(origineel bericht op be-more.nl)
Afscheid
Vrijdag, dag 28:
Vanmorgen ging de wekker om 7 uur, omdat Barbra ( een van onze lokale vrijwilligers ) vroeg zou vertrekken naar haar familie en wij nog afscheid wilde nemen. Maar zoals het gaat in Uganda, vertrok ze pas om kwart voor 8. Het was nog vroeg in de morgen, maar de eerste tranen vloeide al.
Na haar vertrek gingen we aan het ontbijt en pakte we onze koffers in.
Om kwart over 9 gingen Juul en ik met Julias op de Boda naar het naaivrouwtje, die als het goed was onze broeken klaar zou hebben liggen. Hij nam voor ons een mooie binnendoor weg met prachtige uitzichten, hij wilde dat we dat gezien hadden voor we weg gingen.
Juul en ik zaten weer zingend achterop, ons we beseffend dat dit ons laatste Boda ritje zou zijn.
Aangekomen bij het naaivrouwtje had ze allebei onze broeken af. Ze waren prachtig! We betaalde en we bedankte haar hartelijk.
Terug op de Boda filmde we hoe we over de zandweggetjes reden terwijl we zongen. Een raar idee dat dit heerlijke geluksgevoel zo snel weer voorbij is. Het gevoel van de vrijheid op de Boda, de wind in je haar, is echt onbeschrijflijk.
Terug bij het project kregen we nog een cadeautje, allemaal een mandje waar onze namen in gemaakt waren. Wat een origineel en super leuk cadeau.
Maar toen kwam het moment van afscheid van de lokale vrijwilligers. We knuffelde elkaar, gingen met elkaar op de foto en beloofde elkaar dat we in contact zouden blijven.
Toen de taxi kwam om half 11 hielpen ze onze spullen naar de bus tillen en namen we nogmaals afscheid. Ook dit keer weer met tranen. Het was zo’n gek idee dat we deze super lieve mensen misschien wel nooit meer zouden zien. Rachel, 1 van onze lokale vrijwilligsters, was in eens verdwenen. Van haar konden we geen afscheid meer nemen
We besloten het van ons af te zetten, de tijd is mooi geweest en we hebben een geweldige ervaring opgedaan.
We reden weg in de bus, zwaaide nog even en daarna lieten we het project Lwengo Nkunyu achter ons.
We reden met de bus naar Masaka en in het centrum stapte Juul en ik uit. We wilde nog naar de supermarkt om wat lekkere dingen te kopen voor in het vliegtuig. Maar onderweg kwam eerst Juul een leuk kort jurkje tegen en daarna ik ook een leuke lange jurk.
Toen moesten we echt door naar de supermarkt, want anders zouden we nog veel meer kopen. We kochten koekjes voor onderweg en Juul een snicker en ik een mars.
Daarna hielden we een Boda aan die ons eerst langs de bank moest rijden om nog even te pinnen en ons daarna naar de Backpackers bracht.
In Backpackers hebben we lekker een chees sandwich geluncht en daarna lekker de hele dag niets gedaan.
Als avondeten deelde Juul en ik een bord frietjes en ik had er nog een omelet met groente bij en Juul champignon soep.
Helaas kwam het eten pas heel laat en was Juul inmiddels al misselijk van de honger.
Na het eten gingen we buiten bij het kampvuur zitten, wat gemaakt was door 2 families die hier samen op reis waren. We praatte gezellig met de vader van het gezin en zijn oudste zoon en hadden een super leuke avond.
Rond half 11 gingen we naar bed om te slapen.
Juul moest er die nacht helaas nog 3 keer uit om over te geven, de vette frieten waren niet goed gevallen op haar hongerige maag.
Zaterdag, dag 29:
Vanmorgen ging de wekker om 7 uur. We bestelde direct ontbijt omdat dat altijd wel even duurt, en pakte daarna onze koffers in. Juul haar koffer was te zwaar, maar gelukkig konden een aantal spullen in de tas van Nicole, een medevrijwilligster die dezelfde vlucht had.
Als ontbijt had ik een pineaple pancake. Toen ik hem kreeg was hij heel smerig, veel te zout. Ik ging naar de keuken en het bleek dat iemand zout in het suikerpotje had gedaan. Ik kreeg een nieuwe die gelukkig heerlijk smaakte.
De bus was er al rond 8 uur, maar had niet gemeld dat hij op ons wachtte, dus wij wachtte op de buschauffeur voor het startsein.
Daardoor vertrokken we kwart voor 10 bij de Backpackers, waar ik op het laatste moment nog een paar mooie armbanden had gekocht.
De rit was lang en hobbelig, maar net zoals de rest van deze vakantie had ik weer geen last van wagenziekte.
Kwart voor 2 kwamen we aan bij de Backpackers in Entebbe. We laadde onze spullen uit en plofte binnen op de bank neer. De Olympische spelen stonden aan dus we konden lekker tv kijken en chillen.
Als lunch had Juul een salade, om wat vitamientjes voor haar pijnlijke maag binnen te krijgen, en ik had een heerlijke tomatensoep.
Na de lunch gingen we even in de zon zitten en na het avond eten, aardappeltjes in de schil gebakken, viel ik in slaap op de bank.
Om 9 uur kwam Ruben ons halen om te vetrekken naar het vliegtuig, maar toen Juul ineens weg was had ze weer overgegeven.
Wij gingen dus voorin in het busje naar het vliegveld met een plasticzakje bij de hand. De rit was gelukkig maar 10 minuutjes.
Op t vliegveld namen we afscheid van Ruben en kregen een ontzettend schattig fotolijstje als bedankje voor onze vrijwilligerstijd. Daarna checkte we in.
Toen mijn koffer door de scan ging moest ik hem open maken, ze hadden iets raars zien zitten wat uiteindelijk de oplader van mijn Ipod bleek te zijn. Ook ging de bodyscan af op mijn navelpiercing, maar na die te hebben laten zien mocht ik doorlopen.
Het was nog even stressen of Juul haar koffer niet te zwaar was, maar gelukkig was hij goed en hoefde ze niet bij te betalen.
Na een half uurtje wachten mochten we al boarden.
De vlucht zou om half 12 vertrekken, maar we vertrokken al om kwart voor 11. Daardoor zouden we ook bijna een uur eerder op Schiphol aankomen.
Om half 12 kregen we eten, een vegetarische maaltijd met een heerlijke salade en fruit. Ook ananas, maar lang niet zo lekker als de ananas die we de afgelopen 4 weken hadden mogen proeven.
Langzaam schoof het land onder ons voorbij en verwijderde dat ons van een geweldige tijd in Uganda.
Ik probeerde wat te slapen, maar kreeg last van restless legs en kon van de tinteling in mijn rechter been nauwelijks stilzitten.
Morgen zou ik mijn eigen heerlijke bedje weer hebben.
Zondag, dag 30:
Om 5 over 6 landden we in Nederland. Juul zocht meteen contact met haar ouders, die via mijn ouders op de hoogte waren gebracht van de vervroeging van de vlucht en al op ons stonden te wachten.
We liepen naar de bagage hal, verdwaalde, vroegen de weg en kwamen bij band 15 aan. De spullen kwamen net de band op. Achter het glas stonden onze ouders met een mega spandoek en een bord en bloemen. Het was de leukste thuiskomst die we ons konden wensen.
We zeiden onze andere reisgenootjes gedag en gingen naar huis. Juul ging met haar ouders mee en ik met mijn ouders in mijn twingo.
Thuis aangekomen ging ik ontbijten met een heerlijke volkoren boterham en een mozzarella salade. Dat had ik niet echt gemist, maar het was toch erg aangenaam om het weer te kunnen eten.
Ik gaf de cadeautjes en we hielden een film middag, waarbij ik over elke foto wel een uur kon vertellen.
Ja, de heimwee slaat al toe. Afrika heeft mijn hart gestolen en ik kijk uit naar het weerzien.