(origineel bericht op be-more.nl)
Bijzondere momenten in de laatste week
Het einde van de week en daarmee dus ook mijn SA avontuur is in zicht…Gelukkig hebben we een mooie week gehad met hele mooie, bijzondere en indrukwekkende momenten…
Maandag waren we op het hopecenter en was het er relatief rustig. Er kwam een engelse vrouw, die na 40 jaar lesgeven in Engeland, op het Hopecenter aardrijkskunde geven. Het was mooi om te zien dat de manier waarop zij les gaf met het beloningssysteem zijn vruchten afwierp, want ‘je toch beter je best als je een snoepje krijgt’… Zeker deze kids zijn erg gevoelig voor zulke dingetjes.
Ook hadden we van het weekend een cd gekocht waarvan we wisten dat de jongens voornamelijk nummer 1 en ook nummer 2 veelvuldig draaien. Maandag is nummer 1 denk ik wel tientallen keren gedraaid, een housenummer erg goed maar voornamelijk in het Zulu: alle jongens danste of ze nu aan het poolen, voetballen of wat dan ook waren… Stil blijven staan no way! Nummer 2 was een engels nummer: ‘Be There’ wanneer dat nummer opstond zingen de jongens ook mee. Maar vooral de tekst deed wat met deze jongens… Mooi om te zien! De rest van de cd vonden ze blijkbaar niets want zo gauw nummero 3 werd ingezet rende een van de jongens gauw naar de vd speler om terug te gaan naar nummer 1…
Gisteren zijn we met zijn 3en mee geweest op outreach. Het was een outreach waar we voornamelijk een aantal gebieden gingen checken op straatjongens. Het was interessant en leuk om hierin echt te worden betrokken. Donation liet ons ook vragen aan mensen of er jongens rondliepen en spoorde ons aan goed mee te kijken… Gelukkig waren er in deze gebieden op dat moment geen jongens. Wel gaven mensen aan dat er wel eens jongens rond hingen. Mogelijk worden deze boys dat gezien in een volgende check up volgende week.
Gisteravond hadden we een avondtrip. Durban by night. Het is een trip waarbij je op pad gaat met een politieagent, Martin. Hij showde ons de krottewijken, gevaarlijke wijken, prostitutie ed. Een mooie trip, maar omdat wij met I Care veel te maken hebben met deze praktijken/situaties was het voor ons vooral herkenning in zijn verhaal.
Wel was er een moment wat heel veel indruk gemaakt heeft gisteravond. We kwamen ‘onze’ jongens tegen en enkele van hen zagen we in een moment waarin ze aan het vechten waren voor hun leven om te overleven. De jongens keken de auto in en een blik was genoeg om te zien dat wij erin zaten. Een van de jongens relatief lang en hard achter onze auto aan… Dat was een onbeschrijfbaar moment. De rillingen voelde ik over mijn lijf en een moment waarop je heel stil wordt. De overige tijd daarna ging wat aan me voorbij…
Aangeslagen en nadenkend of de jongens er morgen wat over zouden zeggen vertrok ik naar bed.
De volgende ochtend zagen we dat een van de jongens een hele dikke neus had door de vechtpartij van gisterenavond. En vroegen de jongens waarom we niet gestopt waren. Korte uitleg hierover was voldoende om gauw weer over te gaan naar de dingen van allerdag.
De dingen van alledag waren eigenlijk geen dingen van alledag,want hadden we afgesproken dat ze vandaag hun nieuwe kleding zouden krijgen en hadden we het idee ze mee naar de bios te nemen.
Maar met 17 personen naar de bioscoop gaan vraagt om enige voorbereiding maar dat kennen ze hier in SA niet…
Dus na lang gezoek voor een telefoonnummer(s)na steeds weer van het kastje naar de muur gestuurd te worden hadden we het rond.
Het leek ons leuk om alle jongens in hun nieuwe outfit mee te nemen dus daar kwamen we aan met allemaal plastic zakken…
De plastic zakken waren soort van goodiebags . Er zat een broek, een trui/t-shirt en paar schoenen in ( afgelopen vrijdag uitgekozen) en een onderbroek een reep chocolade, een koekje een lollie en 5 hartjessnoepjes. Daarnaast hebben we het hopecenter nog 9 extra onderbroeken gegeven + educatiespelmateriaal
Die gezichtjes op dat moment waren een en al vrolijkheid. Toen ze hoorde dat we ze ook nog mee naar de film namen kon hun dag niet meer stuk… (En die van ons natuurlijk ook niet!!)
Dus gauw omkleden de deuren gingen dicht en wij wachtte op het resultaat… en daar kwamen 12 knappe knapperds naar ons toe! Wat waren ze trots en wat was ik dat ook op hen!!!
Het was inmiddels al 11.15 uur maar om 11.30 zou de de film starten… Maar goed SA is geen SA als het dan toch nog even duurt voor je weg bent. Ze hadden gezegd dat het 5 min rijden was, maar het waren er eerder 10. Wetende dat de auto 2 x op en neer moest rijden met een auto volgeladen afrikaantjes en 3 boeren Hollanders waren we natuurlijk te laat.
Toen ik met de eerste groep aankwam moesten we een heel winkelcentrum om naar de 3de verdieping te gaan waar de bioscoop zich bevond. De boys keken hun ogen uit…We vielen wel op in het winkelcentrum omdat we een grote groep waren maar niet omdat het ‘straatkids’ waren en dat was ook voor hen natuurlijk eens leuke manier van bekijks…
Toen om 11.40 iedereen zat in de bios was de film nog niet eens begonnen! 11.30 uur start de film van een bios was dus ook lekker op zijn Afrikaans;-)
Nog gauw bakken popcorn gekocht en toen kon de pixar film " Despicable Me 2" 3 D, beginnen!(animatiefilm)
Het was geweldig om de jongens te horen lachen en genieten. De meeste waren nog nooit naar de bios geweest. Laat staan een 3D film!!
Dat de jongens vandaag genoten hebben bleek toen ik na de film met een van de jongens terug liep en zei:’ ik zeg dit niet alleen namens mij maar ook namens de rest van de jongens. " wij vinden het heel bijzonder en waarderen het enorm wat jullie allemaal voor ons gedaan hebben, we hebben meer dan genoten van de film en we zullen deze dag blijven herinneren en dus niet vergeten’! Kippenvel een heel blij was en ben ik dat we dit voor ze hebben kunnen doen!
In de auto terug werd er nog gepraat over de film. De jongens vonden het een leuke grappige film en bedankte en knuffelde ons meermaals voor vandaag…
Daarnaast hebben we vandaag ook 2 jongens een wegwerpcamera’s meegegeven zodat ze foto’s kunnen maken van waar ze slapen/leven 's nachts. Ik ben dus benieuwd morgen…
Wat wordt het moeilijk om morgen te moeten afsluiten met de jongens maar wat ben ik ook trots op hen!!!
Ze hebben een speciaal plekje in mijn hart en in het bijzonder de jongens die gedurende deze 4 weken iedere dag opnieuw de harde, moeilijke en zware keus gemaakt hebben om naar het Hopecenter te komen… Het is bijzonder mooi om hen te zien groeien, te zien vechten met dingen in letterlijke en figuurlijke zin maar dan toch steeds moed te blijven houden!!! Love them all!!