Gisteren weer een uiterst behulpzaam en vriendelijk stel Japanse vrouwen meegemaakt.
Wij zijn vanuit Tsuruga met de Thunderbird 3, niet die van de tv-serie, maar een trein die wel een beetje op onze Koploper lijkt naar Kaga-Onsen gegaan.
Daar zijn vele musea waaronder een automobiel-museum, maar ook het Origami-museum.
Daar aangekomen, eerst even langs de Tourist-info gegaan, die niet erg op niet-Japanse toeristen is berekend.
Zij tekent ons uit op een plattegrond in het Japans hoe we er heen kunnen lopen.
Wij met goede moed op pad, was redelijk warm weer, wat herkenningspunten gezocht.
Nu is het daar landelijk gebied, dus kun je redelijk om je heen kijken.
Toch maar eens een wat oudere dame op een fiets aangesproken met sumimasen!
Zij las onze plattegrond en begreep waar we heen wilden.
Zij is toen een heel stuk met ons meegelopen totdat we zicht hadden op het museum.
Zij zag wel dat een van ons het wandelen niet makkelijk afging.
Dus een toevallig passerende auto met een meisje erin aangehouden en na wat Japans gepraat heen en weer mochten we bij haar in de auto plaatsnemen en heeft ze ons bij het museum afgezet.
Na wat vriendelijk gezwaai en veelvuldig arigato goizamasu ging ze haar weg vervolgen.
Het bezoek aan het museum is zeker de moeite waard.
De terugweg naar het station hebben we overigens de CAN BUS genomen, een soort van loopbus die tal van bezienswaardigheden aandoet en waar je voor 1000 Yen de hele dag in en uit kunt stappen.
Als jullie zulke dingen meemaken dan lezen we ze graag.
Zo hebben we al in al onze reizen van dit soort behulpzaamheid en vriendelijkheid meegemaakt
Wat een mooi verhaal! Het is ook zeker erg herkenbaar, in ieder geval voor mij, maar ik denk wel voor bijna iedere Japanganger.
Ik was zelf een keer op weg naar Shinjuku Koen met mijn broer. Tot Shinjuku station ging alles goed, daar hebben we een tijdje rondgelopen, volledig de weg kwijt, totdat we een plattegrond vonden. We stonden er eigenlijk nog niet zo lang naar te staren om te kijken waar we nu in vredesnaam naar toe moesten in dat station, totdat we aangesproken werden door een man die vrij goed Engels sprak.
Hij vroeg of hij ons kon helpen, en toen we zeiden dat we naar het park wilden, heeft hij ons door verschillende tussenroutes door het station heen geloodst tot we bij de grote weg waren. Vandaar was het alleen nog maar rechtdoor. Tijdens het lopen raakten we aan de praat. Hij vertelde dat hij ook veel heeft gereisd in het buitenland. Hij vond dat hij daar altijd heel vriendelijk en goed was geholpen door de mensen daar, en dat hij deze dienst graag wil bewijzen aan de buitenlanders in Japan. Hij vond zijn landgenoten over het algemeen te verlegen om op buitenlanders af te stappen als ze duidelijk hulp nodig hebben.
Maar mijn verdere ervaring is dat iedereen voor je klaar staat om je te helpen als je daar om vraagt. Ook al verloopt de communicatie in een soort gebarentaal
Het is zeker herkenbaar, zeker voor wie vaker in Japan komt of is geweest.
Vandaag weer met de trein op stap gegaan naar Fukui.
Dit keer de locale versie die er ongeveer 20 minuten langer over doet dan een Limited Express.
Deze zitten hier overigens elke keer erg vol.
Dus is reserveren gewenst vooral als je een grotere afstand moet afleggen.
In Fukui een koffie-tentje opgezocht waar naast ons enkele Japanse mannen al aan de koffie zaten.
De bediening had ons zoals vaak gebeurd, inmiddels van een glas water voorzien.
We hadden inmiddels ook de bestelling opgegeven, maar de bezorging duurde wat langer.
Ondertussen liep een van de bediening langs de tafel van de mannen en een van de mannen vroeg wat aan haar, ondertussen in onze richting kijkend.
Wat was nou het geval?
Die man vroeg aan de bediening of ze onze bestelling wel had opgenomen en ons niet vergeten was.
Die Japanner kon een beetje Engels en legde ons dus uit wat hij met de bediening besproken had.
Die man was bezorgd om ons of we niet zouden verhongeren. ������
Als je in Japan verhongerd is dat je eigen schuld, je kunt overal wel wat te eten kopen. ������
2 Dagen geleden waren we in het plaatsje Obama,ook aan de westkust. Vanuit Tsuruga kom je er met de Obama-line. Bij aankomst op het station hebben we nog even wat te drinken uit de automaat gehaald. Toen op pad richting de kust,met de benenwagen.
Onderweg,ja je raad het al,moest ik natuurlijk weer plassen. Maar ja…waar…
Ik heb de stoute schoenen aan getrokken,die ik wat later weer uit moest trekken,en ben een winkeltje in een achterafstraatje binnen gelopen met de woorden…sumimasen,daar kwam ze al aan. Ik vroeg haar of ik naar het toilet kon. Ze nam me mee naar de overkant in haar eigen huis en daar mocht ik naar de wc. Ondertussen was ze met Jan aan het kletsen,ze kon wel wat engels.
De keren dat ik in Japan was heb ik ook zeker de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Japanners meegemaakt. Een keer in Tokyo wist ik niet de juiste metro uitgang voor mijn hostel, een man hielp mij toen door zelfs te bellen naar het hostel en een stuk mee te lopen. Een keer op weg naar een ander hostel in Tokyo zijn twee vrouwtjes meegelopen om mij de weg te wijzen. Etc etc. het zijn zulke lieve, vriendelijke en behulpzame mensen!
Herken het ook inderdaad. Tijdens m’n laatste trip nog, toen ik in Haranomachi naar het Soma Noma Oi was geweest. Op de heenweg reed er een gratis pendelbus vanaf het station, maar na afloop had ik via een andere uitgang het festivalterrein verlaten. Dan maar een stukje lopen, ik wist ruwweg wel waar ik ongeveer heen moest. Maar stiekem is zo’n klein stukje per bus toch wel een eind lopen, dus halverwege stopte een auto, bestuurder sprak praktisch geen Engels maar hij begreep wel dat ik onderweg was naar het station. En zo kreeg ik dus een gratis lift. Kleine misrekening: ik dacht dat ik een paar stroopwafels in m’n tas had gestopt, leek me een goed moment om die als bedankje te geven. Maar die kon ik dus niet vinden, bleek later dat ik die toch op de hotelkamer had laten liggen. Het vervelende was alleen dat ik door dat zoeken eenmaal in het station nog net de trein weg zag rijden, en vervolgens dus een uur kon wachten…
Vooral in kleinere steden of dorpjes krijg je al gauw een lift voor je het weet.
Vorig jaar waren we in Kochi op Shikoku waar we de Yamada-winkel hadden bezocht.
Deze was toch redelijk ver van ons hotel gevestigd.
Op de terugweg liepen we over een weg terug toen een man daar bij zijn auto stond die vroeg waar we vandaan kwamen.
Wij vertelden ons verhaal en hij vroeg spontaan of hij ons naar het hotel moest brengen.
Wij hebben dit aanbod niet aangenomen daar we nog niet naar ons hotel zouden gaan.
Overigens voor de lezers van deze post!
We zijn nu in Kanazawa aangekomen met jawel weer de Thunderbird 3.
Hier treffen we spontaan een platen- en cd-beurs.
Ze zijn hier helemaal in de ban van de Shinkansen die vanaf half maart volgend jaar gaat rijden en een snelle verbinding
met Nagano en dus ook richting Tokyo mogelijk maakt.
Het station is er zowat klaar voor! ������
Ik ben een keer mijn portemonnee kwijtgeraakt in Japan. Toen ik het doorhad, heb ik dat meteen gemeld bij de dichtstbijzijnde politiepost. De volgende ochtend werd ik gebeld door de politie dat mijn portemonnee bij hun bezorgd was door de vinder. Mijn geld en alles zat er nog keurig in.
Nog een verhaal: We waren op het platteland, waar de treinen onregelmatig rijden. We waren uitgegaan in een kleine stad en namen de eerste trein terug vroeg in de ochtend. Ik, mijn broertje en een vriend waren de enige passagiers. Mijn broertje hield het niet meer en moest overgeven. We waren net gestopt op een station, dus hij strompelde naar buiten en begon over te geven over de reling langs het perron. Achteraf realiseerde ik me dat dat heel netjes was van hem om niet in de trein te willen kotsen. Ik en mijn vriend dachten dat hij wel meteen klaar zou zijn, maar het duurde wat langer en hij bleef maar doorgaan. Ondanks dat de vertrektijd was verstreken bleef de trein wachten totdat mijn broertje klaar was. Ik en mijn vriend stonden inmiddels bij hem om hem naar binnen te roepen. Met zo’n 4 of 5 minuten vertraging vertrokken we met iedereen aan boord. Die paar minuten leken wel een eeuwigheid, met in gedachten dat we een uur zouden moeten wachten op de volgende trein. Toen we uitstapten bij ons station hebben ik en mijn vriend de bestuurder bedankt op zijn Japans middels een buiging. Het verbaasde ons echt dat de trein bleef wachten, gezien de stiptheid waar ze om bekend staan. Bovendien is het voornamelijk enkel spoor in dat gebied, wat vertragingen nog gecompliceerder maakt. Misschien was hij ons dankbaar dat we zijn trein schoonhielden en ik denk dat hij ons niet op de volgende trein wilde laten wachten.
Leuk om andere verhalen te lezen van Japanse gastvrijheid.
Zelf ook het één en ander mee gemaakt. Wat me opvalt wat Nemesis4 ook al zei dat Japannes best verlegen zijn. Verder als je in een Izakaya bent en je breekt op één of ander manier het ijs ze heel erg geinstesseert in je zijn. En dan is het juist andersom. Echter speelt de taal dan vaak een barrière. Maar met huidige telefoons en apps is het vertalen goed te doen wat ook lollige momenten zijn.
Leuk momentje in mijn reis:
In Kumamoto ben ik in een Izakaya aan de bar gaan zitten voor een hapje en een drankje. Naast me zat er een groepje meiden die flink aan het discussiëren waren over welke biertje ze graag wouden hebben. Meid naast me had een Belgisch biertje met flink aantal percentage. En vertelde haar dat ze op moest passen met het 9% biertje. Beetje aan de praat geraak en vroeg wat ik de volgende dag ging doen. Vertelde dat ik een huur auto voor een dag nam en naar het Aso gebied wou rijden. Ze vertelde me meteen dat ik de huur auto moest cancelen want ze was toevallig de dag erop vrij en zou me rond rijden.
Volgende dag stond ze inderdaad met haar auto’tje voor de hostel. En heeft me de hele dag rond gereden en als gids gespeeld. Wou de tank benzine sponseren maar dat mocht van haar niet. Ze vond het al fantastisch om met een buitenlander te communiceren want dat had ze nooit gedaan en vond het leuk om haar woon gebied te laten zien.
Ben der zo dankbaar dat ik binnenkort maar even een doos Nederlandse spulletje naar haar toe ga sturen.
Als je in Japan plotsklaps een dokter nodig hebt, is dat natuurlijk heel vervelend.
Je gaat immers niet op reis om ziek te worden of ergens pijn te krijgen.
Ons overkwam dat laatste, mijn vriendin had oorontsteking gekregen en dat werd eigenlijk steeds erger.
Een dokter of een ziekenhuisbezoek was toch wel vereist.
Eerst de mensen van het hotel maar eens verteld m.b.v. de ipad wat er aan de hand was.
Zij wilden een ambulance bellen, maar dat was nou ook weer niet nodig.
Even later iemand van het hotel had inmiddels gebeld en we konden langskomen in het ziekenhuis.
Hij gewapend met zijn ipad mee in het busje van het hotel richting ziekenhuis.
Wel makkelijk zo’n “tolk” die weet waar je zijn moet, vooral als het donker buiten is.
In het ziekenhuis een papiertje ingevuld met de belangrijkste gegevens, wat vragen gekregen, die met behulp van man van het hotel beantwoordt.
Toen bij de dienstdoende dokter langs die natuurlijk direct wist wat er aan de hand was.
Die legde dit ook nog eens uit aan de hand van een tekeningetje.
Receptje in het Japans gekregen, terug langs de ziekenhuisapotheek om de medicijnen op te halen.
Allemaal met hulp van de hotelbaas.
Toen even de rekening vereffend, die best wel meeviel.
Bij het hotel heeft de hotelbaas ons nog even proberen uit te leggen wat er op de bijsluiter stond, uiteraard een Japanse.
Uiteindelijk zijn we er samen uitgekomen.
Dus wees ook niet bevreesd mocht je een dokter nodig hebben, ze helpen je overal mee als het kan.
@Roadtrack, ik heb naar de Japanse vriendin in Tokyo allerlei soorten Pickwick smaakjesthee opgestuurd en daar was ze helemaal dol op, ze heeft zelfs de thee meegenomen naar haar werk en alle collega’s waren er ook dol op! Een andere Japanse vond onze gekleurde hagelslag ( geel/roze) weer helemaal te gek.
Je kan in de boekenwinkel in Japan (of afdeling in het warenhuis) een boekje kopen daarin staan allemaal plaatjes en het Japanse woord eronder, is heel handig omdat je niet altijd internet hebt
Het zijn ook vooral de “tieners” die geen Engels kunnen die heel verlegen en giechelig worden als je ze wat vraagt heb ik gemerkt, de “oudere” komen naar je toe om te helpen als ze je al een beetje in de rondte zien kijken. En wat me ook opviel is dat degene die wel Engels kunnen gelijk op je afkomen om te praten omdat ze het leuk vinden om Engels te praten en bedanken je daarna heel hartelijk. Ik heb ook een keer gehad dat in Kamakura werd omsingeld door een groep schoolkinderen en de leraar zei… Ok you start… waarna alle kinderen omstebeurten vragen gingen stellen die ze hadden geleerd… what is your name, my name is etc etc, aangezien het een grote klas was duurde dat dus heel lang want zo snel ging het natuurlijk niet, dus heb er uiteindelijk langer dan een uur gestaan, maar was echt zoo grappig en lief
Zo’n “interview” door groepjes scholieren heb ik vooral tijdens mijn twee eerste reizen in 2008 meermaals meegemaakt, met name in Kyoto en Hiroshima. Daarna vreemd genoeg nog maar zelden. Het maakte overigens wel heel duidelijk hoe dramatisch het Engelse onderwijs is, het is echt standaard zinnetjes letterlijk opdreunen, en dan maar hopen dat er een simpel antwoord volgt…
Dat is denk ik ook de reden dat je in Japan makkelijk een baan als leraar/lerares Engels kunt krijgen.
Voor studenten is het handig dat ze de Engelse taal kennen maar ook in het bedrijfsleven.
Je moet als internationaal bedrijf in Japan wel mensen in dienst hebben die de taal machtig zijn.
Ik werk zelf ook voor een internationaal bedrijf en zonder kennis van een vreemde taal is het moeilijk communiceren.
Een weekje geleden ook weer iets meegemaakt. We waren op Asakusa (metro) aangekomen, ons hotel voor Tokyo lag hier in de buurt.
Ik was even naar een kaartje gegaan om me te orienteren, en mijn vader was in de tussentijd al aangesproken door een wat ouder mannetje.
Hij wist ons hotel wel te vinden, en wilde ons wel even op weg helpen.
Even op weg helpen ging door tot aan de lobby van het hotel Onderweg allerlei dingen aanwijzen zoals restaurantjes die hij ons kon aanbevelen.
Het zijn wel vaak ouderen die dan proberen je te helpen; maar ook de jeugd is wel eens behulpzaam.
Wij waren onze allereerste Japanreis in Odawara en moesten naar een hotel bij Lake Ashinoko.
We wisten dat er een shuttle-bus zou zijn, maar hadden die niet vooraf gereserveerd.
We wisten ook niet waar deze zou stoppen, aan welke kant van het station.
Op een gegeven moment stonden we zo om ons heen te kijken en kwam er een jongeman aan.
Die kon wel een woordje engels en was van een toeristische club aldaar.
Wij uitgelegd wat er aan de hand was en hij belde voor ons met het hotel.
Hij had de situatie voorgelegd en geregeld dat we zonder reservering toch mee konden.
Vervolgens heeft hij ons naar de juiste plek begeleid en de bus aangewezen.
Er was genoeg plaats in de bus, en zo kwamen we toch nog op onze bestemming.
