Ok, om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben weer in NL.
Huh?? Ja, huh?? Ik kan het zelf ook nog maar amper geloven en heel mijn hart schreeuwt erom om zo snel mogelijk terug te gaan. Nou ja, wat is er gebeurd?
De korte versie gaat als volgt.
Ik had een Turks vriendje die helemaal stapel dol op mij was, en ik niet meer zo op hem. Ik had het vorige week uitgemaakt en daarna hadden we nog een goed gesprek gehad en alles was in orde. Ik was helemaal gelukkig met mijn leventje in Gumbet. Tot maandagavond, toen hij me ineens bij mijn huis stond op te wachten en me dreigde te vermoorden als ik niet binnen 3 dagen Turkije zou verlaten……
Ach, een dreigement van iemand die liefdesverdriet heeft, kan gebeuren. Nou ja, maar ik ga niet wachten om te zien of het misschien meer was als alleen een dreigement.
Mijn ex-vriendje was nl nogal een foute jongen. Eerst dacht ik dat hij alleen maar af en toe blowde, maar later bleek dat hij niet alleen weed verkocht, maar ook XTC en cocaïne. En wapens en messen en weet ik allemaal nog meer. Dat is wel een goede reden om geen echt werk te hebben in het toerisme. Hij had al eerder vast gezeten voor het neersteken van iemand, en de ontelbare littekens op zijn lichaam verklaarden ook wel het een en ander.
Maar goed, maandagavond was hij duidelijk helemaal van de wereld door welke drug dan ook en ik was echt bang. Eerst dacht ik nog, ja tuurlijk, rot op, get a life, maar langzaamaan kreeg ik wel door dat hij het echt meende. Ook de 5 vrienden die aan de overkant van de straat zaten zagen er nou niet echt zo fris uit.
Uiteindelijk is hij weggegaan, maar zijn vrienden hebben me nog tot 06.00 in de gaten gehouden. Ik stond NL buiten te bellen en toen belde hij me meteen op, met wie ik stond te bellen. Gelukkig zijn ook zijn vrienden weggegaan.
Ik ben toen naar mijn huis gegaan en heb daar al mn spullen bij elkaar gegraaid en in mijn koffer gesmeten. Ik heb wat mensen gebeld, maar ja om 06.00 slaapt iedereen. Gelukkig eentje niet en daar ben ik naartoe gegaan. Ik stond helemaal stijf van de adrenaline en heb geen oog dicht gedaan. Gelukkig was het al snel ochtend en toen ben ik naar mijn bazin gegaan om alles te vertellen. Maar ja, wat daar gebeurde was nog het ergste van het hele verhaal. Ze geloofde me niet!! Ze was woedend dat ik weg wilde en dus niet langer voor haar zou gaan werken! Ze geloofde me niet en zei steeds dat cango zo’n lieve jongen was, en dat als hij echt iets wilde doen dat hij het wel meteen gedaan zou hebben. Dat ik bij hen kon blijven en dat hij me nooit iets kon maken. Tja….Allemaal leuk en aardig, maar wat voor een leven zou ik dan hebben in Gumbet. Altijd bang, nooit ergens alleen naartoe kunnen gaan. Niet te doen. Maar goed, ze wilde me verder dus niet helpen, want voor mij stond het als ene paal boven water vast dat ik echt zsm weg moest uit Turkije.
Heb dus zelf een vlucht geregeld. Helaas ging die pas de volgende dag, dus ik heb nog heel de dag daar rondgelopen. En iedereen uit onze straat was zo aardig en vriendelijk en allemaal boden ze me een slaapplaats aan en ander werk en zo meer. En ik moet zeggen, zo in de zon op klaarlichte dag en met allemaal lieve mensen om je heen, kun je je niet voorstellen dat er iets ergs kan gebeuren.
Een erg moeilijke beslissing dus, die ik echt alleen maar op gevoel genomen heb.
Veel mensen hebben me gevraagd aangifte te doen, maar dat durf ik dus echt niet. Hij weet mijn achternaam en waar ik in NL woon en hij heeft vrienden in NL. Ookal sluiten ze hem op, hij zou me zelfs in NL weten te vinden. En misschien kan hij alles een beetje vergeten over een paar maanden of jaartjes. Als hij door mij opgesloten wordt, dan weet ik dus echt 100% zeker dat hij het me nooit en te nimmer zal vergeven en dan zal dus echt het hoofddoel in zijn leven worden, om me zsm te vermoorden.
Het klinkt allemaal als een groot horror verhaal en ik kan het zelf amper geloven, maar ik weet wel, dat mijn instinct zei om zsm weg te gaan. Misschien was er niks gebeurd als ik gebleven was, maar misschien wel. En dan had ik het mezelf nooit vergeven dat ik niet weggegaan was.
En nu. Nu zit ik dus weer met tranen in mijn ogen in NL. KOUD!!! Bbbrrr. En tja, wat moet ik hier?? Ok het is fijn om mijn was weer te doen en het is heerlijk om mijn ouders te zien en ik kan nu naar de film De DaVince Code en Tristan en Isolde met mn vriendinnetje, maar daar houdt het dan ook echt helemaal mee op. Ik heb geen rooie cent, want het geld verdient in Turkije moest ik gebruiken om weer voor de over-bagage te betalen. En nu?? Ik heb geen flauw idee. Griekenland, Italie?? Nee, heel mijn hart schreeuwt om Turkije. En dan vooral Bodrum. Ben nu al op zo veel plaatsen geweest, maar nergens was het zo thuis komen als in Bodrum. Mijn ouders zeiden tegen me op de luchthaven, welkom thuis. Nou nee….Thuis is ergens anders. Thuis is bij mijn vrienden in Gumbet. Maar thuis is niet veilig.
Mijn hoofd maakt nu overuren met ideeën en plannetjes om toch terug te gaan naar Turkije, maar ik denk dat er geen enkele veilige weg is.
Oh. Ik heb het daar zoooo heerlijk gehad. Niet altijd natuurlijk, maat toen ik het eenmaal had uitgemaakt met die psychopaat voelde ik me zo heerlijk. Vrij. Zoals het zou moeten zijn. Blote voeten, zonnetje, blauwe lucht, blauwe zee, lieve aardige vrolijke mensen om je heen. Heerlijk eten en vooral dat ontzettende, intens heerlijke gevoel van je even helemaal gelukkig te voelen.
Dit is absoluut geen anti-turkije bericht, want ik hou echt van dat land. Ik heb het gewoon echt niet getroffen met dat gekke vriendje van me. Waardoor het helemaal geëscaleerd is. Maar ik wilde gewoon iedereen op de hoogte brengen van wat er gebeurd is, omdat iedereen zo begaan is geweest met me.
En tja, wat nu……geen idee.
. Denk aan je en als er iets is…we zijn er voor je!!!