Ja ik, maar waarom vraag je dat? Ik zal zelf maar wat vertellen…
Ik had een analoge spiegelreflex met twee lenzen bij me in Malawi en Zambia, en een digitale spiegelreflex (ook met twee lenzen) in Tanzania en Kenia. Allebei zelfstandige backpackreizen in mijn eentje.
Op straat in grote steden gebruikte ik meestal alleen een wegwerpcameraatje of mijn kleine digitaaltje.
Als ik met een lokale gids of meerdere mensen (andere reizigers, of bv. iemand van het hotel die me een markt liet zien) op straat liep, durfde ik ook wel met spiegelreflex te fotograferen.
In rustigere plaatsen heb ik wel gewoon in mijn eentje met spiegelreflex rondgelopen en gefotografeerd, altijd eerst even lachen en wijzen op de camera om te checken of mensen wel op de foto willen, of van een afstand met telelens zonder dat ze het door hebben. In Afrika kwamen juist vaak mensen spontaan op mij af omdat ze op de foto wilden. In Azië is dat wel anders denk ik.
Mijn cameratasje (ter grootte van de camera + 1 lens erop) is geen typisch zwarte fototasje met een merk erop, maar een Boliviaans geborduurd tasje dat ook kan doorgaan voor ‘zomaar een tas’. En als ik de camera een tijdje niet gebruik, stop ik dat tasje ook weer in een lelijke legergroen canvas schoudertas.
Soms als ik op reis ben, plak ik zwarte DUCT tape over het merk van mijn fototoestellen, en bv. op mijn kleine digitaaltje staat vrij groot hoeveel Megapixels hij is, daar heb ik ook een plakker overheen gedaan toen. Om het er maar een beetje sjofel uit te laten zien. De draagband met het merk erop draag ik met het merk naar binnen toe (liever zou ik een merkloze hebben).
Als ik in een bus of trein reis en ik ga een dutje doen, slaap ik met mijn tas in mijn armen, of met mijn hoofd erop, of als ik twee stoelen heb dan leg ik hem klem onder mijn gebogen knieën en met een band om mijn been. Ik zet hem niet op de grond (heb eerstehands verhalen gehoord dat dan toch nog spullen gejat werden, dat was in Peru, maar kan net zo goed in Amsterdam gebeuren als je slaapt) en al helemaal niet in het vak boven mijn hoofd.
In mijn hotels verstop ik spullen een beetje op ‘onlogische’ (hoop ik) plekken. En ik heb slotjes voor de vakken van mijn backpack dus daar kan ook camera of geld in; de backpack als geheel maak ik met een kabelslotje aan een meubelstuk vast. Alle sloten zijn wel uit zicht, om geen aandacht te trekken.
Het lastige van een DSLR mee is alle kabeltjes en opladers, en natuurlijk het extra gewicht en de ruimte. En elke dag weer die keuze: ga ik vandaag op pad met DSLR, of neem ik alleen mijn kleine digitaaltje mee? En neem ik wel of niet mijn tweede lens mee?
Oh ja wat ik trouwens persoonlijk erg fijn vind om mijn schouders te ontlasten van het gewicht van de DSLR, is een suffe maar erg praktische heuptas. Ik heb een redelijk grote van Wildebeast die superfijn is: mijn DSLR + extra lens passen erin, plus een boek en een truitje en waterflesjes en eventuele andere troepjes. Zie foto.
Je kan hem ook over een schouder dragen als je er wat minder suf uit wilt zien. 
Maar tijdens wandelingen in bergen vind ik hem erg fijn om mijn heupen.
Voor het back-uppen van mijn foto’s heb ik een draagbare harde schijf bij me die los van een computer kan functioneren (maar ook aangekoppeld kan worden). Er zit een accu in dus ook daarvoor heb ik weer een oplader bij me. Hij heeft sleufjes voor verschillende geheugenkaarten en kan die meteen kopiëren. Dat kan bij wijze van spreken dus ook in een jeep (als de accu voldoende vol is), hup even je kaart kopiëren, en weer terug in je toestel, legen, en doorfotograferen. Ik heb twee geheugenkaartjes per toestel bij me waar ik meestal wel een dag mee doorkom, maar op safari had ik ook die harddisk bij me want dan maak ik erg veel foto’s.
Je hebt ook apparaten die tegelijk een MP3-speler zijn (van iAUDIO bijvoorbeeld). De apparaten met sleufjes voor geheugenkaarten zie je helaas niet zoveel meer, dus nu gaat het vaak met USB-kabeltjes.
Zie ook mijn tips over back-uppen van foto’s. Tegenwoordig wat meer GB opslagruimte nodig, de info is al een paar jaar oud.
Om snel foto’s te delen met vrienden en familie, ging ik vaak in een internetcafe zitten met die externe harde schijf. Ik vroeg altijd even of ik die wel mocht aankoppelen, dat mocht altijd. En ook electriciteit mocht ik altijd gebruiken. Dan snel een selectie maken. Ik downloadde dan even Irfanview op www.irfanview.com, dat lukte altijd. Daarmee kan je in een keer een hele batch foto’s verkleinen (bv. lange zijde 800 pixels, verhoudingen behouden, en 72 dpi). Natuurlijk wel als KOPIE opslaan en niet ter vervanging! Even een zip-file van maken en die kon ik vervolgens op www.pbase.com/cile zetten met titels erbij, en een mailtje naar vrienden en familie.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en als je nog vragen hebt, laat maar horen.
Veel fotografeerplezier! Bij twijfel, altijd toch een foto maken! Anders krijg je later spijt en dat moment komt misschien nooit meer terug.
- Leave nothing but footprints, take nothing but photographs *
(alhoewel ik me daar eigenlijk niet teveel zorgen om wil maken…).
). In de werelddelen waar je extra zuinig moet zijn op je spullen, moet je niet al te veel willen besparen op veiligheid. Zeker als ik lees wat ze soms rekenen voor het gebruik van een dvd-brander, is een eigen USB-mogelijkheid niet zo gek.