Door mijn contact met Ali besef ik ineens, dat door mijn vakantie naar Griekenland, ik niet naar Turkije kan gaan. Drie en halve week, dat zijn een hoop vakantie dagen, om het nog maar niet te hebben over het geld, dat ik waarschijnlijk kwijt ga zijn. Ik ben wel blij dat ik rond de kerstdagen zo veel gewerkt heb, en ik ben blij als er nog enkele vakantiedagen over blijven. Misschien kan ik dan in het najaar nog een keer naar Turkije gaan?
Ik besluit een van mijn andere Turkse vrienden in Bodrum te sms-en dat ik dit voorjaar niet kom.
Het is inmiddels al maart, en ik weet, dat een goede vriend van mij, nu al weer terug is in Bodrum. Ahmet werkt in een kledingwinkel in Bodrum, en is door de jaren heen een goede Turkse vriend van mij geworden.
Toen ik 4 jaar geleden voor het eerst naar Turkije toe ging, ging ik winkelen. Ik was met mijn moeder en op zoek naar een spijkerbroek. Alle verkopers probeerden om ons hun winkel in te lokken en dit begon een beetje irritant te worden. We liepen langs de winkel van Ahmet en daar staat niemand in de deuropening, die je naar binnen trekt. We besluiten naar binnen te gaan en achterin de winkel staat Ahmet op van zijn krukje, spreidt zijn armen en zegt: ‘Hos Geldiniz.’ Welkom. Hij laat ons rustig rondkijken en dringt zich niet aan ons op. Als hij ziet dat ik een spijkerbroek vastpak, haalt hij zonder het te vragen, de goede maat uit de stapel en geeft die broek aan mij. Hij wijst op het pashokje achterin de winkel en ik pas de spijkerbroek. Hij zit als gegoten en als ik het hokje uit kom, om de broek aan mijn moeder te showen, staat Ahmet voor me, met een gigantische passpiegel. Hij houdt hem vast en zorgt dat ik mezelf van top tot teen kan zien in de spiegel. Maar dan beginnen zijn ogen te fonkelen en haalt hij het ene geintje na het andere met ons uit.
Hij doet net alsof hij de spiegel laat vallen en mijn moeder schrikt zich een ongeluk. Het is uiteraard een grapje. Hij laat thee voor ons brengen en praat mij nog een spijkerbroek aan. Ook mijn moeder moet eraan geloven en ook zij koopt uiteindelijk twee broeken. We praten en we lachen en hij heeft alle tijd voor ons.
Geen één keer maakt hij dubbelzinnige opmerkingen, zoals de rest van de Turken die ik tot nu toe ben tegengekomen en we hebben het erg gezellig met ons drieën. Hij vertelt dat hij uit Izmir komt en nog 7 broertjes en 5 zusjes heeft. Hij vertelt ook, dat deze winkel van hem is, en hem al drie jaar heeft.
Zijn Engels is niet super, maar ik begrijp hem goed.
Als we merken dat we al twee en een half uur in zijn winkel zijn, besluiten mijn moeder en ik dat het mooi geweest is en besluiten weer verder te gaan. Uitvoerig nemen we afscheid en Ahmet zegt tegen ons, dat we altijd welkom bij hem zijn. Als we moeten afrekenen, merk ik dat hij ons maar laat betalen voor twee spijkerbroeken.
De vakanties die ik daarna in Turkije doorbreng, zijn stuk voor stuk geweldig, en elke keer ga ik wel een keertje in Bodrum winkelen, en stap ik binnen bij Ahmet. Hij is altijd even blij om me te zien en verwelkomt me altijd hartelijk. Keer op keer slaag ik bij hem voor een spijkerbroek, en hij laat me altijd veel te weinig betalen. Vaak mag ik ook nog vijf T-shirtjes gratis uitkiezen, anders mag ik niet weg van hem.
Vele uurtjes drink ik thee met hem, achter in de zaak. Af en toe moet hij eventjes weg om een klant te helpen en dan laat hij me met een gerust hard achter, achter in de zaak, bij de kassa.
Hij neemt me mee uit en we dansen de hele avond. Geen enkele keer probeert hij me vast te pakken zoals de andere mannen dat altijd doen. Ik voel me compleet op mijn gemak bij hem en vertrouw hem volkomen.
Als andere mensen voor de grap vragen of wij samen wat hebben, schudt hij alleen maar zijn hoofd. Verder maakt hij er geen woorden aan vuil. Laat de mensen maar denken. Hij neemt me mee naar een echt traditioneel Turks restaurant en ik kan eindelijk wat voor hem terug doen. Het restaurant is best duur, maar als hij eventjes naar de wc gaat, vraag ik snel om de rekening en betaal die. Als hij terug komt en we bestellen nog wat baklava en thee, heeft hij niets in de gaten. Als hij vervolgens weer om de rekening vraagt, hoeft hij alleen de baklava te betalen. Trots zegt hij, dat hij een goede korting geregeld heeft. Ik zeg niets maar lach alleen maar.
Door de jaren heen, leer ik Ahmet steeds beter kennen. Ik ga bijna twee keer per jaar op vakantie naar Bodrum en elke keer zien we elkaar een paar keer. We wisselen telefoonnummers uit en af en toe krijg ik een ‘nasilsin’ sms-je van hem. Als ik weer weet wanneer ik weer naar Turkije kom, laat ik hem dat per sms weten en ga bijna altijd als eerste naar hem toe.
Maar dit jaar stuur ik hem dus een sms, dat ik niet in het voorjaar kom en ook nog niet zeker weet, of ik dit jaar überhaupt nog kom. Binnen een dag heb ik een verontruste sms-je terug.
Ahmet vraagt mij in zijn sms of ik misschien in de problemen zit. Hij stelt zelfs voor dat ik bij hem kan logeren, dan hoef ik alleen maar een vliegticket te regelen. Ik vind het super lief van hem en kan hem er echt met moeite van overtuigen dat het meer de tijd is, dan wat anders. Hij is wel een beetje boos op mij, dat ik uitgerekend naar Griekenland op vakantie ga. Tja, dat ligt toch een beetje gevoelig….
De dagen gaan langzaam over in weken en ook de weken vormen samen zelfs maanden. Ik ben druk bezig. Met werk, sporten en een beetje socializen. Met mensen in Nederland en in Turkije. Ali is nooit echt uit mijn gedachtes, en we hebben nu regelmatig contact. Ik krijg ongeveer om de dag iets van hem te horen en zo gauw als het kan, spreken we elkaar dus op MSN. Hij heeft af en toe periodes dat hij heel open is en me alles wil vertellen over het leger en wat hij allemaal moet doen, en andere keren, dan wil hij niets vertellen en vraagt hij het ene onzinnige detail na het andere. Ik vertel hem van mijn stapavondjes en met wie ik wat allemaal ga doen. Af en toe vraagt hij wel verdacht door, over of ik nog iemand leuks tegen ben gekomen. Als ik dan antwoord, dat ik daar op dit moment gewoon geen behoefte aan heb en het lekker rustig aan doe, lijkt hij tevreden. Afgezien van deze manier van vraagstellen, is er niets meer te merken van onze gevoelens voor elkaar. Natuurlijk zijn we lief voor elkaar, maar duidelijk op een vriendschappelijk en neutraal niveau. We hebben het nooit over zijn vrouw en haar zoontje, die inmiddels geboren is en ook niet over ‘als het anders was geweest dan…’ Ongemerkt is dat verboden terrein geworden.
Ik ben druk bezig met de reis naar Griekenland. Samen met Corné kijk ik naar de beste en mooiste route om naar Griekenland te rijden en ik lees me helemaal suf over Griekenland. Ik pak mijn oude studieboeken er weer bij, en bestudeer antieke bouwperiodes, tempels, kloosters en ik verdiep me weer in de Mythologie. De Lonely Planet is al stuk gelezen, voordat ik mijn koffer gepakt heb en ik probeer zoveel mogelijk tips en tops te verzamelen over leuke campings, goede plekken om ‘wild’ te kamperen en leuke en goedkope barretjes en restaurantjes.
Ik heb er onwijs veel zin in en Corné is erg benieuwd naar Griekenland. Hij heeft al veel vaker dit soort tochten gemaakt, en ik heb toch de laatste jaren vooral vakantie gevierd in minimaal een vier sterren hotel. Dus hij brengt me ook de nodige kennis bij, over wat wel en niet te doen met een camper.
.