(origineel bericht op be-more.nl)
Afscheid van Kampot
Ons laatste weekend in Kampot wilden Marjon en ik rustig aan doen. Aangezien Iris samen met Alinde en Marlynn al vroeg zaterdagochtend zou vertrekken richting de Angkor Wat hebben wij een nachtje van bed gewisseld. Ze slapen normaal bij de schooldirecteur van het project waar zij werken thuis, op de bovenverdieping die speciaal voor de vrijwilligers is. Wel leuk, want nóg lokaler dan normaal bij een Cambodjaans gezin thuis. Hoewel Mr Thy sinds vorig jaar een mooi stenen huis met elektriciteit en stromend water heeft, en dus als bovengemiddelde rijk bestempeld mag worden, zijn hij en zijn gezin heel “normaal” gebleven. In Cambodja betekent dat: slapen op de grond in de woonkamer (ookal is er een slaapkamer in het huis) en eten op de grond (de opklaptafel en de stoelen staan er verlaten bij). Het lijkt net of ze er eigenlijk geen raad mee weten en ze leven alsof ze in een klein houten hutje wonen.Het is nogsteeds flink aan het regenen, dus Marjon en ik lezen heel de ochtend op het overdekte balkon en gaan in de middag op een modderige fietstocht door de community. We komen zo nu en dan met onze fietsjes vast te zitten in de blubber tussen de rijstvelden en worden flink uitgelachen door de locals maar een echte Nederlander laat zich niet stoppen door een beetje tegen, toch?
Op zondag slaap ik uit en vervolgen wij ons eet- en luierweekend door verse baguettes te eten in de stad (net uit de oven dus nog warm!). We fietsen door naar de markt, waar we lokale snacks eten: bananen met krokante rijst, gegrild in bananenbladeren, gefrituurde balletjes rijstdeeg met karamel en fruit. We kopen daarna de laatste dingen voor in de tasjes: grote tubes tandpasta, tandenborstels en flesjes water. Rond vijf uur gaan we terug naar de bakkerij voor versegebakken cakejes en wat later eten we curry bij de old market. Ik sta op knappen, zó veel eten! Gelukkig hebben we wat over, we laten het inpakken en geven het aan een groepje met dakloze kinderen. Na het eten lopen we de hoek om naar de riverside om bij te praten met Robin en Ellen, de vrijwilligers die in Kep zitten. Het was leuk om ze nog even te zien, we lopen elkaar telkens mis. Het is wel een grappig stel, ze zijn het over alles oneens!
Maandag heb ik geregeld dat Chan Thuch en ik een vergadering hebben met Mr Thy van de Chumkirel school (bij wie ik dus twee dagen daarvoor te gast was!). Hij is namelijk ook actief om de situatie op de zoutvlaktes te verbeteren, door ervoor te zorgen dat er een busje rijdt die de kinderen van de Zoutvlaktes ophaalt en naar school brengt. Ik merk namelijk dat er erg weinig communicatie is, niet alleen binnen projecten, maar vooral ook tussen ze. Het is natuurlijk zonde dat er twee organisaties zich inzetten voor dezelfde groep kinderen , maar dat ze geen idee hebben waar de ander mee bezig is. Ze zien elkaar als een soort concurrenten, maar dat zorgt alleen maar voor inefficiëntie. Vooral omdat ze eindelijk allebei hetzelfde willen. Om een beetje orde te scheppen, en omdat er veel informatie mist over deze leerlingen (hoe ver weg ze wonen, hoeveel er wel en niet al naar Chumkriel gaan, hoeveel er in het busje kunnen en hoeveel er een fiets nodig hebben) spreken we af om woensdag op “veldonderzoek” te gaan. Zo kunnen we besluiten wie er de fietsen het hardst nodig hebben. Ook besluiten we dat het het verstandigst is om de fietsen in oktober te geven, omdat dan het schooljaar begint en we weten welke leerlingen nog naar school gaan, en wie heeft opgegeven en toch met zijn ouders op de zoutvlaktes is gaan werken. (De meesten stoppen rond groep 6, als ze 10 zijn).
<a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://1”>
Op woensdag</a> vertekken we vroeg in drie groepjes op de moto. We interviewen zo veel mogelijk families, om het gebied in kaart te brengen, over hun persoonlijke en financiële achtergrond (hebben jullie een koe, hebben jullie een schuld van meer dan $25 etc). Na de lunch hebben we een vergadering met de andere twee duo’s die de interviews hadden afgenomen en mr. Thy. Het ging allemaal een beetje langzaam en niet heel efficiënt. Dingen zoals dit, die in Nederland eerst goed doorgedacht zouden worden en dan snel zouden worden geregeld, duren hier veel langer. Het was bijvoorbeeld niet vanzelfsprekend dat iedereen een ander deel van het gebied zou interviewen, dus er waren een hoop dubbel gedaan. Toch wel jammer, vooral omdat ik had gehoopt het nog deze week af kunnen hebben, zodat het geregeld zou zijn als ik weg ging.We hebben die dag wel veel gedaan, maar het is toch niet duidelijk aan wie we de fietsen het beste kunnen geven.
<a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://3”>
Donderdag ochtend</a> maak ik met Chan Thuch een lijst met 7 mogelijke kinderen, fijn dat het zo snel en pragmatisch gaat. Toch is waar ik mee bezig ben geweest buiten hun “doelgroep” dus ik kan het niet aan hen overlaten om alles uit te zoeken. Normaal zou ik het zelf gedaan hebben, maar ik zal het dus moeten overlaten aan de volgende Be More vrijwilligers. We lunchen met z’n alle vrijwilligers en Rianne bij het water als afscheid. Snel halen we de tasjes op, die al klaar lagen in het guesthouse. Dinsdag waren ze klaar en woensdag heb ik alles in gepakt. Het was leuk om een bed vol stapeltjes schriften, kammen en tandenborstels te zien! Fijn om iets tastbaars achter te laten voor de kinderen. We werden opgehaald en reden met z’n allen in de tuktuk! Het had de dagen ervoor aan één stuk door geregend en we moesten over de drukke, onverharde “dusty road” die nu dus “muddy road” was. Alle mensen op scooters zaten tot hun knieën onder de oranje modder en al snel ondergingen wij hetzelfde lot: de tuktuk kwam vast te zitten en wij moeten duwen. Natuurlijk, hoe kan het ook anders, onder luid gelach door voorbijgangers. Eenmaal bij het schooltje stond Chan Thuch al te wachten. We hebben de tasjes uitgedeeld en de kinderen tandenpoets “les” gegeven. Daarna zijn de anderen alvast terug gereden en heb ik met Chan Thuch een nieuwe absentielijst opgesteld, want de meest recente was van twee jaar geleden. Ook hebben we de oudere kinderen geïnterviewd of ze in aanmerking zouden komen voor de fietsen. Dit is namelijk alleen nuttig als ze van plan zijn volgend jaar naar school te gaan, iets wat hier voor hun leeftijd (11-14) helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Het was fijn om alle tijd die ik erin had gestopt nu beloond te krijgen door al de blije gezichtjes te zien! Dat maakt het allemaal helemaal waard.
Vrijdag is de allerlaatste dag op het project, dus ik ga als een gek aan de slag om allemaal eindevaluaties, overzichten en afscheidsbrieven te schrijven op kantoor. Want is er nog veel te regelen! Het voelt opeens heel gek om alles waar je de afgelopen welen mee bezig bent geweest achter te laten, in de hoop dat het goed gebruikt wordt door de staff en de nieuwe vrijwilligers. Ik krijg van Chan Thuch namens the Buddhist Library staff een mooie armband en een handgemaakte sjaal, en dan is het tijd voor afscheid. Tussen de middag lunch ik (voor het laatst!) bij Epic Arts met Alinde en maak ik de bingo kaarten af voor de laatste avond op Kbal Romeas: bingo spelen, cakejes eten en een toneelstukjes opvoeren. Het was een leuke laatste dag, die ik afsluit door lekker voor het laatst bij het water te eten en mijn tas in te pakken voor morgen. Het rondreizen gaat beginnen. Ik kan terug kijken op vier interessante en leerzame weken waarin ik onwijs genoten heb. Kampot, tot ziens!