(origineel bericht op be-more.nl)
Back home
Tsja en dan ben je weer thuis. Althans het lichaam bevindt zich in je huis, maar de geest is nog ver ver weg. Het zal even tijd nodig hebben om de klik te maken. Ik kom net van de supermarkt en als ik de overdaad zie, is het altijd even slikken.
De laatste dagen in Awassa zijn een beetje vreemd verlopen. Op maandag kregen we te horen dat het kersfeest voor ons op 25 december niet doorging. Meetings…very important meetings. Het werd verschoven naar donderdagochtend. Woensdagmiddag was het afscheidsfeestje met de kinderen. Die hadden het hele lokaal schoongemaakt, maar de directie kwam niet opdagen. Het muziek/dansprogramma ging dan ook niet door. Een teleurstelling voor ons en voor de kinderen. We zijn toen maar begonnen met het uitdelen van de bananen. We hadden voor ieder kind een kerstpakketje gemaakt. De klappers daarin waren de zonnebrillen en vooral de foto’s. Iedereen kreeg een persoonlijk portret en een groepsfoto. Bij iedere foto die we tevoorschijn haalden ging er gejuich en geklap op. Toen waren er wel opeens mensen van Fikir met een fototoestel!
We kregen meteen te horen dat de kerst verplaatst was van de ochtend naar de middag. Toen we aangaven dat dat echt niet ging lukken, werder na een hoop gebel en gepraat besloten dat het toch 's ochtends zou zijn en dat ze de kinderen terug zouden laten komen voor een feestje. Twee keer afscheid nemen vonden we veel te emotioneel, dus het bleef bij een kerstviering waarbij we zelf meehielpen met koken, cadeautjes uitwisselden en ons certicaat kregen.
Op vrijdag gingen we naar de St.Gabriel kerk waar duizenden mensen bij elkaar waren op zijn naamfeest te vieren. Erg indrukwekkend met de bekende witte gewaden en kleurige parasols. Om 15.00 uur vertrok de skybus naar Addis.
Ik ga weg met een dubbel gevoel. Enerzijds met veel vragen: waar zijn bijvoorbeeld de meegebrachte boeken gebleven. Toen ik van de “bibliotheektafel” een paar boeken wilde pakken om met de kinderen te lezen, was de helft weg. Niemand kon me vertellen waar ze waren. Iedereen schoof de verantwoordelijkheid naar een ander. De tweedehands kleding van USAid, die wij gesorteerd hadden, werd door de secretaresses opnieuw gesorteerd, waarbij ze de beste stukken voor zichzelf hielden. En dat terwijl ze een behoorlijk salaris hebben. Er waren de stoelen waar de kinderen (en ik ook trouwens) door heen zakten. Gelukkig waren er anderzijds de kinderen, waar we een hoop liefde aan kwijt konden en die ons bij aankomst iedere dag weer in de armen vlogen. Daar deden we het voor en dat afscheid viel ons zwaar. We hopen dat Fikir woord houdt en ons af en toe op de hoogte stelt van hun vorderingen. Zal de oudste jongen Dagem ooit dokter worden? Zal de 5-jarige benjamin van het groepje haar achterstand inlopen?
Het was al met al een prachtige leerzame ervaring, die ik voor geen goud had willen missen.
Liefs Marjan