(origineel bericht op be-more.nl)
Ajj my but hurts!!
Een week met een emotionele ondertoon, de hele week hebben we naar het afscheid van Margot en Jolanda toe geleefd.
We hebben als verrassing voor hun met de daycare een kleine slinger in elkaar geknutseld, waarop elk vlaggetje een tekening van een van de kleintjes stond. Daarnaast hebben de grotere kinderen hun naam/verhaaltje op een rugzakje geschreven als herinnering.
Maar eerst nog terug naar de woensdag. Margot en Jolanda waren druk met alles wat ze graag willen af krijgen voor ze gaan. Van elk van de kids hebben ze een A4-tje met foto en geboortedatum opgehangen in de daycare. Helaas houden ze niet geweldig en komen 1 voor 1 naar beneden. Dus voor ons de taak dit komende week op te lossen :D. Vanaf nu laat elke vrijwilliger niet alleen een foto met verhaal achter in het “vrijwillgers-boekje”, maar ook een handafdruk in de daycare. Dan hebben de kinderen nog iets moois waar ze naar terug kunnen kijken.
Die avond is het alweer tijd voor de little boys night met, jawel hoor alweer hamburgers!! Nadat de vreetschuren alles weg hadden gewerkt hebben we twister gespeeld. Sja helaas verliezen wij het dubbel en dwars van die kleine slangenmensjes. Wel super leuk welke houdingen je allemaal moet aannemen. Als afsluiter hebben we the lion king gekeken. Hoe schattig ze dan zijn, ze kwamen tegen iedereen aangekropen op de bank. En omdat het koud was hadden we lekker de dekens erbij gepakt.
Toen ik donderdag ochtend de slaapkamerdeur open deed kwam mij een heerlijke geur tegen moet. Ja hoor ons ochtend mens Mir stond al vanaf 6 uur chocolade muffins te bakken. En dat was ook wel nodig omdat we er 50 moesten maken voor de afscheidsavond.
We hadden voor vandaag nog de middag voor de daycare, maar we waren de pannenkoekenmix vergeten. Toen bedacht ik me ineens dat je met ei, melk en brood ook wel wat lekkers kon maken… Wentelteefjes !!! Dus gingen Mir en ik lekker bakken tussen de middag. En smullen dat die kleine schatjes gedaan hebben!
Toen we bezig waren met huiswerkklas (spelletjes ipv huiswerk vandaag) kwamen ineens de ouders van Miriam aanlopen. Ze hadden gelukkig de weg kunnen vinden naar het verborgen Eston.
Daarna moesten we gauw de muffins versieren met icing sugar en kleine bloemetjes en vlindertjes. Iedereen had moeite er vanaf te blijven, zoo leuk!
En toen was het tijd voor de afscheidsavond. We eten dan een keer samen met alle kids en huismoeders, bonenstampot… Het ziet er niet lekker uit, maar daarentegen ruikt en smaakt het super! Echt leuk om eens met iedereen zo bij elkaar te zijn. De muffins waren uiteraard binnen 10 min verorberd en zeker goed gekeurd voor herhaling.
De kids hadden allemaal dansen en liedjes voorbereid en zo ging de tijd wel snel voorbij. Zelfs de huismoeders hebben nog gezongen. Geweldig mooi en veel kippenvel momentjes gehad.
Na nog wat gekletst, gestoei en muziek was het tijd voor het echte afscheid en dat viel de meiden zwaar. Dan denk ik, pff dit moet ik over 4 weken ook! Toen zijn we maar snel richting huis gelopen. Ineens hoorde we “moeeeehoeee” en zei Margot: “ah shut up” en zwaaide haar lamp ondertussen naar de koeienwei, waarop we in de ogen keken van een losgebroken koe, twee meter van ons vandaan. Ahum, doorlopen en niet omkijken! Het was donker, dus trapte natuurlijk midden in een modderpoel, heerlijk!!
Vrijdag morgen was het vroeg opstaan voor iedereen want alle spullen moesten ingepakt worden. Ook Miriam en ik moesten dit, want we gingen op weekend naar Drakensberg. Om half 10 werden de meiden al opgehaald, dus was het tijd voor ons afscheid. En ja toch wel met een traantje, want ga de twee schatten wel missen!
Daarna hebben we nog daycare gedaan, weliswaar alleen wat spelen met de blokken, omdat er niet veel meer van de ochtend over was. Jelle is ondertussen begonnen met helpen aan de Lapa, alle modder moest uitgesopt worden om het droog te krijgen.
We zouden rond 13 u opgehaald worden, ma na wat wachten en wachten en smsen en wachten, konden we om 1420 u dan toch vertrekken. Met zn allen in een busje geladen op naar drakensberg. Daar hebben we heerlijk diner gehad en gesnuffeld in het kleine winkeltje, waar ik natuurlijk een souvernir heb gekocht J. Die avond lagen Hester en ik er lekker vroeg in, muziek geluisterd, kletsen, boekje lezen je kent het wel.
Zaterdag konden we zowaar uitslapen, ontbijt pas om 730 en vertrek om 9u. We moesten met zn negenen in een 4x4 jeep proppen, dus toen we eindelijk zaten en de chauffeur vroeg of we alles hadden schreeuwde Hester “nee wacht ik heb mijn paspoort in mn handtas zitten!!” Die had ze namelijk in mn koffer gestopt die we daar mochten laten. Maar daarna konden we op weg door de Sanipass. 6 uur en een hoop gehobbel en mooie uitzichten later waren we op riverside 10 in Lesotho. Bij een familie thuis zonder stromend water en elektriciteit, back to basic!! Nadat we ons hadden kunnen settelen in de kamer met 4 stapelbedden gingen we op weg de berg in naar een dorpje iets hogerop. Het is begonnen met regenen en onweren dus we moesten onze kuitjes goed trainen. Daar aangekomen kregen we in een rondavel een optreden van de plaatselijke vrouwen, zang en dans. Gelukkig regende het erna minder en konden we terug naar beneden waar het kampvuur werd aangemaakt voor nog meer dans en zang. Nu moesten wij natuurlijk ook mee doen! Rond 20u was het eten klaar en konden we bij kaarslicht dineren, boerenwors, aardappel, rijst en groenten. Als afsluiting hebben nog een paar van de van de dames voor ons gezongen, o.a. Halleluja, super mooi!!
Zondag 5.25u ik doe mijn ogen open en zo een 6 mensen zijn al volop wakker :O, niet dus he, dus draai ik me nog even lekker om onder de warme dekens. 7.10u, nu is het toch tijd om op te staan, want om half 8 is het ontbijt klaar met vers gebakken brood en vers gelegde eieren, mmmmm.
Daarna was het tijd voor de grootste uitdaging van het weekend, PAARDRIJDEN! Mijn hemel wat is dat eng als je daarboven zit en het gevoel hebt dat je total geen controle hebt. Dalijk gaat dat paard er met mij vandoor denk ik steeds. Gelukkig had ik een gehoorzaam paard gekregen en niet die van Hester, die elk ander paard schopte en stijgerde of die van Miriam die overal heen liep behalve de geode kant uit! En toen ik eenmaal gewend was kon ik genieten van een adembenemend uitzicht onder de stralende zon… Over de smalle bergpaadjes hebben we een 2 uur durende tocht gehad. Zelfs nog een klein stukje gegallopeerd, maar dat werkte op mijn lachspieren, alles rammelt dan zo hahaha. Gelukkig bleef het zonnetje en konden we erna relaxen op het gras en onze spieren laten ontspannen. Toen we ook nog een overheerlijke lunch met kip en gebakken aardappeltjes hadden verorbert was het tijd om weer in te laden. Op weg terug over de hobble de bobble weg met een pijnlijke kont van het paardrijden. Alleen nu tussen de mega onweersbuien door :S.”
Toen we uiteindelijk in het busje terug zaten richting the Farm werd er ineens weer gegild!! “Stop, ik ben mijn bril verloren.” Hester meende dat haar bril tijdens het rennen naar de auto uit haar zak was gevallen. Dus weer 15 minuten terug rijden en het pad bij het hostel helemaal afgezocht met drie man, geen bril!! Tja, toen bleek hij in de auto onder de stoel te liggen, OEPS!!
Maandag was weer een ziekenhuisdag voor Mir en mij, jeeej!! Nadat we afscheid hadden genomen van de ouders van Miriam, want die gingen verder met hun tocht richting Kaapstad, gingen we rond 8uur op stap. Alleen nu met twee meiden, omdat de ander nieuwe medicatie nodig had. We hoopte iets meer op te schieten door vroeg te gaan, maar niets bleek minder waar. Uiteindelijk bleek ook nog dat het jongere meisje met de gebroken pols daar moest blijven. De breuk was weer gaan verschuiven en moest nu geopereerd worden. Het leverde alleen een hoop stress op bij haar, wat wel super zielig was. De details zal ik jullie besparen, de verpleegsters zijn hier iets minder kindvriendelijk zullen we maar stellen! Uiteindelijk waren we rond 17u thuis en hadden we geluk met onze lieve Jelle die stond te koken voor ons :D. Daarna zijn Miriam en ik begonnen met het uitzoeken van de spullen in het huis, aangezien er veel oude spullen staan.
Ik hoopte deze week een kortere blog te plaatsen, maar het is me helaas niet gelukt!!
Morgen gaan we de nieuwe vrijwilligers halen, dus word tijd voor mijn nachtrust
Tot volgende week
Liefs San