Heb alles ter plekke laten vallen en staan om je verhaal verder te lezen. Zelfs de koffie overgeslagen! Meid meid meid, waar haal je t vandaan. Alleen het stukje over het appartement waar de jongens wonen met de slang als douche komt me enigzins bekend voor…!!
Ga zo door meis, wacht weer met smart op het vervolg.
Huh, komt er geen vervolg meer dan?
Dat doe je ons toch niet aan hé???
Neem de tijd ervoor, desnoods een paar weken, maar t kan toch niet zo zijn dat er geen verhaaltje meer komt he??
nee bloem: dit is toch niet het einde, dit is een grapje he! What about bulent, en ali dan? en ahmed die overduidelijk verliefd op je is toch gelijk haha! Doe me dit niet aan… heb een hele week vakantie dus alle tijd om te lezen 
:biggrin:
Nee niet stoppen,we willen echt weten hoe het afloopt dus kom op en maak ons blij met je verhalen:)
ohhhhhhhhhhh , kdacht we zijn er nog lang niet… toe nou 
komt toch echt nog een vervolg…
nou vooruit dan maar…
maar ik moet jullie wel waarschuwen…
het houdt ooit een keer op hoor!!
(ze leefden nog lang en gelukkig)
maar…
nog lange niet, nog lange niet…
we gaan vrolijk verder
we plakken er nog lekker een jaartje of 2 aanvast…!! (als jullie het zo lang volhouden, jullie zijn gewoon een stel romantische dozen, :wub: hahahahaa…en ik ben dan nog wel de grootste!! :D)
Ik denk aan de afgelopen dag en probeer me te bedenken wanneer ik voor het laatst geslapen heb. Dat moet gisterochtend geweest zijn. Ik ben zoals elke dag deze laatste week te laat wakker geworden en heb ontbeten op het strand met de jongens van de watersport. Daarna in de zon liggen en een beetje aan mijn kleurtje gewerkt. En gisteravond zijn we met z’n allen wezen eten bij de Turkse kebab speciaalzaak. Het was super gezellig met de drie jongens van de watersport, Ahmet en ik. Daarna zijn we weer naar onze favoriete plek gegaan. Uiteraard naar Club Cool.
Ik nestel me in mijn vliegtuigstoel en denk aan die laatste avond. Nog maar een paar uurtjes geleden stond ik te dansen en te drinken en te lachen met mijn vrienden. Ik merk dat er een glimlach over mijn gezicht trekt. Ik was nog maar net op tijd in mijn hotelkamer om mijn spullen te pakken en uit te checken. De jongens moesten eigenlijk weer aan het werk, maar ze hebben toch een auto kunnen regelen. En ze hebben me dus met hun vieren naar de luchthaven gebracht.
Vlak voordat ik door de douane zou gaan, kreeg ik van allemaal één voor één een dikke knuffel. Maar omdat Ahmet ergens geparkeerd stond waar dat niet mocht, namen we veel te snel afscheid. We hebben allemaal nummers en emailadressen uitgewisseld. Met een laatste groepsknuffel heb ik ze allemaal het allerbeste gewenst. Ik voelde de tranen al achter mijn ogen prikken, dus ik wilde snel door de douane. Ahmet knuffelde me nog een laatste keer en fluisterde me toe dat hij me volgend voorjaar weer zou zien. Toen heb ik maar braaf geknikt en ben ik door de douane gelopen.
Ik heb nog een laatste keer gezwaaid en dat was dat. Ze moesten er weer vandoor. Aan het werk. Nieuwe toeristen wachten alweer op hen. En ik moet weer naar huis. Ook aan het werk. Ik zucht een keer diep. Dat is wel het laatste waar ik zin in heb. Gek dat het nog maar een paar uurtjes geleden was, dat ik bij mijn vrienden was, en nu zit ik hier, weer alleen op weg naar huis.
Ik neem me voor, dat ik snel weer terug zal keren en met die gedachte val ik in een diepe slaap.
Ik word wakker van de steward die vraagt of ik mijn stoel rechtop wil zetten. Voordat ik kan bewegen, heeft hij het al voor mij in orde gemaakt. Met een klap schiet ik overeind. We gaan landen en ik maak mijn gordel weer vast.
Het is licht buiten en ik zie de groene weilanden van de Nederlandse polder onder mij voorbij glijden. Zucht. Dat ziet er toch niet uit, denk ik bij mezelf.
Als ik de sleutel in het slot van mijn voordeur steek en naar binnen strompel met mijn koffer, zie ik in de spiegel in de gang, dat ik lijkbleek ben. Snel doe ik mijn jas uit. Ik loop regelrecht naar de keuken en maak een kopje thee voor mezelf. Terwijl ik met het theezakje in het hete water loop te bengelen bedenk ik me, dat ik nu veel liever Turkse thee zou drinken. Ik haal een keer diep adem en zucht diep. Turkije. Meer dan drieduizend kilometer hier vandaan. Onbereikbaar op dit moment.
Ik kieper mijn koffer ondersteboven en stop alle was in de wasmachine. Een voor een pak ik een kledingstuk op. Het meeste stinkt naar zweet en drank. Mijn strandkleren ruiken naar zout en zonnebrand. Ik pak mijn strandlaken en druk het tegen mijn gezicht aan. Ik snuif de geur diep in me op en droom eventjes weg naar het strand van Gümbet. Wat zouden de jongens van de watersport nu doen? Zouden ze me missen. Ik zucht. Dit schiet niet op. Resoluut stop ik het strandlaken in de wasmachine.
Ik draai aan de knoppen en zet de machine aan. Ik wil me net weer over de koffer buigen om de rest van de was eruit te halen als ik me bedenk. Met een ruk, trek ik de wasmachine weer open. Snel doe ik wasmiddel en wasverzachter in het bakje en met een klap sluit ik het weer. Opletten!! Schreeuw ik mezelf toe. Dit gaat zo niet echt goed. Ik schud mijn hoofd en ga verder. Dan pak ik het rokje vast, wat ik voor het laatst in Antalya aanhad. Ik hou het op de kop en het briefje van Bülent valt uit de zak. Ik raap het op en laat het rokje op de grond vallen. Ik laat mezelf ernaast vallen en zo zit ik naar het briefje te staren.
Daar zit ik dan, naast de wasmachine, tussen de vuile was, met een briefje in mijn handen. Ik strijk met mijn vingers over het papier. De tranen stromen over mijn wangen en ik veeg ze met de rug van mijn hand weg. Ik draai het briefje rond in mijn handen en zie nu pas, dat er op de achterkant in de rechter onderhoek nog iets geschreven staat. Het is heel klein en met dunne lichtblauwe pen geschreven. Ik houd het briefje dichterbij en zie dat het regeltje tekst geschreven is, in hetzelfde handschrift als de tekst van Bülent op de voorkant.
‘Crocks en ik houden van je en zullen je nooit vergeten 
Liefs. X. B.’ Ik kan de regel tekst amper lezen, en lees hem over en over. Dan breekt er een glimlach door op mijn gezicht. De tranen stromen nu nog harder over mijn wangen en ik sta snel op. Ik ga op de bank zitten en pak mijn mobiele telefoon. Snel stuur ik Bülent een sms.
‘Ik mis Crocks ook wel een beetje… En jou ook natuurlijk… Heel veel zelfs. Ben net thuis. Hopelijk spreek ik je snel…? Ik denk aan je. Ik ga nu slapen. Tot gauw. Liefs en X’
Ik kijk van het briefje in mijn hand naar de telefoon in de andere hand. Ja. Ik denk dat ik dit wel mag en kan sturen. Ik druk op verzenden en wacht eventjes. Al snel krijg ik een berichtje dat mijn bericht is ontvangen. Een glimlach trekt over mijn gezicht.
Ja, denk ik tevreden. Ook al ben ik naar Antalya gegaan om Ali te bezoeken, ik ben erg blij dat ik Bülent heb leren kennen. En ik merk nu pas dat er een heleboel vlinders door mijn buik razen. Ik sorteer de rest van de was en dwaal eventjes door mijn huis. Alles is nog precies zoals ik het heb achtergelaten. De tuin onordelijk en de muren kunnen nog steeds wel een likje verf gebruiken. Nou ja, dat moet maar een andere keer. Ik had dit tripje naar Turkije voor geen goud willen missen. Dan maar geen mooi en net huis.
Als alles weer in orde is, lijkt het alsof ik helemaal niet ben weggeweest. Ik zucht en besluit maar eventjes een dutje te doen. Misschien kan ik daarna nog eventjes bij mijn ouders langs.
Het is alweer donker als ik wakker word. Ik lig echter nu in mijn eigen bedje en de kans om vanavond in Club Cool te eindigen is nagenoeg nihil. Ik hijs me uit bed en stap onder de douche. Als ik klaar ben, bel ik mijn ouders. Ze hadden er al min of meer op gerekend en ik kan gelukkig bij ze blijven eten. Ik rijd naar ze toe en onderweg begint het te regenen. Ik kijk naar de ruitenwissers die van links naar rechts zwiepen op mijn autoruit. Zucht. Wat een ellende is het hier zeg. Ik heb een lange broek aan en een dikke trui. Wat is het hier koud! En wat een groot contrast met gisteren. Toen zat ik nog in Turkije.
Met alle macht probeer ik de tranen die achter mijn ogen branden te bedwingen. Ik ben aan het auto rijden, dus ik moet opletten. Gelukkig is het niet ver naar mijn ouders en opgelucht stap ik uit de auto. Ik ren door de regen naar hun voordeur en ongeduldig druk ik op de bel.
Die avond eet en klets ik met mijn ouders. Ze kennen mijn verhalen over Turkije nu langzamerhand wel. Het is toch altijd geweldig… Dat kennen ze nu ongeveer wel.
De volgende dag zit ik thuis achter mijn computer en ik zet mijn digitale foto’s over op mijn pc. Als ze er eindelijk allemaal op staan bekijk ik ze één voor één. Bij elke nieuwe foto moet ik weer glimlachen. Er zijn heel veel foto’s bij van mij op het strand met de jongens van de watersport. Ook zijn er ontelbare kiekjes van mij en Ahmet en de jongens in Club Cool. Ook de avond van de schuimparty is sterk vertegenwoordigd en grinnikend blader is door alle foto’s. Als ik bij de foto’s aankom die genomen zijn in Antalya, moet ik toch eventjes slikken. Foto’s van mij en Ali. Van mij en Bülent. Van Ali met Bülent en van ons drieën. Ik schenk mezelf maar eens eventjes wat te drinken in.
De bekende gezichten staren me aan vanaf mijn beeldscherm. Ik staar lang naar een mooie foto van Ali. Ik weet nog precies wanneer ik die heb genomen. Hij zat tegenover me op een strandbedje en kwam net uit het water. Hij zag er erg schattig uit en ik wilde dat vastleggen op de gevoelige plaat. Meneer wilde dat ook wel, maar niet voordat hij zijn haren gedaan had. Hij heeft toen mijn kam geleend en zichzelf een beetje toonbaar gemaakt. Ik zie nog net een piekje haar op zijn achterhoofd omhoog springen. Brutaal kijkt hij in de camera. Ik schuif iets dichterbij de computer en kijk naar zijn afbeelding.
Een knoop vormt zich in mijn maag als ik naar de twinkeling in zijn ogen kijk. Wow. Het is toch wel echt een heel erg knappe jongen.
Daarna komen ontelbare foto’s van ons drieën met Crocks. Ik lach als ik zie hoe dwaas al die foto’s zijn. Dan schrik ik. Levensgroot op mijn beeldscherm staan Bülent en ik. Ik kijk in de camera, waarschijnlijk naar Ali, die de foto maakt.
Bülent heeft zijn arm losjes om mijn middel geslagen. Op het moment dat die foto genomen werd, was ik in de veronderstelling dat Bülent en ik er samen een beetje leuk op zouden staan. Maar Bülent kijkt helemaal niet in de camera. Ik zie nu pas op deze foto dat hij naar mij kijkt. En hij heeft een vreemde blik in zijn ogen. Ik krijg een brok in mijn keel en probeer die weg te slikken. Het wordt me nu pas goed duidelijk hoe veel hij om mij moet geven.
Ik ga maar eventjes kijken of de was al droog is, want de foto’s worden me allemaal een beetje te veel. Terwijl ik de droge was opvouw, denk ik aan Bülent. Aan Ali. En weer aan Bülent. Bülent mag dan wel niet zo knap en charmant zijn als Ali, maar hij is wel lief en slim en geeft duidelijk erg veel om mij. Zuchtend sorteer ik mijn ondergoed. Ik krijg echt de kriebels van Ali, maar tegelijk voel ik zo veel warmte door mijn lichaam stromen als ik aan Bülent denk. Ik schud mijn hoofd en ruim het schone wasgoed weg.
Oh gelukkig het gaat toch nog door, schrok even toen er opeens The end verscheen…
We houden hier allemaal van zwijmelen, dus hopelijk is het verhaal nog lang niet afgelopen…!
Ik nestel me met een beker warme chocolademelk achter mijn computer en neem me voor om zakelijk door de andere foto’s te bladderen. Het lukt me redelijk, maar dan word ik opgeschud door een ‘plong’ van mijn MSN. ‘B-men heeft zich aangemeld.’ B-men…? B-men…? Wie moet dat nou weer zijn, vraag ik mezelf af. Maar ik hoef niet lang op het antwoord te wachten want ik krijg meteen een berichtje van hem. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn vingers zweven trillend boven het toetsenbord. Ik kan nu eventjes niet meer nadenken, want mijn gedachten worden overheerst door een enkele gedachte: Bülent. Zijn naam echoot door mijn hoofd.
Nu word ik wakker uit mijn eigen gedachten en zie dat hij net hallo heeft gezegd en me vraagt, hoe het met me gaat. Ik merk dat ik nog niets terug heb gezegd en snel zeg ik ook hallo. Gelukkig dat hij me nou niet kan zien, want ik zit met een dikke trui en een oude slobberbroek achter de computer. Dat en mijn hoofd is zo rood als een tomaat. We kletsen een beetje. Ik betrap mezelf er op, dat het net lijkt alsof ik met Ali zit te praten. Dan besef ik me, dat al die tijd, dat ik dacht met Ali te praten op MSN, ik eigenlijk met Bülent zat te praten. Hoe stom kun je zijn! Het verschil is overduidelijk. Ali is niet echt spraakzaam en maakt af en toe nog wel fouten als hij Nederlands spreekt en schrijft op MSN, maar Bülent babbelt er lustig op los. Ook schrijft hij snel en reageert alert. Dat me dat verschil nooit is opgevallen zeg…
Op dit moment praten we een beetje over koetjes en kalfjes. Hij vraagt hoe het met me is en wat ik doe en ik vraag hem hetzelfde. Net als hij zegt dat hij mijn laatste sms-jes heeft ontvangen en er erg blij mee was, gaat hij offline. Oh, nee, dit meen je niet. Ik schreeuw het bijna uit van frustratie. Net nu het gesprek eindelijk een beetje serieus wordt en echt ergens over leek te gaan, kunnen we niet verder praten.
Ongeduldig wacht ik tot hij weer online komt, maar er gebeurd niets. Wel krijg ik een sms van hem: ‘Sorry, stom internetcafé. Lukt niet meer. Ik denk aan je, we praten later nog wel een keer bij. Liefs. X’
Zuchtend sluit ik het bericht. Heb ik dat, denk ik balend. Ik wil zo graag eventjes met hem hierover praten. Na de middag op het stand in Antalya, toen hij me vertelde dat hij me echt leuk vindt, heb ik niet meer met hem gesproken. Oke, de berichten zijn duidelijk, maar ik wil zo graag eventjes met hem praten. Gefrustreerd verander ik mijn status op MSN in afwezig. Ik heb nu echt eventjes geen zin om met iemand te praten, maar misschien lukt het Bülent toch nog, om weer online te komen?
Ik lees mijn email en werk het een en ander bij op dat vlak. Morgen moet ik alweer werken en ik ben er dus absoluut niet blij mee. Ik blader door mijn post als mijn oog op een witte stevige envelop valt. Ik vis hem snel uit de stapel met krantjes en ritst de envelop gretig open. Ik haal een prachtige kaart eruit, met twee mensen erop. Ze liggen op hun rug in de sneeuw. Ze liggen in een hartvorm in de sneeuw en de gezichten van Manon en Thomas kijken me vanaf de kaart lachend aan. Ahhh…wat lief. Snel sla ik de kaart open. Ik lees snel de tekst. Omdat ze elkaar in de winter hebben leren kennen en omdat ze met oud en nieuw besloten hebben om te gaan trouwen, zullen ze vlak voor kerst elkaar het ja-woord gaan geven. Mijn hart maakt een vreugde sprongetje. Wat lief en wat romantisch!! En ik ben ook nog eens uitgenodigd ook. Ik loop naar mijn telefoon en wil meteen Manon gaan bellen, als mijn MSN weer een bekend ‘plong’ geluid maakt.
Ali heeft zich aangemeld op MSN. Ik adem eventjes uit. Wow hé. Ze moeten me echt allemaal tegelijk hebben en ik ben nog niet eens een hele dag thuis. Het duurt niet lang of ook hij begint tegen met te praten. Ook hij vraagt hoe het met me is en hoe het gaat. Braaf geef ik antwoord en ik stel dezelfde vragen weer aan hem. Ik merk nu duidelijk verschil, aangezien ik dus net met Bülent op MSN heb gezeten. Dat me dat nooit eerder is opgevallen zeg! Maar ik vind het wel raar, dat hij nu ineens op internet zit, vlak nadat Bülent niet meer verder kon.
Zal ik het vragen…? Ik zit te twijfelen en ondertussen praten we rustig verder. Ali moet nu nog precies vijf maanden en dan is hij eindelijk klaar met het leger. Ik knik afwezig. Is dit wel echt Ali die hier zit? Of is het Bülent die mij uittest, wat ik allemaal tegen Ali zeg. Of zat ik net met Ali op MSN alleen dan onder de naam van Bülent…?
Allerlei complot theorieën vermenigvuldigen zich in mijn hoofd. Ik krijg er zo waar hoofdpijn van en besluit dat niemand dat waard is. Ik zeg tegen Ali dat ik verder moet en we sluiten af. Meteen zet ik mijn status op offline en blijf eventjes achter mijn computer zitten. Ik staar naar het scherm. Ook Ali meldt zich af en met een opgeluchte zucht pak ik mijn telefoon. Ik nestel me op de bank en kies het telefoonnummer van Manon. Gelukkig neemt ze op en enthousiast feliciteer ik haar. Ik zeg haar dat ik de kaart echt prachtig vind en we kletsen een tijdje over de voorbereidingen en alles wat ze nog moet doen. Ik probeer met haar mee te denken, maar mijn blik glijdt toch naar het beeldscherm van mijn computer. De screensaver is aangesprongen en nu hoor ik de ‘plong’ dat iemand zich heeft aangemeld op MSN. Zou dat misschien…?
Maar voordat ik kan zien wie zich dan nu net heeft aangemeld, overdondert Manon mij met een vraag. ‘Dus… Wilde ik jou vragen, of uhm… Jij dan mijn tweede getuige wil zijn?’ Ik knipper met mijn ogen en laat bijna de telefoon uit mijn handen vallen. Goh… Uhm. Ik weet eventjes niet wat ik moet zeggen en ben op slag vergeten wat MSN is. Ik laat me weer op de bank vallen en zoek naar woorden. Natuurlijk wil ik dat, maar ik ben nog zo emotioneel en moe van de vakantie, dat deze belangrijke vraag me een beetje van mijn stuk brengt. Manon ratelt maar door. Ze wilde het eigenlijk persoon vragen, maar ja, ze kan het niet langer voor zich houden en… Ze kwekt maar door. Dan onderbreek ik haar als ik besef dat ik nog steeds geen antwoord heb gegeven. ‘Manon,’ eindelijk zwijgt ze eventjes en snel voeg ik eraan toe: ‘Natuurlijk wil ik dat! Heel graag zelfs.’
Nu begint Manon opgelucht te lachen en ik lach met haar mee. Ze gaat door over alle dingen die er nog geregeld moeten worden en dat ze wel ‘ja’ zei, maar zich het afgelopen half jaar niet had gerealiseerd, dat er ook van alles geregeld moest worden, anders zou er helemaal niets gebeuren. En aan Thomas had ze ook niet veel, want die vond alles wel best, en ik voel erg met haar mee. Ik zeg af en toe ‘uhum’ en ‘ja, ik snap het helemaal’ en Manon gaat maar door en door. Dat wordt morgen nog een lange dag op kantoor, bedenk ik mezelf.
Maar die avond stap ik met een glimlach in bed. Ik heb wel zin om Manon morgen weer te zien en ook mijn andere collega’s. Het zal wel weer hard werken worden, maar des te sneller is het weer voorjaar en kan ik weer lekker op vakantie. Ik schaam me een klein beetje voor deze gedachte. Net terug van de ene vakantie en nu alweer bezig met de volgende. Maar ja, als de vakanties zo gaaf zijn als de afgelopen twee weken in Turkije, waarom niet?
nou dames, dat wa shem eventjes voor vandaag
ik ga lekker mn bedje opzoeken en eens eventjes verder prakiseren over hoe het verder moet…
we zijn er nl nog lang niet, dus ff geduld.
zodra er meer is, post ik het meteen
en bedankt voor alle lieve reaktie’s,
mag toch wel he?? een beetje plagen??
- Gossie, ik heb tranen in m’n ogen! Maar waarvan weet ik niet. Het kan ontroering zijn, of te veel en te snel gelezen *
Heerlijk Bloem, zo’n bed time story, Thx
XXX
gossie, jeetje mar…:redface:
het zullen wel de lettertje zijn die voor je ogen dansen…:delete:
Lieve(X100) Bloem,
dank je wel dat je doorgaat met de fantastische verhalen!
Net als Mier heb ook ik bijna traantjes in mijn ogen. Dat komt gewoon omdat het gevoel zo herkenbaar is. Als je in Turkije bent geweest, dan weer terug in Nederland…de 1e week hier ben ik altijd helemaal van slag en loop rond met een dikke knoop in mijn maag: Heimwee! Dat gevoel weet jij dus perfect te verwoorden. Knap hoor!
Plagen mag, maar ben heel erg opgelucht dat het verhaal gewoon weer verder gaat… THANKS!
Zo vandaag kan niet meer stuk…heerlijke gewoonlijke start dus!! Kopje koffie, wel al gedoucht(:hihi:) en lekker gelezen,…Thnks Bloemmie!!
@bloemmie: Wat is het rustig??
Bloem,wanneer komt het vervolg wil graag verder lezen;)
groetjes
Bloemmie::so: :slywink: