Hoi Annet,
Ook voor mij best wel herkenbaar! Ook een dertiger met luxeproblemen en teveel keuzemogelijkheden, al worstel ik met andere dilemma’s. Bij mij geldt dat ik sinds mijn eerste lange reis (van een jaar) in 1997, nooit meer van de travel bug af ben gekomen en ik een aantal keer per jaar heel heftige aanvallen heb van: ik wil weg, de wijde wereld in!
Maar tegelijk vind ik Amsterdam superleuk, wil ik mijn vrienden en mijn teamsport en mijn katten niet missen, en zie ik al een hoop gedoe omtrent kattenverzorging, huis verhuren, baan opzeggen (en wat dan daarna?) etc. Tijdens die eerder reis had ik toch net wat minder vaste lijntjes. En zoals gezegd wil ik ook eigenlijk ‘thuis’ niet superlang missen. En ook bij mij speelt dat alleen reizen een rol: dat heb ik wel al veel gedaan, maar zou dan zoveel liever met ‘die ene speciale’ op reis gaan (als het voor langer dan een maand is).
Tot nu toe stil ik af en toe die kriebels met een vakantie van een maand, en nog een keertje ben ik 9 weken weg geweest. Maar dan kom je altijd mensen tegen die 3, 4, 7 maanden op reis zijn en dan gaat het toch wel extra kriebelen… ik zit dan best wel aan een soort schema vast anders ben ik gewoon niet op tijd terug voor mijn terugvlucht. Zoveel tijd en vrijheid is ook heerlijk, weet ik…
Anyway, 't ging om jouw probleem (maar dan voel je misschien wat (h)erkenning)… waarvan ik snap dat jij het zelf voelt als gezeur, maar bedenk ook even dat een generatie geleden, er helemaal niet zoveel keuzes waren en dat wij dus echt wel in een lastige maatschappij leven. Er was laatst nog een documentaire over op tv van mensen die er helemaal depressief of neurotisch van geworden waren. Dus ik vind het niet zo gek dat ik en heel veel mensen van nu daar tegenaan lopen. Soms kan ik me er niet eens meer toe zetten om te kiezen wat ik zal eten. (Overigens is op reis zijn natuurlijk één lange aaneenschakeling van keuzes maken, waar eten? waar slapen? door reizen of blijven? dus misschien ook dat ik daarom even wat routine kies, lekker thuis.)
Vroeger ging je als vrouw gewoon trouwen met een man (niks samenwonen, niks latten, niks lesbisch zijn, niks bom-moeder, niks single blijven), stoppen met werken, menig werkgever ontsloeg een vrouw zodra ze trouwde (dus niks kiezen tussen studeren of werken, wat voor baan dan, of toch nog doorstuderen, of reizen, of een uitkering??), je ging gewoon kinderen baren en bleef in het dorp van je ouders wonen of waar je man een baan had (dus niet kiezen of je kinderen wilde en waar je wilde wonen). Dat had natuurlijk ook allerlei negatieve gevolgen, vooral als je een beetje anders was, maar het lijkt mij wel een veel rustiger, zorgelozer bestaan.
Maar goed jij hebt nu eenmaal wel al die keuzes want zo is de maatschappij nu eenmaal. En die legt ook nog op dat je wel altijd de juiste moet maken! Want je moet toch zeker wel elke dag ‘gelukkig’ zijn! En dan kunnen dingen als verwachtingen, status en cultuur ook nog grote rollen spelen.
Wat bij mij persoonlijk wel kan helpen, zijn van die trucjes om écht bij je eerste gevoel te komen: wat wil ik nou het LIEFST?
Bij mij helpt het dan bijvoorbeeld om net te doen alsof een ander voor mij de keuze maakt, dat diegene dan zegt: “joh je moet gewoon een nieuwe baan zoeken en hier blijven” of “je moet lekker gaan rondreizen in Zuid-Amerika”. Je merkt als het goed is vanzelf wel wanneer je de heftigste reactie hebt zo van: “hee maar dat wil ik helemaal niet!”
Of dat je bijvoorbeeld net doet alsof je nog maar twee jaar te leven hebt… misschien wil je het laatste jaar wel met geliefden doorbrengen, maar dat eerste jaar…?? Wat wil je nou echt het allerliefste doen in je leven?
En het klinkt misschien morbide maar het is misschien niet eens zo onrealistisch ook. Iedereen kent toch wel iemand die al voor zijn/haar 40e is gestorven?
Misschien kun je ook een soort tussenvariant kiezen, dat je wel op reis gaat maar het nog open laat voor hoe lang. Of dat je een baan of vrijwilligerswerk zoekt voor een aantal maanden in een leuk land, zodat je toch wat vastigheid en vriendschappen opbouwt. Of misschien is er stiekem toch wel iemand in je vriendenkring die samen met jou op reis wil, zonder dat jij dat weet. Gooi eens wat balletjes op.
Hier nog een mooie uitsmijter, een waarheid als een koe:
“Twenty years from now, you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the things you did do. So, throw off the bowlines; sail away from the safe harbour. Catch the trade winds in your sails. Explore Dream Discover.” - Mark Twain
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Misschien later meer…
Succes, van een andere quarter life crisis-er. 
Cécile
Zit je weer met een nieuw dilemma! Haha.