Dit is mijn 3e reisjaar. Het eerste jaar was een jaar verlof zonder wedde, dus heel low cost. Heb toen couch surfing ontdekt, en Hostels. En bezocht vrienden over de wereld, dan logeer je natuurlijk gratis, maar koop je cadeaukes 
Het tweede reisjaar was ik dan met vervroegd pensioen, dus had een inkomen, maar ik bleef dezelfde reisstijl aanhouden, want eerlijk gezegd, hostels en couch surfing, je ontmoet al die fantastische mensen!
Zo op een rijte, wat blijft me zo bij… bird counting in Washington state, USA, privé concert by couch surfing hosts in Victoria, Vancouver Island, ijsschaatsen op de meren in Beijing, China, Monkey forest in Ubud, Bali, een les bijwonen om volwassene Haïtianen te leren lezen en schrijven, couch surfing host, New Jersey, USA, een dagje waterverven in een vlinderhuisje met een couch surfing host in Victoria, Vancouver Island, om middernacht gelukkig nieuwjaar wensen en champagne drinken op het water, zeilend met vrienden, met in de verte het vuurwerk, Singapore…
Al die wonderbare mensen die je leert kennen!
Mijn laatste “slim reizen systeem”: pet sitting! Twee opdrachten in de UK vorige lente, en nu 4 weken letten op 2 Basenji honden in de buurt van Brisbane, Australie.
Ik wil nu nog ergens proberen aan iets meewerken als vrijwilligster, dat moet ik nog een beetje uitzoeken.
Jaja, ik dacht “ik neem één jaartje verlof zonder wedde en dan ga ik fijn weer aan het werk”, en nu, ik denk dat ik nog vele lange jaren de gelukkigste landloper van de wereld ben. Eenzaam? Neen hoor. Alleen reizen maakt je zo bereikbaar voor anderen, de mensen spreken je aan, en je ziet zoveel meer als je niet afgeleid wordt door het babbelen met reisgezellen…
Zeggen dat ik al die jaren heb gewerkt zonder er verder over na te denken, en nu, in die paar jaar, een openbaring: “there is a whole world out there!” Ik moet nog zoveel ontdekken!!!..
Hoi ideleeneer,welkom op wereldwijzer!
Nou als ik je berichtje lees heb je al aardig wat landen bezocht in verschillende wereldelen.
Hoe waren je ervaringen over Beijing,ook de Tempel van de Hemel alsook de indrukwekkende muur bezocht tijdens je verblijf?
Indien je nog met tips zit over de plaatsen waar je al bent geweest,dan kan je die altijd posten op de verschillende landen forums hier op wereldwijzer.
Succ6 met al wat je nog gaat bereizen in de toekomst,ideleeneer !
Met vriendelijke reisgroet,
georgessiam
Wauw ik ben helemaal verliefd op je verhaal, hoe heb je besloten om de eerste stap te zetten, en hoe zette je vervolgens dat hele “plan-zonder-eigenlijk-een-plan-te-hebben-plan” op?
Gr, Dorothy!
Via Wereldwijzer app
Hallo Dorothy,
hehe dank je wel voor je berichtje!
hoe heb ik dit besloten? geleidelijk aan… en een beetje door de omstandigheden misschien.
Ik ben, of liever was, wiskunde lesgever in de eerste bachelor, en vond zoveel plezier in mijn werk, de contacten met de studenten, het lesgeven… gedurende jaren was ik heel blij met mijn leven. De laatste jaren echter begon het te wegen, en werd ik gewaar dat ik niet meer echt met veel “drive” mijn lessen gaf. Mijn privé leven was minder stabiel, twee keer gescheiden
Dit gaf me plots het gevoel dat niets me eigenlijk tegenhield! Geen partner, geen kinderen, mijn ouders waren beiden overleden…
Zo kwam stilletjesaan het idee bij mij op dat ik misschien eens iets van de wereld kon gaan zien, of alleszins, voor een jaartje mijn zinnen op iets anders moest zetten. Een “sabbatical” zeg maar, effe je geest en jezelf herbronnen… Het idee was dus enkel een jaartje rondtrekken. Ik weet nog dat ik toen zei, dat ik misschien zelfs na 6 maanden terug zou komen uit verveling…
Ik verwittigde en goed jaar op voorhand mijn baas, zodat hij me kon vervangen, en vertrok begin september 2011.
Maar dat reizen viel zoooooooo mee dat ik dacht, ik neem de 3 volle jaren (dat was het maximum dat ik kon nemen), en kom pas dan terug werken. Financieel nog te doen, ik had wat geld opzij en reisde reeds op z’n goedkoopste.
Toen ondertussen de mogelijkheid werd gegeven om op vervroegd pensioen te vertrekken, dacht ik er een tijdje over na en, wel, ik zou heel goed rondkomen met 70% van mijn volle wedde, en zo zou ik kunnen blijven reizen…
Zover sta ik nu! dit is mijn 3e reisjaar, ik weet nog altijd niet wat ik verder met mijn leven ga doen, niet erg, voor het moment blijf ik met plezier hier en daar aankomen en rondkijken. Mensen ontmoeten. Nu zit ik 4 weken “vast” in Brisbane, Australie, om op twee honden te letten, dat is ook eens goed, niet zoveel bewegen. Daarna ga ik weer wat rondkijken, hostels en couch surfing mogelijkheden onderzoeken, en genieten.
Ik weet dat ik me ooit wel zal willen vestigen, maar ik denk dat dit zich wel zal uitwijzen, een project of zo dat ik opeens interessant vind… ondertussen blijk ik landloper en ik vind het zo fijn
voilà. Soms moet je de dingen op je laten afkomen. Nu, ik heb spaargeld, een computer en een credit card, dus veel kan me niet gebeuren. Ik plan op voorhand, reserveer bij couch surfers of hostels, mijn vluchten boek ik online. Ik tracht aan logement en reistiketten niet meer dan 800 euro per maand gemiddelde uit te geven en dat gaat. Dat is het equivalente van een huur!
In Belgie logeer ik bij mijn zus of bij vrienden, zodat ik niet hoef te betalen voor een leeg appartement. Dus het is ook over loslaten! Ik heb alles weggegeven, meubels, inboedel, kleren, boeken, en alle andere brol spullen Bij mijn zus heb ik een paar bananedozen in de kelder, met dingen die ik wou houden, en dat is dat.
als je wat over de reizen wil lezen: www.travelpod.com/members/isabelle134, daar post ik verhaaltjes en foto’s voor vrienden.
Voilà. Ik dacht dit in een paar woordjes uit te leggen maar dit is een lang bericht geworden
groetjes,
Isabelle
Woohoo! Wat een heerlijk verhaal om te lezen zeg! Vrijheid!
Ik hoop dat uw leven inmiddels weer stabiel is, in de zin van, dat u alles een beetje heeft kunnen verwerken!
Via Wereldwijzer app
Hallo Isabelle,
nu weet ik eindelijk waar je zit, Sinnamon Park. We zijn er in 2011 bijna langs gereden, op weg naar Ipswich. Verder hebben we Nederlandse vrienden in Shailer Park, ten oosten van jou. En in 2011 hebben we in Dutton Park een weekje gewoond in het appartement van de zoon van vrienden van ons uit Adelaide. Die vrienden komen in mei deze kant weer op, net als een maand later een vriendin uit Scarborough/Redcliffe, ‘just up the road from Brissie’, zoals ze daar zeggen. Ben je trouwens al in de Botanic Garden geweest, ook erg de moeite waard. En als je in Byron Bay terecht zou komen, maak dan vooral de Grasshopper trip naar Nimbin en omgeving. http://www.grasshoppers.com.au/index.php/Nimbin-Tour/byron-bay-adventures/Nimbin.html Jammer dat je er het eerste weekend van mei niet bent, dan is het Mardi Grass Festival.
hihi een kleine wereld he! En ja, ook naar hier te komen neemt de bus de autostrade richting Ipswich, dus ik kan me inbeelden dat je de afrit Sinnamon Park zag, hihi.
Ja de Botanical gardens wil ik nog doen, die van Coot-Tha Mountain veronderstel ik… want centrum city is er ook eentje.
Dank voor de raad voor Byron Bay!
groetjes!
Hallo Isabelle,
Omdat jou dit ook zo maar kan overkomen (ik hoop het niet) even een stukje dat ik schreef voor de eigenaren van de hond waar we op pasten in Casino. (Zie verslagen 41 tot 46 onder Reis 2001 waar het steeds opduikt en ook telkens een hond (ook in Nimbin) een rol speelt.) Maar alleen als je je een keer verveelt.
How to scare caretakers,
Here is a little story about the dog named Fix from friends whose house in Casino, near Lismore, we have been looking after a couple of times when they were on holiday. They had this big, old, very gentle black dog. He would start off with me every morning when I went to water the veggie garden and walked the fence because there were eight young bulls in the little paddock of the 30 acres hobby farm. But as I said, he was an old dog and after the morning round he would relax almost all day.
One weekend in September 2006 Fix scared the hell out of us. It started on a Sunday morning. Although I had slept in a bit, Fix was not outside, taking his morning sunbath in front of the shed as he did most days. Walked up to his doghouse and there he was, looking very sad. When I talked to him and asked if he came along to inspect the veggie garden and beyond, he struggled to get out and stand on all fours. He limped with the right front paw so I had a look at it. One nail was a bit torn, but nothing really serious. But all day he tried to go for a walk but gave up after a couple of meters.
The next day he would not come out of his house. So I put his food bowl in front of him but he would not eat. A couple of hours later he managed to get up but now his back legs were not working properly. They crossed when he walked so he gave up on that at first. Later that day he crawled to the porch but could not get on it. So I lifted him up and put him in his bed. Put food next to him, made sure he had water enough and hoped he would get better soon.
But it did not look like it and we really were thinking he would just silently pass away. We dreaded the idea but anyway, if it were to go like that it would be good for Fix. Not for us, I can assure you. We discussed where to bury him and decided the flower bed between DJ and the shed would be a nice place. I thought it would need a pretty big hole but I did not start digging yet. All day Fix was just lying there, looking with those big sad eyes. ‘Pity he cannot speak”, we said to each other. By the way, we had to clean his eyes a couple of times because it looked as if there was pea soup coming out of them, thick and greenish. A couple of times he tried to get off the porch but we had to help him, he just could not make it, although his front paw looked alright again. So I decided to make a little ramp and hope for the best. Fix went to bed very early that night, leaving us to worry about the next day and decided to call the vet if things had not improved. We had already decided we would not tell the owners anything if he died, unless they would ask how Fix was. They already told us they were prepared not to see the dog alive when they returned home.
Late at night I went to see if he still breathed and early the next morning went seeing how he was. And there he was, sunbathing as usual, but not moving when I walked up to him. Still not good but a little better, it looked. And during the day he recovered. The next day he was as fit as Fix, went all around the outside fence with me in the morning, went with the two of us when we went to neighbour Nerio’s for banana’s and followed every other move I made between house and shed, house and veggie garden and so on. So that was the end of two scary days.
Two year later Fix, at the age of 11, silently passed away in his sleep. He had a good life, that’s for sure.