(origineel bericht op be-more.nl)
Het einde nadert…
Voor alles geldt nu… de laatste keer. Het laatste weekend, de laatste werkweek…
Het is al weer even geleden maar vrijdagavond hadden we een diner bij een Italiaans restaurant hier in Awasa. Zoals jullie weten, hebben de Italianen hier een aantal jaar het land bezet gehouden en is er het een en ander overgebleven uit die tijd. Zo ook de pizza. En ze zijn lekker. Dolce Vita is zo’n restaurant en wij waren uitgenodigd door de Nederlandse ambassadeur van de ambassade in Addis Abeba. Hij was, samen met een medewerkster en haar man, op doorreis en had via via een afspraak gemaakt omdat hij graag wilde weten wat ons ertoe had bewogen hierheen te gaan en wat wij er van vonden. Het was een gezellige avond alhoewel we wel het idee hadden dat de aandacht er niet voor iedereen volledig was. Zijn beleving was toch iets anders dan die van ons maar het was gezellig. Er werd regelmatig van stoel gewisseld en we sloten de avond af met een groepsfoto.
Zaterdag en zondag werden met recht relax dagen. Zaterdag hebben we heerlijk aan het zwembad van het Lewi Resort, een groot hotel aan het meer van Awasa, gelegen, gezwommen en later heerlijk gegeten op het grote terras bij het hotel. Zondagmorgen was wat rond banjeren in de stad. Trudy wilde nog wat Ethiopische houten kruisjes kopen en daar waren we getuige van een toch wel erg triest en erg asociaal familie tafereel. Rondom de kerk stikt het van de zwervers en bedelende mensen en kinderen. Wij stonden bij het kraampje wat was uitgestald op de grond. Om ons heen vreselijk lastige mensen die continue om birrs vroegen. Totdat er ineens een jongen luid gillend en huilend zich op de grond liet vallen. Hij liep op blote voeten en had ergens ingetrapt. Zijn zusje bemoeide zich ermee en de moeder ontplofte en gaf het meisje een klap in haar gezicht. Hierop rende het meisje, haar schreeuwende broer achterlatend, weg, pakte een grote steen en wierp deze in de richting van haar moeder. Die ging op haar beurt met een nog grotere steen achter het meisje aan. Het meisje ontweek de steen en pakte een soort baksteen van de grond waarmee ze haar moeder wilde slaan. Het was echt te triest om te zien. Later hoorden we dat zich hier echt het laagste van het laagste ophield en dat dit een typisch voorbeeld is van armoede, asociaal leefgedrag en geen respect of opvoeding. Ongelooflijk triest.
De middag werd weer zwembad. Wat is dat toch lekker als je van die energievretende dagen werkt. We hebben genoten en zijn maandag met frisse moed weer begonnen aan de laatste werkweek.
Maandagmorgen op school bleek er weer een lerares niet te zijn. Gewoon niet komen opdagen en ook niet telefonisch bereikbaar. Gevolg… een klas van tussen de zeventig en tachtig leerlingen zonder onderwijzer. Mijn twee medevrijwilligers gingen op huisbezoek en ik heb de klas gedaan. Nou ja, gedaan… het was een regelrecht drama. Eerst alle kinderen recht op de grond gezet met hun benen naar voren en neuzen dezelfde kant uit. Stoelen of tafels zijn er niet en alle peuters en kleuters zitten op de vloerkleden op de kleigrond. Het onderwijsprogramma bestaat dagelijks uit het ABC leren. Continue achter elkaar herhalen. Ik ben dus maar met hetzelfde ritueel begonnen maar omdat de kinderen alleen Amhaars spreken en geen woord Engels was het wat moeilijk communiceren. De aandacht was al snel weg. Gek he, als je iedere dag hetzelfde hoort en moet. Dan maar de letters door elkaar. Fout… op een enkeling na was er niemand die me kon vertellen welke letter het was. Oeps… door naar de cijfers van 1 tot 10. Hetzelfde tafereel herhaalde zich en alleen de voorste kinderen deden mee. Ik was overigens zeer blij dat ik vanmorgen mijn kleine zorgenkindje Edilu tussen de kleuters zag zitten. Ze was al voor een kusje naar me toegekomen en deed dapper mee. Alles wat ik zei herhaalde ze en ze leek erg op haar gemak. Omdat zowel de letters als de cijfers geen succes waren, heb ik de dieren maar opgepakt. Huisdieren en wilde dieren maar ook hier bleek geen kruid gewassen tegen de ongeorganiseerde bende. Ze rolden over elkaar heen, vochten, schopten, sloegen elkaar en het was een kabaal van jewelste. De hoofdonderwijzer, die ik om hulp gevraagd had, wist het ook niet en kreeg de klas ook niet stil. Op zijn advies zijn we naar buiten gegaan en hebben twee kringen gemaakt. Een met meisjes en een met jongens. Om de beurt liet ik ze vanuit de cirkel een bal naar elkaar toegooien. Bij de meisjes was dit een groot succes, de jongens vermoordden elkaar zowat. Pffff…. Wat was ik blij dat het twaalf uur was. Geen haar op mijn hoofd die er over peinst om voor de klas te gaan staan. Ik had al respect voor onderwijzers maar als je hier onderwijzer bent, is het helemaal afzien.
Dinsdag was home visit day. In grade 2 was me al eerder een jongen opgevallen die niets begreep van rekenen en schrijven. De leraar had me er al een keer bijgehaald om de klas te observeren omdat er een leerling was waar hij zich zorgen over maakte. Het bleek om dezelfde jongen te gaan. Hij had zijn naam achterhaald en dinsdagmorgen zouden we zijn huis bezoeken. Onderweg bleek echter dat deze tienjarige jongen hier zonder ouders woont. Zijn twee oudere zussen waren weggegaan uit hun geboortestreek om hier in Awasa naar highschool te gaan en hadden hun jongste broertje meegenomen om hem zo de kans te geven om beter onderwijs te volgen. De ouders en overige kinderen woonden hier zo’n zeventig km vandaan. Na de jongen getest te hebben, werd me duidelijk dat hij behalve misschien wat psychische problemen, totaal niet kan lezen en rekenen. Vermoedelijk is de oude school hier debet aan en donderdagmorgen zijn we zijn zussen gaan opzoeken om uit te vissen wat er gebeurd is.
Een andere gezin wat we bezochten woonde in de bergen en bleek te bestaan uit twee vrouwen en in totaal veertien kinderen in de leeftijd van 38 tot 15 jaar. De vader was in 1996 overleden toen het jongste kind nog net niet geboren was. Hij had twee vrouwen. De eerste vrouw woonde nog op de enorm grote compound met haar twee zonen en dochters. De vrouw zag er ziek uit. Bij navraag bleek ze al heel lang ziek te zijn en vermoedelijk een verwaarloosde malaria. De binnenkant van haar oogleden was geheel wit en haar ogen geel. Het ziet er naar uit dat haar lever is aangetast. We hebben nu een afspraak gemaakt met de twee zonen dat ze hun moeder meenemen naar de kliniek en… om muskietennetten aan te schaffen. Per gezin stelt de overheid er een gratis ter beschikking, de anderen zullen ze moeten kopen. Ook hier zijn we donderdagmorgen naar terug gegaan om te checken. Enigszins teleurstellend want geen van de afspraken bleek nagekomen. De latrine was niet afgemaakt, er waren nog geen muskieten netten met als excuus dat het kantoor wat ze verstrekt gesloten was en de zoon was nog niet met zijn moeder naar de kliniek geweest. Ze hebben nu echt beloofd hun belofte waar te maken. Ik heb ze oip het hart gedrukt voor hun moeder te zorgen. Verteld dat hun moeder er voor ze was toen zij klein waren en voor hen zorgden en dat het nu de tijd was om iets terug te doen, dat ze maar één moeder hebben en zij haar moeten verzorgen. Dinsdagmiddag staat nu de nieuwe afspraak en gaan de nieuwe vrijwilligers erheen.
Woensdag was sportdag op school. Grade 1 viel als eerste de beurt en de onderwijzeres was al bezig toen wij aankwamen. Ellen II is met een deel gaan voetballen, Trudy ging met een deel touwtrekken en ik had een grote teil en zachte bal die mijn groep van grote afstand in de teil moest mikken. Het was tien minuten leuk en toen kwamen er weer van die vervelende grote jongens die voor de bal doken, of de bal wegschopten en luisteren ho maar. Na de pauze eerst bij de kleuterklas geholpen met cijfers schrijven. Echt, het leersysteem is hier zo beneden peil. Ze hebben een schrift waar bovenaan de bladzijde een cijfer is geschreven. Ze zijn nu met de cijfers 7 en 8 bezig en dat moeten ze dan een hele bladzijde lang naschrijven. Het wordt niet voorgedaan en ze worden aan hun lot overgelaten. Het verschil is dan ook mega. Sommige pikken het op, maar er zijn ook kinderen die zelfs de 0 en de 1 niet hebben geschreven. Ik heb bij een meisje gezeten die een poging deed de 2 te schrijven. Huilen met de pet op. Het werd een soort meeuw. Ook de drie lukte niet, ook een soort meeuw. Helaas is zij niet de enige, meer dan de helft van de klas is niet in staat de letters en cijfers normaal te schrijven. Controle is er niet en de schriften worden niet nagekeken. Raar he, dat ze het niet leren. Het zal een flinke klus zijn en worden om dit ooit op de rit te krijgen.
Tussen de middag was er weer panel discussion en deze keer was ik de voorzitter. Het werd een flop. Onze vertaler/social worker was niet op komen dagen ’s ochtends en verontschuldigde zich per telefoon enorm. De hoofdonderwijzer had ’s ochtends een afspraak buiten de school, was tien minuten aanwezig en moest toen naar de volgende (privé) afspraak. Een onderwijzer was er ziek, twee van zijn vrouwelijke collega’s moesten koken en een ander was naar huis gegaan. Gevolg, we zaten met twee onderwijzers waarvan er een maar heel kort tijd had, en een soort hulp op school, een neef van de pastoor. We hebben de regels die Trudy en ik op papier hadden gezet voor de leerlingen doorgesproken en het zal met de overige onderwijzers worden besproken. De drie die nu aanwezig waren, waren enorm in hun nopjes over het voorstel van regels. Ook voor de onderwijzers komen die regels, is nu ook nog een voorstel en het is aan de volgende groep vrijwilligers om hier mee verder te gaan. De motivatie voor Engelse les en de wekelijkse discussies leeft wel, maar ze moeten echt gaan leren om met overgave dit soort dingen te gaan oppakken. Wij doen het niet voor onszelf maar juist om hen een duwtje in de goede richting te geven en ze te laten zien hoe ze het zelf beter kunnen gaan doen. Als dit een beetje op de rit zou komen (ooit) dan is het onderwijs programma daarna aan de beurt. En dat is HEEL HARD NODIG.
Het waren drukke dagen en ze vlogen voorbij. Vandaag was dus de laatste werkdag het zit er nu op.
Op school hebben we een afscheidsceremonie gehad, er was lekker gekookt voor ons en de ene toespraak na de andere volgde. De pastoor, het kerkbestuur, Marije en toen… kregen we een certificaat uitgereikt voor onze inspanningen. We werden de hemel ingeprezen. We zijn er in geslaagd een begin te maken van de opbouw van dit project. Wij zijn klaar, het is nu aan nieuwe mensen om het voort te zetten en verder uit te bouwen.
Vrijdagmorgen vertrekken we om negen uur richting Addis Abeba en zaterdagavond laat vertrekt mijn vlucht naar Nederland om dan zondagmorgen weer aan te komen op Schiphol. Heerlijk om weer naar huis te gaan. Het is mooi geweest. Het zijn vier enorm drukke weken geweest waarbij nog maar een heel kleine stap in de goede richting gezet is. Maar… het begin is er en of het gaat lukken weet ik niet. De toekomst zal het gaan leren.