(origineel bericht op be-more.nl)
Bijna naar huis
Het was vandaag Laisy Labourday : Dag van de Arbeid is hier een vrije dag maar de winkels waren wel open. Dus na vanochtend de laatste wasjes te hebben gedaan toch weer naar ‘town’ gegaan. Daarmee wordt het centrum van Zomba bedoeld, maar wij zouden het geen stad noemen. Er is een redelijke grote markt, heel veel winkeltjes die voornamelijk door Chinezen gerund worden, een internetcafé, enkele banken, pompstations, een kantoorboekhandel, een postkantoor en ongeveer 5 plekjes waar je wat kunt eten en drinken.
Deze keer zijn we lopend gegaan; precies 40 minuten lopen. Ik heb een tijdje enkele meters achter Kim en Joyce gelopen en dan valt op hoe echt iedereen hen van top tot teen aankijkt. Continu hoor je kinderen roepen: azunga, azungu. Je bent een bezienswaardigheid. Dat went echt niet in een maand. Op de weg terug in de taxi ( 30 cent per persoon) stopte de chauffeur even. Toen kwam er een jongetje heel snel met één vinger mijn arm aanraken. En lachen dat hij deed!
Koninginnedag was alles behalve Laisy. We hebben wel even bekeken op internet wat het programma was die dag en het Wilhelmus gedraaid. Om 10.40 uur wisten we dat op dat moment onze nieuwe koning op het balkon stond. Wij hebben met onze projectleider en programma-manager de laatste puntjes op i gezet van het boekhoudprogramma en afspraken gemaakt hoe dit in de toekomst verder geïmplementeerd en gecontroleerd gaat worden. Ook wordt het waarschijnlijk bij de andere projecten ingevoerd.
Ook heb ik Molly deze week geholpen met het bijwerken van de patienten-dossiers. Ze heeft drie laadjes om ze in op te bergen, waarvan de bovenste niet meer open of dicht kon. Even opnieuw verdelen en de letters op de frontjes van de lades aanpassen is voor ons een peulenschil maar leek hier het ei van Columbus.
Morgen is het afscheid op het project. We willen een beetje actie en gaan dus o.a. koekhappen en stoelendans. Dan zijn de 4 weken voorbij. Nu lijkt het alsof ik hier al meer dan 2 maanden ben. Ik ben heel benieuwd hoe het is als ik thuis ben. Hoe ga ik er dan op terug kijken? Geen idee. Eigenlijk een beetje hetzelfde gevoel als toen ik naar Malawi vertrok: wel veel over gelezen en toch nauwelijks voor te stellen. Wel heel leuk te weten dat zoveel mensen mijn ervaringen hebben gevolgd en benieuwd zijn naar de verhalen.
Ik kan me nu ook nog niet voorstellen dat ik binnenkort in Nederland mijn eigen werk weer op ga pakken. Want nu is het werk hier voor mijn gevoel mijn job.
Wel weet ik dat ik uitkijk naar meer vrijheid: niet aangestaard worden overdag door 30 gezichten tegelijk en ’s avonds naar buiten mogen, wat hier echt niet verantwoord is. En de avond begint hier al om 18.00 uur, dan is het pikdonker. En wat anders zal zijn is dat in Nederland men over het algemeen wél op tijd komt, een afspraak nakomt en smoesjes onder volwassenen niet zoveel voorkomen.
Lieve mensen, allemaal veel dank voor de interesse in mijn blog. Ik hoop jullie nog uitgebreider te kunnen vertellen in levende lijve en wat mooie plaatjes te kunnen laten zien.
Heel graag tot snel! Liefs
Clementine