Hey allemaal,
SUPER LEUK!!! Echt leuk dat iedereen het een leuk onderwerp vind en dat er massaal gereageerd wordt door jullie allen!! Ik krijg gewoon spontaan een warm gevoel in mijn buik als ik al die ‘verliefde’ en mooie verhalen/herinneringen van jullie lees!!
Oke, sorry ik kan het niet laten, ik moet ook weer wat achter laten!!
Nou… afgelopen zomer ben ik met mijn beste vriendin voor 10dagen naar Marmaris gegaan (zal iedereen ondertussen wel al weten) en meteen de eerste avond had ik het al naar m’n zin, we gingen in een super leuk restaurant eten Dost, aan de boulevard van Marmaris. En meteen die oogjes en dat lachje ooooooooohh dat vergeet ik echt niet meer, maarja wat denk je dan als iemand je aandacht geeft en lief naar je lacht en met de knipoogjes smijt alsof het centen zijn, dat doet ie toch bij iedereen! Toch kreeg ik stiekem, naarmate de avond vorderde, langzaam aan een beetje het gevoel van kriebels in mijn buik en hoe erg ik ze ook wou tegenhouden het ging gewoon niet. Ik moest gewoon lachen en zwijmelen als we elkaar aankeken, en ja natuurlijk keek ik hem ook telkens aan, haha ik kon het gewoon niet laten. De rest van de dagen lagen we ‘smorgens aan het strand bij Dost en gingen we lekker lunchen bij de jongens en maakten we met iedereen een praatje en hadden we er vaak 5 bij ons aan tafel zitten, en dan maar denken, hoeven die niet te werken?? haha echt super gezellie. Af en toe maakte ik een klein uitstapje naar de bar om wat te drinken te halen, en jaah dat weet ik, daar zijn obers voor maar ik wou zelf gaan!! Iedereen had het volgens mij al in de gaten want er werd me wat af ‘geroddeld’ in het turks, maar gelukkig waren er een paar zo aardig om het me te vertalen in het Engels. Uiteindelijk zijn er zo een paar avonden verstreken dat we gewoon met elkaar deden kletsen, elkaar gewoon aankijken en gewoon met elkaar praten of er niets aan de hand was, hij deed wel aardig en lief maar ik had zoiets van dat wordt toch nix!! Op woensdagnacht kwamen we terug van het uitgaan (is het verhaal jullie al aan het vervelen??? sorry, ben zo klaar denk ik) en zaten zij nog met een paar man buiten te kaarten op het terras dus wij met z’n twee even daar gaan zitten en nog wat gekletst en toen ging ik eventjes naar het toilet en toen heeft hij allemaal vragen gesteld over mij, ooohh vond ik toch wel lief, hij wist wel al veel maar gewoon leuke dingen, wat mijn lievelingskleur was en wanneer ik jarig was en hij zij dat hij mijn haren leuk vond (complimentje??haha) en hij bleef me maar aankijken, ik werd er toen toch wel een klein beetje zenuwachtig van!! De avond erna gingen we zoals gewoonlijk weer heeeerlijk dineren bij Dost en daarna gingen we even aan de bar zitten, mijn vriendin had een ring gekocht en die begon af te geven dus daar zouden we nog even mee terug gaan, dus ik spring zo beetje van m’n kruk af en hij komt meteen aanlopen, ‘where are you going?’, ik zo ’ we are going to the juwelry where she bought here ring, there is something wrong with it, but we are coming back’, en toen hij zo heeeeeeeeellllllll lief, ‘This is my heart, I give it to you my sweatheart…’, kreeg ik zo’n super lief hartje van hem!!! En een vriend/collega van hem, ‘Yeaaahhh finally, he is talking about alllll weak he was driving all of us crazy, finally he was brave enough to say it to you’, oooooooooohhh je had me moeten zien, heeellemaal blij net een verlegen meisje van 13. Ik mijn vriendin meegesleurd naar die winkel en we waren binnen 10min weer terug. Echt erg!! Maar oohh oooh ooooooooooh wat was ik in luvvveeeee… tenminste dat was ik toen, denk ik. Die avond hebben we eindelijk gezoend en mijn dag kon niet meer stuk, en de avonden die volgenden werden eigenlijk alleen maar beter. En dan, jaahh na al die romantiek, zon zee en strand dan komt er een tijd dat het vliegtuigje richting Nederland vertrekt, wij werden pas om 16.30 opgehaald bij het hotel dus we hadden 'smorgens en 'smiddags nog, we hadden iedereen bij Dost beloofd om nog te komen en dat hebben ze geweten, van 11.00 tot 15.30 hebben we daar gezeten, boekjes gelezen, gedanst, gekletst, uitgebreid afscheid genomen, je kent het wel!! Was zo totaal niet leuk!! Ik heb echt zitten huilen, wou gewoon niet naar huis had geen zin om iedereen te moeten missen, het waren/zijn gewoon stuk voor stuk kanjers!! En ja, toen moest ik afscheid nemen van Mehmet (btw dat is zijn naam, haha beetje laat) beetje huilen, elkaar beetje troosten en toen moest ie gaan… niet ik maar hij moest gaan!!! Dus ik zat daar met doorgelopen ogen aan de tafel en iedereen mij troosten en lieve dingen zeggen, en toen kwam z’n baas, de eigenaar en hij zo, ‘miranda, he really likes you, why dont you stay here?’, uhhh en ja wat dan??? Toen ging er toch wel een klein belletje (de nederlanders blijven nuchtere mensen) rinkelen, hoe goed kennen we elkaar?? wat weten we van elkaar?? Het is leuk geweest en tuurlijk was ik verliefd en vond ik hem het einde, maar dan nog ga ik niet in m’n uppie daarblijven… wie weet hoe het dan is?? Kijk, ik snap ook wel dat er zijn onder jullie die denken waarom ben je niet gebleven, nu weet je niet hoe het nu zou zijn geweest. Geloof me daar denk ik nog vaak genoeg aan, het heeft echt aan me geknaagd dat hij zoooo ver weg zit en ik hier. Ik ben toen ik terug was van Marmaris 8dagen dood en dood ziek geweest, ik denk dat het ook deels kwam door het ‘gebroken hart’, echt niet leuk!! Ik heb hem gemist, dat wil je gewoon niet weten. Maar hoe langer ik terug was hoe meer dat gevoel langzaam aan verdween, we hebben nog steeds contact via sms en hij weet gewoon dat het nix kan worden maar toch smsen we elkaar gewoon om op de hoogte te blijven hoe het is met elkaar. Met een paar van de anderen heb ik ook nog super leuk contact en misschien dat we het volgend jaar terug gaan, en nee niet alleen om iedereen te zien gewoon omdat ik het super leuk heb gehad in Marmaris!! Alles was gewoon leuk!! Effe denken… zal wel al veeeeel te veel onzin getypt hebben, sorry daarvoor!!! Wat ik nog wel eens denk, stel je voor hij is gewoon ‘de ware’, niet iedereen vindt ‘de ware’ (voorzover die bestaat) in eigen land, misschien is hij wel mijn dekseltje, mijn soulmate?? Stel je voor dat het zo is, wat heb ik dan wel niet laten schieten?? Moet ik dan genoegen nemen met minder? Haha, I know ik ben aan het wazelen. Krijg gewoon kriebels als ik aan het typen ben, gelukkig heb ik een paar super leuke foto’s van hem en van ons samen en geloof me die komen minstens eens per week nog even tevoorschijn, niet te vaak want mijn leven hier gaat gewoon door!! Nog maar 244 dagen en dan gaan we weer op vakantie, of het Marmaris wordt??? Wie weet, dat horen jullie nog wel!!
Ik zal maar eens stoppen want heb het gevoel dat het bijna een boekwerk geworden is!! Ik hoop dat iedereen nog wat leuke momenten of herinneringen plaatst, het is echt leuk om dat te lezen!!
Doei xxx Miranda (LadyBLueEyes)
Toen kwam er een hele mooie lekkere taart van drie lagen! Die hebben we samen aangesneden! De taart was trouwens ook erg lekker! 
het kan dus ook in het kort… tuurlijk zijn er nog veeeeeeel meeeeeer, maar die gooi ik niet onmiddellijk de wijde wereld in, die zitten voor eeuwig in mijn hartje!!!