(origineel bericht op be-more.nl)
All good things come to an end…
Salaam Allemaal,
Het is donderdag en morgen ga ik alweer naar huis. Ook nu weer valt het afscheid nemen mij zwaar. Ik ga ze missen; onze kinderen van de blinde en dove school, de leraren, de Ethiopische en Nederlandse vrijwilligers, Sunshine, Estefanos… De band die je met deze mensen opbouwt in een korte tijd is hecht en telkens weer uniek.
Met tranen in de ogen stond ik voor de blinde en dove kindjes mijn afscheidswoordje te houden. Ze zijn zo sterk en weten zoveel te overwinnen. Het doet mij goed om nu de klas in te lopen en ze te zien met hun gebarenboekjes of brailleplates voor zich. De brailleplates zijn met donatiegeld aangekocht. Nu kunnen ook de blinde kinderen zelfstandig oefenen met het maken van brailletekens. Sunshine heeft daarnaast met donatiegeld speciaal braillepapier gekocht en heeft avonden achtereen en weekenden lang gewerkt aan brailleboeken. In deze boeken heeft hij de basisbeginselen van leren schrijven, lezen en rekenen opgenomen. Voor elk kind heeft hij en boekwerk gemaakt. Alle kinderen kunnen nu vooruit. Je ziet ze ook hard werkend en met een lach op hun gezicht. Noem me een ouwe zemelaar maar ik het raakt mij echt. Na 10-tallen omhelzingen, knuffels en kussen met de kids en leraren was het dan echt tijd om los te laten.
Voor de volgende vrijwilligers hebben we alvast een begin gemaakt. De blinde en dove klassen zijn gehuisvest op een ‘gewone’ school. Met de directeur is afgesproken dat de Nederlandse vrijwilligers ook Engelse les gaan geven aan de meisjes van de hogere klassen. De bedoeling is dat de meisjes beter gaan presteren op hun engels maar ook dat er interactie ontstaat tussen de blanke, dove en blinde kinderen en de andere kinderen van de school. Door interactie ontstaat communicatie en begrip, zo is het uitgangspunt. En dat is nodig. De blinde/dove kinderen worden vooral gepest en uitgelachten maar ook de ferengi (blanken) worden als een rariteit gezien waar je of bang voor bent of waneer je stoer bent je durft aan te spreken met ‘you, you…give me money’ of zelfs durft te knijpen. Geen overbodige luxe dus. Het is een cursus op vrijwillige basis tijdens de schoolvakantie. Ik ben met Estefanos en een lerares Engels de verschillende klassen ingelopen en heb de oudste meisjes (toe)gesproken om zich vooral op te geven voor deze cursus. In eerste instantie schrokken ze zich rot maar hun nieuwschierigheid heeft uiteindelijk gewonnen. Vele meisjes hebben zich al opgegeven en ook jongens willen heel graag met de ferengi an hun Engels werken. Ik benijd de volgende vrijwilligers om deze nieuwe mooie taak helemaal vorm te gaan geven. Maar zoals gezegd, ik moet ook loslaten…
Deze week had nog een highlight. We zijn naar een compund van gezinnen geweest welke zorg dragen voor een of meerdere gehandicapte familieleden. Zo kan het zijn dat er een gezin in een huisje woont waarvan de moeder blind is. In het andere huisje woont weer een gezin waarvan de vader kreupel is. Van hogerhand is besloten dat deze mensen apart van de rest moet gaan wonen in zogenaamde compounds. Vaak liggen deze afgelegen en onbreekt het aan voorzieningen zoals water. Dit moeten ze dan met behulp van emmers en jerrycans halen in de stad. Tegen betaling dan. En dan te bedenken dat ze al zo weinig hebben. Met het donatiegeld hebben we een waterleiding aangelegd en een tap bij het huis van de dorpsverantwoordelijke. En dat vind ik dan weer leuk; het is een vrouw! Lele heeft vergroeid benen (eingenlijk zijn ze niet bestaand) waardoor ze maar halverwege alle andere mensen komt. Qua power steekt ze met kop en schouders boven iedereen uit. Terwijl Lot en ik samen met de mannen, de kinderen en vrouwen van het dorp een sleuf groeven van 50 a 60 meter coordineerde zij de boel. Na een dag hard werken, blaren kweken, zand happen, liedjes ondertussen zingen met de kids, gillen om kleine slangen die we opgroeven en nog veel meer waren we aan het einde van de dag klaar. De sleuf was gegraven, de eliding aangelegd, de kranen aangesloten en de sleuf weer dichtgegooid. Het water stroomt! Er was vreugde, gegil, gelach en gespetter… Eindelijk is deze compund onafhankelijk. Ze zijn zelfvoorzienend in hun eerste levensbehoefte en ze kunnen zelfs een beetje geld verdienen door nu zelf water te verkopen.
Tijdens mijn verblijf in Ethiopie hebben we nu 2 waterleidingen en taps kunnen aanleggen. Het betekend zoveel; water in Ethiopie. Wij staan er vaak niet bij stil dat er water uit de kraan komt. Hier leven ze met de vraag of er water is en hoe ze eraan moeten komen…elke dag weer. Ik wil jullie allemaal bedanken voor alle steun aan mamasage. Zonder steun kunnen dit soort broodnodige projecten niet gerealiseerd worden. Mijn grootste steun wil ik ook nu in het zonnetje zetten. Jan maakt het elk jaar weer mogelijk dat ik naar een Derde wereld land kan gaan om te doen wat ik doe. Zonder zijn hulp en steun zou ik hier niet zijn. Hij zorgt ervoor dat de thuisbasis op rolletjes loopt en wanneer ik een moeilijk moment heb ik met een belletje op zijn schouders en hulp kan rekenen. Bij deze wil ik dan ook de twee waterprojecten aan mijn Jan opdragen; ze zouden er niet zijn zonder hem en ze passen precies in zijn installatiestraatje!
Dit as mijn laatste blog voor deze trip. Vanavond hebben Lot en ik ons afscheidsfeestje en morgenvroeg vertrekken we naar Addis. Ik kijk ernaar uit om mijn familie weer in mijn armen te sluiten en jullie in de loop van de komend week weer te zien. Heeeeeeel erg bedankt voor alle lieve mails en tot gauw op de massagetrafel of boven een bakje koffie! Liefs uit Hawassa, Lisenka