem verwacht, maar hij maakt de ene sprong van het bovendek van de boot, na de andere. Telkens als hij klaarstaat om te springen, houd ik mijn hart vast, dat het allemaal maar goed gaat. We genieten van het eten dat ze voor ons maken en luisteren naar de muziek. Ook kletsen we uitgebreid. Als het eventjes stil is en we tegen het einde van de middag terugvaren naar de haven, bedenk ik me, dat ik echt de gelukkigste persoon ben op deze aarde, op dit moment. Dat kan niet anders. Hoe ellendig mijn liefdesleven dan ook mag zijn, ik ben op dit moment samen met een goede vriend. Ik geniet van een heerlijke dag en ik geloof dat ik kramp in mijn kaken begin te krijgen van het lachen. Ik kijk uit over de zee. Het is al iets koeler geworden en ik voel mijn huid tintelen. Weer verbrand, maar ik krijg al een aardig kleurtje. De zee is prachtig en ik zucht een keer diep. Ik kijk naar Ahmet en ook hij lijkt intens genoten te hebben vandaag. Hij kijkt naar mij. We hoeven niets te zeggen, we weten dat het goed is, en ik straal.
Als we in de haven aankomen, spring Ahmet op zijn scooter. Hij zal vanavond de winkel wel open doen en hij gaat meteen weer terug naar Bodrum. We nemen afscheid en spreken af dat ik vanavond weer in zijn winkel kom eten. Niet te vroeg uiteraard. Het busje zet mij weer keurig netjes af bij mijn hotel en ik neem nog en laatste duik in het zwembad. Ik geniet nog een beetje van de laatste zonnestralen met een drankje in mijn hand en daarna ga ik terug naar mijn hotelkamer.
Ook nu is mijn bed prachtig opgemaakt en de handdoeken zijn verandert in witte, zachte badstoffen zwanen. Ik plof op bed en weer val ik in een heerlijke slaap. Ik word wakker van een sms. Ik tast naar mijn telefoon en als ik hem eindelijk in mijn hand heb, zie ik, dat het een berichtje is van Ali. Zucht. Ali. Ik open het sms-je en lees, dat Ali benieuwd is, hoe het klussen gaat en of ik en mijn huis nog heel zijn. Bedankt voor het grenzeloze vertrouwen, denk ik bij mezelf, maar ik lees gauw verder. Hij vertelt me dat hij blij is, omdat hij snel een weekje vrij heeft. Zijn ouders zullen hem over twee dagen komen bezoeken en daarna heeft hij gewoon een paar dagen vrij. Hij sluit af met: ‘Ik denk aan je. Kus.’
Tja. Lastig hoor. Ik had de afgelopen dagen wel nagedacht over wat ik zou doen, maar nog gen besluit genomen. En nou sms-t hij me, dat hij een week vrij is. Dat maakt het nemen van de beslissing wel erg gemakkelijk voor mij. Het enige wat me namelijk nog een beetje tegenhield, was het feit, dat ik die busrit alleen zou moeten ondernemen. En dan hij dan misschien helemaal geen tijd voor me zou hebben, of me helemaal niet zou mogen zien. Ik besluit hem een sms terug te sturen.
Ik vertel hem dat alles ok is met mij en mijn huis. Dat is immers niet gelogen en zo denkt hij nog, dat ik druk aan het klussen ben. Ik vraag hem, wat hij die week dan van plan is om te doen en of hij in Antalya blijft. Met trillende vingers en een bonkend hart, verstuur ik het sms-je. Ik haal diep adem. Wie A zegt moet ook B zeggen, maar A floept er vaak veel gemakkelijk uit, dan dat B gedaan is.
Ik kijk naar de tijd, en besluit me vast te douchen en dan naar Bodrum te gaan. Ik heb wel zin om een beetje te gaan winkelen en heb gelukkig nog helemaal geen honger.
In Bodrum stap ik met een grote sprong uit de dölmüs en ik loop langs de verschillende winkeltjes. Ik kom weer langs dezelfde stand van de excursies en dit keer draait de jongeman, weer hetzelfde riedeltje af. Alleen nu vraagt hij bijna meteen of ik Russisch ben. Ik loop door. Geen behoefte aan, dank je. Ik slenter langs de winkeltjes en koop voor mezelf een mooie armband. Hij is wel schrikbarend duur, en ik wil hem bijna weer terugleggen, als de oude man met me begint te onderhandelen. Hij vraagt mij, wat ik wel voor de armband wil betalen. We raken aan de praat en hij vraagt me waar ik vandaan kom. Dan ineens zakt hij een heel stuk met de prijs. Ik kijk hem iets wat bevreemd aan, maar dan zegt hij, dat hij weet dat Ahmet een vriend van mij is. Ahmet is er niet eens bij, en hij helpt me nog! De man zegt dat Ahmet hem iets aan zal doen, als hij mij te veel zou laten betalen.
Het onderhandelen gaat nog een tijdje door en ik drink een glaasje thee met de man. Hij is oud en bijna blind, maar weet blijkbaar precies wat er om hem heen gebeurd. Uiteindelijk komen we een prijs overeen, die ik heel redelijk vind. De man grijnst en ik weet dat ik absoluut niet te weinig betaal, maar ik vind het best zo. Trots doe ik de armband meteen om en zwaai naar de man als ik de winkel verlaat. De man zegt in het Turks, dat hij me vast snel weer ziet. Ik weet het niet, maar moet wel lachen.
Ik loop verder langs de winkeltjes en af en toe stap ik ergens naar binnen. Ik maak ook af en toe een kort praatje met iemand, als die mij vriendelijk aanspreekt, maar dan krijg ik een sms. Van Ahmet. Hij zegt dat hij al een uur geleden te horen heeft gekregen dat ik eraan kom, en dat hij nu honger begint te krijgen. Ik moet opschieten. Hahaha. Het roddelcircuit werkt op volle toeren. Ik sla enkele winkeltjes over en loop direct naar de winkel van Ahmet. Hij staat in de deuropening en begroet me uitbundig.
Ook hij is behoorlijk verbrand op zijn neus, en nu kan ik hem pesten met zijn ‘Bak! Bak! Dolmates!’ Dat vindt hij niet leuk, maar hij moet het maar pikken vind ik. Tot mijn verbazing sluit Ahmet weer de winkel, maar dit keer zeg ik maar niets. Ik weet toch al wat hij wil zeggen. We gaan op weg naar de haven. Ahmet wil met mij gaan eten bij een echt Turks eettentje en ik vind het fantastisch. Hij weet dat ik dol ben op kebab en hij weet uiteraard precies waar we naartoe moeten.
Als we samen teruglopen richting de haven, komen we langs de zaak waar ik net de armband heb gekocht en ik zwaai naar de oude man. Ahmet vraagt of ik de armband daar heb gekocht en hij vraagt me wat ik betaalt heb. Ik lieg een klein beetje en noem hem een lager bedrag dan ik betaalt heb. Dat is nou eenmaal vrouwen eigen en hij vraagt of de armband echt zilver is. Ja, natuurlijk. Nou, dan vindt Ahmet het goed en ook hij zwaait vriendelijk naar de oude man. Die steekt op zijn buurt, zijn duim naar mij op. Lachend lopen we verder.
Als we in de haven zijn aangekomen, worden we uiteraard hartelijk ontvangen door weer een vriend van Ahmet. Altijd handig die vriendjes van hem en we krijgen het beste tafeltje van de zaak. Eén van de obers overhandigt mij een menu kaart, maar die weiger ik. Ik weet immers toch al wat ik wil eten en ik bestel een mixed grill. Ik kan toch nooit kiezen tussen de verschillende soorten kebab en daarom is ‘van alles wat’ een ideale keuze voor mij.
Als ik naar de wc ga, zie ik dat ik weer een sms heb ontvangen. Van Ali dit keer. Ik lees: ‘Ja, ik blijf gewoon hier, net als anders, alleen dan vrij. Moet nog naar het ziekenhuis voor mijn been. Hoezo…? Kom je me opzoeken dan? 
kus’
Van schrik laat ik bijna mijn telefoon in de wc vallen. Ik kan het nog maar net voorkomen en met een bonkend hart ga ik zitten. Wat moet ik doen? Wat moet ik doen? Als ik zou gaan, dan wilde ik hem verrassen, maar ja, als hij het zo expliciet vraagt… Op zich is het wel handig dat hij weet dat ik kom. Ten eerste weet ik dan zeker dat ik niet voor niets helemaal naar Antalya ga en ten tweede, dan kan hij me mooi ophalen van het busstation.
Maar ja, wat wil ik nou eigenlijk helemaal. Wat moet ik me erbij voorstellen? Vakantie in Antalya met hem? Gewoon één dagje hem bezoeken en dan weer terug?
Ik besluit nog eventjes geen antwoord terug te sturen. Ik was mijn handen en keer terug naar ons tafeltje. Snel arriveert het voorgerecht. Ik kan me niet herinneren dat we een voorgerecht bestelt hebben, maar het is wel lekker. Een geurend brood staat tussen ons in en we hebben een schaaltje gekregen met zachte boter en heerlijke kaas. Ik scheur een stukje brood af en pak wat kaas. Ahmet kijkt me lachend aan, en zegt dat ik al echte Turkse trekjes begin te krijgen. Ik lach naar hem en veeg de kruimels van mijn handen. Het is niet de eerste keer dat ik dit eet, maar ja, hij kan ook niet alles weten.
Ik besluit mijn dilemma aan Ahmet voor te leggen. Ik vraag hem of hij nog weet dat ik misschien die vriend wilde bezoeken. Ja, hij weet het nog. Ik leg de hele kwestie uit en Ahmet zegt meteen dat ik hem moet vertellen dat ik kom. Ander zou hij me nooit alleen die kant op laten gaan, als hij niet zeker zou weten, dat er iemand zou zijn, om mij op te vangen. Ik glimlach. Ik ben blij dat hij de keuze voor mij maakt en zelf voel ik ook wel aan, dat dit het beste idee is. Ik ben tevens ontroerd dat hij zo bezorgt is, over mijn welzijn, in zijn land. Maar toch kijkt hij niet echt blij. Ik vraag hem wat er is, en intussen wordt onze kebab gebracht.
Hij eet een tijdje zwijgzaam en staart voor zich uit. Dat geeft mij de kans om te genieten van mijn eerste happen kebab. Het is heerlijk! De scherpe smaak verspreidt zich door mijn mond en ik proef het vlees. Ik geniet intens. Dan verbreekt Ahmet zijn zwijgen en zegt me, dat hij het jammer vindt, dat ik dan alweer zo snel ga. Ik kijk verbaasd op van mijn bord. Ik maak een geintje en zeg, dat hij dan de winkel niet telkens hoeft te sluiten, maar hij schudt zijn hoofd.
Ik zeg hem, dat ik ook nog niet meteen weg ben. Dit is pas mijn derde avond hier, en pas over twee dagen komen zijn ouders. Ik zal dus niet eerder gaan, dan over vier of vijf dagen. Hij kijkt me nu weer lachend aan, en zegt: ‘tamam.’ We eten gezellig verder en hebben het er verder niet over. Als we ons eten op hebben, gaat Ahmet naar de wc en ik gebruik de tijd, om Ali terug te sms-en. Ik heb tijdens het eten al bedacht wat ik zal schrijven: ‘Goed idee, waarom niet? Toevallig ben ik nu in Bodrum. Verassing! Wanneer kan ik komen?’ en zonder er verder bij na te denken, stuur ik het bericht terug.
Ik ben net op tijd klaar, als Ahmet weer terug komt. Hij vraagt me wat er is, en ik vertel hem, dat ik net een sms gestuurd heb, dat ik naar Antalya kom. Hij lacht en zegt dat het goed is, en hij me zal helpen om een busticket te kopen. Hij vraagt of hij misschien die vriend van mij moet bellen, om te zorgen dat het hem helemaal duidelijk is enzo. Ik sla beleefd zijn aanbod af en zeg dat ik nog niet alle details weet. Maar dan worden we gestoord, mijn telefoon gaat over. Ai. Ja, tuurlijk, het is Ali. Ahmet vraagt aan mij, of ik niet moet opnemen. Ik zucht een keer diep en zeg dan: ‘Efendim…?’
Ahmet moet lachen, maar ik probeer me te concentreren op het telefoongesprek, maar ook daar hoor ik niets anders dan gelach. Als Ali ook is uitgelachen, vraagt hij aan me, of ik een grapje maak. Ik zeg: ‘Nee, natuurlijk niet! Ik ben nu in Bodrum en zit wat te eten in de haven.’ Hij is echt verbaasd en vraagt dan of ik het meen, dat ik wel wil komen. Ik knik, maar bedenk me dan, dat hij me natuurlijk niet kan horen. Dit schiet niet op. Ik stel voor dat we stoppen met bellen, aangezien dat voor ons allebei erg duur is, en we spreken af, dat we elkaar morgen om elf uur ’s ochtend op MSN spreken. Ik hang op en merk dat ik glimlach van oor tot oor. Ahmet ziet het ook en lacht helemaal niet. Hij kijkt me lang aan, en zegt dan: ‘Just a friend, right?’ Ik knik.
Er komt een ober naar ons tafeltje toe, en die vraagt of we nog een toetje willen. Ahmet kijkt mij vragend aan en ik schud wild mijn hoofd. Volgens mij kan ik straks niet eens meer lopen, zo vol zit ik. We bestellen alleen thee. Ahmet laat me beloven dat ik hem vertel, wat ik morgen met Ali ga afspreken en ik beloof het hem netjes. We slurpen van onze thee, kijken uit over de haven en praten over de boottocht. Ook Ahmet heeft inderdaad erg genoten en zegt dat hij dat zeker nog een keer wil doen. Ik moet om hem lachen, want hij zegt altijd dat toeristen zo lui zijn en heel de dag niets doen, en dat zoiets nooit goed kan zijn. Als ik hem aan die uitspraak herinner, bloost hij een klein beetje en haalt schuldbewust zijn schouders op.
We kletsen nog wat verder en vragen om de rekening. Ik ben moe en Ahmet is dat ook. Als de rekening komt, zie ik dat ze alleen de kebab in rekening hebben gebracht. Niet het brood of het drinken of de thee. Ahmet wil betalen en heeft een briefje van vijf lira al vast. Ik pak snel twintig Lira uit mijn tas en stop het gauw in het mapje erbij en geeft het vlug aan de ober. Ahmet kijkt me vuil aan en ik steek mijn tong naar hem uit. We lachen allebei.
Bij het busstation nemen we afscheid met een knuffel en ik wens Ahmet een goede nacht. Ik stap uit bij het hotel en ben blij als ik in mijn bedje lig. Vermoeiend hoor, vakantie!
Je bedient ons zeker op onze wenken, bloem.
Zoals je ziet, ik kan er geen genoeg van krijgen.
Wederom bedankt!!!
:dope:
djeez…dat doe je snel zeg, hahaha
Zoals ik al zei, ik ben echt verslaafd aan dit topic! haha
Gelukkig krijg ik iedere keer een e-mail binnen als er weer wat geplaatst is en als ik de tijd heb, check ik direct of er al een vervolg op je verhaal is…:nod:
hhaahhaa, dan word je vast helemaal gek!! sorry nog ff geen verhaaltje
kan wel heel snel de grote lijn vertellen, maar wil een beetje een compleet 'beeld" van turkije geven…is veel leuker
alleen dat kost een beetje tijd en tis vermoeiend. wilde eingelijk vanaaf een heel stuk verder komen, maar ja…heb ook zo veel te vertellen…whahahaa…neem mezelf niet al te serieus, maar tis wel leuk
nu in totaal al 38 pagina’s word…ppppffff
lang!!
Meiden…ik ben weer verrast. Al moet ik zeggen Bloemmie, ik ben blij dat we elkaar morgen spreken, want ik WIL WETEN WAT WAAR EN HOE MET M!!!
Kusss
Nee, ik word er helemaal niet gek van. Hartstikke handig juist die mailtjes.
Ik wacht gewoon geduldig af. Uiteraard is het veel leuker om een compleet beeld te geven. Ik kan me heel goed voorstellen dat het vermoeiend is. Ik vind het in ieder geval erg knap dat je het zo kan vertellen, dat degene die het leest (zoals ik) het gevoel heeft dat ie het zelf meemaakt. Petje af!
Ik heb geduld…
@ beps…nie verder vertellen he?? komt nog wel over een hoofdstukje of 50 denk ik…rustig afwachten
@ dece, das precies de bedoeling en het is zo vermoeiend omdat ik idd alles herbeleef. veel is ooit echt gebeurd, al dan niet met die persoon of eerder ofzo…droom geregelt weg…moet ook alle namen van de personen hier onthouden en haal telkens alles door elkaar met ‘het echte’ hahahaa
ach…wat een drama ook!
vind het heerlijk om al mijn ‘herinneringen’ en dromen in een verhaal te gieten
dus, dank jullie allen voor de complimenten.
zal nog eens een hoofdstukkie proberen…
Gelukkig ben ik erg moe, en val direct in slaap. Ik krijg geen tijd om lang na te denken over mijn aanstaande tripje naar Antalya, want dan zou ik geen oog meer dicht doen. Vroeg word ik de volgende dag wakker, te vroeg. Half negen pas. Ik draai me op mijn ander zij, en staar een tijdje voor me uit. Wat moet ik straks tegen Ali gaan zeggen? Wil ik hem wel zien? Voordat ik de vraag goed en wel gesteld heb, schalt er al een luid ‘JA!’ door mijn hoofd. Ja, ik wil hem graag zien. Maar waarom toch? Wat doe je jezelf toch aan. Ik denk aan de vorige keer dat ik hem zag. Dat was geweldig. Hemels en heerlijk. Maar ja, hij is inmiddels wel getrouwd. Dan denk ik aan onze gesprekken op MSN. In de tussentijd heb ik hem al een stuk beter leren kennen en ik moet zeggen: ik mag hem gewoon graag.
Ik besluit maar niet te veel van te voren te willen bepalen en ga gewoon afwachten wat hij voorstelt. Ik zie het wel. Die gedachte is makkelijk gemaakt, maar toch een stuk moeilijker om het daadwerkelijk ook los te laten. Ik lig zo een tijdje voor me uit te denken en besluit dan maar eens wat te gaan doen. Misschien is het dan sneller elf uur. Ik spring onder de douche en in gedachten verzonken eet ik mijn ontbijt. Het persoon van de keuken en de eetzaal is weer allervriendelijkst en eventjes ontspant de diepe frons die in mijn voorhoofd gebeiteld staat. Om de zoveel minuten kijk ik op mijn horloge, maar de tijd verloopt niet veel sneller. Pas tien uur.
Ik besluit maar alvast naar het internetcafé te gaan. Ik heb vast wel wat mail bij te lezen en meer van dat soort zaken. Mijn ouders horen vast graag dat alles goed met me is. Ik loop naar het internetcafé dat Ahmet me heeft aangeraden en schuif achter een computer. De man die het cafeetje runt, spreekt geen woord Engels behalve ‘Hello’ maar is uiterst vriendelijk, en toont me een bord waarop de prijzen vermeld staan. Ik knik dat het in orde is. Hij laat me zien, hoe ik me kan aanmelden voor MSN en toont me de toets voor de ‘i.’ Ja, dat wist ik al, maar ik bedank hem uiteraard gewoon.
Ik heb inderdaad een paar mailtjes en ik er eens lekker voor zitten. Ik surf wat over het internet en kijk naar de weersverwachtingen voor de komende dagen. Zowel voor Bodrum als Antalya. Dan schrik ik op, want Ali meldt zich aan op MSN. Het is kwart voor elf. Hij kan zeker ook niet wachten, bedenk ik me lachend. Ik wacht totdat hij het gesprek begint, maar zie pas na een minuutje of 10, dat mijn status op off-line staat. Oh, wat een grap. Snel meld ik me ook aan, en meteen zegt Ali ‘hallo.’ Hij vraagt uiteraard beleefd hoe het met mij is en waarom ik niet aan het klussen ben in mijn huis. Ik leg hem uit, dat ik dat wel van plan was, maar dat ik toch maar de vakantie heb benut om naar Turkije te gaan. Hij is een beetje verontwaardigd dat ik hem niets daarover vertelt heb en ik leg hem uit, dat ik hem misschien wilde verrassen.
Gelukkig is hij meer blij dan boos, dus eindelijk komt het gesprek op mijn tripje naar Antalya. Hij zegt dat hij graag naar Bodrum zou willen komen, zodat ik niet alleen in de bus naar Antalya hoef. Dat is wel erg lief, maar dat gaat dus niet, want hij heeft nog steeds last van zijn been en moet binnenkort daarvoor weer naar het ziekenhuis. Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo erg. Ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd naar Antalya. En ondanks dat ik het spannend vind om alleen met de bus te gaan, heb ik er wel zin in.
Ik vraag hem, wanneer het hem het beste uit komt, dat ik kom. Maar eerst eens voorzichtig polsen wanneer, dan kunnen we het daarna altijd nog hebben over hoe lang.
Ali slaat eventjes aan het rekenen en zegt dan dat het hem het beste uit komt, als ik over 3 dagen zou komen. Vandaag en morgen moet hij nog dingen doen op de basis en daarna komen zijn ouders en broertje hem twee dagen opzoeken. Daarna is hij nog 4 dagen vrij. Ai. Hij vraagt meteen of ik die vier dagen wil blijven. Dit is lastig. Mijn hoofd maakt nu overuren, want op zich zou ik dat wel willen, maar ja… Hoe moet ik me dat allemaal voorstellen?
Ik besluit een grapje te maken om het een en ander te polsen en vraag hem, of hij zoveel plannen heeft, om zoveel tijd met mij te vullen. Ik grap, dat hij vast na een uur alweer helemaal gek van me wordt. Het werkt. Hij zendt me een grijnzende smiley en zegt dat hij dat betwijfelt. Ok. Hij zegt dat hij best een hotelletje kan boeken en dat we dan samen een paar dagen kunnen genieten. Ik vraag hem, hoe hij zich dat dan voorstelt.
Heel lang zegt hij niets, en eventjes ben ik bang, dat dit helemaal verkeerd loopt. Tja, ik stel ook zoveel vragen. Maar ik wil gewoon graag weten waar ik aan toe ben. Hij zegt dat hij wel een hotel kan boeken voor mij, dichtbij de basis. Dan slaapt hij gewoon op de basis en kunnen we elke dag afspreken en een auto gaan huren of zoiets. Dan kan hij me wat van de streek laten zien. Blijkbaar mist hij het om gids te zijn. Ik vind dit nog helemaal niet zo’n gek idee, maar zeg wel, dat hij die hotelkamer mag reserveren, maar dat ik gewoon betaal.
Het komt allemaal perfect uit. Over drie dagen ben ik hier precies een week en ik heb precies voor een week betaald in het hotel. Als ik dan vier dagen later terug kom, heb ik nog steeds een paar dagen in Gümbet, voordat ik weer naar huis toe moet. Ik hoop alleen maar, dat ik daarna weer in het hotel hier mag, maar ik denk dat dit geen probleem op zal leveren.
Ik vind het allemaal een goed plan en krijg er al echt een beetje zin in. Helaas moet Ali al snel weer weg, en we spreken af, dat ik hem de tijd zal door sms-en wanneer ik de bus neem. Opgelucht verlaat ik het internetcafé. Ik besluit meteen maar de bus te pakken naar Bodrum en Ahmet eventjes op te zoeken in zijn winkel. Ik ben zo blij, ik moet het met iemand delen. Ik weet dan wel niet zeker of Ahmet daarvoor de juiste persoon is, maar dat maakt me nu eventjes niet zoveel uit. Ik moest hem toch vertellen als ik iets besloten had…? Daarmee sus ik mijn geweten.
Ahmet is uiteraard blij om me te zien. Hij speelt met zijn buurman een spelletje tavla en enthousiast tikken de steentjes op het bord. Ahmet wil overeind komen en het spel afbreken, maar ik zeg dat het echt niet nodig is, en geboeid sta ik te kijken naar de twee spelende mannen. Ze smijten met de dobbelstenen en praten hard en luid in het Turks. Het lijkt net alsof ze ruzie hebben, maar ik heb inmiddels al geleerd dat zoiets zelden het geval is, en ik schenk er verder geen aandacht aan. Ik zie dat de buurman behoorlijk vals probeert te spelen, maar het valt erg op, en de beide heren lachen en schreeuwen nog luider. Als Ahmet triomfantelijk heeft gewonnen, druipt de buurman af. Er staan klanten in zijn winkel en hij gaat eens even kijken, hoe zijn personeel het doet.
OOOOOOOOOOOO Bloem…nu wordt ik pas ECHT nieuwsgierig 