(origineel bericht op be-more.nl)
Afscheidszoen
De laatste 1,5 week op het project waren weer erg intensief, met een hoop gebeurtenissen! Zo hebben we de oudere kids meegenomen naar de MacDonalds en de bioscoop! Ze genoten er erg van; zo vaak gaan ze niet op pad. De kleintjes hebben we mee genomen naar een winkelcentrum om een ijsje met ze te eten, wat natuurlijk een ontzettende knoeiboel werd! Wel heel leuk om te zien! Kleine T. heeft tijdens het buitenspelen haar arm gebroken en ik heb mijn eerste nachtdienst beleefd! Welgeteld heb ik drie uur kunnen slapen… om drie uur snachts hoorde ik de eerste huilgeluidjes uit de kinderkamer komen… dus ik huppakee met zaklamp eruit en alle bedjes af om te kijken wie er lag te snikken! Toen ik zag dat A. in haar bedje lag te huilen heb ik een kwartiertje over haar hoofdje geaaid waarna ze meteen weer in slaap viel. Ik dacht: dit is een makkie! Maar nee… Zodra A. lag te slapen, werd C. wakker. En als C. wakker is, wil ze ook echt niet meer slapen. Ze zette het op een bleren en uit wanhoop heb ik haar maar uit bed getild. Na ongeveer 10 slaapliedjes te hebben gezongen wilde C. nog lange niet terug haar bedje in. Ik was veel te bang dat ze alle andere kindjes ook wakker zou maken met haar geschreeuw dat ik haar maar de hele nacht bij me heb gehouden. Dat betekent dus niet slapen, maar gefriemel door me haar, gekrab aan haar eigen huidje (uitslag) en hele verhalen houden in een taaltje die ik niet begrijp. Ondanks dat vond ik het leuk om een nacht bij de kleintjes door te brengen! De volgende dag ging ik voor het eerst mee naar het schooltje, om autistische T. hierbij te begeleiden. De ‘teachers’ kunnen het anders niet aan, dus zonder vrijwilliger kan T. niet naar school toe. Wat een ervaring was dit zeg, een Afrikaans schooltje is niet te vergelijken met een schooltje in Nederland. Ook de ‘lesmethodes’ en omgang met de kinderen is een wereld van verschil… Ik kon me dan ook niet inhouden om één van de teachers mee naar buiten te nemen voor een goed gesprek en haar eens de waarheid te vertellen… Gelukkig werd dit goed ontvangen, was ze blij met mijn feedback en is ze de rest van de dag ‘lief’ geweest voor de kleintjes. Ook T. heeft zich die dag goed vermaakt, maar nu ze haar arm heeft gebroken kan ze niet meer naar school toe. Ook heeft ze gelijk zelf het gips eraf getrokken, waardoor ze nu met beide handjes in de tape zit… erg sneu om te zien want ze kan nu dus helemaal niks meer met haar handen.
Het weekend heb ik doorgebracht aan de WildCoast: na een rit van ongeveer 6 uur kwamen we aan in een prachtige omgeving. Het was best een sportief weekend: van een cruiseschip (lees: klein roeibootje), grotten bekijken, strandwandelingen, Hiketochten, etc. tot aan dolfijnen spotten! Na dit weekend brak het afscheid nemen aan, iets waar we (Melle en ik) erg tegenop zagen. We hadden afgesproken om de kinderen gewoon een kus te geven en weg te lopen, zodat de kinderen er zelf niks van zouden merken. Dit lukte natuurlijk niet, we hebben het niet droog gehouden. Zodra R. de tranen op mijn wangen zag, kwam ze naar me toe gehold en gaf me een dikke kus op mijn wang. Dit vond ik zo ontzettend lief… het kleine meisje heeft een zware achtergrond (verkracht door haar eigen vader etc.) en soms was het erg moeilijk om contact met haar te maken. Dat ze naar mij toe kwam om me een kus te geven vond ik dan ook heel bijzonder! De oudere kinderen begrepen wel dat het onze laatste dag was, en als er eentje vroeg ‘why are you going?? And when are you coming back?’ vond ik het lastig om een antwoord te geven. Be-More heeft om verschillende redenen besloten om per April met dit project te stoppen. Ik hoop dat de kleintjes hier niet al te veel onder zullen leiden en dat ze toch nog aandacht zullen krijgen. Op dit moment zit ik in Kaapstad: in een prachtig guest House met uitzicht op de tafelberg die we zometeen gaan beklimmen. De omschakeling van het project naar ‘vakantie houden’ blijkt lastiger dan gedacht. Zelfs vannacht heb ik in mijn slaap kleine handjes vast gehouden en lieve woordjes tegen ze gezegd (met David als getuige). Ik zal ze nooit vergeten en hoop dat ze goed terecht komen! Hieronder nog wat foto’s.
Een hele lieve groet uit Kaapstad!